We're both like your mother, but in a different way [Quietkit]

Vermoeid stapte de witte kattin uit de apprentice den, ze keek zuchtend om zich heen en even richtte haar ogen zich op de nursery. Het leek allemaal zo kort geleden dat ze daar nog had gelegen, niet hebben geweten dat Lostvoice haar echte moeder was en Cinderfall haar echter vader. Nu leek haar hele jeugd een leugen te zijn. Haar vader was spoorloos verdwenen en waarschijnlijk dood, haar moeder was vermoord door een Bloodclan kat. Het was zo onwerkelijk. Honeypaw haakte haar blik los van de nursery en wilde net weglopen toen ze opeens een gevlekt bolletje zag lopen. Was dat niet de kitten van Honeyspots? De oude apprentice van haar moeder? Rustig liep ze naar het bolletje toe. "Hi," miauwde ze vriendelijk. "Mag ik erbij komen zitten?" vroeg ze daarna, om het ijs te breken.

Het geluid van knarsende sneeuw klonk in haar oorschelpen toen ze in het witte poeder stapte en zachtjes baande ze zich een weg naar de prooistapel. Haar maag had al een paar klaaglijke geluiden gemaakt en iedereen zie dat je vooral je krachten op peil moest houden in een Leafbare, anders werd je ziek. Quietkit wilde ook alles voorkomen om in de Medicine cat's Den te komen, waar ze altijd van dat enge gehoest hoorde en waar die vreemde geuren vandaan kwamen. Yak, nee! Een klein muisje trok haar keuze en Quietkit liet haar achterwerk op de grond zakken, maar toen ze haar groene blik op haar maal richtte, trok haar eetlust meteen weg. "Hi," Haar kopje schoot omhoog en ze zag een Apprentice voor haar staan. "Mag ik erbij komen zitten?" Wat verbaasd keek ze de poes aan en knikte zachtjes. "Ja.. ja hoor." Miauwde ze op haar gewoonlijke zachte stem en keek wat nerveus naar haar pootjes. Ze had deze poes wel eerder gezien, maar kon het puzzelstukje net niet plaatsen.

Honeypaw glimlachte toen ze de kitten haar vertelde dat ze erbij mocht komen zitten. Snel pikte ze een klein visje uit de prooistapel, waarbij er een kleine huivering over haar rug heen ging, en ging zitten. "Ik ben Honeypaw, jij heet Quietkit toch? De kitten van Honeyspots?" vroeg ze daarna kalm, terwijl ze een hap van het visje nam. Honeypaw was gek op vis, maar vermeed de bron waar het voedsel vandaan kwam. Oudere warrior hadden haar verteld dat beide ouders een angst hadden voor water en het was dan ook niet zo vreemd dat zij die ook had. Ze had nog steeds licht last van de rivier nachtmerries die haar in haar kittentijd hadden geplaagd. Gelukkig waren ze wel wat minder geworden, maar ze durfde nog steeds de rivier niet in. "Klaar om apprentice te worden?" vroeg hij daarna, om de ongemakkelijke stilte te verbreken.

"Ik ben Honeypaw, jij heet Quietkit toch? De kitten van Honeyspots?" Dankbaar voor de uitweg keek ze Honeypaw even aan en herinnerde zich plots dat zij het zusje was van Wolfpaw. Wat ongemakkelijk legde ze haar oortjes wat dichter tegen haar nek aan. "Uhm.. ja.." Mompelde ze zachtjes en keek weer naar het muisje dat voor haar pootjes lag. "Klaar om apprentice te worden?" De kitten keek weer op en een wat nerveus gevoel ging door haar heen. "Ik denk het.. Ik weet alleen niet of ik het allemaal wel aankan, ik bedoel, ik ben vast te onhandig om te jagen of te zwak om te vechten.." Ze wilde zichzelf niet helemaal depressief tonen, maar haar onzekerheden waren soms net wat te groot.

De witte kattin glimlachte eventjes toen ze merkte dat Quietkit wat onzeker en ongemakkelijk overkwam. Ze kon zich goed in de kitten verplaatsen, vroeger was ze ook zo. Toch was ze door de dood van haar moeder wat zelfstandiger geworden. Al was ze nog niet over haar angst heen om in de rivier te springen. "Ik denk het.. Ik weet alleen niet of ik het allemaal wel aankan, ik bedoel, ik ben vast te onhandig om te jagen of te zwak om te vechten.." Honeypaw ging zitten en bracht haar kop iets lager, zodat ze Quietkit aan kon kijken. "Hé, niet zo onzeker zijn van jezelf. Je moeder is een goede krijger, toch? Dan kan jij het toch ook," miauwde ze vriendelijk. "Stormstar* zal je vast een goede en geduldige mentor geven en dan leer je alles op z'n tijd, oké?" miauwde ze daarna rustig. Ze ging overeind zitten en sloeg haar pluizige staart over dr poten heen.

"Hé, niet zo onzeker zijn van jezelf. Je moeder is een goede krijger, toch? Dan kan jij het toch ook," Quiet begreep dat Honeypaw het allemaal vriendelijk bedoelde, maar.. straks was het niet zo en was ze een schande voor de hele familie. "Stormstar zal je vast een goede en geduldige mentor geven en dan leer je alles op z'n tijd, oké?" Ze keek de witte Apprentice voorzichtig aan, maar hield haar mond nog strak. "Oké.. en jij? Heb jij al veel geleerd van jouw Mentor?" Vroeg ze nu een tikkeltje nieuwsgieriger.