It's like 1... 2... What the? {Crimsonpaw}

Langzaam sloop de poes langs de border, fel was ze, als ze tenminste haar territorium moest verdedigen. Ook anderen noemde haar fel, en niet alleen dankzij haar vacht, ook haar karakter was vurig, en respect was lastig te krijgen. Dus hier liep ze, even weg van al het gedoe in het kamp, voor zichzelf. Maar, ze was niet alleen, een klein eindje terug had de slanke poes een geur, Windclan geur om precies te zijn, opgevangen, en die stalkte ze nu. Langzaam leek haar doelwit in zicht te komen, een zwart-wit katertje. Ze sloop om hem heen, haar stalk kunsten waren uitmuntend, en haar vechtkunsten ook, vrienden maken kon ze dan weer niet, maar dat was ze nu dan ook niet van plan. Langzaam liep de poes door, en op het laatste moment, sprong ze. Ze landde bovenop het katertje, en keek met haar helblauwe ogen in die van hem, waarna ze hem tegen de grond pinde. "Well, hello,"

Toen er een zacht soort gebrom uit de keel van het katertje kwam trok Crimson één wenkbrauw omhoog, was dat als afschrikmiddel bedoelt? Want het werkte niet. Gelukkig voor de ander had hij meer in z'n mars, en de vrouwelijke apprentice voelde hoe het drie moons jongere katje haar op leek te tillen. Meteen begreep ze wat hij deed, maar bleef meespelen, waarom ook niet? Zodra hij omrolde zette ze zich af, en sprong zo elegant van de zwart witte kater af, om daarna te zien dat hij wegrende. Ze grinnikte, typisch Windclan, wegrennen voor het gevecht goed en wel begonnen is. Ze ging zitten, en keek lichtelijk verwonderd op toen de stem van de ongewenste bezoeker nog steeds te horen was. "Niet slecht voor een start," Ze grinnikte, en stond op, om daarna heel rustig, dreigend, maar op haar eigen elegante manier naar hem toe te lopen. Zodra ze voor hem stond zochten haar blauwe ogen die van hem, en sprak haar mond de woorden die erin verborgen lagen. "Pas maar op, je weet niet waar je aan begint jochie," Hierna sprong ze weer naar voren, en pinde hem met haar vier poten op zijn vier poten tegen de grond aan, waarna ze haar gezicht heel dicht bij dat van hem bracht, "Maar je kan het altijd proberen hè?" Fluisterde ze, niet van plan om hem te laten gaan. De zon scheen fel, en vechten bracht verkoeling, onbekend voor haar was echter dat de felle zon op haar adembenemende rode vacht, een schitterend licht produceerde, wat haar voor het eerst in manen, als een echt meisje deed lijken.

Ook zij moest grijnzen, waardoor Lakepaw even zijn ogen uitdagend tot spleetjes drukte. In zijn ogen glansde de uitdaging toen ze dichterbij kwam. "Pas maar op, je weet niet waar je aan begint jochie," Daarna sprong ze naar voren, dit had hij niet zien aankomen. Met een slag werd hij terug tegen de grond gepind. Ookal zag hij haar niet, toch voelde hij haar hete adem in zijn nek. Al snel verplaatste ze dit naar zijn oor. Lucht vloog zijn oorschelp binnen. "Maar je kan het altijd proberen hè?" Even probeerde hij zijn kop te draaien, wat lukte. Nu kon hij oogcontact met haar maken. "Echt? Opnieuw dezelfde tactiek?" Murmelde hij al lachend, duidelijk niet inziend wat voor gevaar deze poes inhield. Hij wist het wel, maar wilde het niet tonen. Het was een mantel die hij door de jaren heen had gemaakt en rond zijn ware persoonlijkheid had gebonden. Toen hij nog Lakekit was, heeft hij een verschrikkelijk ervaring meegemaakt. Iets dat hem keihard had gemaakt, maar ook een softy. Die kant verachtte hij, dus had hij een mantel gemaakt die deze kant moest vasthouden. Moest... "Weet je, ik weet je naam niet eens," zei hij kalmpjes. Duidelijk niet van plan meteen aan het gevecht te beginnen.

Hij begon wat te murmelen over haar tactiek, en dat deed haar zowaar glimlachen, ze liet hem even ademen, en ging daarna liggen. Niet naast hem, of ergens anders, nee, ze lag bovenop hem en keek met haar trotse blauwe ogen naar die van hem zodat het katertje zijn kin op zijn borstkas moest drukken wilde hij oogcontact maken. Ze grinnikte even, en hoorde toen zijn vraag pas. Ze dacht even na en hield haar fijne kopje even schuin, "Waarom ook niet," Zei ze, terwijl ze even ging verliggen zodat de ander tenminste even wat adem kon krijgen. "Ik ben Crimsonpaw, jij?"

~ Over 'ownen' gesproken x'D

De kattin grinnikte en hield even haar kopje schuin voor ze antwoord gaf. "Waarom ook niet," Zei de kat en ze verplaatste zich zodat Lake nu terug normaal kon ademen. "Ik ben Crimsonpaw, jij?" De zwarte-witte kater grinnikte. "Mijn naam is Lakepaw," zei hij. Zijn ogen glinsterden geamuseerd. "Mooi weertje niet?" Vervolgde hij grijnzend. Even pakte hij een hap lucht, waardoor zijn borstkas de lucht in rees. Hij wist dat als hij terug zou loskomen, Crimsonpaw hem gewoon terug zou neergooien. En tja, dat wilde hij niet echt. Het was niet zo leuk en het was vernederend. Hij kon natuurlijk wel verstaan dat iedereen van de Lake wou hebben. Maar echt, er was genoeg voor iedereen. Waarom moesten ze er dan om vechten? Er was genoeg Lake hoor... Maar voor deze ene keer maakte hij een uitzondering -ook omdat hij niet echt een keuze had. Hij blies de lucht terug uit zijn longen en opende terug zijn bek. "En, euhm... Nog iets leuks gedaan?"

Over random gesprokken xD

We'll do it all
Everything
On our own

We don't need
Anything
Or anyone

If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me and just forget the world?

De poes moest grinniken toen hij zo laconiek zijn naam zei, en zat erover te denken om van hem af te gaan, maar nee, nog niet. Dat was hij nog niet waard. "Well, aangenaam dan Lakepaw," Zei ze tegen hem, haar stem was nu minder koeltjes dan voorheen, de kater was aardig, en had een goed gevoel voor humor. Hij was aardig, en had geluk, Crimson mocht hem wel. Toen Lakepaw echter over het weer begon merkte de poes de zon op, en schrok zich dood. Meteen sprong ze op en rende zo snel als ze kon naar een groepje bomen dichtbij, om in de schaduw te gaan zitten. Ze vloekte in zichzelf, en merkte dat ze zich dood schaamde, hij zou nu vast denken dat ze gek was. Snel zocht ze iets te doen, en ging haar poot maar wassen, dan kon hij niet zien hoe rood ze was.

Let's waste time
Chasing cars
Around our heads

I need your grace
To remind me
To find my own

~ Awkward xD

Toen hij naar haar toekwam werd ze warm vanbinnen, en ergens was ze blij dat ze hem ontmoet had. "Je hoeft je niet te schamen," Meteen voelde ze zich rood worden, wat waarschijnlijk niet te zien was, maar toch. "Wat er ook is, ik respecteer het," Ze knikte, maar vermande zich ook. "Dankje, ik voel me gewoon nooit zo thuis in het volle licht, ik zal eraan moeten wennen I guess…" Ze keek hem weer aan, en grinnikte, wat dacht hij? De kater had een blik van awe in zijn ogen, en een verlegen glimlach kwam op Crimson's mooie gezichtje. "Ik vraag me af of ik überhaupt wil weten wat je denkt," Lachte ze, en gaf hem een duwtje met een van haar poten. Ja, als hij wilde, was ze zijn vriend, maar, eerst even wachten, en kijken hoe het verder zou lopen. Vaak genoeg had ze een steek in de rug gekregen van onbetrouwbare vrienden, maar hopelijk deed hij dat niet, hij niet.

Crimson knikte. "Dankje, ik voel me gewoon nooit zo thuis in het volle licht, ik zal eraan moeten wennen I guess…" Zei ze. ZIE JE! NET ALS EEN DARK FOREST CAT! DAT WAS ZO AWESOME! De vuurrode poes voor zich kreeg een bescheiden of verlegen -whatever- glimlach. "Ik vraag me af of ik überhaupt wil weten wat je denkt," Haar poot raakte zijn schouder en hij lachte even mee. "Dat wil je echt niet weten," lachte hij uit. "Ik denk aan de meest domste dingen op het verkeerde moment," grinnikte hij. "Gelukkig kan ik me nog 'normaal' gedragen," vervolgde de jonge apprentice. Pretlichtjes glansden in zijn ogen. Dit was zo cool!

Zijn antwoord verbaasde haar niets, ja, dat hij aan vreemde dingen dacht was te merken, maar.. Waar dacht hij dan aan dat hem die schattige blijk gaf? Die blik van respect, verbazing, en, en wat? Ontzag ofzo. Ze glimlachte, en stond op, de zon was alweer wat achter de wolken verdwenen, en de sneeuw glinsterde aanlokkelijk. Meteen sprong ze weg, en pakte sneeuw in haar poot, om vervolgens terug naar Lakepaw te springen, en hem ermee in te wrijven. "Pak aan," Grijnsde ze, haar ogen glinsterden, en voor even maakte het niet uit hoe fel de zon scheen, maar toen het gele ding weer achter de wolken vandaan kwam, rende ze terug naar de schaduw, en ging tegenover hem zitten. "Waar dacht je nu aan dan?"