Can't remember to forget you..

Steeds vaker glipte de witte kitten uit zijn moeder's nest, deels om in de sneeuw te spelen, maar ook deels om toch een glimp op te kunnen vangen van zijn vader. Misschien had zijn moeder maar een grapje gemaakt? Om extra zeker ervan te zijn dat ze uit de buurt bleven, want hij was toch ziek? Goed, dan moest zijn moeder wel de beste acteur van alle Clans zijn, want ze zag er niet echt blij uit. Dus schoot Marrowkit de Den uit om een onderzoek te verrichten. Wie o wie moest hij aanspreken? En hoe? Elke Warrior zou natuurlijk nu geïrriteerd raken van een kitten die hem of haar plots zou aanspreken. Dus.. moest hij misschien gebruik maken van zijn 'hulpeloosheid'. "PAPA?" Piepte hij hard en drukte zijn oortjes zielig tegen zijn nek en maakte zich wat kleiner. Met grote blauwe ogen keek hij om zich heen. Er moest toch wel een Warrior zijn die nu bezorgd op hem afkwam?

Ze had haar kittens nu al wel lang genoeg vergezeld in de Nusery en moest er gewoon even tussenuit! Voorzichtig glipte Roseheart weg bij haar kittens en ging in de richting van de prooi stapel. Plots voelde ze een steek in haar hart wanneer ze de hulpeloze stem van Marrowkit hoorde: 'PAPA?' Met haar hart kloppend in haar keel liep ze op de kitten af. "Gaat het wel, Marrowkit?", vroeg de rosse poes bezorgd. Ze gaf de witte kitten een lik over zijn hoofd en plooide haar staart rond hem heen om Marrow op te warmen. Ze vond het gewoon zo erg, wat er met z'n ouders gebeurd was, en nog steeds is!

Ah er kwam iemand op hem af! De kitten richtte zijn zielig blik op de Queen, die hij herkende als Roseheart, en drukte zijn witte snuit in haar vacht toen ze haar staart om hem heen had gewikkeld. "Gaat het wel, Marrowkit?" Met zijn grote blauwe ogen keek hij omhoog. "Waarom is mijn papa weg, Roseheart? Waarom?" Piepte hij zielig.

Marrowkit drukte zijn snuit in haar warme vacht en richtte zijn blauwe ogen omhoog. 'Waarom is mijn papa weg, Roseheart? Waarom?', piepte de kitten zielig. Rose slikte even; het was een ingewikkelde toestand en erg moeilijk om dit aan een kit uit te leggen die nog zo jong was. Hij zou het vast niet begrijpen als de poes de waarheid zou vertellen, veronderstelde ze. "Het is erg ingewikkeld, Marrow", verklaarde de rosse queen. Maar ze konden het toch niet voor altijd verborgen houden voor de kittens? Ze moest het gewoon vertellen, dat was haar plicht. Nee, dat kon ze niet. Roseheart kon het gewoon niet over haar hart krijgen...

OOC; Wat is Rosie een pussy xD

"Het is erg ingewikkeld, Marrow" Hè nee, niet dat gedoe, toch? De witte kitten wurmde uit haar staart en keek haar wat beledigd aan. "Ik kan het aan! Mama heeft al verteld dat hij weg is, dus ik moet weten waarom!" Piepte hij. "Mama is te verdrietig ervoor, kom op, vertel het nou, alsjeblieft.." Met grote ogen keek hij haar smekend aan.

De kitten wrong zich los uit de warme 'greep' van Roseheart en de poes keek hem verward aan. 'Ik kan het aan! Mama heeft al verteld dat hij weg is, dus ik moet weten waarom!', piepte hij. Dat kon Rose best wel begrijpen, dat zou zij zelf ook wel willen weten als ze nog kitten was geweest! 'Mama is te verdrietig ervoor, kom op, vertel het nou, alsjeblieft..' Nogmaals slikte de rosse Queen en keek het witte katertje serieus aan. "Oké, omdat je zo aandringt", begon ze. Eigenlijk wist ze niet helemaal wat er aan de hand was, en waarom hij weg was gegaan... "Er is eigenlijk niemand die de exacte reden weet waarom je papa de Clan verlaten heeft, maar ik zal je vertellen hoe ik over hem dacht." Ze kneep haar ogen even dicht. Deze kitten is er klaar voor, Rose. Anders zou hij het niet vragen... Dit zou hem zo erg kunnen kwetsen, dus wachtte ze zijn reactie nog even af.

Eindelijk werd hij serieus aangekeken! "Oké, omdat je zo aandringt" Hè hè. De kitten ging weer zitten en wikkelde zijn witte staart over zijn poten. "Er is eigenlijk niemand die de exacte reden weet waarom je papa de Clan verlaten heeft, maar ik zal je vertellen hoe ik over hem dacht." Hij spitste nieuwsgierig zijn oortjes en bleef de Queen aankijken. Nou..?

Marrow ging weer zitten en plooide zijn staart over zijn voorpoten. Nieuwsgierig spitste hij zijn oren en bleef Roseheart aankijken. "Dit is erg moeilijk voor me om te zeggen... Marrowkit... Maar... Ik heb het nooit echt kunnen vinden met je vader. Ik had steeds zo'n raar gevoel als ik in zijn buurt kwam. Als ik je moeder, Strawberry, bij hem zag, leek ze ook niet altijd zo tevreden", miauwde ze. "Ik heb nooit echt geweten wat ik van hem moest denken. Er zijn ook katten die Twirl verdenken op de moord van Oakpaw, maar dat weet niemand.." Zo, dat was ze dan ook weer uit. Stiekem hoopte de poes dat Marrowkit met niet al te veel vragen zou komen!

"Dit is erg moeilijk voor me om te zeggen... Marrowkit... Maar... Ik heb het nooit echt kunnen vinden met je vader. Ik had steeds zo'n raar gevoel als ik in zijn buurt kwam. Als ik je moeder, Strawberry, bij hem zag, leek ze ook niet altijd zo tevreden" De witte kitten fronste. W..wat? Mama was toch wel blij geweest met zijn vader als partner? Ze had nooit boos over hem gesproken of... "Ik heb nooit echt geweten wat ik van hem moest denken. Er zijn ook katten die Twirl verdenken op de moord van Oakpaw, maar dat weet niemand.." De witte kitten keek naar de grond en schudde zijn kop. "Maar hij is mijn papa, mama zou toch nooit van hem gehouden hebben als hij een moordenaar was? Verdenk jij hem van die moord?" Vroeg hij, nog niet echt overtuigd. Ze maakte vast een grapje..

Strawberry schrok wakker uit haar slaap toen een klagelijk geluid van één van haar kittens haar oren bereikte. Het liet haar hart in haar keel schieten en haar geschokt om zich heen kijken. Meteen ging haar blauwe blik naar haar buik, waar maar drie kittens lagen te slapen. Oh nee, waar was Marrowkit? Was er iets met hem gebeurd? Haar oren gingen plat in haar nek en ze probeerde zo voorzichtig mogelijk doch haastig op te staan. Ze wilde de rest niet wekken. De poes trippelde meteen de nursery uit en keek zoekend om zich heen, haar oren naar achter gedraaid. Ze had er een slecht gevoel over. Ze zag de kitten praten met Roseheart en begon er meteen op af te lopen. Ze hoorde nog net Marrowkit een vraag stellen. "Maar hij is mijn papa, mama zou toch nooit van hem gehouden hebben als hij een moordenaar was? Verdenk jij hem van die moord?" Een ijskoude klauw sloeg haar om haar hart. Dat was niet aan Roseheart om te vertellen aan haar kittens. Waar haalde de poes het gore lef vandaan? Ze had het expres weg gehouden van haar kittens, om ze het op latere leeftijd te vertellen, als ze het beter konden verwerken. De angst sloeg al snel om in kille woede en haar passen werden bruusker. Meteen stapte ze over haar kitten heen, zodat deze haar blik niet kon zien maar deze sprak boekdelen. Toch was haar stem beheerst toen ze sprak, ondanks het kille vuur wat in haar blauwe ogen brandde, woede, pure woede. Hoe durfde de poes? Hoe durfde ze? Het waren haar zaken niet! En als haar kittens het nog niet wisten, dan had ze er een reden voor gehad, niet dan? "Ach Marrowkit, Roseheart heeft gewoon een rijke fantasie. Is het niet, Roseheart?" Het was niks voor Strawberry om zich zo te gedragen, maar alle druk werd de poes teveel. En als ze aan haar kittens kwamen... Dan waren ze een pas te ver gekomen. Alles voor de kittens... Alles voor de kittens... Alle leugens voor de kittens... Alle pijn die ze droeg was voor de kittens... Als ze uiteindelijk zou bezwijken zou het ook voor de kittens zijn... Alles om hen te beschermen.

Marrowkit fronste; het moest vast erg hard zijn aangekomen voor zo'n kleine en jonge kitten... Maar ze kon gewoon niet anders, hij moest weten hoe de andere katten over zijn vader dachten..! 'Maar hij is mijn papa, mama zou toch nooit van hem gehouden hebben als hij een moordenaar was? Verdenk jij hem van die moord?', vroeg de kitten. De poes haalde haar schouders op en neigde naar het nee schudden met haar hoofd, aangezien ze de geur van Strawberry rook. Oh nee, dat kon gewoon niet goed aflopen... Daar kwam de Queen al aan, en ging met een enorm kwade blik boven haar kitten staan. 'Ach Marrowkit, Roseheart heeft gewoon een rijke fantasie. Is het niet, Roseheart?', klonk haar stem beheerst. Haar blik vertelde heel wat anders dan haar woorden, en een tikkeltje angstig slikte de rosse Queen. Ze knikte wat onzeker naar de poes en de kitten. "Euh... Ja... Vast wel", miauwde ze waarna ze zich omdraaide en weg ging. "Ik denk dat ik jullie beter even alleen laat..", vervolgde Rose om niet nog meer problemen te krijgen met Straw. Misschien kwam ze nu wel laf over, maar ze bleef nog even in de beurt van de twee andere katten rondhangen. Ze was niet laf, nee, integendeel! Ze wilde de moederkat aanzetten om het zelf aan haar kit uit te leggen, al was er weinig kans dat dat zou lukken...

De andere Queen wilde net antwoord geven toen zijn moeder opeens op kwam dagen. Een klaaglijke piep kwam uit zijn mond toen zijn moeder Roseheart onderbrak. "Ach Marrowkit, Roseheart heeft gewoon een rijke fantasie. Is het niet, Roseheart?" Wat..? "Euh... Ja... Vast wel", Hij zag tussen de poten van zijn moeder door dat de Queen wegliep. Nee! "Ik denk dat ik jullie beter even alleen laat.." De kitten drukte zijn oren in zijn nek en gaf een van de poten van zijn moeder een por. "Nouhou!" Piepte hij en porde de poot nogmaals. "Jij vertelt nooit iets over papa, waarom mag ik er dan niet naar vragen? Ook al is het een groot fantasieverhaal waarin hij opeens hoorns en vleugels heeft." Hij keek zijn moeder met grote blauwe ogen aan, wachtend op een antwoord.

Tot haar eigen opluchting droop Roseheart al snel af, waarschijnlijk afgeschrokken door haar felle blik. Ergens was ze opgelucht, maar ergens kon ze wel huilen. Wat is er van me geworden... Wat heb je van me gemaakt Twirlfang... Schoot er door haar heen. Maar wat kon ze doen? Ze moest haar kittens beschermen van de buitenwereld. De boze buitenwereld... Ze wilde het de kleine bolletjes niet aandoen dat ze te weten kwamen wat hun vader gedaan had. Ze wilde niet dat dat op hun schouders te rusten kwam. Maar tegelijkertijd.. Was ze ook zo moe, altijd op haar tenen lopen, altijd bang zijn dat er iets zou gebeuren. Ze moest ze beschermen, haar kleine engeltjes, haar stralende zonnetjes. Wat kon ze anders? Niks toch...? Ze keek de poes na met een wat holle blik, waarna ze haar blik afwendde naar Marrowkit.

Marrowkit leek duidelijk niet blij met haar actie, maar zijzelf wist dat ze hem moest beschermen. Hij was nog zo jong, zo puur. Kon hij maar altijd zo blijven. Dan was alles goed en veilig. "Soms is het het beste om dingen aan eigen fantasie over te laten, Marrowkit," Miauwde Strawberry warm, al klonk ze licht vermoeid. "Houd je vader maar in je hoofd zoals je hem in je hoofd wil hebben... Is dat niet veel beter dan de meningen van anderen?" Een licht krampachtige glimlach vertelde toch wel dat ze toch wel lichte moeite had om zo positief over de kater te praten. Haar blauwe ogen waren over de laatste maanden wat doffer geworden, iets wat weer zichtbaar was nu het vuur der woede weer gedoofd was. Wanneer zou het ophouden..?

Onderwerp: Re: Can't remember to forget you..