It seems I found the road to nowhere..

Flamepool's poten stapten voorzichtig over de bosgrond heen, hij hijgde zachtjes, hij had zoveel gelopen vandaag, hij was moe.. Toch bleven zijn passen gracieus, zeker gracieus voor een kater. Zijn blauwe ogen keken vluchtig om zich heen, nieuwsgierig, maar ook op zijn hoede. Met zoveel rogues in de buurt kon hij maar beter oppassen. Hij had geen zin in littekens, tenminste, niet nog meer. Hij had er al genoeg. Zijn adem kwam in kleine wolkjes uit zijn mond. Het was nog vroeg in de ochtend, vannacht had hij niet kunnen slapen. Het was te onrustig in de warriors den naar zijn smaak. Dus was hij naar buiten gegaan, terwijl het daar nog pikkedonker was. Riskant misschien, maar moe was zijn kop niet zo helder. Koud was het in ieder geval wel, het ging zelfs door zijn halflange vacht heen. Uiteindelijk bleef hij zitten onder een willekeurige boom. Zijn oren had hij iets naar achter gelegd. Hoe moest het verder met hem? Hij had geen vrienden, hij had helemaal niemand om op terug te vallen. Niemand.. Hij keek naar zijn poten. Dauwdruppels hadden zich in de zachte vacht bij zijn poten gehaakt. Het gras kietelde aan zijn pootkussentjes. Overal hing een beetje een nevel, wat het woud een beetje een magische indruk gaf. Hij keek eventjes omhoog, een dikke druppel viel op zijn neus. Al gauw werd de druppel gevolgd door meer. Hij kroop nog iets naar achter, regen stroomde uit de hemel, het tikte op de bladeren, het galmde in zijn oren. Gelukkig zat hij hier droog.. Maar zo geweldig vond hij het niet.. Hij krulde zijn staart rond zijn voorpoten en bleef daar stil zitten. Naar zijn poten kijkend, nadenkend. Zijn oren had hij nog altijd naar achter gevouwen, stilletjes staarde hij naar de grond.

[Open voor 1 persoon, eerst eventjes pmen of je erbij mag alsjeblieft ;p]

Soms was het wel eens handig om te zeggen dat je ging jagen. Soms wilde ze even tijd voor zichzelf, gewoon door het bos struinen. Alleen, sommige katten begrepen haar niet. Wie begreep haar eigenlijk wel? Je kon maar beter zeggen dat je ging jagen, trainen als je een Apprentice had, patrouilleren kon desnoods ook nog. Het voorkwam lastige vragen over waarom ze niet ging jagen. Moest ze dan zeggen dat ze er geen zin in had? Dat ze even niets voor de Clan wilde doen waar ze zich het ene moment wel thuis voelde en het andere moment net een banneling tussen de godvrezenden? Dat zou haar vast niet in dank afgenomen worden. Aangezien ze al niet zo populair was had ze liever niet nog meer roddels over haar die verspreid zouden worden, te pas en te onpas tegen haar gebruikt konden worden.. Dat heette misschien paranoia, wantrouwigheid of gekte.. ze wist het niet. Dewstream probeerde zichzelf te verbergen voor de wereld, voor de heldere sterren van de nacht die recht in haar hart konden kijken en haar wilden vertellen wie ze werkelijk was. Wilde ze dat überhaupt weten? Nee! Ze had niet opgelet waar ze naartoe was gegaan, was dwars door de betovering van de dauwdruppels heen gelopen, zonder acht te slaan op haar omgeving. Ze had haar blik toch naar de hemel op moeten richten.. De eerste druppels waren zacht, een welkome afleiding, tot het er meer werden, meer en meer, die harder en gewelddadiger door haar grijze vacht wilden dringen. Al snel voelde ze dat ze over enkele minuten doorweekt zou zijn. Dewstream begon sneller te lopen, sneller, tot ze recht voor zich uit een boom zag waar ze zich prima onder kon verschuilen tot de regen was gestopt met razen. Snel, dan kon ze eerder opdrogen.. en langer wachten. Dewstream's blik was gefixeerd op de boom voor haar, het soort van veiligheid dat ze nu zocht. Ze naderde de boom vanaf het zuiden, en zoals ze het nu zag zat er niemand. De regen waste allerlei geuren de lucht uit. Nog even.. 'Aaah!' De grond was modderig geworden door de regen, bladeren werden langzaam aan een soort papje waar je niet in wilde stappen. Ze had teveel van haar aandacht op de boom gericht en had de kuil niet gezien, waar ze nu in vast zat met haar achterpoot, in de modder die langzaam aan wat weg begon te krijgen van drijfzand..

I yelled back when I heard thunder
But I'm down to one last breath
I'm looking down now that it's over
Reflecting on all of my mistakes (I love dit liedje o__o)

Flamepool's ogen begonnen langzaam wat dicht te vallen en zijn alerte houding maakte plaats voor die van een vermoeide maar ook knikkebollende kater. De regen tikte ritmisch op de bladeren, die vervolgens doorbogen om de zware last op de aarde te laten vallen. Vochtiger werd het, steeds vochtiger. Ongemakkelijk verschoof hij zijn poten eventjes wat. Hij was hier nog redelijk droog, wat hem maar al te goed beviel. Voorzichtig vouwde hij zijn voorpoten onder zijn borstkas en ging hij liggen. Als een klein bolletje pluis lag hij daar. Hij wist zeker dat geen prooidier zich in deze regenbui naar buiten zou wagen. Dus waarom zou hij dat dan wel doen? Hij zou waarschijnlijk uitglijden in de modder, of er zelfs in wegzakken. Ja, dat was hem ook wel eens gebeurd als apprentice. Geen prettig gevoel. Weer viel er een dikke druppel op zijn roze neus. Hij schudde zijn kop dus eventjes en probeerde het vocht van zijn neus af te likken. 'Aaah!' Hoorde hij ineens. Zijn oren spitsten zich en hij keek geschrokken om zich heen. Waar kwam dat vandaan? Voorzichtig kwam hij overeind, nu moest hij zich alsnog in de regen wagen.. Tenminste, als hij dat zou doen. Hij rook heel erg vaag een Thunderclan geur. Ja, nu was zijn nieuwsgierigheid gewekt. Nu wou hij gaan kijken. Voorzichtig stapte hij dus uit zijn verstop plek en keek hij om zich heen. Regen tikte gelijk neer op zijn vacht en maakte hem al snel doorweekt. Hij kneep zijn blauwe ogen eventjes half dicht en rilde eventjes. Zijn vacht plakte aan zijn al slanke lichaam terwijl hij al doorliep. Hij zag uiteindelijk een kat, vast zittend in de modder. 'Dewstream!' Miauwde hij geschrokken en hij sperde zijn ogen eventjes open. Hij wou naar haar toe lopen, maar zijn poot zakte weg in de modder, nee, zo kon hij niet bij haar komen. ''Heb geduld, ik ben zo terug!' Miauwde hij vlug en hij spurtte weg, zoekend naar een tak waarmee hij haar kon bereiken. Niet veel later kwam hij terug met een dikke, zware tak tussen zijn tanden geklemd. 'Houd deze vast, dan trek ik je eruit,' Murmelde hij, het was moeilijk om langs de tak heen te praten. Hij stak haar de tak toe, wachtend op wat ze zou gaan doen.

Slim hoor, ja, geweldig. Waarom was zij het nu weer net om in de modder vast te komen zitten, om weg te zakken in de smurrie van de natuur? Dewstream had even de neiging cynisch te worden toen de angst weer in volle hevigheid opborrelde. Doordat de regen bleef vallen raakte ze doorweekt, maar niet alleen zij. De grond zelf leek er soppiger door te worden, leek haar sneller op te zuigen. Dit was beslist niet goed. Wat nu? Ze had haar leven nog niet geleefd, ze had nog niet eens liefde gekend.. niet dat dat haar ooit ging lukken, ze was nu eenmaal een mislukkeling. Haar achterpoten begonnen verder weg te zakken. Dewstream probeerde omhoog te klimmen, maar dat maakte alleen maar dat ze dieper wegzakte, steeds iets dieper. Langzaam begon ze meer in paniek te raken, met iedere millimeter dat ze dieper wegzakte werd ze onzekerder en banger. Wat als ze het nu niet zou overleven, als Starclan had besloten dat het einde nabij was? Wat zouden haar Clangenoten vinden? Wie zou haar missen.. Dewstream zakte nog wat dieper weg. Zou Honeyfeather haar missen? Misschien zouden er wel een paar om haar rouwen.. Haar poten waren al bijna helemaal weggezakt in de modder. Ze begon de moed al te verliezen, net als altijd. Het ontbrak haar altijd aan de moed om verder te gaan als het nodig was. Zou ze ooit nog de geur van Thunderclan ruiken? Ja.. wacht! Rook ze het nu echt of verbeeldde ze zich het maar? Dewstream keek op, hoop glom in haar ogen. Echt? Een kat kwam op haar afgelopen, riep haar naam. 'Flamepool,' zei Dewstream verbaasd, opgelucht; er was iemand.. Maar hij liep weer weg. Had hij iets gezegd? Waarom liet hij haar achter? Zo was Flamepool toch helemaal niet.. De paniek kwam weer op. Wat nu? Een beweging trok opnieuw haar aandacht. Flamepool! Hij was terug! Met een tak.. Ze hoorde hem niet zo goed, al moest ze het waarschijnlijk aanpakken. Haar voorpoten waren nog vrij.. Dewstream rekte zich uit, kon net bij de tak.. Ze sloeg haar nagels erin, probeerde zich op te trekken, hopend dat Flamepool het zou houden. Opnieuw spande ze haar spieren, en aan het zuigende geluid te horen ging het wel lukken.

Flamepool's vacht was onderhand doorweekt geraakt, de waterdruppels die maar uit de hemel bleven regenen hadden hun weg gevonden door zijn pluizige vacht en de kou had onderhand zijn huid bereikt. Het verkleumde hem tot op het bot. Als hij geen tak tussen zijn tanden had, had hij nu zekerweten geklappertand. Hij zette zijn vacht dus ook maar ietwat op, misschien kon hij daardoor meer warmte vasthouden? Hij kon het altijd proberen, veel had hij niet te verliezen. Hij was altijd wel een denkertje geweest, hij, Flamepool van de Thunderclan. De eerst zo helder vlammenkleurige aftekeningen waren nu donker geworden door de vochtigheid van zijn vacht. Het plakte gewoonweg tegen zijn lichaam aan. Hij klemde zijn tanden om de tak, 'Pak de tak stevig beet,' gromde hij geërgerd toen hij Dewstreams verwarring zag, maar die geërgerd kwam alleen maar voort uit angst en paniek, Dewstream zakte steeds verder weg, ze was zelf ook in paniek geraakt, had ze hem wel gehoord toen hij zei dat hij weg ging om een tak te halen? Haar angst stond hem nog helder voor de geest namelijk.. Dacht ze echt dat hij haar in de steek zou laten? Daar was hij echt niet het type voor! Hij zette zijn klauwen diep in de aarde en nam de tak nog steviger tussen zijn kaken, zijn tanden begroeven zich in het hout. Alles maar om grip te hebben en Dewstream dus uit de modder te trekken. Uiteindelijk zette hij langzaam een pas achteruit, daarna nog een pas. Proberend constant druk te houden op de tak en legde hem uiteindelijk vermoeid neer, hij keek op of hij Dewstream er nu uit getrokken had. Hopelijk van wel, want zijn vindingrijkheid hield langzaam op, hij had ook geen eindeloze bron van ideeën waar hij uit kon putten.

-Sorry voor de korte post, ik was inspiratieloos D:-

Doorweekt aan de ene kant, de andere kant weggezakt in de modder. Ze klauwde zich vast in de tak, te bang dat hij plots zou breken of dat de modder haar zodanig verzwaarde dat zowel Flamepool als de tak haar niet zou kunnen houden. Ze probeerde haar lichaam nu recht te houden, omdat ze net gemerkt had dat, hoe harder ze eruit probeerde te komen, hoe dieper ze vast kwam te zitten. Ze wilde wat ontspannen, zodat ze modder haar niet naar beneden kon zuigen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. De grijze poes voelde de kracht die aan de andere kant van de tak uitgeoefend werd, ze zag Flamepool die stappen achteruit begon te zetten.. Wat als het nu niet lukte? Dan zakte ze langzaam weg, steeds sneller, tot alles verdween in dat laatste lichtstraaltje.. Daar moest ze nu eigenlijk niet aan denken. Dewstream sloot haar ogen even en voelde hoe de modder zich om haar vast zoog, als om te voorkomen dat ze omhoog getrokken werd, uit de dodelijke greep. Dit moest goed gaan.. ze wilde nog niet naar Starclan! Ze was misschien niet zo gelukkig in dit leven, ze kon er altijd nog wat van proberen te maken! Dewstream merkte dat ze steeds dichter bij de veiligheid kwam, hoe haar poten al bijna vrij waren uit de modder. Plots stopte de zuigende kracht en vlak daarna hield ook de trekkende kracht op. Dewstream liet met wat moeite los van de tak en stommelde het 'droge' op, hoewel de regen nog steeds gestaag naar beneden kwam. Het spoelde in ieder geval de modder van haar af.. Met een zucht probeerde ze nog wat te lopen, maar ze merkte dat haar poten helemaal trilden. 'Be.. bedankt..' mauwde ze, licht hijgend, bijna in shock. Ze had het gehaald.. dankzij Flamepool leefde ze nog.. Ze voelde zich plots heel moe en liep naar de dichtstbijzijnde boom, om iets verscholen te liggen. Met slepende passen zette ze haar poten neer, te moe om nog iets anders te doen. Ze had geluk gehad dat hij er was geweest! Ze keek even om naar de oranje-rode kater, niet wetend hoe ze hem moest bedanken. 'Kom je ook uit de regen?' zei ze uiteindelijk, toen ze bijna bij de boom was. 'Hoe kan ik je ooit bedanken,' mompelde ze, zodra ze goed en wel lag. Hopelijk kreeg Flamepool geen verkoudheid of iets dergelijks door haar geniale actie..

'Komop Dewstream' Murmelde hij zachtjes en grommend. De modder liet maar niet los, Dewstream zakte steeds sneller weg. Als ze niet oppaste dan was ze zometeen verzwolgen, dan was haar enige kans tot zuurstof afgenomen en had ze een groot probleem. Dan zou ze waarschijnlijk sterven, uitgraven kon hij haar niet, dan zou hij zelf wegzinken, als ze echt verdween onder de modder zou hij hoe vreselijk dan ook, helemaal niks meer kunnen doen.. Plots begon de tak mee te geven, liet de modder Dewstream eindelijk gaan? Of gaf Dewstream het op? Regen zat in zijn ogen, hij kon niet meer goed zien. 'Geef het niet op,' Gromde hij dus tussen opeen geklemde kaken door. Hij hoorde poten, was ze eruit? De druk op de tak verdween, dus legde hij hem voorzichtig neer. Hij wreef met zijn poot in zijn ogen, daar was ze! Ze was verlost uit de modder! Het was hem geluk. Hij begon eventjes blij te spinnen, 'Je bent eruit!' Miauwde hij opgelucht en hij blies zijn adem ook even opgelucht uit. 'Be.. bedankt..' Miauwde Dewstream, ze hijgde en was bijna in shock. Ze moest wel erg koud zijn.. Hij legde zijn oren iets achteruit, 'Graag gedaan, maar gaat het wel?' Hij klonk bezorgd. Stomme vraag! Schoot er door zijn kop heen, het was inderdaad een stomme vraag, natuurlijk ging het niet, ze was net bijna verzwolgen door de modder! Ze liep weg, Waar ging ze heen? 'Kom je ook uit de regen?' Hoorde hij een stem. Hij keek om, Dewstream was onder een boom gaan liggen, uit de regen. Goed idee. Voorzichtig trippelde hij naar haar toe en ging hij uit de regen zitten. 'Hoe kan ik je ooit bedanken,' Mompelde ze zachtjes. Flamepool schudde zijn kop, 'Is niet nodig Dewstream,' Miauwde hij zachtjes, 'Het is echt niet nodig, heb je het erg koud?' De bezorgde toon in zijn stem was nog niet verdwenen. Eventjes aarzelde hij, maar daarna ging hij tegen haar aan liggen, hij had moederkatten zo hun kittens warm zien houden, hij keek haar eventjes aarzelend aan met zijn felblauwe ogen, bang voor haar reactie. Hij was zelf niet zo van het lichamelijk contact, maar Dewstream mocht niet onderkoeld raken.

Vermoeid sloot ze haar ogen even, nog uitgeput van de worsteling die ze daarnet had moeten leveren. Ze merkte dat haar stem zwak en onvast was, net zoals ze zich voelde. Als ze nu probeerde te staan.. dan zou ze direct weer inzakken. Een goede reden om te blijven liggen, niet? Dewstream rilde, nog steeds bang en doorweekt. Als Flamepool er niets was geweest.. de kater kwam naar haar toe gelopen, al merkte ze hem nauwelijks op. Wel hoorde ze de bezorgde toon in zijn stem, en ook de opluchting die erin doorgeklonken had toen ze verlost was uit de modder drong nu pas tot haar door. Hoezo, langzaam. Ze probeerde vaag te knikken bij zijn volgende vraag, terwijl ze nog steeds klappertandde. 'Alsnog bedankt.. maar.. ja, ik denk.. dat het wel gaat..' Het kwam er niet erg overtuigend uit, maar dat moest dan maar even. Ze was te moe om zich daar zorgen over te maken. Een rilling liep over haar rug, langs haar ruggengraat omhoog. Zo.. moe.. Dit voelde net zo als wanneer je koorts had, alleen dan kreeg je het ook nog warm en koud, wat ze nu niet had. Ze hoorde zijn stem maar vaag, terwijl ze haar kop op haar poten legde om wat te rusten. De regen bleef neervallen op de aarde, al had ze nu het bladerdak boven haar kop om haar te beschermen. Ze begon wat weg te zakken, wat gevaarlijk was als je in shock was. Waarschijnlijk was dit gewoon uit vermoeidheid? Ze voelde nog net hoe Flamepool - alhoewel, wat het Flamepool wel? - bij haar ging liggen. De warmte die hij verspreidde was meer dan welkom. Ze sloot haar ogen nogmaals, al was het nu voor langer, en zakte weg..
Haar ogen schoten weer open. Wat? Dewstream hief haar kop een stukje op, probeerde zich te herinneren wat ze hier deed en waarom ze niet in het kamp was gaan slapen. Allerlei herinneringen kwamen weer binnen, vertaalden zich tot logische volgordes. Bijna verzopen in de modder, Flamepool die haar eruit redde.. Waar was Flamepool? Geschrokken keek ze om zich heen, hopend de rode vacht weer te vinden. Hij had haar gered van de modder, van onderkoeling.. ze mocht hem nu wel heel dankbaar zijn. Koppijn kwam op, bonkend, wat soms op herstel duidde. Ze was in ieder geval wakker en voelde zich al veel beter dan eerst. Uitkijken, de volgende keer dat ze hier liep. Nog steeds wat zoekend keek ze voor zich en naast zich, al zag ze niets, ook omdat ze niet goed keek. Ze had geluk gehad..

Ze is veilig, ze is veilig. Dat was alles wat hij zich inprentte. Hij wou het nu eventjes niet laten merken, alleen al maar voor Dewstream. Hij wou de poes niet laten merken dat hij bang was. Dat zou haar alleen maar in paniek kunnen brengen, een risico in zijn ogen. Ze zag er heel erg vermoeid uit, maar dat was ook logisch na wat ze had meegemaakt. 'Alsnog bedankt.. maar.. ja, ik denk.. dat het wel gaat..' Haar stem was onvast en rilde. Ze moest het wel koud hebben, hij wist het zeker. Dus hij bleef liggen, als ze onderkoeld zou raken waren ze nog verder van huis gekomen. 'Het geeft echt niet Dewstream..' Miauwde hij zachtjes, 'In een clan zitten betekend dat je altijd voor je clanleden klaarstaat..' Hij zag dat ze wat indutte, haar kop was op haar poten gelegd. Hij hield haar nauwlettend in de gaten, hij was geen medicijnkat, hij kon niet goed op symptomen letten, maar hij zou het zichzelf zeer kwalijk nemen als haar iets overkwam waar hij iets aan had kunnen doen. Hij probeerde haar dus ook zo goed mogelijk warm te houden, dit ging alleen niet zo makkelijk, hij was niet echt de grootste kater en kon daardoor haar niet heel erg goed warm houden. Maar het kon nooit kwaad het te proberen. Hij merkte op dat ze slaperig werd, 'Slaap maar.. Ik houd de wacht wel,' Miauwde hij vriendelijk naar haar en hij glimlachte warm. Hij was er niet zeker van of ze het gehoord had, maar dat maakte hem niet uit, zolang hij dat zelf maar wist. Zijn vacht begon langzaam te drogen, en hij keek naar boven terwijl Dewstream naast hem sliep. Tussen de wolken door kon hij de zon bijna zien bewegen, en nadat deze al een stuk aan de hemel verschoven was, begon hij zelf ook slaap te krijgen, na een tijdje viel hij zelf ook in een diepe slaap, de inspanningen en de paniek die hij had gevoeld hadden toch een tol van hem geëist. Meer dan dat hij op het eerste ogenblik gedacht had. Hij zonk weg in een lichte droomloze slaap, zich toegevend aan zijn vermoeidheid.
Hij werd langzaam uit zijn slaap getrokken omdat hij beweging naast hem voelde. Langzaam opende hij zijn blauwe ogen en keek hij op, recht in de ogen van Dewstream. 'Hoe voel je je?' Begon hij meteen, bezorgdheid gaf zijn stem klank. Hij voelde zich ondertussen schuldig dat hij in slaap gevallen was, hij begon ook meteen met verontschuldigen daarover, 'Sorry.. Ik denk dat ik moeër was dan ik eerst dacht.. Ik had beloofd de wacht te houden maar.. Ik ben in slaap gevallen.' Schaamte overspoelde hem, als hij had geblozen uit zijn schaamte, was zijn vacht nu waarschijnlijk helder roze geweest.

De nattigheid was al deels opgedroogd terwijl ze van de wereld geweest was, wat er in ieder geval voor zorgde dat ze het minder koud had. Haar blik werd langzaam scherpgesteld, nadat ze gewend was geraakt aan het licht dat tussen de boombladeren door sijpelde. Ze was.. veilig, hoe vreemd dat ook mocht voelen na bijna weggezonken te zijn in de eeuwigheid van het duister. Een zachte warmte was duidelijk voelbaar naast haar, wat duidelijk Flamepool was. Ze keek de kater recht in de ogen omdat ze hem wakker had gemaakt. Ze had niet in één keer zo erg moeten bewegen, hij was ook vermoeid geweest. Het was niet niets om een volwassen Warrior de modder uit te trekken. Hij vroeg eerst, bezorgd als eerder, hoe het met haar ging, hoewel hij er zelf niet helemaal topfit uitzag. Daarna verontschuldigde hij zich direct. Had hij de wacht gehouden? Dat had ze even gemist.. 'Geeft niet.. jij hebt je rust ook nodig,' mompelde ze, om hem niet zo'n ongemakkelijk gevoel te geven. 'Het gaat al beter,' probeerde ze ook zichzelf te overtuigen. Ze was in ieder geval niet meer moe. De paniek van eerder was weggeëbd, de angst was verdwenen samen met de modder. Ze zag die plek niet eens meer. De regen tikte nog steeds zachtjes op de bladeren, maar ze negeerde het. Hij had haar gered, door hem kon ze hier liggen. Door hem. 'Bedankt,' zei ze, zich niet herinnerend of ze het nu wel gezegd had. Dewstream probeerde op te staan, al was ze nog wat wankel. Ze ging echter al snel weer liggen, door de koppijn die bleef bonken. 'Ben jij al uitgerust?' vroeg ze uiteindelijk maar.

[Have To Go..]

Flamepool voelde zich nog steeds ernstig beschaamd dat hij in slaap gevallen was. Heel erg beschaamd.. Dit kon je aan zijn hele houding zijn, zijn oren waren iets naar achter gelegd, zijn staart had hij tegen zich aan gedrukt, zijn ogen waren neer geslagen. Nee, de slanke bescheiden kater kon er niet goed tegen als hij voor zijn gevoel iets niet goed deed. Hij vond het verschrikkelijk. 'Geeft niet.. jij hebt je rust ook nodig,' Mompelde Dewstream tegen hem. Flamepool voelde zich nog steeds ongemakkelijk, 'Maar.. maar.. wat als er een roofdier was langs gekomen ofzo.. dan had ik je als nog in de problemen gebracht..' Murmelde hij zachtjes, hij had een erg grote fantasie, dat was een ding dat vast stond. Maar ondanks zijn stille verlegenheid was hij een erg zorgzame kater, zeker voor zijn clangenoten. 'Het gaat al beter,' Miauwde Dewstream tegen hem. Flamepool keek iets op en knikte daarna, 'Oke, weet je het zeker?' Vroeg hij voor de zekerheid, 'Je zag er echt hondsberoerd uit gister, alsof je heel erg ziek zou gaan worden.. Wat natuurlijk begrijpelijk is als je in zo'n benauwde situatie zit maar alsnog..' Hij raakte nu in de knoop met zijn eigen woorden, '..Ik maakte me toch zorgen erom en als er een bedreiging kwam zou je jezelf dan niet goed kunnen verdedigen en dan zou ik slapen en dan zou ik er dus ook niet op tijd bij zijn-' Hij haalde diep adem en bedacht zich hoe dom hij zat te ratelen, 'Oke ik hou wel op,' Miauwde hij met een onhandige glimlach. Hij keek weer weg. Maar toch bedankte ze hem nog wel, 'Het was niets,' Miauwde hij zachtjes, een beetje in verlegenheid gebracht. Hij keek dus maar weg, om vervolgens te zien hoe Dewstream wankelde. Hij schoot overeind, met een geschrokken expressie op zijn gezicht, 'Gaat het wel?' Miauwde hij geschrokken. Maar Dewstream stelde een wedervraag, 'Ja, ik wel, maar jij nog niet, ga dus maar weer liggen,' Miauwde hij, in een poging om streng te klinken, die eerder lachwekkend genoemd kon worden. Hij ging ook weer liggen, alleen dit keer wel op een afstandje dit keer. Hij was weer te verlegen daar voor geworden, het was nu toch niet meer nodig?

Het was duidelijk aan de kater te zien dat hij niet blij was met zichzelf. Hij was alleen maar in slaap gevallen. Dewstreams fantasie was nogal.. kortzichtig. Ze kon niet goed in de toekomst kijken en alle mogelijke opties inschatten. Meestal kwam ze er maar tot één of twee, wat een beperking was. Niet dat ze zoveel toekomstgerichte dingen deed. Het voornaamste was overleven en dat was to be or not to be. Lekker simpel.. al had ze, zoals ze net bewezen had, vaak de hulp van anderen nodig. Flamepool had de fantasie duidelijk wel. Een roofdier.. niet zo'n fijne gedachte. Die was nooit in haar duffe kop opgekomen tot het dier zelf voor haar stond. Dan was het al wel te laat, maar goed. Het was wel lief dat hij bezorgd om haar was, al was hij waarschijnlijk de enige.. Dewstream hoopte dat de koppijn snel minder zou worden. Ze had hier zo'n hekel aan.. Ze was al stom genoeg, moest ze ook nog eens bijna letterlijk door de grond zakken, alleen dan niet van schaamte. Flamepool begon onhandig zijn gedachten uit te leggen, wat altijd al moeilijk geweest was. Je wist nooit precies wat je moest zeggen, omdat je gedachten zoveel sneller waren dan je woorden. Ze knikte vaag. Hij deed tenminste zijn best nog om iets uit te leggen. Ze werd toch niet ziek? Dat zou echt een domper zijn.. Flamepool zou toch ook niet ziek worden, van de regen en de kou? Dat zou echt stom zijn. 'Ja, ja..' mompelde ze. Het begon haar wat te irriteren, zeker met de koppijn, dat ze niet zelf op kon staan en dat hij ook niet leek te geloven dat ze zelf op kon staan. Toch ging ze weer liggen. Ze zou zo wel opstaan. Jagen, dat moest per slot van rekening ook nog gebeuren. Dewstream deed kort haar oren wat naar achteren en probeerde zichzelf in te prenten dat ze wat moest gaan doen. 'Ik kan hier niet blijven liggen, ik moet gaan jagen,' mompelde ze, waarna ze opnieuw opstond. Tien minuten liggen werd toch echt iets teveel. Ze moest zich niet aanstellen omdat ze in de modder weggezakt was en doorweekt was geraakt door de regen. Er waren katten die ergere dingen hadden doorstaan, dus?