{Let the Storm Rage on}

The snow glows white on the mountain tonight
Not a footprint to be seen
A kingdom of isolation,
And it looks like I’m the Queen.

Haar witte staart sloeg rustig om haar poten heen, terwijl de witte kattin om zich heen keek. Ze had geluk dat haar witte vacht bijna niet opviel in de winterse omgeving. Haar halflange witte vacht was bijna onzichtbaar door de sneeuw waar ze op zat. Het enige waar ze van hielt in het seizoen van Leafbare, wat tevens een van haar lievelingsseizoenen was. Ze glimlachte eventjes en keek toe hoe mensen op en aan liepen. Ze zat inmiddels lang genoeg in Bloodclan om toch wel gewend te zijn geraakt aan de mensen. Hun jonkies vonden het leuk om haar te aaien, iets wat ze tot op zekere mate toeliet. Echter, als ze te lang door zouden gaan, zou ze al te graag haar klauwen in hun zachte handjes willen zetten.

Don’t let them in, don’t let them see
Be the good girl you always have to be
Conceal, don’t feel, don’t let them know
Well, now they know

Haar blauwe ogen waren gefocust op een bepaald huis, een huis dat nu al een tijdje leeg was. De mensen erin waren blijkbaar weg, maar er zat steevast een kattin op de scheur en daar wilde ze wel eens een praatje mee maken. Ook nu weer zat de kattin op de scheur en nu besloot de witte kattin dat ze maar eens in actie moest komen. Ze zetten een vriendelijke glimlach op en keek omhoog, toen ze onder de scheur stond. "Hey, mag ik erbij komen zitten?" vroeg ze kalm, terwijl ze, zonder op antwoord te wachten, naar boven sprong en op een hoek ging zitten. "Wie ben jij?" vroeg ze daarna rustig, terwijl ze de kattin met een vriendelijke glimlach aankeek. De onbekende kattin keek haar eventjes schuw aan, maar mompelde daarna zacht; "Vianna." De witte kattin keek haar vriendelijk aan. "Aangenaam, ik ben Lostvoice," stelde de witte kattin zich voor. Nu zag ze een glimps van nieuwsgierigheid in de ogen van Vianna. "Ben jij ... ben jij zo'n clankat?" vroeg ze voorzichtig. Hebbes, dacht de witte kattin, terwijl ze vriendelijk knikte. "Dat klopt," miauwde ze rustig, terwijl ze alles begon uit te leggen.

It’s funny how some distance
Makes everything seem small
And the fears that once controlled me
Can’t get to me at all

Nadat Lostvoice alles had uitgelegd, hielt ze eventjes een pauze om op adem te komen en keek Vianna aan. "Snap je het een beetje?" vroeg ze daarna kalm. De kittypet keek haar eventjes wazig aan, alsof ze alle informatie aan het verwerken was. Daarna knikte ze en werd de glimlach op haar gezicht nog breder. "Dus jij bent ook zo goed in vechten?" kwam daarna opeens de vraag. Lostvoice knikte. "Ik ben getraind ja, al kan ik niet zeggen dat ik de beste vechter van de clan ben," miauwde ze wat bescheiden en keek naar beneden, naar de grond onder de scheur. "Kan je me wat leren?" Precies de vraag waar ze op had gehoopt! De witte kattin keek verrast op. "Wil je echt leren vechten?" miauwde ze wat onzeker. Vianna knikte blij en Lostvoice haalde haar schouders op. "Ik kan je wel wat dingetjes leren," miauwde ze daarna en ze keek toe hoe de kittypet opsprong en van de scheur af sprong. "Kom op dan!" miauwde ze en met een glimlach sprong Lostvoice ook van de scheur af.

It’s time to see what I can do
To test the limits and break through
No right, no wrong, no rules for me
I’m free

Nadat Lostvoice een paar simpele basistechnieken had uitgelegd en had voorgedaan ging ze voor Vianna staan. "Oké, nu mag je ze op mij uitproberen. Hou wel je klauwen ingetrokken, ik heb geen zin om straks alles te moeten uitleggen bij m'n leader, begrepen?" lege ze rustig uit en Vianna knikte. Lostvoice ging in de starthouding staan en wachtte totdat de kittypet haar aanviel. Ze ontweek de aanval makkelijk en draaide zich om. "Zet iets meer kracht op je achterpoten, dan kan je makkelijker springen en meer kracht zetten om je tegenstander om te gooien," legde ze rustig uit en Vianna knikte alsof ze het had gesnapt. Weer keek de witte kattin toe hoe de kittypet haar aanviel, ditmaal liet ze zich pakken, om het zelfvertrouwen van de kittypet een beetje op te schroeven. "Mooi zo," complimenteerde ze de kattin en Vianna grijnsde breed.

My power flurries through the air into the ground
My soul is spiraling in frozen fractals all around
And one thought crystallizes like an icy blast
I’m never going back,
The past is in the past

"Goed," miauwde Lostvoice nadat ze Vianna nog wat technieken op haar had laten uitoefenen. "Nu je alle technieken ongeveer onder de knie hebt, gaan we sparren. Geen klauwen, geen tanden, alleen techniek." Vianna keek haar eventjes aan, maar knikte daarna. De witte kattin ging klaarstaan en spande haar poten. Vianna viel eerst aan, ze sprong op de witte kattin af en probeerde haar poten onder d'r uit te slaan. Lostvoice sprong op, lande op de rug van de kattin en boorde haar nagels in de zachte rug van de kittypet. "Je zei geen klauwen," miauwde Vianna moeizaam. Lostvoice grinnikte en liet haar kop zakken tot net bij haar oor. "Never trust a Bloodclan kat, kittypet," miauwde ze zachtjes in haar oor. Pas toen nam Vianna's instinct het over en rolde ze zich om. De witte kattin verloor haar evenwicht en viel op de grond, waarbij ze toe moest kijken hoe de kittypet op haar af kwam gesprongen, mét uitgestrekte klauwen ditmaal. Lostvoice rolde snel weg en sloeg de kattin neer met haar klauw. Met haar kracht probeerde ze de kattin tegen de grond te houden en wilde net haar tanden in diens nek zetten, toen haar poot onder d'r uit werd geslagen en ze met haar snuit in het gras verdween. Lostvoice gromde, sprong op en ramde haar lichaam tegen dat van Vianna aan. Ze drukte de jongere kattin tegen de grond aan en met een snelle beet maakte ze een einde aan het leven van de kattin.

Let it go, let it go
And I'll rise like the break of dawn
Let it go, let it go
That perfect girl is gone

Lostvoice hijgde zachtjes toen ze van de kittypet afkwam en het bloed aan haar poten zag. Eventjes schrok ze en drong het tot haar door wat ze had gedaan. Haar doel was bereikt, ze had een kittypet vermoord. Ze had haar plaats in Bloodclan bereikt. Maar toch ... Ze had iemand vermoord, nu kon ze niet meer terug. Het was eventjes slikken, nu het tot haar doordrong. Nu zou ze Stormstar, of haar familie, nooit meer onder ogen kunnen komen. Lostvoice schudde haar kop en keek naar het lichaam, er was nog maar één ding dat ze moest doen. Met enige moeite wurmde ze de licht paarse halsband van het lichaam van de kittypet af. Ze slikte eventjes en met enige moeite had ze hem bij zichzelf om gekregen. Nu was het officieel, er zaten misschien nog geen tanden aan, maar nu was ze wel een Bloodclan kat. Lostvoice haalde diep adem en haar blauwe ogen schoten open, terwijl haar hart een slag oversloeg. Appleblossom!

Here I stand
In the light of day
Let the storm rage on,
The blood never bothered me anyway

[+Lítill & Appleblossom, kijk maar wie het eerste post :3]

Het voelde doelloos aan, rondzwerven door de twolegplace. En hoe lang en veel ze ook zocht, ze kon Talon niet niet meer vinden. De kater was waarschijnlijk verder getrokken toen hij op krachten was gekomen en had haar waarschijnlijk gebruikt om het gebied wat meer te leren kennen. Een zachte zucht rolde over haar lippen heen en ze schudde haar dikke pels ietsjes uit. Het deed zeer dat ze alleen was. Het deed zeer dat hij haar in de steek gelaten had. Maar het was maar weer een bewijs dat je anderen niet moest vertrouwen... Het was toch vaak genoeg gebeurd? Honeyspots, Talon... Vrienden moest je misschien gewoon niet hebben. Als je je niet hecht, kan niemand je immers pijn doen. De winter had zo zijn uitwerking gehad op de poes en ervoor gezorgd dat haar pels dik genoeg was om de kou te doorstaan. Ter ondersteuning hiervan had ze gezocht naar een slaapplek, maar het enige wat ze kon vinden was een oud tweebeen schuurtje. Voor nu volstond het en voor nu was het leegstaand... Dus ze kon er verblijven. Ze had nog steeds enorm veel schrik voor de Bloodclan en voor hun daden. Ze had de nachtelijke afrekeningen zo nu en dan wel gehoord en dan altijd ineen gekrompen in de schaduwen gezeten. Nee, ze kon niet begrijpen hoe die katten capabel waren tot zulke gruwelen... Maar tegelijkertijd was ze ook groot gebracht met de verhalen over de monsterlijke Bloodclan. Ze vermeed ze in ieder geval voor nu, dat was veiliger. Zo'n goede vechter was ze immers niet.

Appleblossom kon bescheiden toegeven dat ze trots was dat ze tot nu toe het zo goed gered had. Ze was goed doorvoed voor nu, voor bladkaal standaarden, en ze kon rond komen. Maar de tweebeenplaats verwarde haar zo nu en dan nog steeds. Alle bochtige weggetjes en alle mensen... Maar ze leken haar altijd te negeren en als ze dat niet deden, was ze snel genoeg weg. Ze sloeg weer een bocht om en ademde eventjes diep in. Haar hart sloeg even een slag over. Die geur... Haar goudgekleurde ogen sperden zich nog wat verder open en ze bevroor in haar pootstappen. Was dat..? Dat kon toch niet? Voor een moment twijfelde Appleblossom. Misschien moest ze maar rechtsomkeerd maken. Gewoon wegwezen. Misschien had haar moeder haar wel gemist en was ze haar komen zoeken, misschien was ze dan toch niet nutteloos..? Maar wilde ze wel gevonden worden? Het gekrijs van vechtende katten sneed door haar gedachten heen en hakte in dezelfde motie de knoop door. Als een geoliede machine kwamen haar spieren in beweging om één van de katten waarvoor ze nog liefde voelde te beschermen. Het was immers haar moeder... Die kon ze niet in de steek laten... Angst flitste in haar goud gekleurde ogen terwijl ze zichzelf naar de bron van het geluid dwong. Straks werd haar moeder aangevallen door een bloodclan kat!..

Het hoge houten tuinhek was nauwelijks een obstakel meer terwijl haar spieren gevoed werden door adrenaline en paniek. Ze moest haar moeder helpen, ze moest haar moeder helpen... Haar nagels haakten zich in de planken en hesen haar omhoog. Het duurde slechts een hartslag voordat ze boven was... en de blik van haar moeder ontmoette. Haar mond opende zich al om naar haar uit te roepen, maar een verstrengelde en geluidloze kreet kwam uit haar mond geslopen toen ze zag wat er eigenlijk aan de hand was. Het was meer een zachte piep. De situatie leek zich in slow motion voor haar ogen te ontvouwen. Het eerste wat haar opviel was het scharlakenrode bloed van de kittypet die roerloos op de grond lag. Dat was haar moeder niet... nee... Haar moeder stond erboven. Met een bebloede halsband om haar nek... Haar ogen ontmoette die van haar moeder, wie leek te schrikken. Maar ze schrok vast niet zo erg als Appleblossom deed. Haar wereld leek in te storten. Haar moeder, haar moeder, de zachtaardige poes die ze zich herinnerde, degene die haar altijd troostte als ze niet kon slapen als kitten, degene die Cinderfall gekalmeerd had toen deze woest was geworden, zij had zich bij de Bloodclan gevoegd... Haar mond vormde de naam van haar moeder, maar ze kreeg het geluid niet over haar lippen. Dit moest een droom zijn, een hele nare droom. Ze liet zich onmiddellijk weer van het hek afvallen, terug de steeg in en zette het op een lopen, om zo snel mogelijk hier weg te komen...

De kater was verveeld, hij had geen zin om te sollen met Velirane, waar hij toch wel erg van hield. Lítill verliet het kamp, stomme sneeuw hier toch ook. Als leader had hij het wel druk, maar toch was Miles beter in tactieken enzovoorts. Hij zelf was meer van het spreken tegen de Clan, en dat vond hij niet erg, alle eer ging naar hem toe. Zonder dat hij het door had, hadden zijn poten hem naar de Kittypet place gebracht. Ach, misschien kon hij hier wat sollen. Echter rook hij een bekende geur, was ze van plan om hét vandaag te doen? Hij volgde de geur en kwam uit bij een tuin, hij klom de dichtstbijzijnde boom in en hij zag haar samen met een Kittypet, hij ging soort van op een dikkere tak liggen, met een voorpoot naast de tak hangend.

Hij zag hoe ze de poes inpalmde, en een entertainde glimlach speelde op zijn gezicht. Dus hij had wel echt goed gekozen, hij wist wel dat hij geen fout begaan was om deze poes bij BloodClan te laten horen. Hij had altijd al gelijk gehad, maar hij zou afwachten. Niet helpen, ze moest het zelf doen. Hij keek naar de paarse halsband om de nek van de kattin, die zou ze moeten pakken. Die zou ze moeten krijgen door de kattin te doden.

Ze liet de kattin vechten, vechten tegen haar. Natuurlijk 'verloor' Lostvoice, logisch. Toen de kattin opeens haar nagels ging gebruiken wist Lítill dat het eraan zou komen. En ja hoor, niet lang daarna lag de kattin daar op de grond, geen enkele beweging meer. Lítill keek neer op de kattin, hoe ze haar nieuwe halsband in ontvangst nam. Maar wie kwam daar aan? Een kattin die hij eerder had ontmoet, Appleblossom van RiverClan. Nouja, RiverClan? Ze was nu een rogue. Ze leek geschokt bij het zien van Lostvoice en de Kittypet, want niet lang daarna rende ze weer weg. Lítill klom een stukje naar beneden, waarna hij op de schutting sprong. Hij knikte even naar de kattin, ze was nu officieel een member.

"Goed gedaan, ik heb alles gezien" zei hij met een kil glimlachje. "Dan verwelkom ik je nu als volwaardig lid van BloodClan, Lostvoice." vervolgde hij waarna hij voor de poes ging zitten. Ergens was hij trots op haar, ze had een Kittypet vermoord. Kittypets hadden toch geen andere reden om te leven. Lítill wierp even een blik op de vermoorde Kittypet, ze had haar goed vermoord. "En hoe voelt het nu? Om de dovende blik in de ogen te zien, en bloed aan je poten te voelen?" vroeg hij aan de witte kattin, die grijze kattin boeide toch niet. Daar zou ze zelf misschien wel mee komen.

${Let the Storm Rage on} BloodClan_icon_by_starsightsw2007$

Een kille hand sloot zich om haar hart toen ze zich omdraaide en recht in de ogen van haar dochter keek. Ze had iets willen zeggen, maar haar keel leek zich dicht geklampt te hebben en er kwam geen enkel geluid meer uit. Verstijft bleef Lostvoice staan, nog wennend aan het beklemmende gevoel van de halsband rond haar nek en het bloed dat aan het opdrogen was tussen haar tenen. Appleblossom had zichzelf weer van het hek laten vallen en haar scherpe oren vingen de geluiden op van nagels op stenen, terwijl haar dochter er voor de tweede keer vandoor ging. "Apple!" Was het enige wat Lostvoice kon uitroepen. Tijd om er achter aan te gaan had ze niet, want plotseling stond de Bloodclan leader naast haar. "Dan verwelkom ik je nu als volwaardig lid van BloodClan, Lostvoice." Verward keken haar blauwen ogen naar de gevlekte kater, niet wetend hoe ze moest reageren. Ze wilde achter Appleblossom aan, ze moest bij haar leader blijven, ze begon steeds meer in paniek te raken. De halsband belemmerde haar met fatsoenlijk ademen en ze keek Lítill in paniek aan. Dit had nooit mogen gebeuren, niemand had dit mogen weten. Waarom zij? Waarom had Appleblossom nou net nu langs moeten komen? Had ... Had ze haar geroken?
Lostvoice's ademhaling ging steeds sneller en haar pupillen hadden zich tot grote schijven versperd. Ze huiverde eventjes en hoorde ver weg de woorden van Lítill. "En hoe voelt het nu? Om de dovende blik in de ogen te zien, en bloed aan je poten te voelen?" Als een vis op het drogen haalde Lostvoice adem en keek haar leader aan, voordat ze eindelijk de juiste woorden had gekozen. "I killed a cat, my daughter saw me killing a cat. What have I done ... I scared her, the last one who trusted me, I scared her ..." Verslagen zakte Lostvoice in elkaar en keek duf naar de grond, dit had nooit mogen gebeuren...

[Losty is volledig in de war XD]

Lostvoice had paniek in haar blauwe ogen, ze leek erg van streek. Het was ook wat, je allereerste kat in koele bloede vermoorden. "I killed a cat, my daughter saw me killing a cat. What have I done ... I scared her, the last one who trusted me, I scared her ..." De poes zakte in elkaar, en keek naar de grond. Lítill snelde snel naar haar toe. Als die dochter van haar er niet was geweest was er niks aan de hand geweest. "Hey, hey" murmelde hij tegen haar. "Ik vertrouw je, anders had ik je nooit in BloodClan gelaten, toch?" murmelde hij troostend in haar oor. Hij ging met zijn lichaam tegen de hare aan liggen. Hoe bloederig het ook was, dat maakte hem niet zo uit. Hij had toch al vaker bloed aan zijn poten gehad, maar Lostvoice had er moeite mee. Hij legde kalmerend zijn staart over haar rug heen, meer bedoelingen had hij niet, hij wou haar kalmeren. Als je niet getraind was om te doden, was het altijd lastiger. Dat had hij wel meer gemerkt in de BloodClan. "Luister, ik wil niet zeggen dat ik het afpak, maar BloodClan is nu ook je familie. Het lijkt misschien niet zo, omdat iedereen een beetje op zichzelf is, maar als het moet, dan zijn we er wel." zei hij kalmpjes tegen de poes. Het was lang geleden dat hij zo had gepraat, maar hij had ergens geen zin nu ze net member was, ze weg ging en bij haar dochter ging wonen. Hij had haar dochter dus al eerder ontmoet. Misschien konden ze samen Appleblossom naar BloodClan halen... Dat zou hij misschien later met haar kunnen bespreken. Eerst moest ze rustig worden, en haar nieuwe leven accepteren.

${Let the Storm Rage on} BloodClan_icon_by_starsightsw2007$