Where are the remains of my broken heart?

De norse Shadowclanwarrior deed geen enkele moeite om zijn poten zacht te laten lopen, om ongehoord naar de Vierboom te sluipen. Iedereen mocht weten dat hij hier was en als ze het er niet mee eens waren mochten ze zijn klauwen in hun vacht voelen. Hij had nergens zin in, de laatste tijd, niet om te lachen maar ook niet om te huilen, niet om te vechten noch om te vluchten. Hij was leeg. Sinds Shadowfur hen verraden had wist hij het niet meer. Hij had haar en Evileye niet meer gezien, zoals hij Rainflower beloofd had. Aqualight had hem vergeven. Het zou allemaal wel goed komen... Als hij zijn hart kon lijmen, de krassen erop weg polijsten tot het weer het glimmende oppervlak had van hematiet, een zwart mineraal uit de dieptes van de aarde. Tot het weer zo zuiver was als dat van een kit, zijn zicht net zo helder alsof alle mist op deze vervloekte aarde opgelost was in de kleuren van de omgeving. Was het maar zo. De mist was er wel, zeker, maar niet als kleur, eerder als kleureloze deken over alles heen. Het kon aan hem liggen, maar waarom zou hij zijn best doen het op te lossen? Zijn liefde voor Shadowfur begon langzaam aan te slijten, hij wist niet meer wat hij in de moordenaar, verraderlijke poes dat ze was, had gezien. Toch deed het nog zeer als hij aan haar dacht. Hoe had hij, de verstandige kater, zo dom kunnen zijn? Zo onoplettend? Hoe had hij de blik van dood in haar ogen kunnen missen.. Blackclaw sprong met een zucht op een steen bij Vierboom en sloot zijn felgele ogen even. Toen hij ze weer opendeed keek hij om zich heen, zonder werkelijk iets te zien. Door de mist kon hij slechts vormen onderscheiden. Waarom was alleen maar zo alleen?

- Vrij - (Iemand die tegen chagrijnige katers kan a.u.b. Razz

)

Tigerflame was al lang waker maar niet in het kamp. Het mooie kamp waar ze op was gegroeit had hij toen de eerste krijger op was gerlaten. Dat deet Tigerflame de laatste tijd vaker nu ze warrior was. Tigerflame tripelde naar de vierboom waar ze onderweg de geur van Blackclaw haar te gemoet kwam. Tigerflame tripelde naar Blackclaw en drukte haar vacht tegen de zijne. 'Ik weet waar je aan denkt en het moet afschuuwelijk voor je zijn. Dat hele gedoe eerst met Shadowfur en daarna met Evileye. Wie had het verwacht dat Shadowfur dit zou doen? Van evileye had ik het wel eerder verwacht maar Evileye deet het om haar vriend terug te krijgen. Ik vind het vreselijk voor je Blackclaw en het is mischien afschuuwelijk nieuws maar ik heb een paar roque's hooren praten dat.... Shadowfur dood is' zei ze. Ze wou het eerst niet vertellen maar Blackclaw had het recht om het te weten..... Toch? Veder niemand wist het maar Blackclaw moest het weten.

-als de post te klein is sorry zit op mijn ipod dus kan het niet zien-

- Geeft niet hoor, zolang ik er wat mee kan vind ik het prima! ^^ -

Blackclaw strekte zijn poten even en knipperde heftig met zijn gele ogen. Waarom moest alles hem nu weer net overkomen? Het hele kamp wist ervan, iedereen verachtte hem om wat hij had gedaan, al had hij op het laatste moment nog voor Shadowclan gekozen en Aqualight verdedigd. Waarom was de liefde zo moeilijk? Even dacht hij een vage vorm te zien, maar die verdween even snel weer. Het was vast zijn verbeelding. Hij kon niet eens meer goed denken. Hij merkte de verschijning pas op toen de geur zijn neus bereikte en een gestalte zich tegen zijn vacht aandrukte. Blackclaw had dat echt niet aan zien komen, schrok en deed een paar stappen terug, waardoor hij van de steen af moest springen. Tigerflame! Die had hij hier niet zomaar verwacht, niemand eigenlijk. Ze begon te praten, al betekenden de woorden nauwelijks iets voor hem. Hij wilde een sarcastisch antwoord geven, iets van.. ach, wat verschrikkelijk. Nee hoor, het maakt niet uit. Wie had het nu verwacht? Niemand toch. Echt nooit.. Maar de woorden die ze daarna sprak hadden een grote impact. '..Dood?' Het klonk alsof hij het niet kon geloven. Blackclaw staarde haar aan, geschrokken. Daarna verbeet hij zichzelf. Moest zichzelf niet zo aanstellen.. 'Dan zal ze wel bij Dark Forest zijn,' zei hij nors, zijn blik weer op de horizon richtend.

-wtf is Dark rorest-

'..Dood?' Het klonk of de kater het in eerste instantie niet te geloven. 'Ja ze is dood' Zei Tigerflame zacht. 'Dan zal ze wel bij Dark Forest zijn,' zei Blackclaw. Tigerflame knikte licht. Tigerflame drukte haar vacht weer tegen die van Blackclaw. 'Je komt er wel overheen en spoedig zal je leven beter zijn' Zei Tigerflame. Haar stem klonk als die van een dappere strijder uit de Starclan, maar ze wist zeker dat her beter zou gaan gaan. Daar had ze de volste vertrouwen in al wist ze niet waarom. De zon scheen op haar en Blackclaw's vacht. Ze gaf een geruststellend kopje aan Blackclaw. Ze keek de lucht in en bidde in gedachten dat haar gedachten waar was.

- Dark Forest is het tegenovergestelde van Starclan, waar slechte katten naartoe gaan -

De bevestiging kwam harder aan dan hij verwacht had. Hij had haar toch uit zijn leven verbannen? Hoe kon het dan dat.. zijn gedachten nog steeds bij haar waren geweest als hij aan de momenten dacht dat hij liefde gekend had? Veel liefde had hij niet om weg te geven.. zij had zijn hart gebroken. Shadowfur.. nu was ze dood, weg, voorgoed vergaan met het stof van de aarde. Buiten het bereik van Brokenstar en Shadowclan. Ze zou nooit gestraft worden voor haar daden.. maar kon dat hem ook echt schelen? Hij keek Tigerflame aan met een licht spottende blik in zijn ogen, al wilde hij haar woorden niet direct afstrepen, vernietigen, onderuit gooien. Ze bedoelde het vast goed, al kwam haar troostende gebaar - haar flank tegen de zijne aanduwen - hem wat klef over. Hij was altijd al chagrijnig geweest en hield niet van aanrakingen, niet van kopjes en niet van lieve woorden. Als hij geen hart meer had, wat zouden ze dan moeten helen? Blackclaw deed weer een stap achteruit, al wilde hij haar niet beledigen. Alles kwam gewoon zo onwerkelijk over. Zijn eerste en misschien wel zijn laatste liefde.. was dood.. Blackclaw had het idee dat hij had kunnen huilen als het al niet te laat was geweest om gevoelens toe te laten. 'Bedankt voor het nieuws, Tigerflame,' zei hij, waarna hij weer naar de horizon staarde. De neiging om zichzelf van een klif af te werpen werd alleen maar groter. Plots had hij er genoeg van om stil te staan, om hier zwak te doen.. hij rende weg, nog niet wetend waar zijn poten hem naartoe zouden brengen, al was dat zeker niet naar huis.

Onderwerp: Re: Where are the remains of my broken heart?