I count the steps that you take [Ashdrizzle]

De zwarte poes was de Medicine Cat Den uit geglipt en trippelde snel het kamp uit. De zon stond op z'n hoogst, maar een ijskoude bries woei door het woud heen. Haar vacht was wat opgezet en beschermde haar tegen de kille wind, die over haar vacht heen streek. Ze rilde een keer kort terwijl ze verder stapte over de koude ondergrond. De sneeuw kraakte onder haar poten terwijl ze langzaam, stap voor stap, verder het territorium in ging. Ze had tijd nodig, tijd om alles goed op een rijtje te kunnen zetten. Ze had haar enige vriend, Thrushdive, verloren, dat was een feit. En van de andere kater, Ashdrizzle, wist ze gewoon even niet meer wat te denken van hem. Had hij hun vriendschap nu geaccepteerd, of sloot hij zich juist af van haar? Waarom was het leven nu zo moeilijk, waarom kon ze niet gewoon gelukkig zijn..?

De koude wind leek hem voor een moment niets te doen, een moment van pure stilte had hij nu. Zonder ergens naar de kijken waren zijn blauwe ogen naar voren gericht, maar toen hij een geluid hoorde werd hij uit zijn trance gehaald. Zijn kopje draaide zich razendsnel om naar de bron van het geluid, maar hij kreeg er gelijk spijt van. Daar stond ze dan.. Fawnstep. Meteen legde hij zijn grijze oren in zijn nek en draaide zijn kopje weer snel weg. Nerveus begon hij de grond te kneden met zijn voorpoten en voelde zijn ademhaling weer wat aritmischer gaan. Straks ging het weer fout..

De poes stond stil toen ze een grijze gedaante zag zitten in de sneeuw. Een paar seconden keek ze recht in zijn ogen, maar al snel verbrak ze het contact en wierp een blik op haar poten. Oh StarClan, wat nu? Ze zag in haar ooghoek dat de kater zijn blik ook had weggedraaid en dat zijn oren plat lagen in zijn nek, geen goed teken.. De poes schuifelde wat ongemakkelijk heen en weer en draaide zich toen een kwartslag gaan, ze moest de kater niet van streek maken, misschien moest ze het wel gewoon zo laten, misschien wilde StarClan niet dat ze vrienden maakte met iemand uit ShadowClan. Ze sloeg haar ogen neer en nam een hap lucht, omdat ze zich iet wat misselijk voelde worden. "Het spijt me, ik ga anders wel weer.." miauwde ze zachtjes, net verstaanbaar voor hem.

Hij wilde alleen zijn, maar ook weer niet. De dagen liepen in elkaar over en hij merkte dat als hij met deze instelling bleef zitten, hij voor altijd zo zou blijven. Zelfs Little zou hem dan zat worden op een gegeven moment en dan was hij helemaal alleen. "Het spijt me, ik ga anders wel weer.." Even klemde hij zijn kaken op elkaar, de opties goed tegen over elkaar zettende en toen hij sprak, merkte hij meer dat zijn stem nauwelijks meer was dan een fluistering. "..Nee.. dat hoeft niet." Nog steeds keek hij haar niet aan.

De poes had haar oren wat naar achter gelegd en deed een paar pasjes naar voren in de sneeuw. Ze voelde zich koud, alleen, somber, maar vooral alleen, en dan met name de laatste paar moons. "..Nee.. dat hoeft niet." klonk de fluisterende stem van Ashdrizzle vervolgens in haar oren. De poes bleef staan en keek wat verward naar haar poten, waarna ze zich langzaam omdraaide naar de kater. Ze bleef wat twijfelend op deze afstand staan en dacht na, wat moest ze nu doen. "Ik.. het spijt me van pas.. echt.." murmelde ze zacht en keek naar haar poten.

Het zachte geknars van sneeuw bereikte zijn oorschelpen en voor een moment dacht hij dat ze was weggegaan. Dan.. was dat wel erg snel. "Ik.. het spijt me van pas.. echt.." Verrast hief hij zijn kopje wat op bij het horen van haar stem. Hij schudde zijn kop zachtjes en sloot zijn ogen voor een moment. "Is niet erg.. had iedereen kunnen overkomen." Ik was gewoon te zwak voor wat de wereld in mijn gezicht gooit.

De zwarte poes stond daar maar wat, twijfelend achterom kijkend. Ze zag hoe de kater zijn ogen sloot, en toen begon te praten. "Is niet erg.. had iedereen kunnen overkomen." miauwde de tabby. Fawnstep liep weer terug naar de kater en ging voor zijn neus zitten, haar kopje lichtjes naar de rechterkant houdend. Ze wist niet goed wat ze nu moest gaan zeggen tegen hem, want ze wilde niet te snel van stapel lopen door hem meteen haar hulp weer aan te bieden, zo meteen gebeurde het nog eens..

De zwarte Warrior kwam dichterbij en ging voor zijn neus zitten. De kater voelde zich al meteen wat ongemakkelijker, maar liet dit niet merken. Dat was onbeleefd en misschien bot. Het was gewoon dat hij het niet gewend was en nu al helemaal niet. Het werd akelig stil en de kater voelde zich met de seconde schuldiger. "Uhm.. alles.. goed?" Vroeg hij zachtjes, oogcontact nog steeds vermijdende.

"Uhm.. alles.. goed?" hoorde ze de kater zeggen, maar de poes keek nog altijd naar haar poten, niet goed wetend wat nu te doen. Ze bewoog wat met haar oortjes in het rond en haar poot trilde een beetje. Ze wreef wat door de sneeuw heen en knikte toen. "Het.. het gaat.." miauwde ze toen voorzichtig en keek nog altijd naar haar poten. Ze wist niet wat te zeggen, nog steeds niet om het beter te verwoorden. De poes was zichzelf niet helemaal op dit moment, waarom wist ze zelf ook niet, maar ze was bang om dingen fout te doen in zijn buurt.

"Het.. het gaat.." Oh oke, dat was niet slecht, maar ook niet perfect. Ash wist ook echt niet wat hij nu met haar aan moest, want ze ging niet echt verder op een gesprek in, laat staan dat hij nog woorden had om iets te beginnen wat er op leek. Wat ongemakkelijk schuifelde hij wat opzij, waar hij ruimte had om rustig adem te halen en keek de poes even aan.

Ze hoorde dat de kater zich wat terug trok en achteruit schuifelde. Vervolgens keek ze langzaam op, en zag dat de kater dat ook deed. Ze glimlachte voorzichtig en sloeg haar staart om zich heen, waarna ze haar rug rechtte. "Zin om wat te doen?" vroeg ze vervolgens met een vrolijke glimlach op haar gelaat. Haar blauwe ogen glinsterde, misschien zelfs iet wat uitdagend, terwijl ze dit tegen de kater zei.

"Zin om wat te doen?" Een lichte frons verscheen op zijn gezicht, maar hij trok zijn mondhoeken wat op toen hij Fawnstep zag glimlachen. "Uhm.. is goed. Maar wat..?" Vroeg hij voorzichtig.

De poes glimlachte toen de kater zijn mondhoek ook wat omhoog trok. "Uhm.. is goed. Maar wat..?" Fawnstep stond langzaam op en schudde de sneeuw van haar vacht af. Ze rolde met haar pootje wat sneeuw tot een balletje en keek toen uitdagend naar de tabby kater, waarna ze deze naar hem toewierp.

Fawnstep stond op en Ash keek weer even naar de grond. Jagen, daar had hij echt geen zin in en hij wilde eigenlijk ook geen wandelingen maken, bang dat hij straks weer door alles zou flauwvallen of uiteindelijk in een ongemakkelijke situatie vast zou komen te zitten. Plots knalde er iets kouds tegen de zijkant van zijn kop en de grijze kater kneep zijn ogen dicht tegen de pijnschok. Au. De kater keek wat op. "Sorry.. ik kan dit niet.." Mompelde hij zachtjes.

De kater bleek echter niet zo in voor een spelletje. Ashdrizzle leek nu zelfs wel pijn te hebben van de sneeuwbal. "Sorry.. ik kan dit niet.." mompelde de kater vervolgens terwijl hij omhoog keek. De poes deed geschrokken wat passen naar achteren. "Sorry, ik wilde je niet.. ik wilde je geen pijn doen." De poes schudde haar kop en stond vluchtig weer op. "Sorry.." murmelde ze zachtjes, haast onverstaanbaar, waarna ze in het struikgewas verdween. Waarom kon ze nu nooit iets goed doen?

OCC: Fawn topic uit.

"Sorry, ik wilde je niet.. ik wilde je geen pijn doen." Zijn blauwe blik gleed naar de zijkant en hij zag dat Fawnstep was opgestaan. Hm? "Sorry.." Vervolgens was ze weg, verdwenen. Ashdrizzle fronste en keek om zich heen. Was ze.. echt weggegaan? Hij drukte zijn grijze oortjes tegen zijn kop. Iemand weggejaagd, dat had ie gedaan. Met een zucht liet hij zijn kop weer hangen. Fawnstep had hem dus gewoon daar achtergelaten, zomaar.

Onderwerp: Re: I count the steps that you take [Ashdrizzle]