Lost { Jaytail }

Ondanks dat haar poten zwaar begonnen te worden, rende ze nog even hard blindelings door de bomen heen. De tallpines suisden voorbij, haar hoofd half naar beneden gericht. Hoe kon ze ooit zo stom zijn? Hoe kon ze zich ooit zo hechten aan iemand? Een van de domste dingen die ze ooit heeft gedaan. Want ze zag nu ook weer, dat je even hard de grond ingetrapt kunt worden als dat je erboven stond. Hopeloos en moe vertraagde ze haar pas, om zich heen zoekend. Ze hield haar blik naar links gericht en even werd ze afgeleid, tot ze met een harde knal tot stilstand kwam. Geschokt keek ze waar ze tegenaan geknald was, zo te zien een clankat. Alsof het niet nog erger kon. ''Het s-spijt me z-zo erg...'' bracht ze uit en keek in de ogen van de kater. Het was Jaytail. ''Ik...'' probeerde ze, maar zakte vermoeid door haar poten. Zo leek ze waarschijnlijk een enorme aansteller, en dat wilde ze absoluut niet. Maar op dit moment kon ze gewoon niks meer hebben, niet na wat er net was gebeurd.

Je krijgt Swift op haar best. Succes xD

De tabby kater verliet het kamp ietwat sjokkend. Waarom was hij eigenlijk nog hier? Waarom hadden katten hem niet weggejaagd? Hij zuchtte, waarna hij een sprintje trok richting de tallpines, waarom daarheen wist hij eigenlijk niet. Hij stopte bijna glijdend, maar hij kwam wel tot stilstand. Jaytail deed zijn ogen dicht en rook de dennengeur. Ergens vond hij het kalmerend, maar aan de andere kant voelde hij zich hier klein. Hij deed net zijn groene ogen open toen hij nog net iets wits zag. Het botste tegen hem aan en hij voelde hoe de lucht uit zijn longen werden geperst. Hij was alleen wat naar achteren geschoven, maar hij stond meteen op om weer lucht te krijgen. "Het s-spijt me z-zo erg.." hoorde hij een zachte, vrouwelijke stem. Hij keek op en herkende haar als Swiftheart. De mate van Graystripe als hij het goed had. "Ik.." maar verder volgde er niet. De poes zakte door haar poten en Jaytail twijfelde geen moment. Hij snelde naar de poes toe "Swiftheart? Is alles wel goed?" Vroeg hij ietwat bezorgd. Wat had de poes voor reden om opeens zo hard te rennen en niet goed op te letten? En het leek erop dat ze al een tijdje aan het rennen was ook.

Ooc; ik kan geen codes etc hier op mn mobiel doen, maar wou toch posten c:

Haar adem ging snel en onregelmatig, gezien ze zichzelf kapot had gerend. Ze probeerde zichzelf gerust te stellen, maar elke keer als ze dat probeerde piekerde ze veelste veel. Ze wist op dit moment totaal niet wat ze moest doen, maar het uitleggen leek nu onmogelijk. Jaytail sprong op haar af toen ze op de grond viel. "Swiftheart? Is alles wel goed?" ze hoorde een bezorgde toon in zijn stem, ze zag er waarschijnlijk vreselijk beroerd uit. Haar buik voelde vochtig aan vanwege de bladeren. Ze keek de kater even in de ogen en wende haar blik snel weer af. ’’Ja… Nee.’’ Wie hielt ze voor de gek? Hij zag ook wel dat het totaal niet goed ging, en ja antwoorden zou toch op een nee uitkomen. Haar adem werd langzaam regelmatig maar het slechte gevoel verdween niet. Haar ogen waren nog altijd vochtig van verdriet, vandaar dat ze hem zo min mogelijk aan probeerde te kijken. ’’H-het is gewoon-n…’’ ze probeerde het uit te leggen, maar hoe? En wat viel er uit te leggen? Ze piekerde weer veelste veel, hier zou het niet beter op worden. ’’Sorry.’’ zei ze en kroop langzaam weer overeind.

"Ja... Nee" begon ze. Swiftheart's ademhaling werd steeds regelmatiger, gelukkig maar. "Het is gewoon-n..." ging de poes verder, maar meer kwam er niet uit. Hij zag haar vochtige ogen wel, maar hij zei expres nog niks. "Sorry." Zei ze toen ze opstond. "Geeft niks, het gebeurd wel eens vaker." Zri hij kalm tegen haar. "Alleen hebben die katten dan geen vochtige ogen. Maar als je het niet wilt vertellen mag het van mij ook, alleen soms is het fijn om je hart te luchten toch?" Vervolgde Jaytail tegen de poes. Ergens zou hij ook geen dingen tegen hem zeggen. Hij was immers de moordenaar van Bluestar...

"Geeft niks, het gebeurd wel eens vaker." zijn kalme stem was best fijn, gezien ze zichzelf nogal druk maakte. "Alleen hebben die katten dan geen vochtige ogen. Maar als je het niet wilt vertellen mag het van mij ook, alleen soms is het fijn om je hart te luchten toch?" Swiftheart keek de kater even aan. Hij zag duidelijk dat ze van streek was, en zo moeilijk te zien was dat ook weer niet. Maar het was geen geheim, dus waarom kon ze het hem niet vertellen? En ze wist dat Jaytail te vertrouwen was. ''Graystripe houdt niet meer van me.'' mompelde ze en het leek alsof er een mes in haar hart gestoken werd. Niet een keer, maar meerdere keren. Elke keer als haar hart klopte, voelde ze het weer. Het was moeilijk om dit soort harde feiten in te zien, en het was nog moeilijker deze hardop uit te spreken.

''Graystripe houdt niet meer van me.'' mompelde de witte poes. "Dan is hij super dom." zei hij kalmerend tegen haar. "Ik zou juist blij zijn met zo'n lieve en mooie poes als jij, als hij dat niet ziet dat hij JOU heeft dan is hij een sukkel." zei hij met een zacht glimlachje. Die Graystripe was echt een sukkel als hij Swiftheart liet zitten, zo'n leuke poes als haar. Daar zou hij alleen maar van kunnen dromen. "En als hij je laat zitten, dan is hij je niet eens waard toch?" vervolgde hij tegen haar.

"Dan is hij super dom." zei Jaytail en Swiftheart keek hem even verwarrend aan. Wat bedoelde hij ermee? "Ik zou juist blij zijn met zo'n lieve en mooie poes als jij, als hij dat niet ziet dat hij JOU heeft dan is hij een sukkel." glimlachte de kater en verlegen sloeg Swiftheart haar hoofd neer. Ze wist nooit zo goed wat ze in dit soort situaties moest zeggen of moest doen gezien haar onzekerheid. "En als hij je laat zitten, dan is hij je het niet eens waard roch?" sloot hij af en Swiftheart keek hem weer even aan. "Dankjewel..." zei ze met een bescheiden glimlach. "I-ik weet het niet. Misschien is die andere poes hem wel waard en ik niet." mompelde ze zachtjes.

"Dankjewel..." zei de poes met een bescheiden glimlach."I-ik weet het niet. Misschien is die andere poes hem wel waard en ik niet." Jaytail keek haar vragend aan. "Dan kan ik ook zeggen dat ik het niet waard ben om in de clan te zitten." Zei hij met een zacht glimlachje. "Maar iedereen maakt fouten, Graystripe ook. Hij houd diep in zijn hart van je, ik weet het zeker." Zei hij terwijl hij met zijn poot een vriendschappelijk duwtje tegen de schouder van de poes gaf.

Jay keek haar een beetje vragend aan toen ze dat had gezegt. "Dan kan ik ook zeggen dat ik het niet waard ben om in de clan te zitten." zei hij met een zachte glimlach. Swiftheart keek hem verontwaardigd aan. ''Maar natuurlijk hoor je in de clan! Je bent een goede warrior.'' zei ze en glimlachte naar de kater. "Maar iedereen maakt fouten, Graystripe ook. Hij houd diep in zijn hart van je, ik weet het zeker." sprak de kater en ze kreeg een duwtje van hem op haar schouder. ''Maar waarom word ik dan vervangen?'' zei ze en keek weer omlaag. Zo voelde het namelijk heel erg, en eigenlijk was het waar. Zij was niet genoeg, en ze wist dat ze hem nooit kon geven wat de grijze poes misschien wel kon. Het was gewoon haar schuld geweest.

"Dan kan ik ook zeggen dat ik het niet waard ben om in de clan te zitten." Zei hij met een zacht glimlachje. De poes keek hem daarop verontwaardigd aan. ''Maar natuurlijk hoor je in de clan! Je bent een goede warrior.'' zei de poes met een glimlach. "Een warrior die niet naar de bevelen luisterde waardoor de hond in het kamp kwam? Laat me niet lachen." zei hij met een zacht lachend ondertoontje. Eigenlijk was het niet om te lachen, daarna was Bluestar echter overleden. "Maar iedereen maakt fouten, Graystripe ook. Hij houd diep in zijn hart van je, ik weet het zeker." zei hij tegen haar, ''Maar waarom word ik dan vervangen?'' vroeg ze aan hem en keek weer omlaag. "Omdat katers soms stomme imbecielen zijn, die pas weten wat ze hebben als ze het verliezen." murmelde hij tegen haar. "Je moet met hem praten, je hebt er recht op om te weten wat er precies aan de hand is. Het hoeft niet vandaag, maar jij en jouw kittens hebben er wel recht op." zei hij tegen haar, hij kwam wat dichterbij om gerust stellend zijn staart over haar heen te leggen. "En als je iets kwijt wilt, kan je altijd bij mij terecht." murmelde hij tegen haar, ook al hadden ze pas een paar momenten geleden elkaar ontmoet, voelde ze al als een goede vriendin, zij was een van de weinige die hem vertrouwden.

OOC; Nawww, Jay, why you so sweet? <3

"Omdat katers soms stomme imbecielen zijn, die pas weten wat ze hebben als ze het verliezen." murmelde hij. Had hij gelijk? Maar ze kon hem wel vertrouwen, toch? Hij was hier tenslotte een kater, hij zou het moeten weten. "Je moet met hem praten, je hebt er recht op om te weten wat er precies aan de hand is. Het hoeft niet vandaag, maar jij en jouw kittens hebben er wel recht op." hij kwam wat dichterbij en legde geruststellend zijn staart om haar heen. Ze sloot haar ogen en dacht even na voordat ze een antwoord gaf. ''Ik weet niet eens of ik ooit nog wel een normaal woord tegen hem kan uitspreken, ik ben slecht in een goede woordkeus in dit soort situaties.'' zei ze mompelend, niet wetend of het wel te verstaan was. "En als je iets kwijt wilt, kan je altijd bij mij terecht." zei hij daarna nog en ze draaide haar hoofd in zijn richting en glimlachte even. ''Dankje, Jaytail.''

''Ik weet niet eens of ik ooit nog wel een normaal woord tegen hem kan uitspreken, ik ben slecht in een goede woordkeus in dit soort situaties.'' Zei de poes mompelend, waarna ze zich naar hem toedraaide. ''Dankje, Jaytail.'' zei ze tegen hem. Hij gaf haar een vriendschappelijke lik over haar oor, "Het komt vast wel goed," murmelde hij tegen haar. "Wat voor manier dan ook, het zal uiteindelijk goedkomen." vervolgde hij, waarom was hij zelf nooit zo tegen zichzelf? Opvrolijkend tegen haar, maar zelf was hij niet eens goed. Hij was depressief en bij Swiftheart leek alles weer goed te zijn. Tenminste, dit keer voelde hij zich niet slecht, want de poes had het nu wel zwaar met Graystripe... Ach ja, misschien was dit gewoon de band die je voelde met vriendschap.

OOC: OH GAWD. BIJ DAT LIKJE WAS IK LIKE: SHIP SHIP SHIP D: xD

De kater gaf haar een lik over haar oor als troost. Swiftheart glimlachte even naar hem en draaide haar hoofd richting de grond. Dit was niet fout, toch? Jaytail was gewoon een vriend, en ze wist niet meer wat ze van Graystripe moest vinden. Ze wist niet eens of hij nog wel van haar hield. "Het komt vast wel goed," zei de kater troostgevend. "Wat voor manier dan ook, het zal uiteindelijk goedkomen." Swiftheart knikte even vastberaden. Ze moest niet opgeven, toch? Je moest vechten waar je van houdt, en Swiftheart hield ondanks alles nog zielsveel van Graystripe. Of dit van beide kanten zo was, was nog maar de vraag. Hoe ze binnen één gesprek met deze kater van hysterisch naar vastberaden is is ongelooflijk. Zijn woorden helpen haar echt. ''Ik hoop het echt,'' zei ze dankbaar en keek hem weer aan. ''Je hebt me echt heel erg geholpen, en ik weet niet hoe ik je hiervoor kan bedanken.'' zei ze en zuchtte even.

''Ik hoop het echt,'' zei de poes dankbaar en draaide haar hoofd weer richting hem. ''Je hebt me echt heel erg geholpen, en ik weet niet hoe ik je hiervoor kan bedanken.'' zei ze gevolgd met een zucht. Jaytail schudde zijn hoofd. "Hoeft ook niet, het helpen van katten is al goed genoeg voor mij." zei hij met een glimlach naar haar. "Ik weet zeker dat je een goede keuze zal maken, wat dat dan ook mag zijn." zei hij waarna hij even naar de blauwe lucht keek.