shut up and leave

Twee blauwe ogen gaven bijna bijna licht tussen de schaduwen, net zoals ze altijd hadden gedaan. Enkel glommen deze lichten niet meer zo. In haar ogen stond de mist die zij in haar kop had gejaagd, de mist die elk stukje vreugde uit haar had gezogen nadat alles zijn slechte kant had laten zien. De vier zwarte poten verplaatste zich over de licht besneeuwde aarde, in de schaduwen proberend te blijven. Voor meest was dit een seizoen van kou maar zelfs in dit seizoen leek de zon nog altijd haar vacht als slachtoffer te willen nemen om op te kunnen branden. Haar ogen keken om, gelukkig was die vervloekte zon nu achter de sneeuwwitte pluizige wolken, wat ook het teken was dat hij zometeen weer zou gaan sneeuwen. Het prooi zou dit ook door hebben dus als ze nog iets wou vinden moest ze nu meteen gaan zoeken.  

De magere poes zetten haar zintuigen op scherp en opende haar bek een stukje om de lucht goed in de kunnen ademen. Het duurde behoorlijk een tijdje voor de poes in een ingedoken houding kon gaan zitten. Zachtjes wiegde ze op haar voorpoten. Ze had iets geroken nu nog zorgen dat het beestje in haar blikveld kwam. Ze spitste haar oren. Waar was dat ding, waarom vond ze hem niet. Zachtjes bleef ze in en uit ademen en merkte toen dat de geur oud was. Ze hees zich mokkend weer rechtop en gromde even wat. Het leek alsof alles haar even wou laten zien dat ze niet zomaar een normale poes kon zijn, een poes die trouw was aan de clan. Die kon zorgen voor haar zusje en andere. Ze was veranderd door dit. Ze voelde amper meer iets en gaf amper meer ergens om, ze was niet bang om iemand te kwetsen van wie ze hield. Ze liet zich zakken en legde haar kop op haar poten. Ze had er toch wel genoeg van nu.

~Bluebird~

De gekleurde kater liep door de struiken, zijn vreemde ogen speurde de schaduwen af en zochten naar wat prooi. Ook hij kon wat extra eten gebruiken in deze magere tijd. Voor de clan had hij een rat gevangen en die met pijn in zijn maag moeten afstaan aan de prooistapel. En nu was hij eindelijk bezig voor zichzelf. Boven hem hing het weer op dreigen, het liefst kwam hij niet in een sneeuwval terecht. Maar wat zou hij eraan kunnen doen? Enkel doorgaan met jagen, enkel dat. Dat deed hij dus, zijn donkere vacht stak af op het wit van de sneeuw maar het deerde hem niet. Steeds als hij wat tegenkwam was het een vacht gevuld met botten, geen greintje vlees eraan. Daaraan verspilde hij geen energie, iets dat ook zeldzamer werd met het moment. De ouwe flirt trok zichzelf recht en een zucht verliet zijn keel, hier schoot hij dus niks mee op. Zijn jachtpoging moest maar een wandeling worden. Hij had geen zin het kamp, of in andere katten in het algemeen. De kou leek ook het leven uit hem te zuigen en liet enkel een leeg omhulsel van zijn vroegere zelf achter. Kort bromde hij en liep verder. Soms sprong hij over een boomstam of rots maar ver kwam hij niet. Steeds keek hij omhoog, achterom of domweg om zich heen. Wat verslagen liep hij verder.

De hemel leek verder te trekken en hij had nog steeds niet gedacht aan teruggaan, dit was zijn pauze van zijn taken, van zijn eeuwig durende loyale gedrag. Het loont toch niet, het loont nooit. Het had zijn broer niet geholpen bij zijn laatste gevecht en als hij ergens voor stond bleek hij ook altijd alleen te staan. Hij kon geen troost vinden in een relatie, of in kittens van zichzelf. Een vreugdeloos lachje weerklonk kort. Al zijn jeugdvrienden hadden iemand gevonden en een familie opgestart, en hij? Hij was de gene met steeds een nieuwe vriendin, en hij was de gene die er nu alleen voor stond. Zijn blik gleed over het landschap en stopte bij een poes die hij eerder had gezien, enkel was haar naam verloren gegaan. Hij liep rustig naar haar toe en zakte naast haar neer. ‘Hallo madame’ Het viel hem op dat zijn stem was verandert, niet meer zo vloeiend maar meer brommend.

Het irriteerde de poes mateloos dat de jacht keer op keer weer mislukte, dat haar eigen neus tegen haar werkte door haar te laten denken dat er wat zat. Ze was en mager en ze had al een tijdje een pijnlijke steek in haar maag die haar even heel erg duidelijk wou maken dat hij leeg was. Even zuchtte ze en strekte zich uit waardoor haar lange zwarte vacht wit kleurde door de sneeuw. Ze poes kromp al snel weer ineen en geeuwde even. Ze had er geen zin meer in. Ze reeg waarschijnlijk wel naar haar hoofd gesmeten dat ze te weinig prooi meenam. De ijzig blauwe ogen sloten zich, geen idee hebbend of ze hier beter kon blijven liggen dan dat ze nog naar het kamp zou gaan. Haar ogen speurde de hemel af, het ging zometeen behoorlijk sneeuwen had ze het gevoel. De poes liet haar kop liggen en klopte met haar staart op de grond. Ze sloot haar ogen weer terwijl ze rustig verder ging met kloppen. Ze was dood moe.
Na een tijdje hoorde ze weer wat. De poes reageerde er niet op tot ze ook een kater rook. Even twijfelde ze maar opende toen toch maar haar ogen. Meteen kwam de kater in haar blikveld. Ze bekeek hem even.Ze wist zijn naam wel. Even keek ze voor zich, zoekend naar zijn naam. De kater met de verschillende kleuren ogen. Ooit had ze het gehoord. Ze keek naar de kater. Blue... nogwat. Arg waarom was ze zo slecht in namen. Ze keek naar de lucht. Ze keek opzij toen hij naast haar kwam liggen en haar begroette. "Hey" begroette ze terug. "Sorry, ik ben je naam kwijt" zei ze en keek hem aan. Ze was verdomd slecht in namen.

Eerst waren haar zusje en zij zo goed in jagen, in vechten in eigenlijk heel veel. Haar zusje werd alleen maar beter en zij moest toekijken. Haar hele leven werd ze al getreiterd door nachtmerrie's, over iedereen die ook maar iets voor haar betekende. Ze wist dat ze moest stoppen met rennen erin, stoppen met proberen Inner te redden, stoppen Silver of Autumn terug te krijgen. Ze kon zich omdraaien, maar dat deed ze nooit. Wie wist had ze voor altijd last van de nachtmerries of zouden ze overgaan na een tijdje. Fallen was behoorlijk in haar gedachte gezakt maar werd gewekt door een stem.
Hoe heette de kater ook alweer. Ze wist dat ze hem wel eens gehoord had. Ze keek naar zijn ogen, ze moest het echt ergens in haar kop hebben zitten. Maar ze gaf het op, ze had geen zin om te gaan raden. ‘Maakt niks uit, ik ben ook niet al te belangrijk om te onthouden. Mijn naam is Bluebird. En jij bent Fallentear niet waar?’ antwoorde de kater nadat hij gelachen had. Fallen keek hem meteen aan. Zji voelde zich zo maar ze wou neit dat andere zich zo voelde. "Tuurlijk ben je dat wel, Bluebird" sprak ze rustig en keek hem met een zachte blik aan. "Jep, de ene van de twee" sprak ze en legde haar kop weer op haar poten. De meeste katten kende haar door haar zus, en meeste katten kende haar niet eens in de clan, die wisten alleen dat Inner een zusje had.

Hij keek haar rustig aan nadat ze op zijn woorden inging. 'Nee hoor, dat ben ik zeker niet. Ik ben niks bijzonders, niets meer waard dan iedere andere kat.' Haar stem ging in tegen het punt dat hij aar naam wist. "Jep, de ene van de twee" Hij besloot haar op te vrolijken. Wat was hij toch een vreemde combinatie, hij was vriendelijk maar ook een brompot. En ookal vond hij zichzelf nog zo weinig wou hij dat deze poes zich beter voelde. 'Weet je, ik vond jou altijd de knapste van de twee' Dat sloeg natuurlijk nergens op, het was een tweeling. Om zijn woorden toch nog wat daad bij te brengen gaf hij haar een lik over haar oor. 'En wat ben ik? Ik ben gewoon die kater die als apprentice uit Skyclan is gevlucht. Ik ben die kater die kan klimmen, niet meer dan dat' Toen er brand kwam waren zijn ouders en broer gestorven, hij had het gemaakt. Vaak wou hij dat hij het niet gemaakt had. Gewoon mee was gegaan naar Starclan. Maar het mocht niet zo zijn. Nu had hij niks meer. Alleen zichzelf. Zichzelf en het geluid om zich heen, al kon beiden niks meer worden dan een waas voor zijn gedachten.

‘Jij bent het meer waard, dat je moet je maar inzien..’ antwoorde de kater op haar woorden. Fallen keek hem even niet begrijpend aan. De kater naast haar leek hetzelfde over zichzelf te denken als zij deed al zou ze dat niet toegeven. Want bij hem klopte het niet, volgens haar en hoe andere erover dachten boeide haar niet. Ze keek hem aan toen hij zei dat hij Fallen mooier vond dan haar zusje. Ze fronste even, hoe dat, ze waren identiek. ‘Nee hoor, helemaal niet.’ antwoorde hij daarop. hij leek niet door te gaan. Maar zij wist toch wel zeker dat ze op elkaar leken, vroeger was het vaak genoeg gebeurt dat iemand haar Innerkit had genoemd of Inner Fallenkit. Als was het verschil duidelijk te zien aan hun karakter. ‘Je ogen, bij je zus staan ze helder, maar vlak. Bij jou zien ze eruit als een reflectie van de sterren. Alsof starclan ze in je ogen heeft gestopt.’ sprak de kater. Zonder haar aan te kijken maar zij kreeg haar blik niet van hem af tijdens de woorden. Enkel erna keek ze naar de grond. Zoiets had nog niemand ooit tegen haar gezegd. Silversnow niet, Autumnslate niet niemand. Ze zuchtte even. Bluebird zei het wel, of hij het ook meende was iets anders. Maar ze voelde zich wel beter door de woorden. Ze gaf hem zacht een lik op zijn oor. "Dank je, Bluebird" zei ze zacht en trok haar kop toen weer terug. Ze keek voor zich terwijl ze even nadacht wat ze moest doen, of zeggen. Ze keek naar hem en vroeg of hij echt zo dacht of het feit dat hij niets was. ."Je hebt de brand overleefd, een brand waar de helft niet uit is gekomen en jij denkt dat je zomaar een kat bent? Je bent niet zomaar een kat, anders was je hier niet" miauwde ze waarna ze de blik van de kater kruisde. ‘Of Starclan zat gewoon vol. Nee, dat is te veel lof, te veel goede woorden rond mijn naam.’ bracht de kater haar woorden naar beneden. ‘Ik was gewoon weer eens op de verkeerde plek toen er iets gebeurde. Misschien op de goede, licht eraan hoe je het ziet’ ging de kater door. "Starclan zit niet vol, Starclan zit nooit vol, ze hebben je laten leven met een reden" zei ze en keek hem aan. Ze voelde zijn staart op haar rug en slikte even. "Een reden waar je achter moet komen, misschien ga je een leven redden of ze willen dat je een slecht leven beeindigd. Of nieuw levens scheppen..." sprak ze en keek hem aan. Even slikte ze. nieuw leven scheppen, kittens, dat zou haar niet gebeuren maar dat betekende niet dat Starclan dat niet voor hem in gedachte had. Ze geloofde echt dat er iets was waar Satrclan hem voor had laten leven. "Er is iets waarvoor ze je hebben laten leven" antwoorde ze. ‘Maar wat zit je dwars? Een mooie poes als jij zou hier nooit zo moeten liggen… alleen’ probeerde de kater het onderwerp weer op haar te schuiven, op haar problemen deze keer. Even slikte ze. "Een kater als jij ook niet" reageerde ze erop en legde haar kop weer neer op haar poten. Ze praatte niet graag over haar problemen. Daarbij zou hij haar voor gek verklaren als ze zei dat ze al haar hele leven haar zus vermoord zag woorden in haar nachtmerries en overdag voor de gek gehouden werd door zichzelf. tuurlijk, dat zou ze zelf ook hebben.

"Je hebt de brand overleefd, een brand waar de helft niet uit is gekomen en jij denkt dat je zomaar een kat bent? Je bent niet zomaar een kat, anders was je hier niet" Zelf dacht hij hier heel anders over, hij was gewoon niks goeds meer. Het zat hem dwars, de laatste tijd kon hij weinig goeds meer doen. Hij was gewoon een blokkade voor de echte warriors die hun taken goed deden. ‘Of Starclan zat gewoon vol. Nee, dat is te veel lof, te veel goede woorden rond mijn naam.’ Kon hij zijn gedachten niet meer binnen houden. ‘Ik was gewoon weer eens op de verkeerde plek toen er iets gebeurde. Misschien op de goede, licht eraan hoe je het ziet’ Zijn blik lag star naar beneden, alsof de harde aarde hem antwoorden kon brengen. Toch voelde het fijn nu het eruit was, als een opluchting. "Starclan zit niet vol, Starclan zit nooit vol, ze hebben je laten leven met een reden" zei de zwarte kattin."Een reden waar je achter moet komen, misschien ga je een leven redden of ze willen dat je een slecht leven beeindigd. Of nieuw levens scheppen..." Hij keek rustig op, natuurlijk wist hij wel dat ze gelijk had. Was hij soms te edel geworden om het toe te geven? Toen hij zag dat Fallen ergens mee zat drukte hij zijn snuit tegen haar schouder om te laten merken dat ze niet alleen was en hij er voor haar was. ’Je hebt gelijk Fallen’ Gaf hij grootmoedig toe. Zijn oren bewogen kort bij het vervolgen van haar stem. "Er is iets waarvoor ze je hebben laten leven" Hij keek haar dankbaar aan, alsof zij ineens alle wolken in zijn gedachten had weggejaagd en de kou was verdreven. Misschien was het enige wat hij nodig had wat troostende woorden… Zodra hij het gesprek op de ander had geschoven had hij spijt, toen ze terug antwoordde en de vraag ontweek keek hij schulbewust naar beneden. ‘Maar we zijn nu beiden niet alleen’ Begon hij voorzichtig maar hoorbaar eerlijk. ‘En…’ Zodra zijn stem wat omhoog schoot stopte hij en keek wat opzij, toch hervatte hij zichzelf en keek terug in haar blauwe blik. ‘En als je de volgende keer denkt om ergens in een koud hoekje alleen te zitten kom je mij maar halen, ik maak wel wat tijd voor je’ Hij liet een warme lik over haar oor gaan en stond op. ‘Zullen we terug gaan naar het kamp?’ Even liet hij de stilte de overhand nemen waarna hij hem weer verbrak ‘Of we kunnen nog wat gaan jagen?’ Stelde hij ongemakkelijk voor.

Haar nagels maakte lichte krassen op de harde ondergrond terwijl ze rustig tegen Bluebird praatte. Ze had geen reden voor het krassen, het was gewoon iets wat ze graag deed. Ze keek langzaam terug van haar poten naar de kater naast haar. Ze had net een aantal dingen opgenoemd waarvoor Starclan hem had kunnen laten leven, deze keer haar ogen wel met een rustige blik op hem houdend. Een zucht verliet haar bekje en keek omhoog. Waarom nam Starclan haar niet gewoon op. Ze voelde zijn snuit tegen haar schouder en keek om naar hem. Was het zo duidelijk te zien dat ze daarmee zat? Ze glimlachte even lichtjes naar hem en klopte zacht met haar staart op de grond. ’Je hebt gelijk Fallen’ antwoorde de kater. Ze gaf even een knikje. "Er is iets waarvoor ze je hebben laten leven" antwoorde ze erop. Ze was aan het denken wat het zou kunnen zijn, het zou van alles kunnen zijn maar toch. Hij leek gelukkig al een stuk vrolijker, daar was ze teminste blij mee. ‘Maar we zijn nu beiden niet alleen’ Begon hij voorzichtig maar hoorbaar eerlijk. ‘En…’ zijn stem sloeg over waardoor ze even grinnikte. Even bleef de kater stil maar ze geloofde niet dat hij de woorden niet ging vervolgen. ‘En als je de volgende keer denkt om ergens in een koud hoekje alleen te zitten kom je mij maar halen, ik maak wel wat tijd voor je’ vervolgde hij waarna hij weer terug in haar ogen keek. De kater met de twee kleurige ogen. Toch bleef ze het leuk vinden om erin te kijken. Die twee kleuren bleven haar aantrekken, ze kon er niets aan doen. "kom je dan met me in een koud hoekje liggen?" vroeg ze even en lachtte even. Zacht drukte ze haar neus in zijn hals. "Dank je, Bluebird" sprak ze met een zachte toon. Ze merkte dat hij op stond en keek op naar hem, zelf nog blijven liggen met haar voorpoten onder haar lichaam gevouwen. . ‘Zullen we terug gaan naar het kamp?’ Even liet hij de stilte de overhand nemen waarna hij hem weer verbrak ‘Of we kunnen nog wat gaan jagen?’ stelde hij voor. Even keek e rond. Ze wou zichzelf nu niet voor de gek zetten door te laten zien hoe vreselijk haar zintuigen haar in de gek namen. Even keek ze naar de grond en hees zichzelf zacht op haar poten. "Ik wil eigenlijk nog niet terug, dus zullen we nog wat jagen?" vroeg ze zacht en keek hem voorzichtig aan. Ze voelde zich best goed bij hem, niet als het zusje van de deputy maar echt als Fallentear.

Voor de zoveelste keer voelde ze de ogen van de kater op haar lichaam brandde en ze vroeg zijn af of hij zijn woorden meende. Ze voelde zichzelf niet echt meer een eigen kat. Meer een verloren schaduw van Innerghost. Maar dat maakte haar ook weer niet uit. Ze stond graag achter haar zus. Ze wou enkel dat ze meer kon doen voor de clan, voor de katten erin. Al was ze blij dat ze Crimson kon trainen. Dat ze van een apprentice toch een goede warrior kon maken want ze wist dat die vuur rode poes dat wou, ze wist dat die goed zou zijn voor de clan. Voorzichtig keek ze weer naar de kater en hees zichzelf op haar poten. Haar ogen gingen rond. Hoewel er nog genoeg sneeuw lag, en de kou duidelijk te voelen was kwam newleaf er vast wel snel aan. De ene Leafbare duurde nou eenmaal langer dan de ander. En deze was een lange. En ze had het gevoel dat ook deze Newleaf niet het best ging worden. Maar je mocht de hoop niet verliezen. Ze waren Shadowclanner, sterke, machtige katten. Die overleefde het wel. Ach, daar moest ze helemaal niet overna denken. Nu niet in ieder geval. Daar had ze vanavond meer dan genoeg tijd voor sinds ze amper sliep. Ook Bluebird naast haar stond op. Even keek ze hem aan en knikte even naar hem. Ze was blij dat hij er weer wat beter uit zag dan dat hij naast haar kwam zitten. Nou ja, wat gelukkiger, niet dat de kater er slecht uit zag, helemaal niet zelfs. Ze schudde haar kop even, niet aan denken, dwong ze zichzelf. Ze was er net eindelijk af. Toch leek de kater zelf niet veel te zeggen hebben, hij leek meer in gedachten verzonken te zijn en dat maakt haar helemaal niet uit eigenlijk. Niet iedere kat hoefde altijd even alert te zijn. Daarbij als dat hem gelukkig maakte was het alleen maar goed. ‘Is goed, weet jij een goede plek?’ vroeg de kater wat haar zei dat hij klaar was in zijn gedachten. Ze keek even kort om zich heen, waar zat er altijd prooi. Wel, nergens met Leafbare dan nog had ze wel een aantal plekjes waar nog wel eens wat te vinden viel. Ze knikte even maar merkte dat de kater al begon te lopen waarna ze rustig met hem mee liep. Even richtte ze haar ijsblauwe ogen op hem en glimlachte toen even kort waarna ze begon te rennen. Even wat anders dan dat slome gedoe. daar had ze helemaal geen zin in nu.

~Topic uit~