Let's go

Onrustig draaide de zwarte poes in de warriorden. Haar poten licht bewegen d omdat ze in haar droom, of nachtmerrie eigenlijk probeerde te rennen. Alweer, elke dag, elke keer als ze een beetje slaap kreeg kwam die nachtmerrie weer terug. Ze wist dat het haar niet ging lukken, ze wist dat ze gedood werden maar toch bleef ze het proberen. Ze moest stoppen met proberen, stilstaan, weglopen, maar dat kon ze niet. Op het moment dat de rode kater zijn tanden in haar zusjes nek zetten en die begon te schreeuwen schrok ze wakker. Licht hijgend keek ze om zich heen, opzoek naar Innerghost. Tuurlijk was die niet hier. Fallen keek door de opening naar buiten. De nacht leek rustig, de lucht was donkerblauw, geen spatje zwart. Langzaam kwam de poes omhoog aangezien er wel een stukje was die roze, oranje begon te kleuren, iets wat maar een ding betekende, zonsopgang. Ze had Crimsonpaw gezegd dat ze straks begonnen. Ze rekte haar poten en rug even uit voor ze haar vacht uitschudde. Met rustige passen kwam ze de warriorden uit. Ze had Crimson niet gezegd waar ze zouden trainen, daarvoor zou de poes echt haar geur moeten volgen daar zou ze meer gebruik van gaan maken. Snel dribbelde ze het kamp uit.
Eenmaal tussen de dennenbomen ging de poes zitten. Even geeuwde ze haar tanden bloot en keek even achter zich naar de lucht die zich steeds lichter kleurde, zonsopgang. Fallen keek weer op en bleef rustig wachten op de apprentice, terwijl ze bedacht wat ze konden doen voor de eerste training. Ze hield de geuren erg in de gaten voor Crimsonpaw of een andere kat maar de dennengeur was heel sterk. Nog een mooie manier om je geur te verbergen.

~Crimsonpaw~

Een enorme gaap rolde uit de opengesprede bek van de poes toen ze opstond. Ze was wakker, voor zover dat mogelijk was zo vroeg in de ochtend, en zette lome, langzame stappen in de richting van de apprentice den. Een paar andere apprentices werden voor hun hoofd geschopt, en wat verwensingen en vloeken luidde Crimson's uittikt in. De rode poes glimlachte echter alleen maar, en liep onverstoord verder. Ze konden roepen wat ze wilden, maar het deed haar helemaal niets.

Buiten de den aangekomen liet ze haar ijskoude blik even rondgaan door het verlaten kamp, Fallentear was, zoals verwacht, nergens te bekennen. De poes liep naar het midden van de open plek, en keek naar de ingang, waar een waas zwart haar haar aandacht trok. Fallentear, ze was alvast weg, een verontwaardigde blik drong de ogen van de bloedrode poes binnen, maar al snel werd dit tegenvalletje omgezet in een meevaller, en verscheen er in plaats van de blik een tevreden grijns. Haar mentor had haar niet uitgelegd wat ze moest doen, dus zou ze hier maar gewoon blijven zitten, net zolang totdat de andere poes haar zou komen halen.

Met rustig tikken van haar staart tikte Fallen op de grond terwijl ze wachtte. Ze keek naar de lucht die nu aan de ene kant geheel oranje was en aan de andere kant helder licht blauw. Crimson had niet lang meer, anders ging ze haar halen. Ze besloot te blijven zitten tot de lucht geheel blauw was, ookal was er geen tijd te verliezen. Haar ogen sloten zich zacht terwijl de poes zelf weer een beetje wegsukkelde maar schudde haar kop snel. Ze moest Crimsonpaw trainen, ze kon haar slaap tekort voorlopig niet inhalen. Ze keek omhoog naar de lucht die zich inmiddels geheel licht blauw had gekleurd. Dat betekende dat ze maar even naar de apprentice den moest lopen. Rustig stond de poes op en liep met stappen op rythme naar het kamp. Bij de ingang bleef ze even staan toen ze Crimson zag zitten. Tuurlijk ze had haar leerling niet gezegd wat te doen. Bijna iedere andere leerling zou haar geur gevolgd hebben. Maar ze had het niet gezegd dus ze kon het de poes niet kwalijk nemen. "Crimsonpaw, kom mee" sprak ze en wachtte op de poes. "Volgende keek als er niet ben, volg je mijn geur naar mij" sprak ze rustig en begon weer terug te lopen tot waar ze waren. "okeey, eerst ga ik je leren hoe je goed moet jagen" sprak ze.

Niet heel veel later kwam de zwarte poes inderdaad weer aangelopen, en Crimson kon het niet laten om even te grinniken. 1-0 Dacht ze bij zichzelf toen ze de poes naar de uitgang volgde, maar verstijfde toen ze hoorde wat ze gingen doen. Meteen vergat de poes de manieren die ze toch al nooit volgde, en rende naar haar mentor om voor deze stil te gaan staan. "Sorry hoor, maar, ik kan allang jagen, ik heb jou niet nodig om mij dat te leren!" Haar blauwe ogen keken woedend naar de ander, en de staart van Crimson was groot. Dit vatte ze op als een enorme belediging.

De rode poes leek het enkel grappig te vinden dat ze zo laat begonnen met trainen. Fallen keek haar nors aan terwijl ze haar bij zich riep. Toch bleef ze rustig en keek ze de jonge poes aan, die gelukkig achter haar aan liep. Tot ze zei wat ze gingen doen. Crimson ging met dikke staart voor haar staan. Zij zelf bleef rustig staan en keek de poes enkel aan. Ze zei dat ze al kon jagen. Fallen grijnsde even, dan gingen ze het zo spelen. "punt 1, Ik moet jou alles leren wat ik weet, dus je kan niet zeggen dat je me ergens niet voor nodig hebt. punt 2, laat maar zien wat je kan, zoek een prooi en vang hem, ik kijk mee van een afstand" sprak de poes rustig waarna ze met haar staart sloeg. "Ga" zei ze zacht. Die poes moest op haar woorden gaan letten.

De poes begon een heel verhaal, maar het kwam erop neer dat Crimson gewoon zou moeten luisteren. Nukkig zwaaide de vurige poes met haar staart, en verstijfde toen de poes voor haar zei dat ze maar eens moest gaan jagen. Ze haalde haar schouders op, en begon alvast te lopen, maar de "Ga" van Fallentear hielp niet echt. Een kwade blik werd naar de zwarte kat afgeschoten, en nijdig stalkte Crimsonpaw weg. Ze zou het onder de bomen proberen, daar scharrelden vaak wat kleine diertjes rond. De poes checkte voorzichtig hoe de wind stond, en merkte dat ze andere bomen zou moeten gaan uitkiezen, want hun geur hing al helemaal rond de open plek. Voorzichtig om ervoor te zorgen dat haar geur niet ver werd gedragen door de milde wind, begon de rode poes zacht over de sneeuwwitte bodem te bewegen. Na even rustig zo gewacht te hebben schoten haar oren de lucht in, en bereikte de geur van een muis haar neus. Ze liet zich zakken, en zocht met haar blauwe ogen naar het beestje. Al snel had ze het gevonden, en schoof ze voetje voor voetje in de goede richting. Jagen kon de poes goed, vechten was wat minder, maar dankzij haar scherpe stem kwam het daar niet zo vaak van. Zo liep ze voorzichtig door, en stopte toen ze dichtbij was. Zich klaarmakende voor de sprong zakte ze verder door haar achterpoten, verplaatste haar gewicht iets naar voren, en zette af. In de lucht draaide de poes zich half zodat haar klauwen het kleine beestje hoe dan ook zouden raken, de landing mocht er dan wel minder mooi van worden, maar in deze tijd ging het om prooi verzamelen, en niet om afwerking. Ze doodde het magere muisje met een snelle haal van haar poot, en schudde zichzelf toen even wakker. Jagen vond ze heerlijk, alleen, met anderen was het altijd lastiger, dan werd je gecontroleerd, en afgeleid. Ze was eigenlijk alweer helemaal vergeten dat Fallentear er ook was, maar even later herinnerde ze het zich weer, en zocht de zwarte poes door middel van geur. Niet veel later legde ze het muisje voor de zwarte poten van haar mentor, en keek tevreden in diens blauwe ogen. "Zo goed?"

Hoewel de vurige poes had gezegd dat ze haar niet nodig had gehad om te jagen stond ze wel meteen op om te gaan. Iets wat Fallen eigenlijk wel aanstond. De nachtzwarte poes stond op en liep zacht de bosjes in. Lettend op waar ze haar poten neerzette en dat haar vacht geen takken meetrok en zo geluid maakte. Zij wou niet de reden zijn dat de apprentice haar prooi zou verliezen. Ook lette ze op de stand van de wind en de poten van Crimson om te zien welke kant ze op zou gaan. Ondertussen hield ze alle andere zintuigen scherp om te zien of zij eerder een prooi in de gaten had of Crimson. Maar toen de rode poes zich liet zakken werd duidelijk dat Crimson dat was. Ze opende haar bekje om e lucht bete op te nemen, een muis. Ze grijnsde even en keek weer terug naar de jonere poes. Fallen stopte met lopen en bleef rustig staan terwijl ze naar de handelingen van haar leerling keek. Ze lette op elke stap die ze maakte, elk kleinste geluidje. Maar de poes leek stil te zijn, wat knap was met de witte poedersneeuw. De cyaan ogen waren gericht op de rode poten van de poes toen die zich afzette en richting het muisje sprong. Toen ze zich in de lucht draaide fronst ze even maar lette goed op. Maar ze kreeg het muisje met gemak te pakken, hij kon geen kant op. Toen ze zag at ze het ding oppakte wat aangaf dat het dood was stapte ze de bosjs uit en ging zitten. Haar leerling gooide het beestje voor haar poten neer en Fallen keek er tevreden naar. "Ik moet toegeven, jagen kan je" sprak ze, even stopte ze en het leek niet alsof ze door zou gaan. "In tijden als deze zal de clan jagers als jou nodig hebben. Maar in tijden van oorlog hebben ze krijgers nodig. Kan jij zo vechten als jij jaagt?" vroeg ze. Ze zou het vragen aangezien ze met de jacht al fout zat. Haar blik liet zien dat het een open vraag was en dat ze haar antword zou accepteren. Ergens had ze respect vor het poesje gekregen. Maar nogsteeds zou die op haar woorden moeten gaan letten, anders was ze het zo weer kwijt.

De mentor had de gehele tijd lopen kijken, het idee dat ze in de gaten werd gehouden irriteerde Crimson mateloos, maar ze zou er voor nu mee moeten leven. "Ik moet toegeven, jagen kan je" De rode poes had al die tijd naar de bomen achter haar mentor gestaard, maar de woorden die gezegd werden deden haar ogen zich op Fallentear focussen. "Nou dat is mooi," Beet ze terug, niet van plan om erg beleefd te zijn, ze hoefde zich van zichzelf niet te bewijzen. Ze wist al wat ze kon, een ander hoefde haar dat niet te vertellen. "In tijden als deze zal de clan jagers als jou nodig hebben. Maar in tijden van oorlog hebben ze krijgers nodig. Kan jij zo vechten als jij jaagt?" Bij het compliment keek ze even naar de grond. De clan was alles voor haar, al had ze er geen vrienden. Het deed de poes goed dat het leek alsof de clan haar ook echt nodig had. Helaas was het tweede gedeelte iets minder fijn. Crimson haar ijsblauwe ogen keken weer in die van haar mentor. "Soms," Antwoordde ze onverschillig, ze ging het niet aan de neus van haar mentor hangen dat ze een geducht vechter was, maar alleen tegen haar aartsvijanden. Onschuldige katten kon ze geen pijn doen, alleen met woorden, niet met nagels.

"Nou dat is mooi," beet Crimsonpaw terug. Fallentear klopte met haar staart op de grond. Ze moest het met haar leerling zien te halen maar met deze tonen werd het niets. Maar ze hield zich rustig. Crimsonpaw was nog een apprentice, daar moest je geduld op hebben. Ze zuchtte even en zocht naasr woorden. Maar eigenlijk kwamen de volgende zo haar bek uit rollen. Ze hadden inderdaad jagers als haar nodig voor in leafbare maar ze hadden ook krijgers nodig als een van de andere clans zich tegen hun richtte. Zij waren degene die bekend stonen om hun kracht en hun agressie. Zo zouden ze ook moeten kunnen vechten. De vuur rode poes voor haar had haar ogen op de grond gericht en Fallen liet haar even zitten. Ze zou haar antwoord niet in twijfel trekken maar ze wou wel dat ze er eerlijk op antwoorde. Want als het niet zo was, zou zij haar nog kunnen trainen om beter te worden. Als het wel zou was, zou het onzin zijn om haar daar in te trainen. Maar als het niet zo was en ze zei van wel, dan zou Fallen haar daar niet in helpen, en zou er een krijger minder zijn, een die sneller verslagen zou zijn. "Soms," antwoorde de poes. Hoewel het antwoord niet bepaald was waar ze naar vroeg beviel de toon van haar stem haar nu wel al meer. "Okeey, dan kunnen we daar mee oefenen" sprak ze. Langzaam stond de nachtzwarte poes op. "Begraaf de muis, zodat je die straks kunt meenemen naar het kamp" sprak ze. Ze keek naar de stand van de zon. Bijna zonhoog. Ze keek naar haar leerling en liep een stukje van haar af. Toen die klaar was met de muis begraven. "Okey, ik ben een Windclan poes, in het terretorium van Shadowclan, wat doe je?" vroeg ze en keek haar afwachtend aan.

Haar mentor leek tevreden met haar antwoord, en besloot om, nadat ze Crimson een opdracht had gegeven, het maar eens te gaan trainen. De rode poes schoot een vuile blik op haar mentor af, maar deed toch maar wat haar gezegd werd, daarna draaide ze zich weer om en keek in de blauwe ogen van haar zwartgekleurde mentor. "Okey, ik ben een Windclan poes, in het territorium van Shadowclan, wat doe je?" Ze bekeek haar mentor even van top tot teen, rekte zich toen uit, en richtte haar blik sceptisch op de kat. "Ik vraag je wat je hier moet,"

Fallentear merkte de vuile blik van haar leerling af maar reageerde er niet op. Verder deed de poes wel wat er gevraagt werd, ze hoefde haar niet te mogen zolang ze haar best maar deed om een goede warrior te worden. "Ik vraag je wat je hier moet," miauwde de poes. Fallen zuchtte even en zette haar nagels in de grond. "Laat zien met welke houding je dat vraagt, gebruikt de toon waarop je zou spreken, laat zien wat je zou doen" sprak ze en keek recht naar Crimsonpaw. Ze bleef staan terwijl ze de leerling aan keek.

Haar mentor leek niet echt tevreden, en met een diepe zucht als antwoord deed wat haar gevraagd werd, de vraag gonsde nog na in haar hoofd. "Laat zien met welke houding je dat vraagt, gebruikt de toon waarop je zou spreken, laat zien wat je zou doen" Oke dan, ze slikte een keer, zette haar poten wat verder uit elkaar en zorgde ervoor dat haar staart erg dik was. Daarna richtte ze zich tot haar mentor en gromde zachtjes, "Wat moet je hier?" Het klonk al een heel stuk overtuigender dan eerst. Maar meteen liet ze haar dreigende houding weer zakken toen ze de woorden gezegd had, en keek vragend naar haar mentor. "Zo beter?"

Fallentear keek naar elke spier die bewoog in het lichaam van de al wat oudere apprentice, maar nogsteeds jonge poes. Haar poten gingen verder uit elkaar en haar staart werd dik. Ze luisterde naar de woorden die zacht grommend eruit kwamen. Hierna liet de poes haar houding varen. Fallen knikte tevreden. "Heel goed" sprak ze. "Hou je spieren gespannen tijdens je worden en sta rechtop, laat zien hoe sterk je bent. Spreek met een dreigende maar trotse toon." sprak ze. Toch vond ze dat de apprentice het geweldig deed. "Goed, Wat doe je als ik weiger het gebied te verlaten?" vroeg ze.

Er kwam zowaar een echt compliment uit de mond van har mentor, en het deed Crimson goed, ze luisterde goed naar de tips, en probeerde het tussendoor nog eens. Daarna luisterde ze naar de volgende vraag van haar mentor, die haar even deed grinniken. "Dan heb je een probleem," Antwoordde ze, het was vaag, inderdaad, maar ze had nu eenmaal geen zin om te vechten enzo, dat was, sinds ze Lake had ontmoet, niets meer voor haar. Niet met klauwen in ieder geval.

De cyaan ogen bleven gericht op de leerling. Ook buiten de oefeningen wou ze elke kleinste beweging van deze poes opvangen. Ze wou niet alleen weten hoe ze bij tegenstanders of prooi was maar ook in de clan. Ze luisterde naar de reactie van de poes en keek meteen in haar blauwe ogen. Fallen tikte even met haar nagels in de harde ondergrond. "Laat zien" sprak ze. "Hoe wil jij een kat die weigert het terretorium uit te gaan toch weg krijgen?" sprak ze. Haar ogen nogsteeds op elke beweging gestemd.