[Swiftheart] You were right ~

De nacht was gevallen en de maan en sterren stonden hoog aan de hemel. Het was al enkele dagen geleden dat zij en Maskheart naar de Moonstone waren geweest en ze kwam dan ook de Medicine Den uitgeglipt. Dat was sinds kort haar thuis. Eerst was het nog wat wennen geweest, al die kruidengeuren. Zoveel geuren door elkaar en daar moest je dan slapen. Maar dat merkte ze nu amper nog. Zacht sloop ze op haar tenen naar de kampuitgang om niemand wakker te maken. Ze knikte even vriendelijk naar de twee katten die de wacht hielden en wurmde zich toen door de tunnel heen. Het was stil in het bos, afgezien het geruis van de wind, de krakende takken en het gekraak van de sneeuw was er niks te horen. Ze kon haar eigen ademhaling en hartslag horen. Het was blijkbaar een strenge Leafbare, tenminste dat zei men toch. Het was haar eerste, dus zij zou het niet kunnen beoordelen. Het enige wat ze kon vaststellen was dat het koud was. Als ze uitademde kwam de lucht in de vorm van witte wolkjes tevoorschijn.
Ze versnelde haar pas wat. Ze was op weg naar een plek die haar moeder ooit had aangeraden toen ze nog een kitten was. Vlak voor de ceremonie. The Sunningrocks. De sterren zouden daar beter te zien zijn dan in het kamp. Ze zouden vast niet zo mooi zijn als in Starclan, maar het was toch al iets. Al snel kwam ze aan bij de rotsen, die nu, bedekt onder een laagje ijs en sneeuw, erg glad waren. Toch sprong ze op de eerste rots, haar nagels uitgeslagen om niet uit te glijden. Steeds hoger ging ze, tot ze niet meer hoger kon. Daar legde ze zich op haar rug en staarde ze naar de twinkelende diamanten.

[& Swiftheart]

Swiftheart ontwaakte uit een veelste korte slaap, en met een blik om zich heen wist ze dat het nog middernacht was. Maar de kans dat ze weer in slaap zou vallen gokte ze heel klein. Haar ogen gleden in het schemerlicht van de maan de den rond en ze zag de slapende silhouetten van de andere warriors. Ze sliep dichtbij de uitgang van de den, wat zo zijn voordelen had. Ze kon geruisloos uit de den gaan zonder iemand wakker te maken. Voorzichtig trok ze zichzelf omhoog en sprijde haar klauwen even, om vervolgens in de richting van de uitgang te gaan. Het was heel stil rond het kamp, je zag een stuk of 4 katten die nog buiten waren en natuurlijk de wachters bij de ingang. Het knisperende geluid van de verse sneeuw onder haar poten klonk geruststellend in de stilte van de nacht. De zilvergrijze gloed die de maan afgaf verlichtte het landschap een heel klein beetje, nog net genoeg om de schaduwen van de bomen en struiken aan te geven. De witte sneeuw bleef aan haar klamme vacht kleven, maar hier had de poes verder niet zo veel last van. Ze liep in de richting van uitgang en knikte vriendelijk naar een tegemoet komende kat. Swiftheart had honger, maar ze was zeker niet de enigste. De hele clan had honger. En er leek maar geen einde aan bladkaal te komen. Van Graystripe had ze niets meer gehoord. Ze was hem ook niet meer tegengekomen sinds dat ze hem met Silverstream had betrapt. Ze dacht terug aan die dag dat ze, vlak nadat ze Graystripe en Silverstream samen had gezien, Jaytail had ontmoet. Sindsdien is hij een goede vriend van haar geworden en heeft haar heel erg geholpen. Maar ze mistte Graystripe... En wat moest ze tegen de kittens zeggen? Die hadden nu waarschijnlijk nog geen idee, ook omdat ze nu apprentices zijn en ze zelfstandig worden getraind en het kamp uit mogen. Zonder het door te hebben kwam de poes bij de sunningrocks uit, en ze kon net zo goed even erop klimmen. Al gauw merkte ze dat dit makkelijker gezegt dan gedaan was, gezien het ontzettend glad was. Met enige moeite bereek ze de top, maar omdat ze zo in gedachte was geweest deinste ze meteen weer terug. Ze was niet de enigste. Maar de bekende geur drong haar neus binnen, en ze herkende deze meteen. Ze ontspande weer en glimlachte even. ''Milkypaw.'' zei ze met een zachte toon, die in de diepe stilte makkelijk te horen was. Ze stapte op haar dochter af en gaf haar een lik over haar kopje. ''Medicine cat apprentice. Hoe voelt het?'' zei ze en er verscheen een trotse uitdrukking op haar gelaat.

''Milkypaw.'' klonk er plots een stem. Licht geschrokken van het plotse, onaangekondigde bezoek keek ze opzij. Ze zag haar moeder staan. De vacht van de poes schitterde in het maanlicht. Direct ging ze recht zitten, "Mama!" miauwde ze vrolijk. Ze voelde hoe de warrior haar een lik over haar kop gaf en ze kon een zacht gespin dan ook niet onderdrukken. ''Medicine cat apprentice. Hoe voelt het?'' vroeg haar moeder en er verscheen een trotse uitdrukking op haar gelaat. Milky voelde ook hoe haar mondhoeken omhoog gingen, ze was ergens wel blij dat haar moeder trots op haar was. Over de vraag hoefde de apprentice niet lang over na te denken. "Vreemd, maar geweldig!" beantwoorde ze de vraag met volste overtuiging. Toen richtte ze haar blik weer op de sterren, "Oh en mama," miauwde ze zacht, "Je had gelijk over de sterren. Je kan ze veel beter zien hier. Veel beter dan in het kamp."

Opnieuw snorde ze zacht, toen haar moeder haar complimenteerde. ''Ik dacht al dat dat de reden was waarom je hier op dit tijdstip bent.'' Een onschuldige grijns sierde Milkys gezicht. "Ben ik zo voorspelbaar?" Vroeg ze zacht. Misschien wel als het op sterren aan kwam. Ze had altijd van die dingen gehouden. Ze waren zo mooi. Allemaal kleine lichtbolletjes in de pikzwarte lucht. Allemaal lichtpuntjes in het donkere leven waar je je aan vast kan klampen. Dat waren het gewoon. Het stond niet alleen symbool voor alle krijgers die ooit gestorven waren, maar ook voor alle lichtpunten die je leven konden kleuren. Zelfs al was het pikkedonker, dan moest je gewoon door de wolken kijken en zou je ze vinden. Dat was het gewoon.