Why? What happened?

Met lege poten kwam de patrouille met Innerghost als patrouille leader het kamp binnen lopen. Niks, helemaal niks. En net toen ze bijna iets hadden gehad, had een net begonnen apprentice een foutje gemaakt. Ja, dat kon gebeuren, in newleaf, of greenleaf zou het geen probleem geweest zijn. Maar nu? Nu was het wel degelijk een probleem, al liet ze niet blijken dat het haar irriteerde. Toen ze terug waren in het kamp gingen ze uit een. Enkele dagen geleden was Fawnstep aangereden, Innerghost was wel al een paar keer langs geweest, enkel had de jonge warrior toen geslapen. Nu was het klaar lichte dag en hoopte ze dat haar dochter wakker was. Ze wou weten hoe het was gebeurd. En waarom? Waarom was ze aangereden, was het een ongeluk geweest, had ze Thunderclan katten moeten verjagen uit Shadowclan territorium. Een hele andere optie, nee daar kon ze niet aan denken. "Fawnstep," miauwde ze terwijl ze de medicine cat den binnen was gestapt. Ze keek naar het hoopje zwarte vacht.

OOC: Eerste post voor Fawnstep.

Een schok ging door haar heen bij het zien van Fawnstep. Haar dochter zag er vreselijk uit, ze was zo’n sterke warrior, en dan dit. Ze schudde met haar kop. Wat was er toch met haar aan de hand. Ze wist dat ze afgewezen was, maar door wie? En was dit dan de reden? Innerghost liep naar haar toe en ging zitten. Ze boog stilletjes haar kop om haar dochter een lik langs haar oor te geven. Ze sloeg haar staart over haar poten en bleef naar haar dochter kijken. “Wat is er gebeurd?” Vroeg ze zacht terwijl ze haar dochter recht aan probeerde te kijken.

Innerghost haalde even diep adem bij het antwoord van Fawnstep. Ze wou niet meer? Wat wou ze niet meer? Ze had zo haar vermoedens maar durfde het niet voor haar dochter in te vullen. Ze slikte even en vroeg toen het volgende; “wat wou je niet meer?” Ze zwaaide een keer met haar staart en zag de tranen van haar dochter. Ze legde haar staart over de rug van haar dochter heen terwijl ze die zacht heen en weer bewoog zo dat ze haar kon aaien.

"Alles.." miauwde Fawnstep. "Ik wil niks meer.." ging ze verder. "Ik wil niet meer leven.. niet als alles zo moet lopen." Het voelde alsof er een baksteen in haar maag lande. Dat haar dochter deze woorden uit sprak, dat deed haar pijn, en gaf haar een falend gevoel als moeder. "Zeg dat niet, Fawn..." miauwde ze terwijl ze haar dochter bezorgd aan keek. "Je bent sterk, sterker dan dat..." miauwde ze vervolgens. "Wie of wát geeft jou dit gevoel... Fawn..?" Miauwde ze vervolgens, ferm. "Je kan gewoon eerlijk en open tegen mij zijn, ik wil je kunnen helpen..." miauwde Innerghost haar dochter recht aan kijkend terwijl zij ook ging liggen zodat ze op ooghoogte zaten.