The sky is falling!!! {Open}

Een hoestje ontsnapte zijn keel. Ugh... Waarom was hoe zo ziek? Nightstream was hem niet eens komen helpen! Wat voor Medicine cat was dat nou? Opnieuw rolde hij van zijn ene zij op de andere, waardoor slijmvliesjes loskwamen en een hoestje zijn keel uitvloog. Slijm droop uit zijn neus en ook een nies kon hij niet onderdrukken. Boos stampte hij tegen de wand van de Nursery. Hij wilde iets doen! Opnieuw rolde hij, waardorr hij nu terug in diezelfde positie als eerst lag. Maar deze keer sprong hij recht, een hoest tot gevolg. Even trok hij zijn neus op, waarna hij naar buiten liep. Het was al een tijdje terug dat hij de nursery was uitgekomen. Alle katten zeiden dat rust de beste medicijn was. Ja, het saaiste medicijn in de hele wereld! Toen hij zijn groengele blik op de bewolkte hemel legde, viel een zacht vlokje op zijn neus. Hij nieste. Opnieuw voelde hij iets, het was geen regen, nee het was groter! Het was fluffy en koud... De hemel... Hij viel... Viel uit elkaar! "AAAAAAAAAAAAAH! IEDEREEN SCHUILEN DE HEMEL IS AAN HET VALLEN! AAAAAAAAAAAAAAH!" Als een doorgedraaid konijn sprong hij door het kamp, dit ging niet goed aflopen...

{Open}

De eerste sneeuwvlokjes die Mallowkit had gezien begonnen te vallen. Snel rende ze naar buiten en sloeg met haar pootje naar de vlokjes. Er viel een wit vlokje op haar neus, waardoot ze schrok. Er was haar wel eens verteld dat sneeuw koud was, maar zó koud! "AAAAAAAAAAAAAH! IEDEREEN SCHUILEN DE HEMEL IS AAN HET VALLEN! AAAAAAAAAAAAAAH!" Hoorde ze een kitten schreeuwen, waarna die als een dol konijn het kamp begon door te springen. Ze liep naar hem toe. "Rustig maar, het is maar sneeuw" piepte ze tegen de kitten

Swiftkit keek vanuit de nusery naar de doorgedraaide kitten. Ze giechelde. Zelf wist Swiftkit niet helemaal was sneeuw was, maar ze wist wel dat het niet de hemel was. Er kwam nog een kitten aan en kalmeerde de springende kitten. Aww... het was net zo leuk, dacht Swiftkit. Ze stond op en ging naar buiten. De sneeuw was koud en maakte haar pootjes nat. Ze keek op naar wat sneeuw vlokken, en viel een in haar oog. "Auw!" Piepte ze luid. Ze zag niet waar ze heen liep en knalde vol tegen de grootste kitten Mallowkit aan.

Silverkit lag met zijn kop op zijn pootjes en zijn ogen dicht in de nursery. Hij was in een chagrijnige bui. Hij vond de sneeuw maar niks, het was koud en nat en het plakte aan zijn haren vast. Bovendien had hij niemand om mee te spelen, bijna niemand sprak hem aan en zelf was hij te bang om iemand aan te spreken. Plotseling hoorde hij iemand schreeuwen: "AAAAAAAAAAH! IEDEREEN SCHUILEN DE HEMEL IS AAN HET VALLEN! AAAAAAAAAAH!" Geïrriteerd opende Silver één oog en keek recht de nursery uit. Daar zag hij een kitten als een gek door het kamp rennen. Dat was zeker degene die had geschreeuwd. Wat gek dat die nog nooit sneeuw had gezien, het lag er al een tijdje, het had al wel vaker gesneeuwd. Silver grinnikte zachtjes. Twee andere kittens liepen op hem af. De één probeerde hem te kalmeren, de ander kneep opeens haar oog dicht, riep "Auw!" en liep even later vol tegen de andere kit aan. Silver grinnikte weer. Hij stond op en rekte zich uit. De kittens hadden hem tenminste uit zijn verveling en zijn chagrijnige bui gehaald. Hij besloot dat het tijd werd om zijn angst te overwinnen. Voorzichtig liep hij op de drie kittens af. "Hoi," zei hij, maar zo zacht dat hij bijna zeker wist dat ze hem niet gehoord hadden. "Gaat het goed?" vroeg hij, wat harder dit keer. Hij grijnsde naar de op elkaar gebotste kittens.

Sparkkit was aan het spelen met een pluk vacht die ze uit een van de nesten had gehaald. Ze gooide hem omhoog en sloeg hem dan met haar poten uit de lucht. Ze beeldde zich in dat ze een warrior was die een vogel achtervolgde. De stevige kitten rende rond door de nursery en ging helemaal op in haar spel. Ze had geen oog meer voor haar omgeving. Plotseling struikelde ze over een andere kitten die een gilletje uitslaakte. Spark lag met haar volle gewicht boven op de kleinere kitten. Snel krabbelde ze overeind en hoopte dat de queens het niet gezien of gehoord hadden. Behoedzaam keek ze om zich heen en kreeg vanaf de overkant van de nursery een boze, priemende blik. Een blik die zei: nog één keer en dan kun je weer straf verwachten! Sparkkit kromp ineen en murmelde tegen de kleine: “Sorry, het zal niet meer gebeuren.” Snel liep ze naar de ingang van de nursery waar haar aandacht door iets anders getrokken werd. Het was weer gaan sneeuwen. Sparkkit ging bewonderend naar de sneeuw zitten kijken die sierlijk uit de lucht kwam zweven. Langs haar kwam Mallowkit naar buiten gesneld en begon met de sneeuw te spelen.
Opeens hoorde ze een kitten schreeuwen: "AAAAAAAAAAH! IEDEREEN SCHUILEN DE HEMEL IS AAN HET VALLEN! AAAAAAAAAAH!" Ze trok haar blik los van de grijs-witte hemel en keek het kamp in. Ze zag een tabby kitten, die ze herkende als Bumblekit, als een gek rondspringen door het kamp. Die heeft vast nog nooit sneeuw gezien, dacht ze. Mallowkit liep naar de doorgedraaide kitten toe en probeerde hem zo te zien gerust te stellen. Een slanke, oranje kitten kwam langs Spark naar buiten gerend. Swiftkit keek naar de hemel, riep: “Auw!” en botste vol tegen Mallowkit aan. Zelfs de behendigste kittens zijn wel eens lomp, dacht Sparkkit en zuchtte. Maar bij haar gebeurde het wel vaak. Vanuit haar ooghoeken zag ze Silverkit overeind komen. Silverkit praatte niet veel en hield zich vaak afzijdig, maar hij had op die manier juist Spark’s interesse gewekt. Hij liep zowaar naar de drie kittens toe en probeerde zo te zien een gesprek te beginnen. Dit wilde ze niet missen dus probeerde ze rustig naar het groepje toe te lopen. Maar zoals altijd hoorde ze haar al van ver aan komen met haar grote poten en Silver, Mallow en Swift keken om. Bumblekit zat nu in elkaar gedoken en keek met angstige blik naar de hemel. “Gaat het wel goed met hem?” vroeg Sparkkit bezorgd.

De kittens hadden nog geen tijd gehad om te reageren, toen er nog een ander katje kwam aanlopen. Ze had een grappige karakteristieke streep over haar neus lopen. Silver dacht even na en meende zich te herinneren dat ze Sparkkit heette. Hij begroette haar kort, maar vermeed het om haar naam te zeggen, omdat hij bang was dat hij het verkeerd had, hij was niet zo goed in namen. Ondanks dat ze jonger was, waren ze ongeveer even groot, omdat hij klein van stuk was en zij juist wat groter. " Gaat het wel goed met hem?" vroeg ze bezorgd, terwijl ze naar de kitten keek die op de grond zat. Hij keek bang, blijkbaar dacht hij nog steeds dat de hemel omlaag viel. Een beetje onzeker haalde Silver zijn schouders op en keek vragend naar de andere twee kittens.

Buiten de Nursery klonk opgewonden gepiep. Af en toe hoorde ze een kitten wat gillen, maar echt verstaan kon ze het niet. Zou de havik terug zijn!? Snel haastte ze zich naar buiten, om vervolgens op een groepje kittens te stuiten. Haar broertje sprong paniekerig door het kamp, een andere kitten kreeg een sneeuwvlok in haar oog, waardoor Ladykit zachtjes moest giechelen. Twee andere kittens waren met elkaar aan het overleggen terwijl ze af en toe blikken wierpen op Bumblekit. Eigenlijk had ze wel zin om hem nog even door te laten gaan, misschien dat hij dan zelf tot het besef zou komen dat het niet zo erg was. Maar ze schatte haar broertjes maar niet te hoog in. Snel trippelde ze naar Bumble toe. "Rustig maar.." Probeerde ze hem gerust te stellen terwijl ze op een drafje naast hem rende. Hij leek het niet te horen. "BUMBLUEKIT!!!" Gilde ze. "Het is sneeuw, het is niet gevaarlijk." Probeerde ze hem gerust te stellen toen haar sibling stil was. "Dit is bevroren regen en smelt als de zon er op schijnt" Herhaalde ze de woorden van Fairfaith, een queen die haar dit vertelde.

'''dit is bevroren regen en smelt als de zon schijnt'' hoorde whalepaw een kitten roepen. whalepaw had vanaf een afstandje het tafereel aangezien en gegrinnikt om de klunzigheid van sommige kittens. ze was net van plan om de kleintjes nog banger te maken dat sneeuw levensgevaarlijk kon zijn, tot ladykit eraan kwam lopen. grijnzend rekte whalepaw zich uit en liep langzaam naar de kittens toe. misschien was het toch niet zo'n goed iedee geweest om bumble nog banger te maken toen ze zijn bange gezicht zag. '' ze heeft gelijk, sneeuw is eigenlijk gewoon water'' bevestigde ze ladys antwoord.

Er kwamen nog meer kittens, maar hij luisterde niet en schreeuwde de longen uit zijn lijfje. "WOLKEN VALLEN! WE GAAN ERAAN! WE GAAN ERAAN!" Schreeuwde hij luidkeels door het kamp. Daarna zette hij zijn keel terug open en schreeuwde de kit het uit van angst. Ookal piekte de ruwe lucht aan zijn luchtpijp, toch bleef hij roepen. Tot zijn gil wat heser werd. "HET IS HET EINDE VAN DE WERELD! WE GAAN..." "BUMBLUKIT!!!" Wel meteen stopte hij met rennen, als gevolg struikelde hij over zijn poten en rolde hij weg. Uiteindelijk kwam de kit tot stilstand. In zijn ogen stond de angst geschreven, maar ook verwondering van de kittens die hem zo zaten aan te staren."Het is sneeuw, het is niet gevaarlijk." Zei een maar al te bekend stemmetje. Langzaam draaide hij zijn kop naar zijn zusje, Ladykit. "Dit is bevroren regen en smelt als de zon er op schijnt," vertelde ze. "Maar... Maar... De wolken vallen uit de lucht. Het ziet er identiek hetzelfde uit," zei hij op een hese toon. ''Ze heeft gelijk, sneeuw is eigenlijk gewoon water,'' Zei een apprentice die erbij kwam. Wel meteen vermande de kater zich. "Euh... Dat wist ik wel, deel van het plan," murmelde hij op een zware toon. Met opgegeven kop passeerde hij de oudere kat. Zijn staart was de lucht in gehesen alsof hij wilde tonen dat hij hier effectief de beste en sterkste was. Hij was amper 4 moons oud en had al een vis gedood! Ha! Dat wilde hij wel eens Dragonkit of Ladykit zien doen. Ach wacht, ze konden toch niet aan de almachtige Bumbleclaw tippen. Een klein grijnsde speelde om zijn lippen. Toen ontvloog een schorre hoest aan zijn lippen. En hij dacht net nog dat hij ervan af was!

"Maar... Maar... De wolken vallen uit de lucht. Het ziet er identiek hetzelfde uit." Protesteerde Bumble. ''Ze heeft gelijk, sneeuw is eigenlijk gewoon water.'' Gaf een apprentice haar gelijk. Even voelde Lady dat er een warm gevoel zich door haar borst verspreidde, het was trots. "Dat klopt. Maar het is echt sneeuw." Meteen veranderde haar broertje van mening. "Euh... Dat wist ik wel, deel van het plan." Lady rolde met haar ogen, ze kende hem wel. Hij deed altijd maar of hij het wist, ook al was dat niet. Zíj was de slimme, niet hij. Dat zou hij nu toch wel moeten weten. Hij hief arrogant zijn kopje en liep langs ze. Lady zuchtte geërgerd. "Weet je Bumblekit, je moet weten dat je echt niet de beste bent." Snauwde ze. Het was niet aardig, maar hij moest toch eens duidelijk weten wat zijn rang was. Een hoest rees op uit zijn keel. "Ook al ben je buiten het kamp geweest, want dat ben ík ook." Een trots glimlachje krulde haar mondhoeken omhoog, dát had hij niet verwacht. Dat wist ze zeker. Meestal was ze zelf degene die hem er op wees dat hij de regels niet mocht verbreken.

Springleaf moest lachen om de kittens die lachen om de kittens die dachten dat de hemel aan het vallen was. Hij ging rustig zitten en keek naar de kittens.