I couldn't help him!

Het katertje maakte alles maar vaag mee, de reis terug naar het kamp. Het enige wat hij bewust meemaakte was het geschommel op de rug van Wolfsbane, iets wat toch wel vertrouwd aanvoelde.. ergens. Hij rook vaag de bekende geuren van het kamp, maar al snel verloor het katertje zijn bewustzijn weer, de pijn was ondragelijk, zo vreselijk dat StarClan hem zo nu en dan weg liet vallen, zodat hij even geen last had van die pijn. Het katertje werd wakker toen het geschommel stopte. Hij lag op een vaste ondergrond en hoorde wat bezorgde stemmen om zich heen. Hij opende zijn ogen en knipperde vaag tegen het felle licht. ''Weet je wat er gebeurd is?'' hoorde hij een stem. ''Het komt goed.'' miauwde de poes vervolgens, waarna hij roffelende poten over de grond hoorden, die al snel weer terug kwamen denderen. "Wolfsbane..?" miauwde hij met een zwakke stem en zag al snel de gestalte van zijn pleegvader bij zich. "Brindlepool..?" klonk zijn stem weer zwak. Zijn blik ging van de een naar de ander en hij kromp wat ineen toen zijn poot weer begon te steken. "Het.. het zal nooit meer beter worden.. niet? Ik kan nooit meer Warrior worden.." zijn stem stierf af en hij werd weer even van de aarde gehaald van StarClan. Maar hij was sterk, geen enkele Apprentice zou dit overleefd hebben, hij had in een gevecht gezeten met een sterke Warrior, en zijn poot was het enige, of wat forse krassen en sneeën na dan, die hij nog over had. Dit katertje, al was hij nog zo klein, was sterk van binnen. Iets waar de Clan later nog wel achter zou gaan komen.

"Shht, shht," hoorde hij zijn pleegvader tegen hem zeggen, met een bezorgde stem, en dat deed hem al zeker niet veel goeds. "Het maakt niets uit," miauwde deze vervolgens. De kater keek op bij het horen van een andere stem: Everstar. Oh, wat een schaamte dat ze hem in z'n toestand moest aantreffen. ''Ik ben hier, je word beter.'' miauwde de poes en ze begon zijn wonden te verzorgen. ''Zou je dit alsjeblieft op zijn plek willen houden?'' hoorde hij de poes tegen Wolfsbane mauwen. "Wie", siste hun leider vervolgens. "Wie heeft dit gedaan?" Het katertje kromp wat ineen bij het horen van die felle stem en sloot zijn ogen voor een paar seconden. "Shadowclan," miauwde Wolfsbane zacht. "Een zwarte kater genaamd Nevermind. Innerghost heeft hem weggeleid na hem een flinke snauw te hebben gegeven," Sparrowpaw kneep zijn ogen strak dicht bij het terug denken aan dat moment, maar hij moest sterk zijn. "ShadowClan komt hier niet ongestraft mee weg, daar kunnen jullie op vertrouwen." miauwde hun leider vervolgens. Sparrowpaw kromp nog wat ineen, het was maar een enkele kater geweest die hem had aangevallen, niet heel ShadowClan. Een onheilspellend gevoel vulde zijn maag, wat zou er van dit alles komen? Een beeld kwam op zijn netvlies van twee Clans die in gevecht waren, allemaal door hem. Zou er echt ruzie komen tussen de Clans, zou er bloed vergoten gaan worden? "Brindlepool.." murmelde hij vervolgens zacht toen hij zijn ogen weer opende. "Lieg niet tegen mij, tegen hen.." miauwde hij met een zwakke stem. Zijn blik ging terug naar zijn poot, waar een stuk van zijn bot uitstak. "Ik wordt nooit meer Warrior, ik weet het gewoon.." miauwde hij zacht en legde zijn kop weer neer, het bewustzijn verliezende van de pijn.