When the sun goes under. [Open]

Sneeuwvlokken vielen naar beneden en bedekte de spoor die zij achter liet. Met legen poten zou ze nu weer terug keren naar het kamp. Geen prooi, niks. Wat deed ze mis? Liep vaak geruisloos, maar telkens bij de sprong ging het mis, en kon ze weer er achter aan rennen. De laatste keer dat ze het dichts bij gekomen was met het vangen van een prooi was met een andere kat geweest, en zelfs toen was het mislukt.
Ze stapte het kamp binnen, die nu ook al bedekt lag met een laagje sneeuw. Ze fronste en keek naar de prooi stapel, haar eigen maag knorde, maar waarom zou ze eten als ze zelf geen prooi kon geven aan de clan. Ze verdiende het gewoon niet, voor haar gevoel. Met een zucht plofte ze neer, dicht bij de apprentices den en keek ze naar de andere katten die binnen kwamen met in ieder geval iets.

Het tabby katertje keerde wat teleurgesteld terug naar het kamp. Er was geen enkele prooi te vinden, nergens in het hele territorium niet. Hij zuchtte wat geërgerd toen er wat sneeuw aan zijn vacht bleef kleven en schudde zijn pootje heen en weer, om het eraf te krijgen. Toen hij het kamp in stapte sloeg hij zijn ogen neer, gezien de meeste katten wel met iets terugkwamen. Hij keek voorzichtig op en zag Mothpaw zitten. Snel trippelde hij op haar af en plofte voor haar neer. "Slechte jacht gehad?" miauwde hij zacht, zodat alleen hun twee het konden horen.

OCC: Posten op andere topics lukt gewoon niet, nieuwe start aye x'D

Ze ging met haar nagels door het sneeuw heen tot er modder boven kwam. Ze voelde zich echt rot, het was nu winter? Hoe kon ze ooit verder trainen wat jagen betrof? Er was nu geen enkele prooi te vinden. Ze wende haar blik weg van de prooistapel, en toen hoorde ze een stem. Sparrowpaw, hij vroeg of ze een slechte jacht had gehad. Mothpaw keek op en dwong zich zelf te glimlachen, maar dat lukte niet. “Jup, weer een jacht mislukt, en nu is het leafbare, en zal ik al helemaal voorlopig niet meer de kans krijgen om te leren jagen.” Luchtte ze in een keer haar hart. Ze keek hem aan en zuchtte. “Iedereen in de apprentice den heeft al een eerste prooi gehad, ik niet…” zuchtte ze.

OOC: Is goed ^-^

“...eerste prooi gehad, ik niet…”, hoorde Marshkit nog net. Ze was net komen aanwankelen toen de apprentices in gesprek bezig waren. Met nieuwsgierige blauwe ogen keek ze naar de twee. Ze waren duidelijk veel groter dan haar. Maar niet zo groot als de warriors. Marshkit obseveerde de twee. Ze durfde er niet tussen te komen. Zou zij ooit apprentice worden?

Haar ogen dwaalde onbewust af naar hun poten. Allebei hadden ze er vier. De zwart-witte kitten slikte moeizaam. Waarom kon zij niet normaal zijn? Zoals alle kittens en medeclanners. Ze was het gesprek met de witte warrior nog niet vergeten. Het had haar pijn gedaan, maar misschien verdiende ze die pijn. Haar moeder vertelde keer op keer dat het niet haar schuld was. En keer op keer geloofde ze haar niet. Natuurlijk kon zij er iets aan doen. Het was allemaal haar schuld van haar.

~May I?

“Jup, weer een jacht mislukt, en nu is het leafbare, en zal ik al helemaal voorlopig niet meer de kans krijgen om te leren jagen.” zuchtte Mothpaw, waarna ze hem weer even aankeek. “Iedereen in de apprentice den heeft al een eerste prooi gehad, ik niet…” Sparrowpaw knikte even begrijpend. Zelf had hij al een aantal prooien gevangen, gezien hij een of twee lessen van Icyrose had gekregen, maar toen kwam ze in de nursery te liggen. Zelf kon hij aardig jagen, maar absoluut niet vechten, dat had hij dan ook nog niet geleerd. "Heb je anders zin om samen een keertje te gaan jagen?" miauwde hij, proberend zijn vriendin in een betere stemming te krijgen. Toen hij zijn hoofd even hief om zich uit te rekken zag hij dat een kleine kitten hem aanstaarde. Wat ongemakkelijk keek hij weer naar Mothpaw en toen weer naar de kitten. "Uhm.. hallo daar." miauwde hij vervolgens maar.

"Heb je anders zin om samen een keertje te gaan jagen?" Mothpaw sloeg haar ogen neer en beet twijfelend op haar lip, ze dacht zo veel, wou ze uitspreken, maar durfde het niet. Ze haalde diep adem om toch moet bij elkaar te halen om te zeggen wat ze wou. "Het is, ik schaap me er voor…" miauwde ze toen. "Iedereen kan jagen, zelfs de kittens vangen vlinders in newleaf, en anders wel sneeuwvlokken in bareleaf, zoals nu, en ik? Ik kan dat niet…" miauwde ze verslagen terwijl ze zenuwachtig met haar pootjes in de grond kneedde. Het voelde vertrouwd om haar hart te luchten bij Sparrowpaw, gewoon een potje te klagen. Want ze had het gevoel dat hij haar begreep. Toen merkte ze dat Sparrowpaw iets op merkte. "Uhm.. hallo daar." Mothpaw glimlachte. "Behoor jij niet in de Nursery te zitten?" Vroeg ze, wat een timing voor een kit om op te komen dagen.

"Heb je anders zin om samen een keertje te gaan jagen?", miauwde de kater. "Het is, ik schaam me er voor… Iedereen kan jagen, zelfs de kittens vangen vlinders in newleaf, en anders wel sneeuwvlokken in bareleaf, zoals nu, en ik? Ik kan dat niet…", antwoorde de poes daarop. Marshkit geloofde haar oren niet. Kon zij niet jagen? Was ze dan niet de enige die dat niet kon? En trouwens, zij kon helemaal geen sneeuwvlokken vangen. "Uhm.. hallo daar." Ze schrok op uit haar gedachten. Angstig kromp ze inelkaar. "Behoor jij niet in de Nursery te zitten?" Marsh liet haar oortjes slap hangen. "E-eh. N-n-nee.", begon ze slikkend. "I-i-ik ver-verveelde mij e-e-en... Ze sloeg angstig haar ogen neer. "H-het sp-spijt me, i-i-ik zal w-weggaan.", piepte ze achteruit deinsend. Ze had het compleet verpest.

Hij zat er wat verslagen bij. Zijn vriendin blafte zichzelf totaal af, maar hij wist niet wat hij er tegenin kón brengen. Ze leek er zo zeker van te zijn dat ze het niet kon. Hij liet zijn kopje wat hangen en luisterde niet bepaald naar wat te kitten te zeggen had. Hij wierp nog even een vlugge blik op de kitten en wendde zich toen weer naar Mothpaw. "Wees niet zo streng voor jezelf." miauwde hij en keek haar toen twijfelend aan. "Als we een keer samen gaan jagen ga ik je helpen, beloofd!" miauwde hij, dit keer wat zelfverzekerder. Hij zou Mothpaw laten zien dat elke kat kon jagen, zei dus ook!

"Gaat er iemand nog mee jagen?" Smallwind keek vragend het kamp rond, maar iedereen was net geweest of te moe. "Iemand?" Ze keek naar de kleine hoop prooi die moest groeien. Als er niet gejaagd zou worden, hadden ze morgen misschien niet genoeg eten voor de Elders en de Queens en Kits. Ze zag een twee apprentices bij hun den zitten. Ze trippelde naar hen toe en vroeg: "Hebben jullie anders zin om te jagen? de prooihoop moet echt groter hoor."

"Behoor jij niet in de Nursery te zitten?" Marsh liet haar oortjes slap hangen. "E-eh. N-n-nee.", begon ze slikkend. "I-i-ik ver-verveelde mij e-e-en... Ze sloeg angstig haar ogen neer. "H-het sp-spijt me, i-i-ik zal w-weggaan.", piepte ze achteruit deinsend. Ze had het compleet verpest. "Wees niet zo streng voor jezelf. Als we een keer samen gaan jagen ga ik je helpen, beloofd!" Marshkit draaide zich om. Niemand gaf om haar. "Hebben jullie anders zin om te jagen? de prooihoop moet echt groter hoor." Ze beet op haar lip, maar de tranen waren er al. Ze rolden verloren over haar wangen. Ze liep hard weg naar de Nusery. Ik ben een mislukkeling.

[Topic uit]

Smallwind zag dat Marshkit weg rende, terwijl de tranen over har wangen bigelden. "gaat het wel goed met haar?" Ze keek de apprentices vragend aan. "Hebben jullie haar aan het huilen gemaakt?" Ze keek de kleine kit na, met een gevoel van medelijden. Wat voor ergs konden de apprentices zeggen dat ze een kit lieten huilen?

Sorry voor de korte post Embarassed

Onderwerp: Re: When the sun goes under. [Open]