This is for you

Ze voelde zich nog steeds niet zelfverzekerd genoeg om naar buiten te gaan, bang om haar vader tegen te komen en dan tegen hem te moeten praten. Dat wilde ze niet. Ze wilde van hem af, gewoon weer verder gaan met haar moeder en Flowkit. Maar toch.. straks werd ze Quietpaw en er was dan een nog grotere kans dat ze hem tegen het lijf zou lopen, laat staan dat hij misschien haar Mentor werd. Nerveus slikte de kitten en begon zonder het te beseffen wat te ijsberen. ”Quiet?” Haar hart stond voor een kort moment stil, maar hervatte zijn gebonk weer toen ze Wolfpaw herkende. Wacht, Wolfpaw? Dat was wel erg lang geleden Wat ongemakkelijk legde ze haar oortjes in haar nek en keek weg. Hij was best wel lang weggeweest zonder haar ook maar één bezoekje te brengen. ”Herinner je mijn belofte nog?” De Apprentice had een vis voor haar neergelegd, maar Quietkit keek snel weer naar haar pootjes. ”Die heb ik gevangen, speciaal voor jou!” Ze glimlachte een beetje, maar wierp een serieuze blik op de kater. "Doe je dit alleen om de belofte?" Mompelde ze zachtjes, de plotselinge ontmoeting met haar vader had haar toch een beetje veranderd. "Of ben je nog mijn vriend?"

Met een grote glimlach keek hij Quietkit aan, oh ze zou dit vast geweldig vinden van hem! Hij was blij dat hij zijn eerste prooi naar haar kon brengen, want ja, dat was het; zijn aller eerste prooi. En die had hij speciaal gevangen voor haar! "Doe je dit alleen om de belofte?" Onbegrijpelijk keek hij haar aan. Wat bedoelde ze hiermee? "Of ben je nog mijn vriend?" Even brak het zijn hart en de grijns werd meteen van zijn gezicht afgeslagen. "Oh.." Miauwde hij. "Sorry dat ik de laatste tijd.. niet zo vaak langs ben gekomen. Mijn mentor ziet me niet staan en ik wilde zo graag iets voor jou vangen.. dat ik heel lang heb geoefend en het een beetje onder de knie probeerde te krijgen." Miauwde hij. "En natuurlijk ben ik nog jouw vriend.. althans.. als jij dat oké vindt natuurlijk?" Normaal kon hij zoveel zeggen, zoveel opmerkingen maken en vloeiden de woorden zo uit zijn mond. Maar bij haar was dat anders. Bij haar voelde hij zich soms zelfs een beetje verlegen. Hij keek naar de vis. "Vind je vis lekker?"

"Oh.." Was het antwoord van de kater en plots was hij niet meer zo vrolijk. "Sorry dat ik de laatste tijd.. niet zo vaak langs ben gekomen. Mijn mentor ziet me niet staan en ik wilde zo graag iets voor jou vangen.. dat ik heel lang heb geoefend en het een beetje onder de knie probeerde te krijgen." Schuldig legde ze haar oortjes in haar nek en keek naar haar witte pootjes. Dat had ze natuurlijk moeten weten.. Maar ja, hij had haar ook nooit verteld over zijn Apprentice-leven. "En natuurlijk ben ik nog jouw vriend.. althans.. als jij dat oké vindt natuurlijk?" Ze keek voorzichtig op en slikte wat nerveus. "Vind je vis lekker?" Ze fronste wat bij de vraag. "Uhm.. ja, natuurlijk." Mompelde ze stilletjes en keek Wolfpaw vervolgens weer aan. "En sorry.. Dat wist ik niet." Vervolgde ze zichzelf en liet haar kopje nog wat schuldiger hangen. De vis zag er wel erg mooi uit. "Je.. je bent mijn vriend nog wel hoor." Mompelde ze zachtjes en deed een pasje naar hem toe en duwde haar neusje tegen zijn vacht. Een enkele traan rolde langs haar wang naar de grond toe. Oh StarClan, zo rot had ze zich nog nooit gevoeld.

"Uhm.. ja, natuurlijk." Hij kon aan haar zien dat ze zich schuldig voelde over haar vraag en meteen voelde hij zich ook schuldig over hoe hij geantwoord had. Hij keek de calico kitten recht aan, zijn blik verzachtte nog meer dan normaal terwijl hij ongemakkelijk met zijn oortjes bewoog. Nee, dit wilde hij niet. Hij wilde niet dat ze zich rot voelde! "Je.. je bent mijn vriend nog wel hoor." Ze duwde haar neusje tegen zijn vacht aan en hij kon nog net zien hoe een traan op de grond viel. "Niet huilen.." Miauwde hij zacht. "Ik wil niet dat je huilt, Quiet.." Hij keek legde zijn hoofd tegen die van haar aan. "Jij bent mijn beste vriend, voor altijd." Miauwde hij overtuigend, waarna hij zijn blik voor zich uit richtte. Ja, Quietkit was zijn beste vriend, zijn beste maatje. Ze mocht zich niet rot voelen!

De kater trok zich niet terug van haar plotselinge actie. Dus hij was haar vriend gebleven? "Niet huilen.." Zei zijn stem op een zachte toon en Quiet kneep haar groene ogen dicht, om verdere druppels tegen te houden. "Ik wil niet dat je huilt, Quiet.." Ze voelde het contact van zijn kopje. "Jij bent mijn beste vriend, voor altijd." Ze keek voorzichtig op, ongeloof weerspiegelde in haar ogen. "En jij die van mij, Wolf." Zei ze nog wat bedroefd en haalde wat gaperig adem. "Kan.. kan ik je iets vertellen?" Vroeg ze nog wat aarzelend, terwijl ze haar blik op hem gericht hield.

"En jij die van mij, Wolf." Een glimlachje verscheen op zijn gezicht. Vrienden voor altijd, ja dat waren ze. Hij luisterde naar zijn eigen ademhaling terwijl hij daar zo rustig bleef zitten. Ze leken wel closer te zijn dan dat hij was met zijn eigen siblings. "Kan.. kan ik je iets vertellen?" Hij tilde zijn hoofd iets op en zocht haar ogen. Was er iets ernstigs aan de hand? "Natuurlijk, je kunt mij alles vertellen." Miauwde hij, waarna hij zweeg en wachtte op wat ze hem wilde vertellen. Ging ze hem een geheim vertellen die ze altijd gekoesterd had? Of was er iets ernstigs aan de hand? Even gleden zijn ogen door de Nursery en hij zag Honeyspots nog in haar nest liggen, met haar was gelukkig niets aan de hand. Want hij wist hoe close Quietkit met haar moeder was, en hoe beschermend haar moeder kon zijn als het ging op Quietkit..

"Natuurlijk, je kunt mij alles vertellen." Zei de kater en Quietkit gaf hem een dankbare blik. Dan wist ze voortaan dat als er iets was gebeurd, ze bij hem terecht kon. "Nou.." Begon ze weer wat stilletjes en wist even niet meer hoe ze het zou moeten zeggen. "Ik.. Mijn vader is plots weer teruggekomen.. Maar.. hij heeft mijn moeder al die tijd alleen gelaten, ze hebben zelfs een ruzie gehad." Ze liet haar oortjes en haar kopje weer bedroefd hangen. "En ik heb hem ook gezegd dat ik hem niet wilde zien, want hij heeft ons ook gewoon in de steek gelaten. Maar, hij kwam terug en Flowkit staat aan zijn kant. Ik kan hem toch geen tweede kans geven..? Hij heeft mijn moeder zoveel pijn aangedaan door weg te gaan, dat.. kan toch niet?" Ze keek Wolfpaw met een bedroefde blik aan.

"Nou.." Hij trok zijn kop nog verder terug zodat hij haar makkelijker kon aankijken. Het was raar als hij haar niet aankeek, dan leek het alsof ze het niet tegen hem had. "Ik.. Mijn vader is plots weer teruggekomen.. Maar.. hij heeft mijn moeder al die tijd alleen gelaten, ze hebben zelfs een ruzie gehad." Even knikte hij. Hij zelf had zijn vader nooit echt ontmoet, misschien hadden die twee ook wel ruzie. "En ik heb hem ook gezegd dat ik hem niet wilde zien, want hij heeft ons ook gewoon in de steek gelaten. Maar, hij kwam terug en Flowkit staat aan zijn kant. Ik kan hem toch geen tweede kans geven..? Hij heeft mijn moeder zoveel pijn aangedaan door weg te gaan, dat.. kan toch niet?" Hier moest hij even over nadenken. Maar na een minuutje zwijgen besloot hij zijn mond toch maar te openen; "Ik snap hoe je je voelt.. ik heb mijn vader ook nooit ontmoet en ik zou hem ook niet direct vertrouwen. Hij heeft mijn moeder tenslotte achtergelaten, anders was hij er wel geweest voor haar. Maar jouw vader is teruggekomen, en waarom? Omdat hij zich waarschijnlijk bedacht heeft, hij heeft zich bedacht dat hij fout zat en ik vind dat .. je hem een klein kansje moet geven. Leer hem kennen en misschien vind je hem wel een aardige vader.." Even beet hij op zijn lippen, hij was eerlijk geweest over zijn mening en hij hoopte dat Quietkit dat begreep. "Dat.. zou ik tenminste doen."

"Ik snap hoe je je voelt.. ik heb mijn vader ook nooit ontmoet en ik zou hem ook niet direct vertrouwen. Hij heeft mijn moeder tenslotte achtergelaten, anders was hij er wel geweest voor haar. Maar jouw vader is teruggekomen, en waarom? Omdat hij zich waarschijnlijk bedacht heeft, hij heeft zich bedacht dat hij fout zat en ik vind dat .. je hem een klein kansje moet geven. Leer hem kennen en misschien vind je hem wel een aardige vader.." Oh.. dus ze had al die tijd fout gezeten? Maar waarom had haar moeder dan niets gezegd over wat voor een geweldige kater het was? "Dat.. zou ik tenminste doen." Ze keek Wolfpaw weer aan, voorzichtiger. "Oh.. maar mama heeft het in die tijd nooit over hem gehad. Nooit heeft ze gezegd dat hij heel erg lief tegen hem was. Het kan door de ruzie komen, maar dan had hij.. hij het toch eerder kunnen doen? Terugkomen? Waarom pas als ik bijna een Apprentice ben? Waarom kwam hij niet naar me toe als ik bij mijn moeder was?"

"Oh.. maar mama heeft het in die tijd nooit over hem gehad. Nooit heeft ze gezegd dat hij heel erg lief tegen hem was. Het kan door de ruzie komen, maar dan had hij.. hij het toch eerder kunnen doen? Terugkomen? Waarom pas als ik bijna een Apprentice ben? Waarom kwam hij niet naar me toe als ik bij mijn moeder was?" Vragen die hij niet kon beantwoorden, omdat hij niet in de kop van de kater kon kijken. "Als ik dat toch eens wist.. Quiet.. dan had ik je dat uitgelegd. Maar ik kan niet in je vaders hoofd kijken, je zult het hem echt eens.. moeten vragen." Hij gaf haar een geruststellende lik over haar hoofd. "En als je het niet wilt.. doe het dan voor mij. Leer hem kennen, het kan vast geen kwaad. Je kunt hem altijd nog laten vallen als hij niet aardig blijkt te zijn." Miauwde hij, waarna hij de calico kitten een warme glimlach toewierp. "Ik bedoel, kijk nu naar ons, Quiet. Je was bang voor mij in het begin, niet waar? Ik kwetste je door eerlijk te zijn, en nu? Nu zijn we vrienden, toch?"

"Als ik dat toch eens wist.. Quiet.. dan had ik je dat uitgelegd. Maar ik kan niet in je vaders hoofd kijken, je zult het hem echt eens.. moeten vragen." Ze drukte zich dichter tegen de Apprentice aan en sloot haar ogen even, voor rust. "En als je het niet wilt.. doe het dan voor mij. Leer hem kennen, het kan vast geen kwaad. Je kunt hem altijd nog laten vallen als hij niet aardig blijkt te zijn." Ze drukte haar oren aarzelend tegen haar nek. Maar.. dat.. zou misschien voor haar vader zelf zoveel pijn krijgen..? "Ik bedoel, kijk nu naar ons, Quiet. Je was bang voor mij in het begin, niet waar? Ik kwetste je door eerlijk te zijn, en nu? Nu zijn we vrienden, toch?" Ze keek voorzichtig op en gaf een klein knikje. "O-oké Wolf.." Mompelde ze zachtjes, hij wist vast wel wat goed voor haar en voor iedereen was, hij was tenslotte ouder. "Ik wil gewoon weg uit dit kamp.. ik voel me opgesloten, de kans dat ik mijn vader in deze situatie tegenkom is zo groot, snap je? Ik wil eerst mijn kop leegmaken voordat ik hem weer aanspreek, dan.. dan weet ik vast wel wat goed is.."