Hello Little Warrior[Daykit]

Snowyleaf lag lekker te slapen in haar nestje. Haar witte vacht die hard opviel,haar ongewone blauwe ogen gesloten. Een koude wind woei de den binnen. Haar blauwe ogen schoten open en haar witte vacht kwam overeind. De kou drong tot haar door en ze was klaar wakker. Ze schudde het mos van haar vacht en likte zich even schoon. Ze stond op en trippelde met opgezette vacht naar buiten. Regelrecht liep ze naar de prooistapel en nam een magere duif van de hoop die ze voor de den opat. Af en toe wierp ze een blik over het Camp.

~Flut sorry~
+Daykit"

Schigtig keek de kleine poes naar buiten. Was die enge nacht al gedaan? Tot haar opluchting zag ze geen donker, alleen ene of ander vreemd wit spul dat ze nog nooit gezien had. Ze trippelde er op af, haar gezicht vertoonde geen spoortje nieuwsgierigheid. Voorzichtig zette ze haar pootje erop. Zou ze erop kunnen lopen? Ze wou het er eigenlijk niet op wagen,maar ze moest. Waarom? Geen idee, ze moest gewoon. De lichtoranje kitten haalde diep adem en sloot haar oogjes. Daarna stapte ze op het vreemde witte spul. Na één oogje voorzichtig opengedaan te hebben, kwam ze tot de conclusie dat ze er wel degelijk op kon staan. Maar wandelen? Dat was een ander paar mouwen. Bij elke stap zakte ze een beetje weg en verkoeld het witte spul haar buikvacht. Zo snel ze kon trippelde Daykit naar een andere poes, die haar duif zat op te eten. Zonder een spoortje schaamte klom ze op de rug van de poes, zodat dat koude witte spul haar buikvacht niet helemaal verkoelde. Daar bleef ze even genietend liggen op de rug van de poes, die was tenminste lekker zacht. Nog steeds had ze geen woord gezegd, maar dat was omdat ze nog niet kon praten.

Ze zat rustig van haar duif te eten. Haar oren gespits. Ze hoorde zacht ergens plofjes in de sneeuw,vast pootstappen van een kat. Net toen ze een volgende hap wou nemen voelde ze hoe iemand op haar rug klom. Ze keek om en zag een kitten,Daykit als ze het goed had. Een schattige weeskitten. 'O hallo Daykit! Ik wist niet dat ik de grond was',zei ze glimlachend maar vriendelijk. Ze schudde niet met haar rug,zo zou de kitten niet vallen. Rustig nam ze een hap van de duif.

"Oh, hallo Daykit! Ik wist niet dat ik de grond was.", zei de poes glimlachend tegen haar. Niet begrijpend keek Daykit naar de achterkant van haar hoofd. Waarom dat nou? Kon ze haar niet gewoon laten liggen? Ze stond recht op de rug van de poes en trippelde een beetje heen en weer om ene goed plaatsje te vinden. Uiteindelijk klauterde ze op de kop van de poes, en ging ze daar liggen. De licht-oranje poes kon de prooi ruiken die ze aan het eten was maar het kon haar niet schelen. Ze bleef gewoon liggen.

Snowyleaf nam rustig nog een hap van haar duif. De duif was bijna op. Ze schrokte de laatste happen naar binnen en slikte die door. Ze voelde hoe de kitten wat ronddraaide opzoek naar een goede plekje. Daarna zat ze opeens op haar kop. Zo te voelen was de kitten gaan liggen. 'Daykit,wil je alstublieft van mijn hoofd gaan?',vroeg de sneeuwwitte poes aan de kitten. Nu snapte ze pas waarom Queens vonden dat kittens soms lastig konden zijn en dat het vermoeiend was. Haar blauwe ogen keken voor zich uit en haar hoofd lag half in de sneeuw en half op haar poten.

"Daykit, wil je alstublieft van mijn hoofd gaan?", vroeg de sneeuwwitte poes. Fronsend keek de kitten naar beneden. Ze snapte niet goed waarom die poes dat vroeg. Ze lag hier toch goed? De oranje kitten deed haar mondje open en maakte een verontwaardigend geluidje. Maar ze ging niet van haar hoofd af, nee, Daykit bleef gewoon liggen waar ze lag. Zo hoefde ze niet in die ijskoude sneeuw te liggen, maar lekker warm in de zachte vacht van de warrior.

De kitten piepte verontwaardigd maar bewoog zich niet. Misschien moest ze er een warrior erbij halen of een Queen? Ze wist het niet en zelf begon ze het ook koud te krijgen. Ze boog haar kopje zodat Daykit er misschien ging af vallen en dan kon ze de kitten bij haar nekvel naar de nursery brengen. 'Ik wil je best terug naar de nursery lopen met jou,ik zal je wel dragen. Maar dan wil ik wel dat je van mijn kop gaat.',zei de witte poes rustig. Meer moederlijk dan echt als een warrior. 'En als het moet wil ik wel even bij je blijven',voegde ze er aan toe. Misschien kon ze zo de kitten van haar hoofd krijgen.

"Ik wil je best terug naar de nursery lopen met jou,ik zal je wel dragen. Maar dan wil ik wel dat je van mijn kop gaat.", zei de sneeuwwitte poes rustig. Nog steeds gaf ze geen kik en week ze niet van de plaats. Toen de poes haar kop kantelde om Daykit eraf te laten glijden, sloeg de poes haar klauwtjes in haar kop. De poes had geluk dat haar nageltjes nog niet zo scherp waren, maar ze bleven genoeg hangen om te zorgen dat Daykit niet van haar kop afviel. "En als het moet wil ik wel even bij je blijven", voegde de poes er nog aan toe. Als om antwoord te geven schudde Daykit haar kopje, wat de warrior natuurlijk niet kon zien aangezien ze op haar kopje zat.

Snowyleaf zuchtte toen ze de kleine nageltjes van de kitten in haar kopje voelde. Ze leek zich niet te bewegen dus stond ze zo op en liep ze door de donzige sneeuw naar de nursery. 'Kan iemand de volgende keer deze kitten in de gaten houden?',zei ze tegen de Queens en wees met haar oren en staart naar de kitten op haar kop. Met moeite probeerde ze zo te gaan zitten dat de kitten makkelijk van haar kopje kon stappen.

"Kan iemand de volgende keer deze kitten in de gaten houden?", vroeg de sneeuwwitte poes aan de queens. Mar wat deze warrior niet wist, was dat geen van deze queens voor haar opkwam. Het kon hen niet schelen, ze moest haar plan maar trekken. De poes ging vreemd zitten. Daykit bleef gewoon op haar kopje liggen, zonder haar nageltjes los te laten. Onderhand zou de poes wel al gek geworden zijn door haar standvastigheid, maar dat kon haar niet echt schelen. Ze had niks verkeerd gedaan, toch? Ze wou gewoon zacht liggen...

When the snow falls, the leaves die, then I'm a wolf in the snow

De poes stond terug op met een zucht. 'Daykit,ik moet echt mijn warrior taken gaan doen. Als je ergens zacht wilt liggen dan zal ik ervoor zorgen dat je een mosnestje hebt maar ga asjeblieft van mijn kop af!',zei de witte poes hopeloos zoals een moederkat die vermoeid was. In haar blauwe ogen glinsterde irritatie en dat liet ze stil meer en meer zien. Als ze haar taken niet deed had ze een boze leader én deputy aan haar oren hangen en dan kon ze nóg langer wachten vooraleer ze vonden dat ze ervaren genoeg was voor een leerling.

tag: Daykit| words: xx | notes: Snowy raakt stilaan geïrriteerd XD : D

robb stark

"Daykit,ik moet echt mijn warrior taken gaan doen. Als je ergens zacht wilt liggen dan zal ik ervoor zorgen dat je een mosnestje hebt maar ga asjeblieft van mijn kop af!", zei de sneeuwwitte poes vermoeid, terwijl ze ging opstaan. Nog steeds verzette Daykit geen poot. Als ze zo nodig "warriortaken" moest doen, waarom moest zei dan van haar hoofd af? Ze kon toch ook gewoon blijven liggen terwijl ze die taken uitvoerde. Ze maakte een tegenstrijdig geluidje, terwijl ze zich wat beter legde. Als ze kon praten had ze vast gezegd: "Waarom doe je die warriortaken dan niet? Maar dat kon ze niet.

De poes werd gek en stilaan ook echt kwaad. Het werd alleen maar erger toen de kitten protesteerde. 'Ik zweer je al Firestar of Silverfang dit hoort dat je straf krijgt!',gromde ze boos. Haar spieren waren gespannen en haar blauwe ogen stonden woest. Ze zou hoe dan ook die kitten van haar kop krijgen.

~beetje flut XD~

"Ik zweer je, als Firestar of Silverfang dit hoort je straf krijgt!", grauwde de poes boos. Mokkend kroop Daykit dan maar van haar hoofd. Ze wou geen straf krijgen! Voor ze de nursery inliep, draaide ze zich om en stak ze haar tong uit naar de witte warrior. Was het dan echt zovele gevraagd om gewoon te mogen blijven liggen? Man, sommige katten waren écht wel lastig hoor.

~Hoort wie het zegt Xd
Dit topic is nu gedaan, I guess ^^
Je staat nu in haar contactenlijst >D *zie voorsteltopic*

Onderwerp: Re: Hello Little Warrior[Daykit]