Some lies are true {OPEN}

Constellationpaw was net bij de grens van de shadowclan, ze had net een lange tocht gemaakt. Constellationpaw voelde zich buiten gesloten door dat ze niet zich verstaanbaar kon maken en altijd niks bizonders mocht doen, ze liep veder over de ijzige velden en verkenden het gebied. Het is bekent maar waarvan...? dacht ze bijzich zelf, ze begon zich stevig te likken. Constellationpaw wist dat dit bekent was en zag een korte terug blik in haar verleden, 'Mam pap' piepte Constellationkit pijnlijk. Maar ze verdwenen voor haar ogen en Cometpaw kwam dicht tegen haar aan staan. Constellationpaw schudde haar kop en dacht leugens vergeet het Constellation vergeet alles wat vroeger is gebeurd. Ze schudde haar kop en liep weer door langs het donderpad. Constellationpaw liep daarna weer de ander richtig op alles was kapot, niet alleen dit stuk maar ook haar leven. Constellationpaw boog haar kop en liep arm zalig het bos dieper in, ze wist niet waar naar ze ging maar ze wilden gewoon even wandelen en niks aan haar hoofd hebben. Constellationpaw likte rustig haar lippen af en merkte weer dat ze geen klauwen had het enige wat ze had waren haar tanden.

OCC: mensen je mag Constellation echt gewond maken, van mij is het toegestaan maar niet dood. Want uiteindlijk wil ik Constellationpaw blind hebben. Als ik dit niet mocht zeggen sorry. ^^'

Blocktail was een ommetje aan het maken door de bossen en rook schaduwclan, hij hoopte dichtbij genoeg want hij wou al een hele week op iets of iemand zijn frustratie uitwerken. Toen de schaduwclan krijger dichterbij kwam kroop hij snel in een boom en wachtte af. Toen de schaduwclan krijger dicht genoeg was liet hij zich op de schaduwclan krijger vallen en stak zijn nagels diep in haar vel. Voor de schaduwclan krijger ook maar iets terug kon doen krabte Blocktail de ogen van zijn tegenstander uit en sprong van het lichaam.

Constellationpaw liep triest over de witte velden heen en kwam uiteindelijk bij een boom, ze voelde een steek op haar rug staan en voelde hoe ze op haar lichte buik werd gedrukt tegen de grond. Constellationpaw voelde de nagels in haar vacht en in haar vel, het bloede en het deed pijn. Constellationpaw draaide zich om en wilde de kater ook kraben maar ze realiseerde dat ze geen nagels meer had en schrok zich dood, ze draaide zich een paar keer weg van zijn aanvallen en ontweek er een paar maar voelden algauw een kras op haar gezicht verschijnen. Constellationpaw liet even een miauw horen maar doordat kwam er al warm vies bloed uit haar mond, fijn heb ik dat nog... Constellationpaw voelde een krap langs haar oog gaan en daarna haar andere oog, ze keek in het rond maar zag alleen maar zwart Furball zwart. Constellationpaw voelde hoe de kater van haar af sprong, ze zocht naar een blik om iets te zien en probeerde op te staan en trilden van angst. help iemand help me!! riep ze in haar hoofd, ze kon niet praten niet aanvallen en nu ook niet zien. Constellationpaw voelde de wind en rook de geur van de kater het was een Riverclanner maar op dat moment stortte ze in en viel ze neer van de pijn op de grond, ze trilden met haar hele ligaam en zag een sprakeltje licht die sprak "je bent te jong om te sterven.." Constellationpaw deed haar ogen open maar zag niks ze keek naar alles maar alleen was er zwart, ze hoorde haar eige gehijg en bleef stil liggen op de grond.

Toen Blocktail medelijden kreeg met de schaduwclanpoes greep hij haar in haar nekvel en zei:"Ik breng je terug naar je territorium" en sleept haar mee naar haar grens en liet haar daar achter.

Constellationpaw lag op de koude grond, ze voelde dat sneeuw vlokken dwarrelde op haar vacht en op haar huid terecht kwamen. Constellationpaw wreef met haar poten over de grond en was nu verdwaald in haar gedachten en wist niet waar alles was, ze draaide zich om en zei 'waar ben je?!' ze proesten daarna wat bloed uit. 'waarom deed je me dit aan...' Constellationpaw kuchte weer wat bloed uit toen ze dat sprak, ze was te moe en te zwak om iets te doen en viel weer neer. Constellationpaw voelde zich zwak maar probeerde steeds weer om op te staan maar ze wist niet waar ze heen moest, ze voelde het bloed uit haar stromen en de koude sneeuw in haar wonden komen. Constellationpaw hoorde de stem van de vorse kater die sprak "Ik breng je terug naar je territorium" Ze voelde hoe ze aan haar nekvel werd opgepakt en mee werd gesleurd door de kater naar de grens van de Shadowclan waar ze roerloos bleef liggen ademen.

Toen sleepypaw aan het wandelen was zag hij in de verte een bewegingloos lichaam liggen en ging er op af. Toen hij dicht genoeg was en hoorde dat de ademhaling stroef ging sleepte hij met veel moeite het lichaam terug naar het kamp.