Mos, mijn grootste vijand {Quietkit}

Skunkkit || Male

Een gaap kwam uit zijn bekje toen hij wakker werd. Hij lag tegen zijn moeder aan en eigenlijk wou hij niet opstaan. Met suffe oogjes keek de kleine kater om zich heen. Bij de ingang van de nursery lag er een sneeuw, dat was wat de andere kittens het koude witte spul noemde. Hij had er een pootje in gezet, maar ging toen gelijk weer naar binnen. Het was koud en nat en hij snapte niet waarom de rest er zo graag in speelde. Het liefst lag hij de hele dag gewoon hier, bij zijn moeder, waar het lekker warm was en net zo gezellig. Toch had hij te veel zin om iets te doen en moest hij wel opstaan door de energie. Ineens kwam er een stukje mos vrij van het nest en tegen hem aan. Hij sprong op en draaide zich om. Boos sloeg hij met zijn poot ertegen aan en de mos werd opzij gegooid. Met een grote glimlach gooide hij het mos door de hele nursery heen, tot het tegen een poes aankwam. Zijn gouden oogjes keken haar kant op, het was Quietkit. Ze was al een stuk ouder dan hem en eigenlijk vond hij haar best wel eng. Even twijfelde hij, maar toen besloot hij dat de bol mos niet zomaar weg mocht komen. Hij sloop over de grond richting de poes, en sprong toen op met een kreet. ”Nu heb ik je!”

Rustig keek ze naar een paar spelende kittens en friemelde wat aan een mosnest waar ze op was gaan zitten om geen kou te vatten. Al heel lang had ze niet meer zo gespeeld, haar zusje.. daar sprak ze niet echt meer zo mee en vrienden had ze niet echt. Een groen bolletje botste tegen haar aan en geschrokken keek ze naar beneden. Een zwart witte kitten keek haar met grote ogen aan en ongemakkelijk keek Quietkit weg. Al die kittens leken haar wel zo aan te kijken, alsof ze een groot monster was. Sinds haar ontmoeting met haar vader gebeurde dit steeds vaker en de calico kitten voelde zich er ook steeds rotter bij. ”Nu heb ik je!” Vanuit haar ooghoek had ze hem zien aankomen, maar sprong geschrokken weg toen hij bijna op haar landde. "Wil je dat niet meer doen?" Mompelde ze geschrokken en haar groene ogen werden groot.

Skunkkit

De poes sprong geschrokken weg en keek hem met grote ogen aan. "Wil je dat niet meer doen?" Mompelde de poes naar hem. De bol mos was weggerold toen zij opsprong en lag nou buiten de nursery. Hij keek er even aan naar met een pruillipje, maar keek toen weer naar Quiet. ”Sorry Quietkit.” Miauwde hij met zijn hoge stemmetje. Het wou de poes geen pijn doen, alleen de bal mos pakken. Ineens kwam een idee in hem op en hij draaide zich om. Nog lichtelijk onhandig rende de kater naar de ingang van de nursery. Daar aangekomen sloop hij weer op de bal mos af, alleen sloeg hij er deze keer niet tegenaan met zijn poot. Hij pakte de bal op in zijn bek en sleepte het over de grond naar Quietkit toe. Hij legde de bal voor haar neer en ging zitten. ”Wil je mee spelen?” Vroeg hij aan de poes. Hij liet zijn gouden oogjes even over haar heen gaan. Haar vacht was wit, zwart én oranje en ze had groene ogen. Misschien was Quiet toch minder eng dan dat hij dacht. Een grote glimlach kwam op zijn snuit.

”Sorry Quietkit.” Ze had de bol mos zien wegrollen en de kitten er wat zielig naar zien staren en toen Skunkkit dit had gemompeld verdween hij weer. Een zachte zucht rolde over haar lippen en ze keek weer naar haar pootjes. Nu had ze hem weggejaagd. Schuldig drukte ze haar oortjes tegen haar nek. Maar plots lag het balletje weer voor haar neus en zag ze de kitten weer. ”Wil je mee spelen?” Ze fronste lichtjes. Nog nooit had iemand haar gevraagd om.. Geen tijd om nu zielig te lopen doen. Voorzichtig kwam er een glimlachje op haar gezicht. "Euhm.. ja, tuurlijk. Wat wil je spelen dan?" Ja, vast iets met het balletje.