Oh Starclan {Lone-one}

Met snelle passen liep hij door het besneeuwde bos van Shadowclan. Het was prachtig. Starclan had hen zoal een geschenk als een vloek gegeven deze Leaf-bare: Een prachtig landschap en een lege maag. Toch moest hij zijn voorouders bewonderen. De vlokken hadden hun werk goed gedaan en hadden een dikke, witte deken over het ooit zo levendige landschap gelegd. Hoe konden die tere kristallen dat eigenlijk? Hoe konden ze zoveel stukken land in één goede nacht in sneeuwlandschap veranderen? Hij wist het niet en zijn vraag zou waarschijnlijk nooit beantwoord worden. Misschien, als hij dood was. Dan kon hij het een keer vragen aan zijn voorouders. Als hij tenminste nog in Starclan ging komen. Angst liet hem stoppen met lopen, waardoor er nu een spookachtige stilte over de sneeuw viel. Hij had al twee keer de warrior code gebroken. Hij was echt slecht bezig! De kater zuchtte en staarde naar de ijsblauwe lucht. "Oh Starclan, het spijt me... Ik wilde niet dat het zo zou gaan..." Mompelde hij zachtjes. "Ik... Ik kan nooit iets goeds doen," Nevermind sloeg zijn blik van de hemel en ontmoete wel meteen twee bekende ogen. Lone-one!

Licht geschokt zag hij hoe ze naar hem lachte. Die lach... Deed hem aan Aury denken... ‘Hallo Nevermind,’ zei ze. Haar ogen gleden even van zijn lichaam af en keken het besneeuwde gebied rond. ‘Zeker ook geen geslaagde jacht?’ Vroeg ze. Hij sloeg even zijn blik van haar af en knikte. ‘Als je wilt kunnen we samen verder gaan?’ Langzaam keek de zwarte kater op. Hij werd in twee stukken gescheurd. Die lach was precies als die van Aury. Hij zou er geen last van hebben, maar toch zou hij dit niet snel vergeten. Snel maakte hij zijn hoofd leeg. Ja, hij moest nog jagen voor de clan. Een klein lachje speelde op zijn lippen en langzaam keek hij terug naar de tabby kattin. "Heel graag, maar onthoud wel dat ik niet echt een sneeuwjager ben," zei hij met een lichte lach op de achtergrond. Zijn blauwzwarte vacht was echt niet de beste camouflage in leaf-bare. Tenzij hij natuurlijk tijdens Moonhigh zou jagen, maar dat zou hij niet doen. Hij had al voor genoeg actie in Shadowclan gezorgd. Het zou zijn schuld zijn dat er een oorlog zou uitbreken tussen de twee clans en dat allemaal door zijn domme handicap.

Ze lachte even, humor was eigenlijk wel zijn vak. Als hij in stemming was tenminste. ‘Je zou het niet zeggen’ zei ze waarna ze zijn richting opkwam. Toen ze zo dicht bij hem was, spotte hij de ondeugende blik, veel te laat, natuurlijk. Een koude stof viel op zijn kop en zijn vreugdevolle blik veranderde in een achterdochtige glans. ‘Zo. Beter kan niet.’ Zei ze met een speelse lach. Hij kneep zijn ogen halfdicht en keek haar speels aan. Ja, hij zou haar nog terug hebben, ooit. Maar hij schudde gewoon zijn kop zodat het meeste van de sneeuw van zijn kop viel. Snel sprong hij op en trippelde hij achter de tabby aan. Hun spoor waren zigzag door elkaar, als stengels die verstrikt waren in een eeuwige dans. Het eeuwige wit dat zich voor hun uitstrekte, was prachtig. Toen hij haar had bereikt, keek hij haar even aan. "Ik denk dat je ook wat camouflage kan gebruiken," zei hij zachtjes. Even kneep hij zijn ogen tot spleetjes, waarna hij met een simpele sprong wat sneeuw in de lucht gooide. Zijn achterpoten hadden wat sneeuw op geklauwd zodat hij nu haar kon bedekken met een laag witte poeder. Al grinnikend kwam hij tot stilstand en keek hij haar speels aan.

Even voelde hij de priemende blik van Lone. Hij moest grinniken. 'Hmm, ik zou me het niet voor kunnen stellen als de prooi ons nu nog ziet' Ook zij kon nu geen grijns onderdrukken. Tja, lachen was aanstekelijk zeker. Toen liep ze met goed getimde passen op hem af. Hij hief zijn kop wat op om haar vanuit de hoogte aan te staren. Toch waren zijn oogleden wat over zijn ogen, zodat hij er ontspannen en rustig uitzag. De zachte lach die zijn glinsterende ogen ondersteunen gaven hem een koele houding. Hij zag er gelukkig uit en dat was hij ook. Toch, voor nu althans. Hoe lang het zou duren voordat hij terug de eeuwige leegte zou vullen, was nog een vraag die hij liever onbeantwoord liet. Hij wist dat hij Aurypaw had, maar voordat zij eeuwig bij elkaar konden zijn, moest hij nog 5 moons wachten. Een ijzige wind sloeg tegen zijn pels aan en gaf hem een rilling. Alsof de korte vlam die in zijn hart brande even uitdoofde en de koude kern weer naar zijn huid groeide, om daar een korte slag te geven. Toch liet hij dit niet merken. Hij wist eigenlijk wel dat hij iets kouds had, een ijzige stilte in zijn warme lach. Een eeuwige nacht rond zijn ijzige, blauwe sterren die als hulpeloze vogels ter prooie vielen aan de veel grotere, moedigere kat. Was het iets in hem, of iets van buitenaf die hem tot het uiterste kon drijven? Opeens voelde hij poten tegen zijn lijf en zo ongeconcentreerd als hij was, verloor hij zijn balans en viel hij in de zachte sneeuwdeken. Hij voelde hoe Lone ook neerviel en wel meteen begon hij zachtjes te lachen. 'Ik had nog een plekje gemist' grijnsde de tabby. Hij lachte zachtjes naar haar. Hij rolde op zijn zij en begon haar in haar buik te porren, niet te hard, hij wist wat voor kracht hij had. "Ik ben hier wel niet het eten," grijnsde hij zachtjes. "Ik weet wel dat ik een 'lekker' ding ben, maar vat dat niet letterlijk op," vervolgde hij. De kater spande zijn spieren op en sprong soepel recht. Maar wel meteen sprong hij op Lone-one af. Hij lande zachtjes op haar en bekeek haar vanuit zijn ooghoek. Hij leek machtig, zo vanuit de hoogte. Hij lachte zacht en liet zijn kop wat zakken. "Ik denk dat ik iets heb gevangen," fluisterde hij. "Dus, ik denk dat we klaar zijn voor vandaag," grapte hij er snel achter. "Jij hebt jouw deel en ik de mijne," vervolgde hij. "En ik vind dat de mijne ietwat minder taai is dan die vogel van gisteren," grapte hij nogmaals, eigenlijk totaal niet grappig, maar meer bedoeld om haar toch te laten lachen. Want dat vond hij toch zo leuk, als zijn vrienden lachten.