I thought the ice would be stronger than this.. Wrong thought... {Lightningpaws dead.}

Glibberig, dat was het ijs wel. De zilveren kater had besloten om te gaan schaatsen, want dat was pas echt fun! Hyper als hij was, was hij meteen op het ijs gesprongen. maar opeens kwam er een scheur in het ijs. Zijn achterste poot kwam vast te zitten in de scheur, die steeds groter werd. Het ijskoude water wreet aan zijn poten. Ook zijn andere achterpoot kwam in het koude water terecht. "Help!", riep Lightningpaw angstig. Hij probeerde met zijn voorpoten terug op de kant te krabbelen, maar gleed alleen maar verder weg. Opeens ging hij kopje onder. Onder water was alles vredig, rustig, maar vooral.. Héél koud. De kou benam hem de adem. Hij kon bijna voelen hoe de kou zijn bloed bijna deed bevriezen.. De drang was sterk om zich gewoon te laten gaan, maar toch moést hij blijven vechten. Vechten om boven te komen.. Maar het was hopeloos. Boven hem was alleen maar ijs, het gat waardoor hij erin gevallen was was onzichtbaar. Zo hard hij kon zwom hij naar het ijs toe, om er een harde klap met zijn hoofd op te maken, in de hoop dat het brak. maar ook dat was verloren hoop. Daar de klap leek er iets te barsten. Het water rondom hem werd rood. Lightningpaw voelde dat hij het bewustzijn begon te verliezen, en toch kon hij nog niet opgeven. De grijze kater probeerde het nog eens. Hij klapte met zijn kop opnieuw tegen het ijs, wat een luide bonk veroorzaakt. Maar die klap was teveel voor hem. Hij verloor het bewustzijn en zonk naar de bodem, steeds dieper. Uiteindelijk voelde hij nog net hoe hij de bodem raakte, voor hij definitief bewusteloos raakte. Zijn lichaam probeerde adem te halen, maar het enige wat het binnen kreeg was water, tonnen water. Hij kreeg te weinig lucht.. Te.. Weinig.. En toen was het gedaan. De lijdensweg was over, en nu was het zeker dat hij niet meer levend boven zou komen. Hij was dood.

Hij keek toe hoe de kat het ijs op sprong. "Dat zou ik niet doen als ik jou was" grijnsde Choppedpaw toen het ijs kreunde onder het gewicht van de apprentice. Er verscheen een klein scheurtje in het ijs, dat met een luid gekraak openbarstte. "En ik zou ook snel terug komen.." nu klonk hij al wat minder nonchalant. "Kom hier idioot! Dit word je einde!" riep hij paniekerig, maar de kater kwam niet van zijn plaats. Langzaam zakte hij door het ijs. "Help!" riep de kater toen hij al voor de helft in het water zat. Doelloos liep Chopped langs het ijs op en neer, terwijl hij probeerde een plan te bedenken. De apprentice probeerde terug te krabbelen, maar het lukte niet. Hij zakte steeds verder weg, tot er alleen maar een grijze schaduw zichtbaar was. Snel zette Chopped zijn poot op het ijs, waardoor het begon te kraken. Snel trok hij zijn poot terug. "O Starclan.. Alsjeblieft red deze kat!" smeekte hij toen het ijs zich langzaam sloot. Er klonk een bonk van onder water, en Choppedpaw kreeg weer hoop, maar dat duurde niet lang toen het na de tweede bonk stil bleef. "O help.. Nee.. Nee! Dat kan niet, ik heb géén kat zien sterven!" krijste hij. Een luide kreet verliet zijn keel. Hij speurde het ijs langs, maar er was niets meer.