Sticks and Stones. {Open}

Lynxfang bekeek vanaf een steen het territorium, terwijl hij luisterde naar de vreemde stilte. Hij zat er wel vaker, maar meestal hoorde hij dan wel het water stromen in de verte. Echter was de rivier keihard bevroren en moest je veel moeite doen om nog iets te kunnen horen stromen onder het ijs. Lynxfang bekeek het witte landschap, het had wel iets moois. Leafbare was altijd nog minder grauw dan Leaf-fall. Ergens was Lynxfang blij dat dat voorbij was. Nu kwam echter de tijd van de kou en de prooischaarste. Wel, de prooischaarste was voor hem geen probleem, aangezien hij de gave had om op twee muizen per dag te kunnen overleven. Als het moest een. Hij had eigenlijk nooit echt honger. Nu ook, terwijl het al even geleden is dat hij gegeten heeft. Plots besefte Lynxfang dat zijn achterwerk pijn deed en hij besloot dat hij de steen maar eens verliet en de zoektocht naar prooi ging maken. Nadat hij op een ongepaste wijze zijn achterwerk sneeuwvrij had gemaakt, vertrok hij verder het landschap in. Starclan was met hem. Een prachtige bruin konijn kwam in zijn zichtveld en Lynxfang dook meteen in jachthouding. Konijn stond niet bekend als een gemakkelijk dier om te vangen, maar misschien bleef Starclan bij hem. Lynxfang, die nogal abrupt kon zijn, sprong al op en rende het konijn achterna. Zijn mentor had hem daar vaak op aangesproken, maar Lynxpaw leerde het nooit, als Lynxfang deed hij het nog steeds. Vissen was voor hem daarom een gemakkelijk iets. Maar tja, vissen ging zo lastig nu. Het konijn was ontsnapt en Lynxfang verloor het uit het oog. In zijn ooghoek vond hij hem weer. Het konijn vertrok in zijn hol. Lynxfang vervloekte zichzelf en draaide zich om. Hier was voorlopig niks te halen. Maybe wat verderop proberen. Plots verscheen er een gestalte van een kat naast hem en geschrokken draaide hij zich om.