Snow isn't fun anymore when you're seven moons old (+Hiddentear)

Met moeite bewoog Hidden zich naar de ingang van de Nursery. Het dragen van de kittens was ontzettend zwaar, vooral omdat ze zich de hele tijd leken te bewegen. Afgezien van haar dikke buik was ze uitgemergeld, maar omdat ze dezelfde dag al een muis had gegeten wilde ze niet nog een keer iemand naar de prooistapel sturen. Met deze strenge winter had iedereen het moeilijk, ze moest niet heel egoïstisch veel prooi gaan wegnemen. Maar de Nursery was zo vol en warm, dat ze het er wat benauwd van kreeg. Ze bewoog zich heel voorzichtig naar de rand van de ingang, zodat ze half in de frisse lucht lag, en er nog wel ruimte was voor iemand om de doorgang te gebruiken. Een koude bries streelde haar vacht, en ze had het gevoel dat ze eindelijk kon ademen. Na een paar keer een flinke ademteug te hebben genomen voelde ze de koude lucht door haar longen stromen. Ze lag nog half in de beschutting, en zou dus geen kou vatten. Ze moest gewoon even een luchtje scheppen, even ontsnappen aan de drukke warmte van de Nursery.

Op een afstandje zat een zwarte poes, ze kende haar naam, Crowpaw. Ze keek wat verlangend naar de kittens die door de sneeuw rolde. Ze kende het gevoel, als apprentice was ze zelf ook ongelooflijk teleurgesteld geweest dat ze niet meer mee mocht spelen met de kittens. Het werd allemaal een stuk serieuzer. Eerst had ze er een hekel aan gehad, maar hoe meer tijd er was verstreken, hoe meer plezier ze er in begon te krijgen. Ze had zich ontwikkeld tot een goede jager, en was ontzettend trots geweest toen ze haar training had afgerond. Ze besloot een praatje met de apprentice te maken, en riep hem.

Toen Hidden haar naam riep keek Crowpaw om. Ze zag dat de jonge poes haar ogen even over haar buik liet gaan, wat haar niet stoorde. Ze wist dat het er raar uit zag, vooral in contrast met haar uitgemergelde gezicht. Bovendien was ze extreem dik, in vergelijking met de andere Queens. Ze had het idee dat ze heel veel kittens zou gaan krijgen, maar het was haar eerste nestje, dus ze had geen idee. Misschien was het ook wel normaal. Ze liet het onderwerp gaan, en concentreerde zich weer op Crow, die opstond en naar haar toe liep. "Wat is er?" Ze likte even een sneeuwvlokje uit haar vacht, en glimlachte toen naar de apprentice. 'En, hoe bevalt het je om een apprentice te zijn?' vroeg ze haar. Ze herinnerde zich zelf dat haar apprenticetijd zo vol nieuwe dingen zat dat ze 's avonds als een blok in slaap viel, om 's morgens weer vroeg op te staan om op pad te gaan. Ze had in de eerste week al bijna het hele territorium doorkruist, vol enthousiasme omdat ze eindelijk het kamp mocht verlaten. Ze vroeg zich af wat voor indrukken die tijd op Crowpaw hadden, gewoon uit nieuwsgierigheid, ook al kende ze de apprentice niet zo goed.

'En, hoe bevalt het je om een apprentice te zijn?' Ze was benieuwd naar haar antwoord, het was een drukke tijd die op iedereen andere indrukken maakte. Sommigen hadden het te zwaar, voor anderen was het een geweldige tijd vol nieuwe ontdekkingen. Haar eigen apprenticetijd was beiden geweest, en ze was haar mentor nog steeds dankbaar voor de vaardigheden die hij haar had geleerd. "Oh, wel leuk," antwoordde het kleine poesje. Het klonk niet erg enthousiast, en ze vroeg zich af waarom. Was Crowpaw ontevreden over haar mentor? Had ze last van het gebrek aan vrije tijd dat ze waarschijnlijk zou hebben? Of was er iets heel anders aan de hand? Met een half bezorgde, half benieuwde blik keek Hidden het poesje aan. 'Wat is er?' vroeg ze. Ze had gemerkt dat er iets niet helemaal goed was, maar wist niet of de apprentice het haar zou vertellen. Dat was ook geheel haar eigen keuze, ze wilde haar nergens toe dwingen.

[kort >.<]

'Wat is er?' vroeg ze, terwijl ze haar half bezorgd, half nieuwsgierig aankeek. Was er iets aan de hand waardoor ze met tegenzin neerkeek op haar tijd als apprentice? "Niks," antwoordde Crowpaw, maar ze herkende een leugen in haar antwoord. Ze besloot niet door te vragen, als ze niets wilde zeggen was dat prima. Misschien was het gewoon niet iets wat ze aan iemand wilde vertellen, al helemaal niet aan een onbekende. Of het was iets met haar mentor, en ze was bang om over hem te spreken aangezien hij de Deputy was. Ze stopte met mogelijke scenario's verzinnen, en knikte vriendelijke. 'Oke,' antwoordde ze. 'Maar als je iets wil vertellen, dan zal ik luisteren,' voegde ze er aan toe. Ze verwachtte niet dat Crowpaw iets zou loslaten, maar ze wilde de apprentice in ieder geval het gevoel geven dat er iemand naar haar zou luisteren als ze daar behoefte aan had.