Don't use those stones. {Open}

Lynxfang beet met een felle bijt de spartelde waterrat dood. Dat was dan een meevaller vandaag en blij met het draaide Lynxfang zich om, om het dier te begraven bij een stronk. Hij bleef echter in de buurt van de River en hoopte om nog meer te kunnen vangen daar. Ondanks de kou had hij tot nu toe al twee prooien in een korte tijd gekregen. Goed, het waren geen grote, maar het was beter dan niks. De kater liep terug naar het bevroren water. Even viel zijn blik op de overkant, het woud van de Thunderclan in. In de verte zag hij twee katten lopen. Hij trok zijn neus op en liet zijn afkeer van de 'vreemden' duidelijk merken. Toen viel zijn blik op de stenen, die trots boven het ijs uitstaken. Ze zagen er glad uit, heel erg glad. Lynxfang liep er naar toe en bekeek de eerste steen van dichterbij. Daar ging hij dus niet opspringen... Niet dat hij dat van plan was. Hij bleef liever uit de van andere territoriums. Lynxfang schudde zijn kop en liep verder. Hij moest echt een derde prooi hebben, dat was vandaag zijn minimaal.

Elementspaw wist niet of ze wel weg mocht uit hun vertrouwde gebied, maar ze zou er snel genoeg achter komen. Vrolijk trippelde ze op haar pootjes verder. Ineens gleed haar poot weg en viel ze plat op haar buik. Sneeuw vloog de lucht in en er lande een paar vlokjes op haar neus. Een klein niesje als gevolg. Ze grinnikte en stond weer op. Verderop zag ze een andere kater staan die net een waterrat aan het begraven was. Hij was ook van de RiverClan. Misschien mocht ze mee gaan jagen. Vrolijk liep ze naar de kater toe, maar bleef toen snel stilstaan. Snel schoot ze een paar struiken in en wachtte rustig af tot de kat weer wegliep om nieuw prooi te halen. Een klein vals glimlachje verscheen op haar gezicht. Zodra de kater wegliep, groef ze de prooi weer op en raapte hem op. Zo zou ze de kater in de gaten houden, en als hij dan terugliep dan was zijn prooi ineens weg. En dan zou ze de prooi teruggeven en zeggen dat een wasbeer het had gestolen en dat ze de wasbeer had verjaagd, helemaal in haar eentje. Natuurlijk was het gelogen, maar misschien zou de kater wel trots op haar worden. Of anders natuurlijk, ze kon betrapt worden...

Er kwam niks meer in zijn zicht en zuchtend draaide de kater zich om. Misschien wat verder in het Territorium. Hij ging zijn prooien maar eens ophalen en die dan terugbrengen naar het Camp en dan eens bij Little Forest kijken. Rustig groef hij eerst de merel op, zijn eerste prooi. En nu de waterrat. Kalmpjes, met de merel in zijn bek, liep Lynxfang naar de begraafplaats van de waterrat op en zag vrijwel meteen dat hij opgegraven was. Geïrriteerd liet hij de merel vallen en liep kwaad naar de plaats van de misdaad. Wie had zijn waterrat gestolen en ging met de eer strijken? Waarschijnlijk een Apprentice die te lui was om zijn eigen prooi te vangen. Lynxfang rook aan het stukje grond en rook een clancat-geur. Het kwam hem vaag bekend voor en hij dacht eventjes na. Elementspaw. Dus toch... Plots merkte hij dat de geur nog steeds rondhing, dus ze was nog niet weg. Lynxfang kwam overeind en sprong opeens in de struiken. Een zwarte Apprentice was naast hem. Goed gegokt dus. Ze had zijn waterrat vast. "Wat moet jij met mijn prooi?"vroeg hij vriendelijk maar dwingend. Hij was kwader dan zijn stem klonk.