Haastige passen brachten haar door de sneeuw heen. Haar kop hield ze laag om meer snelheid te maken terwijl ze zocht naar prooi. Wat was er aan de hand ? Snel bracht ze haar tempo terug tot een wandelpas. Waar was ze mee bezig vroeg ze zichzelf af waarna ze haar kop schudde en ging zitten.
De geluiden om haar heen verstomden waarna ze om zich heen keek waar ze naartoe gerend was. Hier buiten het kamp was moeilijk niet te luisteren naar geluiden. In het kamp klonk niet anders maar hier, buiten het kamp was het stil. Ze sloot haar amberen ogen en zuchtte diep. De zorg voor haar jongere zusje was geen last maar wel intensief. Haar staart bewoog kort nadat ze die voor haar poten neerlegde. Ze hoopte eigenlijk een vriend te maken met wie ze de zorgen kon delen. Maar of ze zo snel een vriend kon maken liet ze in het midden. Wat voor een kat wilde nu een poes die zorgen droeg voor een jongere kit ? Waarschijnlijk geen enkele kat. Ze opende haar ogen weer en keek omhoog en prevelde zacht voor zich uit "Starclan, please show me the light".
Paint the sky, make it yours