I'm just a kid and all alone [Vanillapaw]

Zijn kleine pootjes droegen hem weg van het kamp, hij werd bijna letterlijk gek daar. Hij was die ochtend al twee keer gestruikeld over zijn eigen poten en staart en het lachertje geworden. Ook werd hij gek van de ogen van zijn moeder. Hij wist ook heus wel dat hij nou niet de beste apprentice was die er bestond maar hij kon er niks aan doen. Ze was in zijn ogen veel te bezorgd om hem, hij kon nog wel iets zelf doen. Maar ook zijn broers en zussen hielpen hem niet op de weg en uiteindelijk moest hij zijn leed ergens anders zoeken. Voor hij het doorhad bleef zijn poot haken na een sprong en viel hij voorover en bleef even versuft zitten. Hij moest echt wat aan die onhandigheid gaan doen maar hij had geen idee hoe. Hij was al begonnen met oefeningen in zijn passen maar het hielp niet genoeg.

Zodra hij opkeek na nog een stuk te hebben gelopen keek hij naar de bomen die de grenzen van alle territoria aangaven. Hier kon hij toch wel even alleen wat oefenen? Hij liep langzaam naar voren naar de Highrock en liet zijn oren in zijn nek zakken voor hij er omheen liep en een laag punt vond om te beginnen. Zodra hij zich afzette kwam hij wel op een laag deel terecht maar gleed met zijn achterpoten weg. met zijn klauwen probeerde hij zich nog vast te houden maar die hadden geen grip waardoor hij naar beneden viel en grof op zijn schouder viel en doorrolde voor hij weer opstond en het opnieuw probeerde.

spoken

Haar pootjes hadden haar wat verder het territorium uit geleid, haar blik stond wat kil en vermoeid. Ze had nog nooit zo'n eind gelopen en was zeker al niet zo ver van huis geweest. Een zucht verliet haar bek, het was koud. Erg koud. Leafbare was dan wel net aangebroken, de koude wind waaide al over het WindClan territorium en de prooi werd al schaarser. De poes wandelde met kleine stappen richting de grens, naar een plek die alleen de StarClan behoorde. Ze had gehoord dat er Gatherings gehouden werden, ze wist dat ze zelf ook ooit naar zo'n gathering ging. Ze moest wel ooit gaan, elke apprentice ging een keer. De poes voelde een ijskoude bries door haar vacht heen gaan, die al aardig dik geworden was. Haar gifgroene ogen keken naar de hoge rots in het midden, tussen vier bomen. De Vierboom, zo heette het ook wel. De poes greens en wandelde met rustige passen richting de boom, waarvan ze zeker was dat er één in het WindClan territorium stond. Plotseling drong er een onbekende geur in haar neus, een geur waarvan ze nog nooit gehoord had en nog niet tijdens trainingen van had gehoord. Maar net rook niet bitter en slecht, zoals de ShadowClan, of bloederig en zuur, zoals de BloodClan. Even verstijfde de poes, wetend dat ze een gevecht nooit kon winnen. Ze had nog geen enkele, goede vechttraining gehad. Ze zou of een ThunderClanner, of een RiverClanner of een rogue voor zich hebben. Met rustige passen wandelde de poes, ze probeerde zich groot op te stellen, naar de hoge rots, waar de Leaders elke gathering praatte. Ineens hoorde ze een plof en ze zag een blauwgrijs katje voor haar neus neerstorten. Een geschrokken schreeuw kwam uit haar keel en haar ogen schoten geschrokken open, waarna ze naar achteren tuimelde. De val zag er niet al te zacht uit. "G-gaat het wel?" vroeg ze meteen, en ze zag dat het katje het opnieuw wilde proberen. Hij zag er niet echt uit als een grote bedreiging, maar je weet maar nooit. Vanilla's oortjes lagen wat naar achteren, vooral door de schok en niet vijandig. "W-wat is je naam?" probeerde ze zo stoer en dapper mogelijk te zeggen, al klonk het meer als een vraag.

Hij weigerde op te geven en moest eens erop zien te komen zonder te vallen, het was zijn enige doel. Hij had niet eens door dat hij al niet meer alleen was maar zijn amberen ogen waren gericht op de rots voor hem. Hij schrok op van een schreeuw en staarde verward om zich heen voor hij schrok en wankel een paar stappen naar achteren zette. Hij staarde het poesje aan en wiebelde nerveus met zijn oren zonder veel te kunnen zeggen. Hij knikte even kort en slikte voor hij zorgvuldig een stap naar achteren zette. ''Het gaat prima.'' Beet hij bijna voor hij even naar zijn poten staarde. Hij wist tegenwoordig niet meer of iedereen het nu wel of niet goedaardig bedoelde. Hij voelde een koude windvlaag langs zijn pels gaan en zette deze beschermend iets op. Dat het leafbare was kon hij maar al te goed merken maar hij liet het niemand zien. Hij had wel last gekregen van een klein hoestje maar hij was vastbesloten dat hem niet te laten tegenhouden. Haar vraag deed hem even verbaasd opkijken en hij schuifelde iets met zijn voorpoot. Praten kon toch geen kwaad voor een keer? ''Ik ben Battlepaw,'' zei hij zacht, wetend dat je het echt moest weten dat hij apprentice was. Menig warrior zou hem nog kunnen verwarren voor een kit door zijn achterstand in groei. ''En jij?'' Vroeg hij zachtjes toch maar. Ergens was hij toch nieuwsgierig naar haar.

spoken

tag: you!

words: ###

notes: blahhh.

De poes stond geschrokken stil, toen er een jonge kat vlak voor haar neus neerstortte en haar nagels schoten als reflex de grond in. Ze wist niet goed wat ze er van moest denken en hoe ze moest reageren. Het was een vijandelijke kater, dus hij kon haar gewoon aanvallen. De poes tuimelde geschrokken naar achteren en keek de kater met wijd opengesperde ogen aan. "G-gaat het wel?" vroeg ze toen ze zag dat het katertje opnieuw de rots probeerde te beklimmen. De poes zag dat de kater enigszins schrok kan haar geschrokken schreeuw en ze zag hoe hij haar nerveus aankeek. ''Het gaat prima.'' beet hij haar toe en de poes keek hem wat nerveus aan, nog niet helemaal zeker of ze hem vertrouwen kon, en of ze hem vertrouwen wilde. Ze was niet zo gesteld op katten van andere clans, vooral omdat ze bang was dat hij haar ging aanvallen. Haar staart zwiepte zachtjes heen en weer en haar neus snoof wat wantrouwend. "W-wat is je naam?" vroeg ze zo dapper mogelijk, al kwam het er niet zo uit. Haar gifgroene ogen keken onderzoekend naar de jonge kater, die duidelijk niet de geur van de WindClan met zich meedroeg, maar ze wist ook dat hij niet van de ShadowClan kon zijn. ''Ik ben Battlepaw,'' miauwde de jonge kater en de poes knikte eventjes, en nam de naam in zich op. Misschien kon het nog van pas komen. Haar ogen inspecteerde de kater geheel en het viel haar op dat hij best klein was, voor een apprentice. ''En jij?'' miauwde het grijze katertje zacht en de poes begon zich wat meer te ontspannen, aangezien hij tot nu nog geen bedreiging leek. "Ik ben Vanillapaw," miauwde ze niet al te hard. "Van de WindClan, waar woon jij?" vroeg ze, toch op een nieuwsgierige toon. De gifgroene ogen van de bruine poes keken nieuwsgierig naar het jonge katertje en ze ging voorzichtig zitten. Je wist maar nooit hoe hij ging reageren.

♥ thanks

Hij raakte bijna geirriteerd door haar aanwezigheid, waarom moest iemand hem nu zien falen in wat hij deed. Straks wist elke Clan wat voor een mislukkeling hij was. Toch leek ze niet vijandig tegenover hem maar ook hij wist hoe bedriegend zoiets kon zijn. Toch leek ze ook hem niet helemaal te vertrouwen. Hij voelde zich even ongemakkelijk onder haar blik en wendde zijn kop af. Hij knikte bij haar naam en zuchtte even kort. ''Oke dan,'' zei hij maar staarde haar even aan. Wist ze niet uit welke Clan hij kwam? Hij wist dat zij van de WindClan kwam, hij kende de geur van elke Clan. ''RiverClan is mijn thuis.'' Zei hij en dook iets in elkaar bij een windvlaag voor hij even met zijn oren wiebelde. ''Waarom ben jij hier?'' Vroeg hij toch en liet het puntje van zijn staart tegen de ondergrond tikken.

spoken

Onderwerp: Re: I'm just a kid and all alone [Vanillapaw]