H-hi.. Y-yeah.. I'm okay..

Dit is pas ontmoetings topic! Haha

Het voelde als een grote stomp in haar maag. Ineens, nu ze hier zat, in een donker hoekje, kwam alles omhoog. Alle pijn, alle onzekerheid, pijn. Een leeg gat in haar borstkas, en toen storte ze echt uit. Haar ademhaling werd heviger en haar zit steeds onrustiger. Ze besloot erbij te gaan liggen en verborg haar gezicht tussen haar poten. Het komt goed, Pounce. Ooitmzal het goed komen. Ooit zal je deze pijn niet meer hebben. Maar ooit was niet nu, en dat was duidelijk. Ze pratte niet voor. Iets achter haar rug om, toch? Ik ben niets waard, niets, ik ben. Iets waard.. Dat was de zin die zich bleef herhalen. Niets Ze sloot haar ogen en probeerde haar ademhaling normaal te krijgen. Stel dat iemand je ziet Pounce. Blijf sterk.. Blijf... Sterk En dat was toen ze brak en de pijn niet meer aan kon, haar lichaam schokte en het voelde alsof de aarde stopte...

+Crimsonpaw

Ze liep met haar vuurrode vacht door de sneeuw, en begreep nu waarom sommige katten het haatte. Het witte spul kleefde aan haar poten, en maakte haar pads doorweekt. Geïrriteerd schudde ze de sneeuwvlokjes van haar hoofd, en langzaam aan begon ze het door het lopen een beetje warm te krijgen. Tevreden zocht ze een plekje in een boom, en keek naar de grond. Hier was het droog, en daar was het nat, nu maar hopen dat er niemand kwam die haar plekje af wilde nemen.
Ineens viel Crimson's oog op een poes niet ver bij haar vandaan, ze maakte schokkerige bewegingen, en het baarde de rode poes zowaar wat zorgen. Snel sprong ze naar beneden, en liep met haar elegante passen naar de ander toe. "Gaat het?" Zei ze bruusk, waarna ze een droog plekje zocht bij de duidelijke innerlijk gewonde poes.

Ze schrok toen ze een stem hoorde, wou bijna jaar kopje heffen maar besloot nog even tussen haar poten in te blijven liggen. Shit.. Iemand had haar gezien, gehoord, sterker nog, ze stond nu naast haar. "J-ja... Het gaat.." Loog ze terwijl ze haar hoofd hief en keek wie het was... Een rode poes met prachtige blauwe ogen. Zij zelf had ook blauwe ogen, maar een andere tint en niet met zo'n glans. Crimsonpaw, volgens haar was dat de naam.

De ander kwam bij, en hakkelde wat onverstaanbare woorden, Crimson draaide even geïrriteerd met haar oren, en hielp de andere poes toen overeind. "Das mooi," Sprak ze bruusk, terwijl ze alweer aanstalten maakte om weg te lopen, veel zin in gezeik had ze eigenlijk niet, en ze kende deze poes ook niet echt bijster goed ofzo.

Ze glimlachte naar de poes. Haar ogen... zo mooi... Nou had Pounce ook een obsessie voor ogen, zo was ze gewoon. Ze legde haar oren in haar nek toen ze bijna weg liep. "Wacht... wil je blijven... alsjeblieft?" Waarschijnlijk had ze er geen zin in. Waarschijnlijk wou ze gewoon weg, haar leven lijden. Niemand gaf ook om haar... En waarom had ze het gevraagd? Ze zei net nog dat het goed ging. Maar misschien had ze dat gewoon nodig. Iemand in de buurt. Afleiding. Iets.

Ze dacht er even over na, maar schudde al snel haar hoofd en reageerde niet al te vriendelijk. "Waarom zou ik? Zodat je iemand hebt om over te zeiken, of om tegen te zeiken?" Haar ogen stonden ook al niet vriendelijk, en ze kwam erachter dat het nog wel eens lastig zou kunnen worden voor de ander om ooit vrienden te worden. Crimson was veel vuriger, en harder dan de ander..

Haar pootjes verslapte weer, maar ze vond een manier om te blijven staan.Weer iemand die haar niet mocht, awesome. Ze keek nogmaals in de poes haar ogen. Maar ze leek zo betrouwbaar... Wat als zij ook wat had. Pounce was ook kattig. Alleen om de pijn te verbergen, niet meer. "N-nee... Omdat ik niet alleen wil zijn... I-ik beloof je n-niet te zeuren..."

Onderwerp: Re: H-hi.. Y-yeah.. I'm okay..