Sneaking out has also consequences... [Blossomkit & Dustkit]

De Medicine Cat's Den was saai! Dat was het enige wat Sycamorekit geleerd had in zijn hele leven. Hij geeuwde, en hij probeerde zijn schrale lijfje voorzichtig recht te duwen. Hij had geen zin meer om nog langer hier te blijven zitten, en Maskheart en Milkypaw waren er nu toch niet. Ze waren weer eens kruiden gaan halen, en dan had Syce de hele den voor hem alleen. Eigenlijk was het best saai, gewoon... liggen... Met moeite waggelde de kleine kitten naar de uitgang van de Medicine Cat's Den. Aha! Daar waren twee spelende kittens. Met een grote grijns keek hij naar hem en piepte: "Hallo! Gaan jullie mee? Wat leuks beleven buiten het camp!" Zijn hoge piepstemmetje klonk op de een of andere manier best wel avontuurlijk. Sycamorekit had er helemaal geen idee van wie deze kittens waren, maar misschien waren ze wel leuk. Hij kreeg weer een kramp in zijn buik, of wat er buik was aan zijn lichaampje... Het katertje kromp even in elkaar, maar was het al gewend. Dit had hij elke dag wel een aantal keren... Met een plastic glimlachje hinkelde hij in de richting van de spelende kittens. Hij wenkte in de richting van de camp uitgang en stiekem sloop hij in die richting. Hij mankte wel een beetje aan de poot waaraan de krampen het ergste waren. "Duuuussss... Ik ben Sycamorekit. Wie zijn jullie?", vroeg hij met nog steeds hetzelfde glimlachje op zijn gelaat. Het was ondertussen zo ongeveer zonhoog, ook bekend als middag. Zijn maagje knorde wat, maar daar kon hij nu niets aan veranderen. De sneeuw onder zijn pootjes was erg koud, en bij elke stap trok hij zijn pootjes eerst nog even op. Macho als hij was duwde hij zijn magere borst naar voren. Hij werd er soms wel eens voor uitgelachen, voor zijn macho gedrag waar hij helemaal geen lichaam voor had. Tja, daar zat hij diep vanbinnen eigenlijk wel héél erg mee in, maar dat liet hij zo weinig mogelijk zien.

& Blossomkit
& Dustkit

_{Vrolijk speelde hij met een kitten, maar eigenlijk mocht hij de Nursery nog niet eens uit. Hij was nog te jong, volgens zijn moeder. En door de sneeuw zou hij snel een griepje kunnen krijgen, maar de kitten had het genegeerd. De nursery was te saai voor hem geworden na die twee weken onderzoeken, hij had alles nu wel gezien! Plots keek de kitten op van een plotselinge stem die tegen hen riep. "Hallo! Gaan jullie mee? Wat leuks beleven buiten het camp!" Het was een jonge, bruin gestreepte kitten die dit naar hen schreeuwde en aan zijn stappen te merken liep de kitten een beetje mank. "Wat is er buiten het kamp dan? Is er meer dan dit?" Miauwde hij verbaasd, daar had hij nog niet eens aan gedacht! Mocht het eigenlijk wel? "Wat gaan we daar doen dan? Is het daar leuk?" Een avontuurlijke glinstering verscheen in zijn helderblauwe ogen. "Ik kom mee!" Miauwde hij, nog voordat de kitten op zijn vragen kon antwoorden. Hij volgde de bruin gestreepte kater langs de rand van het kamp. Nu pas merkte hij de uitgang op, er zaten enge doorns aan en even leek hij te twijfelen. "Doet dat pijn?" Miauwde hij, waarna hij naar zo'n raar ding wees. "Wat is dat?" Miauwde hij vervolgens. "Duuuussss... Ik ben Sycamorekit. Wie zijn jullie?" Hij lette nu al niet meer zo erg op de kitten zelf, zijn blik was nu gevestigd op de uitgang. "Ik ben Dustkit." Miauwde hij. "Wie zijn jouw ouders? Heb jij ook broertjes en zusjes?" Hij kon het niet laten, al die vragen stellen. Hij was gewoon te nieuwsgierig.}

'Wat is er buiten het kamp dan? Is er meer dan dit?', vroeg het katertje van de twee kittens. "Ja hoor! Buiten het camp zijn de stoere katten, niet zo'n mietjes die enkel in het camp zitten!", stoefte hij. 'Wat gaan we daar doen dan? Is het daar leuk?', vroeg hij. Sycamorekit kon een avontuurlijke glinstering opvangen in zijn helderblauwe ogen tijdens het hinken. 'Ik kom mee!', miauwde de kitten, nog voor Syce een antwoord kon geven. "Het is er super leuk! We gaan avonturen zoeken, jagen als een echte Warrior!", piepte hij trots. Hij was er nog nooit geweest, maar dat wisten die onbekende kittens toch niet. Opeens merkte het katertje op dat er doorns zaten aan de ingang, en hij slikte even. Het zou vast niet erg zijn, toch? 'Doet dat pijn?', vroeg de kleine kitten. "Euh... Ik... Nee... Nee hoor", stotterde hij terwijl hij nogmaals slikte. 'Wat is dat?' Hij negeerde de vraag en stelde zichzelf voor zodat hij niet meer aan de enge, stekelige dingen moest denken. "Duuuussss... Ik ben Sycamorekit. Wie zijn jullie?" De andere kitten leek erg stil, maar dat maakte voor hem niets uit. 'Ik ben Dustkit', stelde Dust zich voor. 'Wie zijn jouw ouders? Heb jij ook broertjes en zusjes?', vroeg hij. Sycamorekit knikte met een klein glimlachje. "Mama is Roseheart en papa is Greentear. Ik heb vele broertjes en zusjes, maar ik ken ze niet allemaal.." Syce leefde nu al sinds zijn geboorte in de Medicine Cats Den, samen met Owlkit. Zijn andere broertjes of zusjes kende hij niet echt. Voorzichtig kroop de kitten door de camp ingang, helemaal in elkaar gekrompen, bang voor de doorns die overal hingen.
[-Time Skip-]
Dus dit was het ThunderClan territory... Overal struiken, bomen, bloemen, gras, vrijheid. Hier lag wel meer sneeuw, behalve als je onder de bomen stond dan. De vogels floten, en verschillende geuren kwamen in Syce's neusje terecht. Speels hinkelde hij naar een struik en kroop er onder. Vervolgens ging hij onder een hoge boom staan, gewoon even staan voor de lol. Hij staarde gefascineerd naar boven, naar de takken die vol lagen met sneeuw. Plots viel een grote hoop sneeuw op zijn hoofdje, en zakte hij in elkaar. "Auw!", riep hij. "Help me toch even!", beval hij tegen Dustkit en de andere kitten. Hij hoorde een snerpend geluid, het was best eng. Boven in de lucht vloog een vogel, maar geen vogel die hij at als prooi, nee, een vogel die hém at als prooi...

OOC; Daan springt maar in. Dit is misschien veel in een keer, maar ik wil 'm niet te lang laten leiden ;$

_{"Ja hoor! Buiten het camp zijn de stoere katten, niet zo'n mietjes die enkel in het camp zitten!" Waren er alleen maar mietjes in het kamp dan? Hij keek om zich heen, ja dat kon wel kloppen! Hij was nog nooit buiten het kamp geweest, was hij dan een mietje? Nee! Want hij ging nu mee naar buiten! "Ik ben geen mietje! Dus ik ga mee!" Miauwde hij opgewekt. "Het is er super leuk! We gaan avonturen zoeken, jagen als een echte Warrior!" Vol bewondering keek hij naar de andere kitten. "Ben jij daar al eens geweest dan?" Miauwde hij, in zijn stem klonk een grote nieuwsgierigheid. "Mama is Roseheart en papa is Greentear. Ik heb vele broertjes en zusjes, maar ik ken ze niet allemaal.." Zei de kitten en daarna verdween die in de uitgang. Dustkit volgde meteen, nog even over zijn schouder kijkende of de andere wel volgde, maar daarna keek hij weer strak voor zich uit. Man, dit ging leuk worden!

Het was er nog mooier dan dat hij gedacht had. De, ietwat waterige, zon scheen door de bomen heen en de sneeuw waar nog geen kat op had gestaan glinsterde zoals de sterren het 's nachts aan de hemel glinsterden. Dustkit's helderblauwe ogen keken vol bewondering om zich heen, terwijl hij achter Sycamorekit aan liep. Hij had zich de hele weg stil gehouden en alleen maar gekeken. Dit was echt heel mooi! Waarom was hij hier nog niet eerder geweest? "Help me toch even!" Geschrokken keek hij op toen de andere kitten begon te schreeuwen. "Oh.." Mompelde hij, toen hij zag dat de kitten onder de sneeuw lag. "Hoe is dat gebeurd?!" Zei hij lachend, waarna hij de kitten zo goed mogelijk probeerde uit te graven.

{Ik zal anders maar posten ^-^}}

Het zwarte poesje speelde met een leeftijdsgenootje in de sneeuw. Haar zwarte vachtje viel best wel op met de witte achtergrond. Ze haalde een keer speels uit naar het katertje toen er een stemmetje in haar oren klonk. "Hallo! Gaan jullie mee? Wat leuks beleven buiten het camp!" Blossomkit keek naar de kitten waarmee ze net nog had gespeeld. Ze spitste haar oortjes en keek van de een naar de ander. "Wat is er buiten het kamp dan? Is er meer dan dit?" vroeg het katertje en Blossomkit ging er even rustig bij zitten, afwachtend wat het antwoord zou zijn. "Ja hoor! Buiten het camp zijn de stoere katten, niet zo'n mietjes die enkel in het camp zitten!" miauwde de kit toen, die toch een stuk kleiner was dan Blossomkit, al waren ze waarschijnlijk wel rond dezelfde leeftijd. "Ik ben geen mietje! Dus ik ga mee!" miauwde de kitten toen. Blossomkit zwiepte een keertje met haar staartje. "Ik ook!" miauwde ze instemmend. Nee, ze wilde hier niet alleen achterblijven, en trouwens, haar moeder gaf toch niet om haar, dus wat kon het haar schelen wat ze deed? Ze volgde de twee katertjes naar de kampingang, maar bleef staan toen een van hen twijfelde. "Doet dat pijn?" Blossomkit volgde zijn pootje naar de scherp uitziende dingen en keek toen weer naar de andere kit. "Wat is dat?" miauwde de kit toen weer. Blossomkit haalde wat ongeïnteresseerd haar schouders op. "Duuuussss... Ik ben Sycamorekit. Wie zijn jullie?" miauwde de tabby vervolgens. "Ik ben Dustkit" miauwde het andere katertje vervolgens. "Blossomkit." miauwde ze met een hoog stemmetje. 'Wie zijn jouw ouders? Heb jij ook broertjes en zusjes?' Blossomkit luisterde naar het gesprek van de twee katers. "Mama is Roseheart en papa is Greentear. Ik heb vele broertjes en zusjes, maar ik ken ze niet allemaal.." Blossomkit draaide wat met haar oortjes. "Mijn mama is Littleface.. en ik heb ook wat broertjes en zusjes.." miauwde ze op een korte toon. Hieruit was wel duidelijk op te maken dat ze niet bepaald trots op hen was. Het waren allemaal zwakke mietjes.

Ze volgde de katertjes het territorium in. Blossomkit sloot de rij, maar keek gefascineerd rond in het territorium. Alles was zo groot, de bomen waren zo hoog! Zo nu en dan zakte ze een stukje weg in de sneeuw, maar dan had ze Dustkit en Sycamorekit al snel weer ingehaald. Het poesje schrok toen er wat wits naar beneden kwam vallen, bovenop Sycamorekit. "Auw!" riep de kitten toen. "Help me toch even!" Beval hij de twee kittens. "Oh.." mompelde Dustkit toen. "Hoe is dat gebeurd?!" Blossomkit deed een paar onhandige stapjes naar voren en hielp om de kitten uit te graven. Sneeuw vloog in het rond en ze giechelde een keer toen een vlaag sneeuw de richting van Dustkit op dwarrelde.

Dustkit leek een beetje verward toen hij hem aankeek, en terwijl Blossomkit onhandig in zijn richting wankelde. Wat een losers waren dat zeg! Maar toen kwam hij tot het besef dat híj nog steeds degene was die onder de sneeuw zat en er niet meer onderuit raakte... 'Oh..', mompelde Dust. Ja, inderdaad 'oh'! Geërgerd keek Sycamorekit de andere kittens aan. Blossom begon te graven in de sneeuw, misschien was dat wel slim... 'Hoe is dat gebeurd?!' Nors keek hij de kit aan. "Hoe denk je? De boom!" Plots zag hij nogmaals de schaduw van de grote vogels, en hoorde zijn doordringende kreet. "Graaf sneller!", beval hij de twee paniekerig. De vogel nam een duik in Syce's richting en wild spartelde hij met zijn pootjes. "Heeeeeeeelp!", riep hij. Er blonk hevige angst in de ogen van de jonge Thunder Clan kitten, en zelfs vanuit het ShadowClan camp zouden ze zijn angst kunnen ruiken... Paniekerig sloot hij zijn ogen. Hij wilde gewoon niet zien wat er nu zou gaan gebeuren! Daar was hij veel te jong voor!

OOC; Sorry dat 'ie zo laat is...

_{Zo snel als hij kon begon hij de sneeuw weg te halen, maar omdat de kitten nog zo klein was had dit amper effect. Het kleine beetje sneeuw dat hij per keer ervan af wist te vegen, was te weinig en het duurde te lang. Een schaduw viel over hem heen toen een vogel over hen heen vloog en verbaasd keek hij op. Wat was dat? Waarom draaide die boven hen rondjes? Hij besloot verder te gaan met graven. Het geluid dat de vogel maakte liet hem niet echt opschrikken, hij had besloten het te negeren en op een nog sneller tempo te graven. Blossomkit leek niet zo heel veel te helpen, maar daar lette Dustkit niet op. Hij begreep de situatie niet echt waar ze nu inzaten, want dat deze levensbedreigend was had hij niet door. "Heeeeeeeelp!" Pas toen de kitten dit miauwde keek hij op, nu pas zag hij hoe de vogel naar beneden daalde en op Sycamorekit afkwam. Meteen stopte hij met graven en greep hij het nekvel van de kitten vast, om vervolgens te proberen hem uit de sneeuw te trekken. "Blossomkit, help!" Mompelde hij in de vacht van Sycamorekit, maar hoe hard hij ook trok.. hij was nog te klein en te jong om deze oudere kitten uit de sneeuw te krijgen. Ondertussen kwam de vogel steeds dichterbij.}

Hij voelde hoe de tanden van de kleine kitten rond zijn nek werd gezet om hem uit de sneeuw te kunnen trekken. Hij opende zijn ogen en duwde zichzelf omhoog, en keek toe hoe de vogel dichterbij kwam terwijl hij in rondjes vloog. 'Blossomkit, help!', mompelde Dustkit in Syce's vacht. Zijn warme adem kietelde eigenlijk best wel, maar daar moest hij nu niet over denken! Hij stond op het punt de prooi te worden van een gigantische roofvogel! "Vlucht! Ga naar het camp om hulp te halen!", beval hij Blossomkit en Dust. De kittens liepen weg wanneer de vogel naderde en bang kneep het katertje zijn ogen dicht. Het zware gewicht van het gevleugelde beest drukte op zijn schrale lichaampje. Sycamorekit voelde hoe het dier zijn snavel rond zijn nekje knelde en hem naar boven trok. Hevig trappelde hij met zijn pootjes. Nee, dit kon het einde niet zijn! Zijn leven was te kort geweest. Het kleine katertje kreunde zachtjes en probeerde zich los te krijgen uit de vaste greep van de vogel z'n bek. "Laat me gaan!", weergalmde zijn luide stem door het hele bos. Hij voelde het bloed over zijn vacht naar beneden sijpelen. De vogel had door zijn vel heen gebeten. Het deed verschrikkelijk veel pijn, meer pijn dan hij ooit had kunnen denken! Al zijn spieren waren harder opgespannen dan ooit. Hij verloor nu wel erg veel bloed langs zijn nek, en zag alles zwart worden voor zijn ogen. In zijn hele leven had hij niets spannend meegemaakt. Hij had al zijn tijd doorgebracht in de Medicine Cat's Den, hij had geen vrienden, hij ging amper om met zijn familie,... Syce's leven was een echte klucht! Dit was het dan... Hij was verslagen door de sneeuw, door zijn andere siblings, door een irritante, grote vogel! Als zijn siblings wat meer voedsel voor hem hadden overgelaten, was hij vast veel sterker geweest en had hij zichzelf kunnen redden uit deze sneeuw, en van die vogel. Hij had beter gewoon in het camp gebleven, dan was dit allemaal niet gebeurt! Nu waren Dustkit en Blossomkit ook nog in gevaar, en dat was allemaal zijn schuld! Hij spartelde naar alle kanten, maar daardoor kwam de sneeuw alleen nog maar losser te liggen. Toen zag hij plots niet meer, en voelde zijn lichaam vrij komen uit de sneeuw hoop. Zijn pootjes kwamen van de grond af en op de achtergrond hoorde hij de vage stem van zijn vader. Verder zag hij niets meer, voelde hij niets meer, bewoog hij niet meer, het was gedaan met hem. Een druppeltje bloed viel neer op de grond, de rest bleef plakken in zijn roodkleurige vacht. Sycamorekit blies zijn laatste adem uit...

R.I.P. Sycamorekit! Hij 's trouwens dood nu~