It has been a while since we last spoke[Honeypaw']

Maskheart liep rustig door het bos heen. Hij had vandaag een keer met Honeypaw afgesproken. Hij wist namelijk wel dat hij haar al een tijdje niet meer had gesproken en dat hij zijn zusje eigenlijk meer alleen had gelaten. Daarom had hij ervoor gekozen om vandaag maar een keer wat met haar te gaan doen. De kruiden waren wel genoeg op voorraad voor nu en anders als er echt nog wat nodig was geweest had hij het ook kunnen halen terwijl hij met Honeypaw was, maar voor nu hoefde hij nog niks te gaan zoeken. Hij was ondertussen bij de zonnerotsen aangekomen en beklom de rotsen en ging er bovenop zitten. De rotsen voelden aardig koud aan, maar dat maakte voor hem niet echt uit. Hij sloeg zijn staart om zijn poten heen en wachtte af wanneer Honeypaw zou komen.

[Honeypaw']

Honeypaw slenterde langzaam naar de Sunningrocks toe, maar snel ging ze niet echt. Haar poten voelden als bakstenen en haar hoofd bonkte lichtjes. Sinds haar broer de Medicine Cat van de Clan was geworden, en dus ook zijn volledige naam had gekregen, werkte ze zich helemaal de blubber om de hare ook te krijgen. Ze voelde zich er niet beter op toen haar broer terugkwam van de Moonstone met de naam Maskheart. Natuurlijk, ze was blij voor haar broer, maar nu was zij de enige in de familie met een Apprentice naam. Hoe kón ze, ze was een schande voor haar familie! Wat moest iedereen nu wel niet van haar denken... Het was ook niet zo dat haar trainingen goed gingen. Als ze iets deed, was het volgens haar altijd fout en moest het over. En ze zag er niet veel beter uit nadat ze bijna was gegrepen door die arend in het territorium. Ze zuchtte. Nou ja, beter niet deze dag verpesten voor haarzelf. Vandaag kon ze tenminste eindelijk eens doorbrengen met haar broer. Nu hij Medicine Cat was betekende dat niet alleen dat hij een nieuwe naam had, maar ook dat hij nieuwe taken had die veel van hun tijd samen in beslag nam. Dus hadden ze een dagje met hun twee afgesproken. Toen de Sunningrocks in zicht kwamen stroomde een zwakke geur van Maskheart haar neus binnen. Mooi, hij was al hier. De gestalte van de kater was al gauw zichtbaar. Het was nog steeds opvallend hoe de twee niet op elkaar leken. Blijkbaar had Honeypaw de genen ergens van haar vaders kant, hoewel ze niet precies wist waar het chocolate-point achtige van haar broer vandaan kwam. Ze stapte op hem af, proberend zeker van haarzelf te lijken. “Hallo Maskpaw- I-IK BEDOEL MASKHEART” Snel keek Honey de andere kant op. Er kon ook geen een zin normaal uit haar mond komen, holy StarClan...

Eindelijk staat de post met dit schreeuwkonijn er xD

Maskheart sloot even zijn ogen en luisterde naar de geluiden in de omgeving. Hij probeerde te kijken of Honeypaw al in de buurt was, maar het lukte hem niet om het geluid eruit te halen. "Hallo Maskpaw- I-IK BEDOEL MASKHEART" Hij opende zijn ogen toen hij de stem van Honeypaw hoorde en zag dat ze was aangekomen. "Hallo Honeypaw." Hij glimlachte even naar de poes en liep naar haar toe. "De naam is ook voor mij nog wennen." Zei hij. Hij wist alleen niet of hij nu moest beginnen over dat het voor haar waarschijnlijk niet lang zou duren voor ze haar warrior naam kreeg, maar hij besloot om het aan Honeypaw over te laten om het te zeggen. Hij wist alleen even niet wat nu te zeggen. Waar kon hij nu een gesprek over beginnen?

Honeypaw keek naar haar sneeuwwitte pootjes en luisterde naar haar broer. “E-Ehm, ja, dat snap ik... wel...” Ze kon wel door de grond zakken. Hoe gênant! Ze kon haar bloedeigen broer niet eens bij zijn naam noemen! Wat was ze ook Mousedung! Ze keek op en keek haar broer in zijn heldere, lucht-blauwe ogen. Haar oren wiebelden een beetje ongemakkelijk heen en weer. “Ehm... Sorry maar... Ik heb je eigenlijk nooit gevraagd waarom je Medicine Cat wilde worden” Ze deed haar best niet schuldig te kijken voor die vraag, wat haar verassend ook nog aardig lukte. Maar de nerveuze geur die van haar af kwam was onmisbaar.

Zo laat ;_;

"E-Ehm, ja, dat snap ik... wel..." Hij keek even naar Honeypaw. Het was maar een kleine fout, dat maakte hem echt niet uit. Het kon namelijk wel meer katten overkomen. "Ehm... Sorry maar... Ik heb je eigenlijk nooit gevraagd waarom je Medicine Cat wilde worden" Die vraag had hij niet helemaal zien aankomen. Hij wist wel dat hij het Honeypaw nooit had verteld, maar ze had er ook nog nooit naar gevraagd. "Als ik eerlijk ben sprak Medicine cat me toen die tijd veel meer aan dan warrior en ik wilde katten kunnen helpen." Zei hij. Hij wist niet goed hoe hij het moest uitleggen. Het was meer wat hem het beste gevoel gaf en dat was niet het warrior-leven. Ook al was hij wel bereid om warrior-taken te doen als het ooit echt zou moeten.

Honeypaw luisterde aandachtig naar zijn antwoord. Ze keek op naar hem. Haar nervositeit begon al een beetje af te zakken, ook al was het nog niet helemaal verdwenen. “Ehm, Maskheart... Je zei toen die tijd. Betekend dat... dat je spijt hebt van je keuze?” Dit keer was er geen schaamte of iets in die richting, alleen nieuwschierigheid. Als katten niet vechtlustig waren was dit natuurlijk vrij ideaal, maar dat nam de consequenties die het meebracht niet weg. Zo mocht een kat geen partner hebben. Honeypaw was zelf niet verliefd, toch kon ze zich moeilijk voorstellen dat je dat zou willen doorstaan alleen om katten te helen. Maar ze was haar broer niet, ze begreep zijn gedachten niet helemaal. Dat was onmogelijk, slechts StarClan kon dat.

"Ehm, Maskheart... Je zei toen die tijd. Betekend dat... dat je spijt hebt van je keuze?" Hij richtte zijn blik even op de lucht. "Ik heb er geen spijt van, maar soms wilde ik dat ik geen Medicine cat was." Hij was niet van plan om er meer over te zeggen tegen Honeypaw. Hij was zelf degene die de fout had begaan om verliefd op iemand te worden en daardoor wilde hij soms dat hij geen Medicine cat was, maar het opgeven kon hij ook niet. Hij kon de clan niet nu in de steek laten en hij wist ook niet of hij dat ooit wel zou kunnen. Hij zou ooit die keuze moeten maken en als hij eerlijk was, was hij bang voor die keuze. Hij wilde het liefst niet hoeven kiezen, maar als Medicine cat moest hij wel.

Honeypaw staarde gewoon naar haar broer. Er was iets. Ze kon haar klauw er niet helemaal op leggen, maar ze waren littermates: ze kon iets merken bij hem. Ze slikte even luid, niet wetend of ze dit moest vragen. Ze stond op en liep langzaam naar haar broer. Ze gaf hem een snelle, liefdevolle lik over zijn oor. Het was haast een troostend gebaar. “Maskheart?” vroeg ze onzeker. Ze wist gewoon niet of dit handig was. Ze zuchtte diep, en miauwde: “Er, er zit je iets dwars... Niet waar?” Ze wist niet of dit handig was, echt niet, maar ze was bezorgd. Als er iets was wat ze kon doen zou ze haar best doen.

Maskheart voelde hoe er een lik over zijn oor heen ging en hij keek even opzij naar Honeypaw. Ze kon dan wel het gevoel hebben dat hij ergens mee zat, maar het vertellen was nog niet zo makkelijk. "Maskheart?" Nu kwam het waarschijnlijk. Hij had eigenlijk gewoon niks moeten zeggen. "Er, er zit je iets dwars... Niet waar?" Hij was hier nooit goed in geweest. Hij was veel beter in het verzwijgen, maar er omheen draaien was niet iets wat hij gemakkelijk vond. "Het is beter als je het niet weet." Hoe moest hij het anders zeggen? Als ze het wist zou ze waarschijnlijk heel anders naar hem kijken dan ze nu deed.

Honeypaw staarde een beetje beschaamd naar de grond. “S-Sorry, als mijn vragen je ongemakkelijk maken...” Ze keek op naar haar grote broer. Haar oren bewogen een beetje omhoog, ze moest optreden als een zus en niet als een bange muis. “Maar als je me iets kwijt wilt, je kan me echt alles vertellen. O-Of helemaal niets, natuurlijk...” Ze duwde haar snuit in Maskheart's wang. Wat kon ze dan nog meer doen?

"S-Sorry, als mijn vragen je ongemakkelijk maken..." Ergens had hij misschien wel zo'n reactie verwacht, maar ook al wilde hij het haar vertellen, het kon gewoon niet. "Maar als je me iets kwijt wilt, je kan me echt alles vertellen. O-Of helemaal niets, natuurlijk..." Hij spinde even toen ze haar snuit in zijn wang duwde. "Als ik iets kwijt wil, dan zal ik het je vertellen." Alleen het punt was dat hij het niet kwijt wilde. Het liefst wilde hij het aan niemand vertellen, maar misschien zou er een tijd komen dat hij het kwijt wilde. Het zou namelijk niet veel langer zo door kunnen gaan en dat wist hij zelf ook wel.

Honeypaw voelde zich gelukkig toen ze haar broer hoorde spinnen. “Ergens kan ik begrijpen dat je het niet wilt vertellen, ik heb ook dingen die ik gewoon liever voor me houdt...” Een koude rilling gleed over haar ruggengraat toen ze eraan terugdacht. Die onzekerheid was niet door niets ontstaan. Oh, hoe zij toen had gefaald bij dat gevecht... Ze bevroor gewoon. Ze gaf die katten de kans haar ernstig te verwonden. En er dan vanaf komen door te zeggen dat ze was aangevallen door een das. Nee, dat was iets wat voor haar alleen was.

"Ergens kan ik begrijpen dat je het niet wilt vertellen, ik heb ook dingen die ik gewoon liever voor me houdt..." Het leek hem beter om er niet verder op in te gaan, want dan zou ze waarschijnlijk ook verder naar wat hem dwars zat vragen. Het leek hem dus beter om het gewoon van zich af te schuiven en mocht Honeypaw ooit hulp nodig hebben, dan hoopte hij dat ze naar hem toe zou komen, ook al zou dat misschien niet altijd het geval zijn. "Hoe bevalt jou het warrior leven eigenlijk?" Hij wilde toch maar een gesprek aanknopen, het kon namelijk niet de hele tijd stil blijven.