Little falling pieces of snow {OPEN}

Sinds een korte tijd was het voor Gloriouskit een soort routine geworden om vlak voor het donker werd even naar buiten te glippen en de hemel te aanschouwen. Elke keer weer staarde hij zonder iets te zeggen naar de hemel totdat het te donker en koud werd om nog langer buiten te blijven. De langzaam opkomende sterrenhemel bracht zijn fascinatie altijd tot het hoogste niveau, elke keer weer. Al vanaf het moment dat hij de hemel voor het eerst zag was hij opslag in een andere wereld. Maar hoe normaal zijn ambere oogjes recht naar de hemel stonden gekeerd als het schemerde, schonk de kitten ditmaal enkel aandacht naar de grond en het langzaam vallende sneeuw. Deze ochtend had hij ontdekt dat sneeuwvlokken helemaal geen zachte pluisjes waren, het was gewoon water! Het was alsof er een compleet nieuwe wereld was geopend voor hem. Door zijn gedachten heen hoorde hij opeens dat zijn naam werd geroepen. Het was blijkbaar al een paar keer gedaan, want het klonk nogal vragend. Met zijn kleine oortjes strak naar voren gericht keek Gloriouskit in de richting van de stem.

Hij grinnikte even toen hij het katertje opnieuw naar buiten zag glippen, en voor de eerste keer volgde Tallkit hem. Langzaam liep hij achter het andere katertje aan, en ging naast hem zitten, "Waar kijk je naar?" Tallkit keek opzij, maar merkte dat de ander hem niet hoorde, "Glorious?" Hij noemde hem geen 'kit' aangezien hij hem al kende, "Glorious?" Opnieuw kwam er geen reactie, uiteindelijk nam Tallkit maatregelen, "GLORIOUS!"

Zo diep verzonken in zijn oneindige, onbegrijpelijke gedachten.. "GLORIOUS!" hoorde de kitten opeens. Alsof hij plotseling boven water kwam werd Gloriouskit wakker uit zijn complexe fascinaties voor het kleinste detail. Zijn oren spitsen zich instictief terwijl hij zich in een ruk naar de geluidsbron draaide. Tallkit had zich naast hem gevestigd en keek hem een beetje raar aan. Gloriouskit knipperde een paar keer met zijn ogen. "Sorry, Tall," grijnsde het katertje wat scheef. "Wist je dat sneeuw gewoon bevroren water is?" vroeg hij haast ongelovig. Niet dat het Tallkit waarschijnlijk kon schelen, hij moest zijn enthousiaste gewoon even delen. Nogmaals keek hij naar het sneeuw dat langzaam onder zijn zwarte pootjes wegsmolt.

Hij grinnikte even toen Glorious hem groette, en knipperde met zijn ogen toen er een sneeuwvlok op zijn neus verscheen. "Maak niet uit," Antwoordde hij, hij mocht Glorious wel, en aangezien Arcanekit, wat volgens hem het zusje van Glorious was, goede vrienden was met Running, leek het hem niet erg om ook even wat connecties te leggen. "Wist je dat sneeuw gewoon bevroren water is?" Verbaasd keek hij opzij, en toen naar de sneeuw, maar natuurlijk! Nu leek het allemaal heel erg logisch! Opgewonden keek hij weer naar Glorious naast hem, en toen opnieuw naar de sneeuw. "Hoe wonderlijk," Mompelde hij, en sprak toen weer rechtstreeks tot de kater naast hem. "Hoe zou het kunnen dat je dan niet kan verdrinken in sneeuw?"

Afwachtend keek de gitzwarte kitten naar Tallkit. "Hoe wonderlijk," mompelde hij toen, nadat hij nogmaals een gerichte blik op de sneeuw had geworpen. Gloriouskit voelde meteen zijn enthousiasme groeien. Nog nooit in zijn korte leventje had iemand zo gereageerd op zijn praatjes en verwonderingen over de details om hem heen. "Hoe zou het kunnen dat je dan niet kan verdrinken in sneeuw?" vroeg hij toen. Hmm.. Daar had hij niet op gerekend. Twijfelend keek hij naar de sneeuw en toen weer naar Tall. "Goh... daar had ik nog niet over nagedacht," grijnsde hij. Gloriouskit voelde meteen weer een nieuw 'onderzoek' opborrelen waar hij zich de volgende dagen mee bezig kon houden, al wist hij niet zeker of hij er eigenlijk wel achter zou gaan komen. Sommige vragen leken gewoon onmogelijk op te lossen.
Toen hij zijn blik weer op de hemel richtte, en tussen de vallende sneeuwvlokken keek, waren enkele heldere sterren al zichtbaar geworden. Glorious wist dat er nog miljoenen kleinere sterren omheen lagen, maar deze waren nog niet zichtbaar dankzij de schemerende lucht. "Wow," mompelde hij opeens. "Het is net alsof sneeuwvlokken sterren zijn die uit de lucht vallen." In zijn piepende kitten-stem was een vleugje enthousiasme te horen terwijl hij de gedachte voor zich nam.

De kitten naast hem leek het leuk te vinden dat hij interesse toonde, en dat maakte Tall weer vrolijk, het maakte dat hij zich gewenst voelde. Dat gevoel was fijn. Opgewonden keek hij naar Glorious naast hem die nadacht over zijn vraag, maar snapte dat er geen antwoord kwam, het was ook wel een vreemde vraag eigenlijk. Ineens begon de ander weer te praten, "Het is net alsof sneeuwvlokken sterren zijn die uit de lucht vallen." Tallkit keek opnieuw naar de witte vlokjes, en toen naar de sterren aan de hemel. "Ze zijn mooi, en wonderlijk tegelijkertijd," Stemde hij met de ander in, "Vraag jij je ook altijd af waar Starclan woont?" Vroeg hij, terwijl hij een onzekere blik wierp op de kitten naast hem, Tallkit deed altijd heel stoer, en dat was hij ook, maar hij was en bleef een kitten.

"Ze zijn mooi, en wonderlijk tegelijkertijd," was Tall's antwoord op Gloriouskit's enigzins filosofische uitspraak. Het zwarte katertje glimlachte daarbij. "Vraag jij je ook altijd af waar Starclan woont?" Daar moest hij nog even over nadenken. Hij hoorde de elders en andere warriors wel eens over de StarClan praten, al had hij er zelf nog niet veel over nagedacht. "Iedereen praat altijd over dat de StarClan in de Zilverpels woont," Zijn blik richtte zich omhoog naar de enkele sterren die daar zachtjes twinkelde in de donkerblauwe lucht. Zelf geloofde hij het wel, wat ook wel te verwachten was van elke andere kitten die gesprekken van anderen opving. "Ik geloof het denk ik wel hoor." Hij klonk wat afwezig terwijl hij de eindeloze nacht inkeek. Dit was, zoals vele anderen, weer zo'n vraag die haast onmogelijk te beantwoorden was.

Na geluisterd te hebben naar het ietwat afwezige antwoord, was het even stil. Tallkit keek naar de sterrenhemel, en stelde hen de vraag die hij al vaker had gesteld. Waarom Lightning? Hij had toch niets misdaan? Na even zo gezeten te hebben keek hij weer opzij naar Glorious die nog steeds naast hem zat. "Je bent best slim weet je dat?"

Opnieuw werd de omgeving gehuld in stilte. Allebei de kittens keken zwijgend omhoog naar het steeds helder wordende schouwspel van sterren. De vraag van Tallkit galmde nog na door zijn hoofd. Waar woont de StarClan? Aandachtig bekeek hij de fonkelende lichtpuntjes in de donkere lucht. Hem was het verteld dat elke ster een overleden Clankat voorstelde. Hoe kan dat dan..? Hmpf. Hij gaf het maar op. Het was immers niet mogelijk om het ze persoonlijk te vragen of zo. "Je bent best slim weet je dat?" hoorde hij Tall naast hem zeggen. Glorious wende zijn blik van de hemel af en keek naar Tallkit. Slim? Dat had hij al vaker gehoord, al klonk het altijd met een lichte spot wanneer anderen het zeiden. "Uhm, bedankt," antwoordde hij met een ietwat ongemakkelijke grijns. Nu hij zo naast Tallkit zat merkte Gloriouskit dat hij wel een opmerkelijk stuk kleiner was. Kwam dat door zijn eigen tengerheid, of was Tallkit nou zo groot? Waarschijnlijk beide. "En jij bent best groot," miauwde hij toen.

Het bleef even stil, maar Tall keek ongemakkelijk weg toen het leek alsof Glorious hem onderzoekend aankeek. Niet veel later kwam er een haperend antwoord uit. "Uhm, bedankt," Tallkit grijnsde even naar hem, maar sloot niet lang daarna zijn ogen even. De kater voelde de sneeuwvlokjes op zijn vacht vallen, en toen er een zijn neus uitkoos als landingsplaats, nieste hij. Ondertussen had hij een compliment terug ontvangen, "En jij bent best groot," De enige reactie die in Tallkit opkwam was om te gaan lachen, vrolijk, en gezellig, geen uitlach lach, maar een samen lach. Vrolijk en dankbaar keek hij de zwarte kater aan die naast hem zat. "Dankje, denk ik,"