Can you forgive me?[Cherrypelt]

Nu het wat warmer was geworden en de sneeuw was gesmolten begonnen de planten langzaam weer te groeien. Veel was er nog niet, waardoor de voorraad kruiden die er was nog steeds niet echt groot was. Hij zuchtte even, het seizoen was veranderd, maar zijn relatie met Cherrypelt was nog steeds niet echt beter geworden. Hij had er allang een keer met haar over willen spreken, maar er leek gewoon nooit een goed moment voor te zijn. Hij had het of wel te druk of Cherrypelt kon niet en daardoor waren ze elkaar misgelopen, ook al was hij er nog steeds niet zeker van of de poes wel met hem wilde praten. Misschien zou hij het alleen maar erger maken, maar hij moest het ergens toch proberen, het kon eigenlijk niet meer anders. Voorzichtig klom hij op een rots en ging er zitten. Even sloot hij zijn ogen en liet hij de zon over hem heen komen.

[Cherrypelt]

Haar amberkleurige blik zocht naar een redelijk platte steen, waar ze op kon springen en eventueel ook op kon gaan liggen. En deze vond ze algauw. Met een kleine glimlach zette ze zich af met haar achterpoten en sprong ze sierlijke op de des betreffende steen, om even haar ogen te vernauwen toen ze dicht in de buurt de struiken hoorde ritselen. Haar nekharen prikkelden even onbehaaglijk toen ze een maar al te bekend gestalte zag opduiken. Maskheart. De poes had zin om zich om te draaien, het was haar overlevingsinstinct dat dit zei. Maar in plaats daarvan bleef ze staan waar ze stond, alsof ze met haar poten aan de steen stond vast genageld. Wat moest de kater hier? En belangrijker nog, wat zou hij doen eens hij haar zag?

Maskheart opende langzaam zijn ogen en keek even om hem heen, maar wat hij niet had verwacht was om Cherrypelt daar te zien. Als hij nou gewoon de geur van de omgeving in hem had opgenomen, dan had hij het wel geweten, maar nu was hij eigenlijk meer verbaasd om haar daar te zien. "Hey, Cherrypelt." Begroette hij de poes. Deze keer moest hij de kans niet vergooien, nu zou hij eindelijk de kans krijgen om met haar te praten. Alleen hoe moest hij het goed brengen? Hij wilde niet dat ze weg zou lopen om iets dat hij zei. "Kunnen we praten?" Hij hoopte dat ze er mee in zou stemmen, maar er was natuurlijk ook een kans dat ze het zou weigeren en dan had hij eerlijk gezegd geen idee wat hij moest doen. Hij wilde met haar namelijk over iets hebben. Hij had er al lang over na zitten denken, eigenlijk sinds dat hij haar had moeten afwijzen, maar er was nooit een moment geweest waarop hij het er met haar over kon hebben en het was ook nog maar de vraag of ze wilde luisteren.

Ze had het kunnen weten, de kater sprak haar aan. "Hey, Cherrypelt." Klonk zijn stem. Met moeite draaide ze haar kopje in zijn richting, haar amberkleurige ogen neutraal. Stiekem wou ze gewoon wegrennen en hem achter laten, dat was wat haar verstand zei. Maar haar hart verlangde naar iets totaal anders. "Kunnen we praten?" Vroeg Maskheart vervolgens, waarop de poes reageerde met een schouderophaal. "Als het moet." Miauwde ze, kouder dan ze had verwacht. Met een sierlijke sprong landde ze weer op de grond en trippelde ze in de richting van de kater, enkele staartlengtes van hem verwijderd zich weer tot stilstand banend. "Ja?" Mauwde ze uiteindelijk, terwijl ze haar blik op hem gericht hield. Eens zien wat meneer te zeggen had. Als het iets stoms was, dan zou ze zich omdraaien zonder een woord te zeggen. Maar als het ging over hetgeen wat ze nu in gedachten had, dan was de kans groot dat haar nieuwsgierigheid de overmacht overnam.

"Als het moet." De reactie beloofde niet veel, maar het was toch wel meer dan niks. De poes was ondertussen dichter naar hem toegelopen en hij wachtte tot ze een teken gaf dat hij zou mogen beginnen. "Ja?" Dit was waarschijnlijk zijn laatste kans, dus hij moest nu echt alles eruit gooien wat hij eruit wilde gooien. "Ik ga je niet meteen vragen me te vergeven, dat moet je helemaal zelf weten." Begon hij. "Maar als je me kunt vergeven ben ik bereid om mijn rang op te geven zodra Milkypaw volledig getraind is." Zei hij. Dat was het laatste wat hij kon gebruiken tegenover haar, als ze hier niet naar zou luisteren, dan zou het waarschijnlijk het einde zijn. Dat was alleen iets wat hij niet wilde hebben. "Je zult dan alleen wel bereid moeten zijn om nog even te wachten." Hij wist dat hij haar nu veel vroeg, vooral omdat hij haar ook nog eens zou laten wachten. Hoelang had hij haar al wel niet laten wachten? Ook al voor ze hun gevoelens hadden geuit. Hij hield Cherrypelt ondertussen in de gaten om te zien wat haar reactie was, haar reactie zou namelijk alles zeggen.

"Ik ga je niet meteen vragen me te vergeven, dat moet je helemaal zelf weten." Begon de kater meteen, straight to the point. Ze had ook geen ander onderwerp verwacht, om eerlijk te zijn. Maar ze besloot om voor nu nog te zwijgen, het leek dan ook niet dat de kater al uitgepraat was. "Maar als je me kunt vergeven ben ik bereid om mijn rang op te geven zodra Milkypaw volledig getraind is." Een beetje verbaasd, nee, noem het maar eerder geschokt, nam ze een kleine stap naar achter. Haar mond was een klein beetje open gaan staan en met een ongeloofwaardige blik keek ze Maskheart aan. Ze wist dondersgoed dat ze nog van hem hield, maar zou het nooit over haar hart krijgen dat de kater zijn rang opgaf voor haar. Nee, dat kon ze toch niet toestaan..? "Je zult dan alleen wel bereid moeten zijn om nog even te wachten." Nog steeds te verbaasd voor woorden staarde ze hem enkele seconden aan, waarna ze uiteindelijk toch de moed bij elkaar had weten te schrapen en haar mond open deed. "Waarom?" Kwam er enkel uit, lichtjes bevend.

De reactie van Cherrypelt had hij eigenlijk ergens wel kunnen verwachten. De verbaasde ogen die op hem gericht waren maakten hem toch wel nerveus voor haar antwoord, want dat kon hij juist helemaal niet inschatten. "Waarom?" Was het enige wat Cherrypelt zei en hij keek haar even in haar verbaasde ogen aan. De vraag leek alsof ze eerder bevesteging vroeg van wat zijn gedachten erachter waren. Hij had tenslotte eerst gezegd dat de clan belangrijker voor hem was dan haar en dat was toen niet de slimste beslissing geweest wist hij nu wel achteraf. "Waarom vraag je? Na de vorige keer ben ik er wel achter gekomen dat ik de verkeerde beslissing heb gemaakt." Probeerde hij haar vraag te beantwoorden. Hij was nu eenmaal zover met zijn gevoelens dat hij bereid was om zijn rang op te geven en dat zou hij niet zomaar voor iemand doen. "Je betekent veel voor me en eerlijk gezegd ben je belangrijker dan de clan." De woorden waren eruit, alleen nu was het hopen dat Cherrypelt er niet op tegen zou zijn dat hij zijn rang op zou geven voor haar.

Haar amberkleurige ogen hielden hem strak in de gaten. Ze begreep het niet. Waarom veranderde hij plots van gedacht. Had hij haar niet verteld dat het niet kon? Aangezien hij dan de Clan zou verraden? "Waarom vraag je? Na de vorige keer ben ik er wel achter gekomen dat ik de verkeerde beslissing heb gemaakt." De poes vernauwde haar ogen even maar wist zichzelf nog in bedwang te houden. Al haar instincten vertelden haar dat ze moest vluchten, vluchten voor de volgende woorden van de kater. Aangezien ze wist dat ze zou toegeven aan haar gevoelens en dat ze vroeg of laat opnieuw gekwetst zou worden. "Je betekent veel voor me en eerlijk gezegd ben je belangrijker dan de clan." Cherrypelt bleef hem aankijken, waarna ze uiteindelijk haar mond opende. "En het duurde zo lang voordat je dat doorhad?" Vroeg ze, misschien ietwat sarcastisch. "Je moest me eerst breken om nadien toch te beseffen dat je fout zat?" Vroeg ze opnieuw, terwijl tranen haar ogen begonnen te vullen.

"En het duurde zo lang voordat je dat doorhad?" Hij wist dat ze gelijk had, hij was dom geweest. "Je moest me eerst breken om nadien toch te beseffen dat je fout zat?" Hij merkte dat tranen zich begonnen te vormen in Cherrypelt's ogen en hij moest iets doen. Hij wist heus wel wat hij fout had gedaan en hij wist ook wel dat hij haar pijn had gedaan, maar daarom was hij hier. Hij wilde weten of ze hem kon vergeven of niet. "Het spijt me," Begon hij, ook al wist hij dat excuses waarschijnlijk niet ver zouden komen. "Ik weet dat ik je pijn heb gedaan en dat het waarschijnlijk stom van me is om je te vragen me te vergeven, maar toch heb ik het gedaan, omdat je zo belangrijk voor me bent." De woorden waren oprecht, maar hij twijfelde of het goed zou uitpakken. Hij had haar tenslotte pijn gedaan en zoiets was niet makkelijk te vergeten, vooral niet omdat hij hetzelfde voelde op dat moment. Die pijn zou hij liever niet nog een keer voelen.

Haar ogen stonden nog steeds een tikkeltje wantrouwig, ook toen hij nogmaals zei dat het hem speet. "Ik weet dat ik je pijn heb gedaan en dat het waarschijnlijk stom van me is om je te vragen me te vergeven, maar toch heb ik het gedaan, omdat je zo belangrijk voor me bent." Ze kon aan hem zien dat hij het meende, en kon het dus niet laten hem even onzeker aan te kijken. Zou ze het wel doen? Terugvallen en vertrouwen hebben op het kleine beetje hoop dat ze hadden? Voor hetzelfde geld zou Starclan hen alsnog straffen.. "Oké, ik vergeef het je," Miauwde ze zuchtend, waarna ze haar ogen even sloot om ze vervolgens terug te openen. "Maar denk niet dat het gemakkelijk zal zijn." Miauwde ze vervolgens, licht sissend. "Je bent niet gewend aan het warrior leven en ik heb geen zin om manen de mentor uit te hangen." Miauwde ze met lichte sarcasme in haar stem, waarna ze haar neusje in de lucht stak en wat schijnheilig van hem wegkeek.

Even twijfelde Maskheart wat haar antwoord zou zijn toen ze hem onzeker aankeek. Er was namelijk ook nog steeds een kans dat ze hem niet zou vergeven en dan wist hij dat hij het zou moeten accepteren. "Oké, ik vergeef het je," Hij kon een kleine glimlach niet onderdrukken bij deze woorden, ze had hem namelijk serieus vergeven. "Maar denk niet dat het gemakkelijk zal zijn." Zijn glimlach verdween weer van zijn gezicht, want wat kon ze bedoelen? "Je bent niet gewend aan het warrior leven en ik heb geen zin om manen de mentor uit te hangen." Dat bedoelde ze dus. Hij wist dat hij inderdaad wel dingen weer moest gaan leren als hij zijn rang zou afstaan, want hij kende misschien de basis wel, maar dat was niet genoeg wilde hij een warrior worden. "Ik weet waar ik aan begin, maar het maakt me niet uit zolang ik bij jou kan zijn." Zei hij met een glimlach. "En ik zal proberen om niet al te lang een last te zijn." Dat zou hij namelijk voor een tijdje wel zijn en dat wist hij zelf ook wel, maar het zou het waard zijn, dat kon gewoon niet anders.

De lach die op Maskheart's gelaat kwam te staan kon ze net opmerken in haar ooghoeken. Uiteindelijk gaf ze het schijnheilige gedoe op en keek ze de kater weer aan met haar amberkleurige ogen. "Ik weet waar ik aan begin, maar het maakt me niet uit zolang ik bij jou kan zijn." "Ho, rustig krijger. Je bent nog steeds medicine cat." Miauwde ze op een speelse toon waarna ze haar staart rond haar poten krulde. "En ik zal proberen om niet al te lang een last te zijn." Haar mondhoeken krulden wat naar boven bij die woorden. "Dat is beter ook, anders zal ik jou misschien eens moeten redden, als je ooit in een gevecht komt te zitten." Grapte ze, duidelijk doelend op de meerdere keren dat ze zijn den was komen bezoeken, en dat hij haar moest 'redden' van een ziekte die ze niet eens had. Ja, ze wist nog goed hoeveel ontvluchten ze wel niet had gemaakt om bij hem te zijn, en het gedacht alleen nog maar dat ze dat straks misschien niet eens meer hoefde te doen deed haar hart een sprong van blijdschap maken.

"Ho, rustig krijger. Je bent nog steeds medicine cat." Dat was waar, eerst moest hij ervoor zorgen dat de clan een goede vervanger voor hem zou hebben, want anders kon hij zijn rang niet zomaar opgeven. "Dat is beter ook, anders zal ik jou misschien eens moeten redden, als je ooit in een gevecht komt te zitten." Hij moest even lachen bij die opmerking. "Ik zal dan op je rekenen mocht het zover komen." Zei hij. Hij wist ook wel dat ze doelde op de keren dat hij haar zogenaamd had moeten helpen en hij hoopte eerlijk gezegd niet dat het andersom nodig zou zijn, maar het kon waarschijnlijk nooit echt voorkomen worden. Alleen nu was het punt nog wel hoe lang het zou duren, want daar was hij zelf nog niet heel zeker van. Milkypaw was een snelle leerling, maar het zou toch nog wel een paar manen kosten waarschijnlijk, maar dat kon hij nog wel wachten. Hij had al lang hiervoor moeten wachten, dus dan waren een paar manen niet veel langer.

Toen Maskheart even moest lachen om haar opmerking ging er iets in haar tintelen. Ook al was ze nu te weten gekomen dat het binnenkort wél legit zou zijn, alsnog voelde het raar aan. Ze was enkele minuten geleden nog woedend op hem geweest, en nu? Nu was ze weer als een kleine kitten in zijn poten gevallen. Blijkbaar zou ze nooit een kat zijn die naar haar hoofd luistert, en in plaats daarvan eentje die alleen maar bevelen aannam van haar hart. "Ik zal dan op je rekenen mocht het zover komen." Ze greens even en knikte. "Ik.." De poes keek even naar beneden en beet op de binnen kant van haar lip. Het voelde nog steeds wat raar aan, maar ze wist dat ze het algauw vertrouwd zou zijn. "Ik heb je gemist, Maskheart." Miauwde ze zachtjes.

Het zou nog wel even duren, maar het zou het meer dan waard zijn. Daar twijfelde hij echt niet aan. "Ik.." Hij keek in de richting van Cherrypelt toen deze begon te spreken. "Ik heb je gemist, Maskheart." Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij deze woorden hoorde. "Ik jou ook." Zei hij en liep wat voorzichtig dichter naar haar toe. "Ook al moeten we nu voor even nog voorzichtig zijn." Jammer genoeg was dat de waarheid, als iemand er nu achter zou komen, zouden ze in veel grotere problemen zitten dan alleen het wachten. "Maar het wachten zal het waard zijn." Zei hij met een glimlach.

Onderwerp: Re: Can you forgive me?[Cherrypelt]