Lonely hunt {SNOWHEART}

De merel zat op een paar stappen afstand. Hij bewoog zich schokkerig en nerveus, zoals alle vogels, constant alert op een mogelijk gevaar. Af en toe keek hij op en draaide zijn grote kraaloogjes alle kanten op. Dan boog hij zich weer naar beneden en begon met houterige bewegingen in de sneeuw te pikken. Deze nietsvermoedende vogel was de prooi die de sneeuwwitte poes op het oog had. Ze zat verscholen tussen het struikgewas, en nam de merel goed in zich op met haar lichtgroene ogen. Doodstil berekende ze de hoeken en snelheid waarin ze zou moeten aanvallen. Toen haalde ze diep adem, en sloop geruisloos onder de struik vandaan. De merel was gefixeerd op iets wat onder de sneeuw lag, en had het dreigende gevaar nog niet in de gaten. Ze zakte door haar poten, haar achterpoten maakten zich klaar voor de sprong en ze spande haar spieren.
Met haar klauwen landde ze in de tere hals van het vogeltje. Ze bedankte Starclan voor de vangst, en brak toen snel en pijnloos het nekje. De ogen keken leeg naar boven, en een van de vleugels lag in een vreemde hoek. Bittersoul nam de merel tussen haar kaken, en keek toen op van het geluid van naderende voetstappen.

Snowheart liep rustig door het bos heen. Een koude wind streek langs zijn vacht en een rilling ging over zijn rug. Het was erg stil, maar dat was logisch in dit seizoen. Snowheart hoorde ergens geritsel en keek op naar waar het vandaan kwam. Sneeuw bewoog en een klein muisje kwam naar boven uit de sneeuw. Snowheart keek er even naar maar deed geen moeite om het te vangen. Hij wist dat hij moest jagen, maar nu had hij de zin er niet voor. Hij zal later wel terugkomen met wat te eten.
Hij liep verder en rook een geur van een andere kat. Nieusgierig kwam hij dichterbij. Daar zat een witte poes met een vogel in haar bek. Het was Bittersoul. De merel in haar bek zag er lekker uit. Snowheart kreeg spijt dat hij die muis eigenlijk had laten gaan, hij had zijn clan ermee kunnen voeden. ''Hoi Bittersoul, heb je een goede jacht?'' Vroeg Snowheart vriendelijk terwijl hij de witte poes groette.

Met het slappe lichaampje van de merel tussen haar kaken draaide ze zich om. Ze had aan de geur al geroken dat het een Windclan warrior was, wat logisch was aangezien de nieuwkomer niet had geprobeerd het geluid van zijn voetstappen te verhullen. Met haar lichte ogen, die verduisterd waren door de gebruikelijke donkere waas, keek ze toe hoe de kater tevoorschijn kwam uit de struiken. Ze herkende hem, maar was niet zeker over zijn naam. ''Hoi Bittersoul, heb je een goede jacht?'' vroeg hij haar. Ze knikte, even weinig spraakzaam als altijd. 'En jij? Heb jij al wat gevangen vandaag?' vroeg ze, met een vriendelijke ondertoon in haar stem. Eigenlijk was ze helemaal niet in de stemming voor zinloos geklets met een mede warrior, maar ze vond het onbeleefd om zomaar weg te gaan. Ze ging zitten, en legde de merel aan haar voeren. Vluchtig likte ze het verse bloed van haar lippen. 'Snowheart, was het toch?' vroeg ze voor de zekerheid.

Bittersoul knikte als antwoord op zijn vraag. 'En jij? Heb jij al wat gevangen vandaag?' Vroeg ze met een vriendelijke ondertoon in haar stem. Snowheart wist niet echt wat hij moest antwoorden. Hij had juist ieder dier dat hij zag laten gaan. ''Ehm, nee, nog niet.'' Antwoordde hij. Meer informatie had ze toch niet nodig. De vraag was puur uit beleefdheid geweest. Verder kon ze toch niks met het antwoord. Bittersoul ging zitten terwijl ze haar merel neerlegde. 'Snowheart, was het toch?' Vroeg ze. Snowheart knikte. Hij zat niet lang in de clan, en er waren een hoop katten in de clan. Zelf wist hij de namen van de meeste katten wel, niet allemaal. Snowheart twijfelde of hij kon vragen of ze misschien samen konden jagen. Hij wist niet echt wat tegen de kat te zeggen. Tot nu toe was het alleen maar dagelijks gebrabbel als je elkaar eens tegenkomt tijdens de jacht. ''Ehm, zou je misschien samen willen jagen?''Vroeg Snowheart een beetje aarzelend. Dan viel er ook weinig te zeggen, maar was je tenminste niet alleen. Tenzij Bittersoul graag alleen joeg.