You know this is madness

Onderwerp: You know this is madness zo 9 feb 2014 - 0:02

Langzaam stapte Duskcloud de knusse nursery binnen. Ze merkte op dat het hier warmer was dan in de warriorsden, maar de kits hadden natuurlijk ook meer zorg nodig. Ze keek even de den rond en zag al snel de kat die ze zocht. Haar zusje Ashlily lag op hetzelfde moment waar ze een tijd geleden ook al een gesprek hadden gehad. Ze had eerder willen komen om haar zusje te zien, maar ze had het steeds uitgesteld. Ze was bang dat ze niet zou luisteren en net zoals de vorige keer weer boos te worden. Ze had de geruchten wel gehoord en eerlijk gezegd twijfelde ze er niet aan of ze waar waren. Ashlily had zelf gezegd dat het misschien beter was als haar kittens doodgingen. Wat zenuwachtig liep Duskcloud de den door en stopte bij het nest van haar zusje. “Hey.” Zei ze zacht. Even aarzelde ze. “Hoe gaat het met Skunkit?” Vroeg ze voorzichtig. Er was niets mis mee dat ze naar haar neefje vroeg.

Ashlily

And now all your love is wasted,
Then who the hell was I?
'Cause now I'm breaking at the britches,
And at the end of all your lines.

Who will love you?
Who will fight?
And who will fall far behind?

Het warme, slapende lichaam van Skunkkit voelde warm tegen haar lichaam aan en na korte controle van zijn gezondheid, zover ze dat ongetraind kon zien dan, krulde ze haar warme en zachte staart weer over zijn lichaam heen om hem te behoeden van de boze buitenwereld. Want ze wist al te goed hoe boos deze kon zijn... De poes spitste haar oren toen ze iemand hoorde binnenkomen maar legde ze daarna weer plat. Zoveel queens waren er niet in de Riverclan en als er iemand binnenkwam, was het meestal wel iemand die met haar probeerde te praten. Ze wendde zich daarom ook niet tot de bezoeker, zeker niet toen de geur van Duskcloud haar neusvleugels binnendreef. Ashlily legde haar kop neer, maar wist zelf ook wel dat het geen zin had om nu nog te doen alsof ze sliep. Ze sloot haar ogen dan ook niet en hoopte enkel dat Duskcloud net zoals een wolk was, iets wat ook weer wegdreef. Dit gebeurde echter niet, want haar zusters stem drong door tot haar trommelvliezen. Het was echter een onschuldige vraag. Met een blik die licht wantrouwen verried, hief Ashlily haar kop om Duskcloud aan te kijken. "Hallo.." Miauwde ze, ook met een lichte aarzeling. "Goed.. geloof ik.." Mompelde de poes vervolgens.

"Hallo.." Zei Ashlily ook niet zo zelfverzekerd. Ze voelde zich blijkbaar ook niet zo op haar gemak, maar Duskcloud hoopte dat ze tot haar door kon dringen. "Goed.. geloof ik.." Mompelde haar zus. Ze knikte en liet haar blik even over de kit glijden. Hij leek precies op zijn moeder, en als zijn broertje net zoveel op zijn vader leek als hij op zijn moeder begreep ze wel waarom Ashlily juist Skunkit gehouden had. “Hij ziet er inderdaad goed uit.” Zei ze instemmend. “Hij wordt later vast een goede warrior.” Ze wiebelde even onrustig op haar poten, en ging vervolgens naast het nest van haar zus zitten, dat praatte wat makkelijker. “En hoe gaat het met jou?” Vroeg ze in de hoop dat Ashlily iets zou zeggen waar ze op in kon gaan. Zelf was Duskcloud ook niet goed in serieuze gesprekken, maar ze had het gevoel dat ze dit moest doen. Haar kleine zusje had net zoals haarzelf veel meegemaakt, ze had net zoals haar de klauwen van hun vader gevoeld en ze was net zoals haar achtergelaten door iemand waarvan ze dacht te houden.

Het ongemak leek de lucht dik te maken, verstikkend. Ademen werd lastiger voor Ashlily op deze manier, al was dit allemaal gebaseerd op psychische problemen, fictie. Haar nervositeit maakte haar benauwder, de aanwezigheid van anderen maakte haar bang. Zelfs als deze aanwezigheid haar oudere zuster was. “Hij ziet er inderdaad goed uit.” Zei Duskcloud instemmend. Op dit moment zei ze nog niks vervelends... Maar misschien kwam dat nog wel. “Hij wordt later vast een goede warrior.” Ging haar zuster verder. Ashlily knikte zachtjes, "Vast wel.." Murmelde de jonge poes zachtjes, waarna ze haar dikke staart weer beschermend over haar zoontje heen krulde. “En hoe gaat het met jou?” Ja, daar kwam de eerste vervelende vraag. Ashlily's nagels begroeven zich onwillekeurig maar nerveus in de licht losse aarde van de Nurseryvloer. "Goed.." Mompelde de queen zachtjes, een duidelijke leugen gezien haar gedrag van de laatste manen. "Met jou..?" Kwam er toen aarzelend achteraan.

"Goed.." Mompelde Ashlily zacht. Duskcloud knikte en ze vroeg zich af waarom ze eigenlijk was gekomen. Ze was hier niet goed in, en waarom zou haar zus ooit naar haar luisteren? Andere katten hadden het waarschijnlijk al geprobeerd dus het was gewoon dom om te blijven denken dat zij het beter kon. "Met jou..?" Vroeg Ashlily een beetje aarzelend. Duskcloud keek er een beetje van op dat haar zus zelf interesse toonde, maar ze probeerde waarschijnlijk de aandacht van zichzelf af te leiden. “Ook goed.” Zei ze. “Nadat ik de nursery weer uit mocht heeft Stormstar me een apprentice gegeven. Ze werkt gelukkig hard, maar ze heeft wel wat andere problemen waar ik aan moet werken dus ze houdt me tenminste bezig.” Ze lachte wat flauw. Het was eerlijk gezegd ook het enige waar ze de laatste tijd mee bezig was, maar ze had nooit zo'n interessant leven gehad, en ze vond het eigenlijk wel prima zo. “Komen er de laatste tijd nog veel katten langs?” Vroeg ze geïnteresseerd om het gesprek weer een beetje op Ashlily te richten. Daar was ze hier tenslotte voor.

Ashlily keek naar haar voorpoten, die zo wit als sneeuw waren, onbesmet. Maar alsnog voelde ze zich zo vies, al maanden. Al sinds bekend was dat ze kittens zou krijgen. Maar deze gevoelens had ze nooit bewust met iemand gedeeld, ook niet met Duskcloud. Niet dat de ze voor haar gevoel ooit heel erg close waren geweest, maar dat kwam ook deels omdat Ashlily altijd al de neiging had gehad om zichzelf op te sluiten in haar eigen geest. Het was een eenzame bezigheid, eentje die soms tot zelfdestructie leed zelfs, maar ze bleef het doen. Was het angst? Misschien wel... “Ook goed.” Reageerde Duskcloud, waardoor Ashlily weer opschrok en opkeek, haar gele ogen richtende op de tabby poes. “Nadat ik de nursery weer uit mocht heeft Stormstar me een apprentice gegeven. Ze werkt gelukkig hard, maar ze heeft wel wat andere problemen waar ik aan moet werken dus ze houdt me tenminste bezig.” Ze lachte wat flauw, waarop Ashlily wat nerveus met haar oren trok. "Gefeliciteerd.. Het moet een hele eer zijn, een apprentice trainen," Sprak Ashlily, haar toon eerlijk, maar toch vlak, alsof de emoties er ietwat uitgezogen waren. Misschien kon je haar klank zelfs wel wat timide noemen, alsof ze bang was dat haar zuster haar zou gaan afkatten. “Komen er de laatste tijd nog veel katten langs?” Vroeg Duskcloud. Eventjes aarzelde Ashlily, maar daarna schudde ze haar leigrijs met wit gekleurde kopje. "Niet echt..." Mompelde de poes. "Wolfgaze een keertje.. half." De poes liet terzijde dat ze de kater half had weggejaagd met haar eigen gedrag.

"Gefeliciteerd.. Het moet een hele eer zijn, een apprentice trainen," Zei Ashlily vlak, alsof ze bang was dat Duskcloud boos op haar zou worden. “Dankje.” Zei ze terwijl ze vriendelijk probeerde te klinken. “Maar zoveel katten hebben een apprentice. Het hoort bij het warrior zijn en eerlijk gezegd kan ik mijn apprentice ook wel eens gewoon weg wensen.” Ze vond het meestal niet erg om een apprentice te hebben, maar ze vond het soms gewoon vervelend dat ze niet meer gewoon alles op haar eentje kon doen zoals ze vroeger altijd deed. "Niet echt..." Beantwoordde Ashlily haar vraag. "Wolfgaze een keertje.. half." Duskcloud keek haar zus een beetje onderzoekend aan. Ze had de kater al eens eerder ontmoet. “Wolfgaze is wel aardig.” Merkte ze een beetje nonchalant op, zich afvragend waarom hij maar 'half' langsgekomen was.

Ongemakkelijk plukte Ashlily met haar sneeuwwitte pootjes aan het mos van haar nest. Ze vond het stiekem wel prettig om gezelschap te hebben, maar het overheerste nog steeds dat ze maar bang voor iedereen die op bezoek kwam was. Het leek alsof ze haar altijd veroordeelden voor haar keuzes en misschien hadden ze gelijk. Maar ze zou nooit toegeven. Ze kon het niet. “Dankje.” Zei haar zuster en Ashlily knikte zachtjes. “Maar zoveel katten hebben een apprentice. Het hoort bij het warrior zijn en eerlijk gezegd kan ik mijn apprentice ook wel eens gewoon weg wensen.” Vertelde haar zuster, waarop Ashlily haar schouders ophaalde. "Als jij het zegt.." Mompelde ze zachtjes, ze had immers zelf geen apprentice gekregen. Hierop keek ze al snel weg van de onderzoekende blik van Duskcloud, die zich waarschijnlijk maar afvroeg wat ze met half bedoelde. Ashlily had echter geen zin om zich te gaan verklaren, zoals ze nooit had eigenlijk. “Wolfgaze is wel aardig.” Beaamde Duskcloud, waarop Ashlily weer knikte. Hierop viel de poes stil en zei niks, hopende dat Duskcloud de interesse zou verliezen en vertrekken.

Duskcloud keek wat onzeker naar haar poten toen Ashlily alleen, maar knikte na haar opmerking. Ze wist niet goed wat ze nu moest zeggen, maar ze besloot te doen wat een vriendelijkere en optimistischere kat dan haar zou zeggen. “Misschien komt hij nog wel eens een keer langs.” Zei ze zo enthousiast mogelijk, wat niet erg lukte, omdat ze voor haar gevoel iets totaal idioots zei. Duskcloud keek weer een seconde naar haar poten voordat ze haar zus weer recht aankeek. “Het is hier rustiger geworden” Zei ze doelloos. “Toen ik hier lag waren er meer wel meer queens, maar het is vast fijn om nu meer rust te hebben.” Ze mistte het leven als queen wel, vooral als ze op een ijskoude ochtendpatrouille moest, maar ze wist dat ze zich als queen weer dood zou vervelen. “Ik mis mijn kits wel.” Zei ze plotseling. Badgerpaw zou ze nooit meer zien, misschien als ze later met starclan wandelde, maar dat was nog ver weg. Ze zag Wolfpaw en Honeypaw nog wel eens door het kamp lopen, maar het leek wel of ze niets meer voor hen betekende nu ze wisten dat ze niet hun echte moeder was en voor de zoveelste keer vroeg ze zich af hoe het geweest zou zijn als haar eigen kits niet waren gestorven.

Ietwat mokkend staarde Ashlily voorwaart terwijl ze luisterde naar Duskcloud's woorden. “Misschien komt hij nog wel eens een keer langs.” Zei deze op een mislukt enthousiaste toon. Ashlily lachte wat schamper en schudde haar kop, ietwat bitter. "Natuurlijk, Duskcloud.." Mompelde ze. Het was misschien maar beter als iedereen haar liet wegrotten hier. Niemand had toch behoefte aan het zien van haar. “Het is hier rustiger geworden” Zei Duskcloud. Starclan, hield ze nou nooit op met praten? Ashlily had hier geen behoefte aan. “Toen ik hier lag waren er meer wel meer queens, maar het is vast fijn om nu meer rust te hebben.” Ashlily legde haar kop op haar poten en bromde wat instemmends, om vervolgens nog een lik te geven over Skunkkit's slapende gedaante. “Ik mis mijn kits wel.” Merkte Duskcloud plotseling op. "Je mag Smokekit wel hebben anders.." Mompelde Ashlily wat doelloos, met zowaar een kleine hint van schuld in haar toon.

Duskcloud keek een beetje geïrriteerd voor zich uit toen Ashlily alleen maar instemmend bromde. Het leek haar zusje helemaal niet te boeien wat ze ook zei, en de donker gestreepte poes dacht erover om maar gewoon weg te zeggen. "Je mag Smokekit wel hebben anders.." Zei Ashlily. Een moment keek Duskcloud haar zusje aan, en voelde toen de woede in haar opkomen. Kon het haar dan niets schelen? Ze zou alles doen om haar kits terug te krijgen, en Ashlily die twee gezonde kits had gekregen had er een zomaar verstoten, omdat alleen zijn uiterlijk haar niet aanstond? “Wat is er toch mis met jou?” Vroeg ze boos. “Kan het je dan helemaal niets schelen?” Duskcloud voelde zichzelf alleen maar bozer worden. “Toen mijn kittens stierven brak mijn hart en jij lijkt er helemaal niets om te geven! Ze leken allebei op die vervloekte leugenaar van een vader van ze en ik zou alles doen om ze terug te krijgen, en kunt ze zomaar verstoten?” Ze keek haar zusje ziedend aan. “Ik wilde je alleen maar helpen, maar dat kan je waarschijnlijk ook niets schelen.” De donkere poes wilde eigenlijk weglopen om in een donker hoekje weg te kruipen, maar ze wilde horen of Ashlily nog iets te zeggen had.

Ashlily kneep haar gele ogen dicht toen het relaas van haar zuster over haar heen kwam als een lawine. Ze had het verwacht. “Wat is er toch mis met jou?” Vroeg ze boos. “Kan het je dan helemaal niets schelen?” Duskcloud voelde zichzelf alleen maar bozer worden. “Toen mijn kittens stierven brak mijn hart en jij lijkt er helemaal niets om te geven! Ze leken allebei op die vervloekte leugenaar van een vader van ze en ik zou alles doen om ze terug te krijgen, en kunt ze zomaar verstoten?” Ze keek haar zusje ziedend aan. “Ik wilde je alleen maar helpen, maar dat kan je waarschijnlijk ook niets schelen.” Kwamen de laatste woorden eruit. Eigenlijk kon het Ashlily wel schelen, maar het eruit laten? Ze durfde het niet. Een snik kwam er als een verstikte kreet uit terwijl ze haar kop verborg, eindelijk brekende onder de emoties die ze onder een chagrijnig masker had verborgen. "Ga toch weg..." Bracht ze uit, "Je begrijpt het toch niet... Niemand begrijpt het..." Ze kromp ineen tot een kleine bal van grijs en wit pluis.

Duskcloud keek nogal verrast op toen Ashlily haar gezicht in haar staart verborg en begon te snikken. "Ga toch weg..." Zei ze. "Je begrijpt het toch niet... Niemand begrijpt het..." De donker gestreepte poes keek medelevend naar haar zusje die zich had opgerold tot een balletje van grijs en witte vacht. “Ik begrijp er meer van dan je denkt.” Zei ze zacht. Ze was even stil om te bedenken wat ze moest zeggen. Duskcloud was niet goed in het troosten of bemoedigen van andere zelfs niet als ze begreep hoe anderen zich voelden. “Dat is de enige reden waarom ik gekomen ben.” Ging ze verder. “Ik weet hoe het voelt om achter gelaten te worden met kittens, en ik weet ook hoe eenzaam deprimerend het kan zijn, maar op je eentje zielig liggen doen is niet de oplossing.” Ze slikte. “Je moet proberen je leven weer op te pakken en weer gewoon verder te gaan. Ik weet dat dat lastig is, maar het is de beste manier.” Duskcloud keek haar zusje hoopvol aan, hopend dat die wat aan haar woorden had gehad. “Ik zal er altijd voor je zijn.” Fluisterde ze.

Onderwerp: Re: You know this is madness