Snow isn't fun anymore when you're seven moons old (+Hiddentear)

Crowpaw keek naar wat kittens die met de sneeuw speelden. Die kleintjes hielden nog van het witte spul. Crowpaw was daar al overheen gegroeid. Wat vroeger leuk speelmateriaal was geweest, was nu gewoon koud en nat en vervelend. Zo mocht er niet eens meer mee spelen. Dat was iets voor kittens, niet voor apprentices. Zo veel dingen mochten opeens niet meer nu ze leerling was, en zo veel dingen moesten. Ze had vandaag geen training en ze wist niet wat ze nu met haar middag moest doen. Zou ze naar de Vierboom gaan, in de hoop haar vader daar tegen te komen? Of zou ze toch nog maar een poging doen om wat te vangen. Ze had in beide niet echt zin. Het was koud. Alle konijnen zaten toch in hun warme holen. Er waren genoeg katten die meer kans zouden maken om die paar overgebleven, scharminkelige beestjes nog te vangen. Zij zou ze toch alleen maar wegjagen.

Snow isn't fun anymore when you're seven moons old (+Hiddentear) Crowpawkader2

Met moeite bewoog Hidden zich naar de ingang van de Nursery. Het dragen van de kittens was ontzettend zwaar, vooral omdat ze zich de hele tijd leken te bewegen. Afgezien van haar dikke buik was ze uitgemergeld, maar omdat ze dezelfde dag al een muis had gegeten wilde ze niet nog een keer iemand naar de prooistapel sturen. Met deze strenge winter had iedereen het moeilijk, ze moest niet heel egoïstisch veel prooi gaan wegnemen. Maar de Nursery was zo vol en warm, dat ze het er wat benauwd van kreeg. Ze bewoog zich heel voorzichtig naar de rand van de ingang, zodat ze half in de frisse lucht lag, en er nog wel ruimte was voor iemand om de doorgang te gebruiken. Een koude bries streelde haar vacht, en ze had het gevoel dat ze eindelijk kon ademen. Na een paar keer een flinke ademteug te hebben genomen voelde ze de koude lucht door haar longen stromen. Ze lag nog half in de beschutting, en zou dus geen kou vatten. Ze moest gewoon even een luchtje scheppen, even ontsnappen aan de drukke warmte van de Nursery.

Op een afstandje zat een zwarte poes, ze kende haar naam, Crowpaw. Ze keek wat verlangend naar de kittens die door de sneeuw rolde. Ze kende het gevoel, als apprentice was ze zelf ook ongelooflijk teleurgesteld geweest dat ze niet meer mee mocht spelen met de kittens. Het werd allemaal een stuk serieuzer. Eerst had ze er een hekel aan gehad, maar hoe meer tijd er was verstreken, hoe meer plezier ze er in begon te krijgen. Ze had zich ontwikkeld tot een goede jager, en was ontzettend trots geweest toen ze haar training had afgerond. Ze besloot een praatje met de apprentice te maken, en riep hem.

Crowpaw keek op toen ze werd geroepen. Ze herkende de queen Hiddentear, wiens buik de laatste tijd enorm gegroeid was van de kittens die erin zaten. Crowpaw had nog niet vaak een zwangere poes gezien en ze vroeg zich af of ze altijd zo groot werden. Of kreeg Hiddentear strak gewoon heel veel kittens? Zou Suntail ook zo'n dikke buik gehad hebben toen Crowpaw en haar nestgenootjes daar nog in ronddreven?
Crowpaw stond op en liep naar Hiddentear toe. Was er iets? Wilde de queen dat ze een muis voor haar van de prooistapel haalde? Of zou ze mos moeten vervangen? Crowpaw hoopte bijna dat er iets was wat ze moest doen, gewoon een simpel klusje. Dat hoefde ze niet te jagen, maar zou ze zich ook niet schuldig voelen doordat ze niks deed. Ze had namelijk al het gevoel dat iedereen naar haar keek, denkend: wat zit die apprentice daar te luieren? "Wat is er?" vroeg Crowpaw aan Hiddentear.

Toen Hidden haar naam riep keek Crowpaw om. Ze zag dat de jonge poes haar ogen even over haar buik liet gaan, wat haar niet stoorde. Ze wist dat het er raar uit zag, vooral in contrast met haar uitgemergelde gezicht. Bovendien was ze extreem dik, in vergelijking met de andere Queens. Ze had het idee dat ze heel veel kittens zou gaan krijgen, maar het was haar eerste nestje, dus ze had geen idee. Misschien was het ook wel normaal. Ze liet het onderwerp gaan, en concentreerde zich weer op Crow, die opstond en naar haar toe liep. "Wat is er?" Ze likte even een sneeuwvlokje uit haar vacht, en glimlachte toen naar de apprentice. 'En, hoe bevalt het je om een apprentice te zijn?' vroeg ze haar. Ze herinnerde zich zelf dat haar apprenticetijd zo vol nieuwe dingen zat dat ze 's avonds als een blok in slaap viel, om 's morgens weer vroeg op te staan om op pad te gaan. Ze had in de eerste week al bijna het hele territorium doorkruist, vol enthousiasme omdat ze eindelijk het kamp mocht verlaten. Ze vroeg zich af wat voor indrukken die tijd op Crowpaw hadden, gewoon uit nieuwsgierigheid, ook al kende ze de apprentice niet zo goed.

Hiddentear glimlachte. 'En, hoe bevalt het je om een apprentice te zijn?' vroeg de queen. Crowpaw aarzelde even. "Oh, wel leuk", antwoordde ze. Zou haar gebrek aan overtuiging in haar stem te horen zijn? Crowpaw vond het apprentice zijn helemaal niks. Als kitten had ze er nog naar uitgezien, om het kamp uit te mogen, het gebied te verkennen. Die vrijheid was ook wel fijn. Ze moest er niet meer aan denken om de hele dag in dit drukke kamp opgesloten te zitten, waar je voortdurend gestoord werd, voortdurend bekeken werd. Doordat ze nu het kamp uit mocht, had ze haar vader kunnen ontmoeten. Ze had weer familie! Goed, ze had Hell en Heaven ook, maar hen sprak ze eigenlijk nooit. Ze zag ze zelfs nauwelijks. Het was net alsof ze elkaar helemaal niet kenden. Maar Dangerdance... Haar eigen vader. Hij leek blij te zijn dat hij haar had leren kennen. Hij had haar zijn kleine meisje genoemd. Crowpaw vroeg zich af of hij ook zo trots op haar zou zijn als hij haar trainingen zag... Hoewel Crowpaw Lionroar had geaccepteerd als mentor, was ze nog allesbehalve blij met hem, niet in het minst om zijn ondoordachte opmerking bij hun eerste training. Dus of ze nou echt van haar apprenticetijd genoot... Ze was er in ieder geval niet zo enthousiast over als haar leeftijdsgenoten.

'En, hoe bevalt het je om een apprentice te zijn?' Ze was benieuwd naar haar antwoord, het was een drukke tijd die op iedereen andere indrukken maakte. Sommigen hadden het te zwaar, voor anderen was het een geweldige tijd vol nieuwe ontdekkingen. Haar eigen apprenticetijd was beiden geweest, en ze was haar mentor nog steeds dankbaar voor de vaardigheden die hij haar had geleerd. "Oh, wel leuk," antwoordde het kleine poesje. Het klonk niet erg enthousiast, en ze vroeg zich af waarom. Was Crowpaw ontevreden over haar mentor? Had ze last van het gebrek aan vrije tijd dat ze waarschijnlijk zou hebben? Of was er iets heel anders aan de hand? Met een half bezorgde, half benieuwde blik keek Hidden het poesje aan. 'Wat is er?' vroeg ze. Ze had gemerkt dat er iets niet helemaal goed was, maar wist niet of de apprentice het haar zou vertellen. Dat was ook geheel haar eigen keuze, ze wilde haar nergens toe dwingen.

[kort >.<]

Hiddentears blik straalde een mengeling van bezorgdheid en nieuwsgierigheid uit. 'Wat is er?' "Niks", zei Crowpaw. Dat was een makkelijker antwoord dan helemaal uit moeten gaan leggen waarom ze het trainen niet leuk vond. Als ze zou zeggen dat ze slecht was in jagen en vechten, zou Hiddentear gewoon antwoorden dat ze meer moest oefenen en er was niets wat Crowpaw daar tegen in kon brengen. Hiddentear zou dan namelijk absoluut gelijk hebben. Waarom Crowpaw dat meer oefenen niet gewoon deed, wist ze zelf ook niet zo goed. Het was gewoon... als ze er aan dacht, kwam er zo'n enorm gevoel van tegenzin in haar op. Ze kon zichzelf er gewoon niet toe aanzetten om echt iets te proberen. En met het verhaal dat ze Lionroar niet zo mocht, kon ze al helemaal niet aan komen zetten. Hij was de deputy, iedereen mocht hem! Misschien zouden andere katten zelfs vinden dat Crowpaw zich bevoorrecht zou moeten voelen om de deputy als mentor te hebben.

'Wat is er?' vroeg ze, terwijl ze haar half bezorgd, half nieuwsgierig aankeek. Was er iets aan de hand waardoor ze met tegenzin neerkeek op haar tijd als apprentice? "Niks," antwoordde Crowpaw, maar ze herkende een leugen in haar antwoord. Ze besloot niet door te vragen, als ze niets wilde zeggen was dat prima. Misschien was het gewoon niet iets wat ze aan iemand wilde vertellen, al helemaal niet aan een onbekende. Of het was iets met haar mentor, en ze was bang om over hem te spreken aangezien hij de Deputy was. Ze stopte met mogelijke scenario's verzinnen, en knikte vriendelijke. 'Oke,' antwoordde ze. 'Maar als je iets wil vertellen, dan zal ik luisteren,' voegde ze er aan toe. Ze verwachtte niet dat Crowpaw iets zou loslaten, maar ze wilde de apprentice in ieder geval het gevoel geven dat er iemand naar haar zou luisteren als ze daar behoefte aan had.

'Oke', zei ze. 'Maar als je iets wil vertellen, dan zal ik luisteren.' Verder vroeg ze niet door, hoewel Crowpaw aan haar stem kon horen dat ze niet geloofde dat er niks was. Ach, wie zou dat ook wel geloofd hebben? Je moest wel blind zijn, wilde je niet zien dat Crowpaw loog. De apprentice besloot een ander onderwerp aan te snijden, want ze wilde niet praten over de slechte, en zelfs niet over de goede kanten van het apprentice zijn. Ze kon Hiddentear moeilijk over haar vader vertellen, hij was een ThunderClanner. Eigenlijk mócht ze hem niet eens zien. "Worden de kittens al bijna geboren?" vroeg ze. "En weet je al hoe veel het er worden?" Crowpaw had gehoord dat Brindlepool dat soort dingen al wist nog voor de kittens geboren werden. Ze vond het knap van de medicine cat, maar zelf zou ze het niet willen kunnen. Medicine cat zijn, het leek haar doodeng. Je had zo veel verantwoordelijkheid! Wat als je één keer de kruiden door elkaar haalde? Dan kon je wel een dood op je geweten hebben! En meestal kon je je als medicine cat waarschijnlijk toch alleen maar nutteloos voelen. Inkmask had niet meer geholpen kunnen worden, Gentlekit had niet meer geholpen kunnen worden. Medicine cats moesten wel de grootste vijanden van StarClan zijn, maar tegelijkertijd stonden ze er het dichtstbij van alle levende katten. Crowpaw zou het nooit begrijpen, maar zij begreep die sterrenkatten sowieso al niet. Iedereen vereerde ze alsof ze geweldig waren, maar wat deden ze nou eigenlijk voor de levenden? Helemaal niets.