{Silverfang} It's not so pleasant and not so conventional

The I.V. and your hospital bed
This was no accident
This was a therapeutic chain of events

The anesthetic never set in and I'm wondering where
The apathy and urgency is that I thought I phoned in
It's not so pleasant.
And it's not so conventional
It sure as hell ain't normal
But we deal, we deal

Ze bleef maar heen en weer ijsberen, het besef wilde maar niet inzinken. Wat hadden ze gedaan, oh Starclan, wat hadden ze gedaan? Ze was hier niet klaar voor, ze kon het niet. Kon hij het uberhaupt? En ze was er niet eens zeker van of hij dit uberhaupt met haar wilde ondernemen? Ze durfde het woord niet eens in haar gedachtenstroom opnemen, maar onbewust bleef het wel gonzen. Zwanger, kittens. Haar nagels sloegen zich in een woedende machteloosheid in de grond. Hoe ging ze dit aan hem vertellen? Tegelijkertijd, hij was er zelf bij, dus zou hij het ergens niet moeten weten? Had hij het niet aan kunnen zien komen? Haar oren gingen licht hangen terwijl ze weer naar de kamp ingang staarde. Silverfang was nog op patrouille. Hij zou elk moment terug moeten keren, niet waar? Haar pupillen waren licht verdund door de paniek die ze voelde. En hoe erg ze ook haar best deed om een kalm uiterlijk te behouden, ze was nooit goed geweest in het verbergen van haar emoties. Dus toen de katten van de patrouille het kamp weer binnen kwam, gleed ze meteen tussen deze katten door tot ze de laatste kat had bereikt. De kat met wie ze moest spreken. Silverfang. "We moeten praten." Siste ze in zijn oog, waarna ze naar buiten glipte en vlak voor de kampingang bleef staan met een redelijk verhitte uitdrukking op haar gezicht. Toen hij naar buiten kwam, gooide ze het er meteen uit. Ze kon het niet inhouden. "We hebben een probleem." Miauwde ze meteen, terwijl lichte paniek in haar ogen flitste. "Je wordt vader." Miauwde ze, haar stem ietwat afgeknepen.

SILVERFANG

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Silverfang was net terug van patrouille. Zijn vacht droeg de geur nog van het frisse woud en hij wou net naar Firestar's den gaan om verslag uit te doen, toen hij plots werd tegengehouden door Dogdance. Hij wilde haar begroeten, maar de glimlach verdween van zijn gezicht zodra ze naar hem siste dat ze moesten praten. "Eh.. ok," stamelde hij verrast, terwijl hij haar de doorntunnel uit volgde. Zijn hersenen probeerden haastig te bedenken wat hij nu weer had gedaan om haar kwaad te krijgen. Hij had gedacht dat het nu eindelijk goed zat tussen hen, maar misschien was er toch iets mis. Eenmaal buiten ontmoette hij haar blik en keek hij haar afwachtend aan. 'We hebben een probleem.' Ze gooide het er meteen uit, zo direct dat het als een bom bij hem insloeg. 'Je wordt vader.'

Silverfang opende zijn mond van verbazing, terwijl hij een wervelstorm van emoties door zich heen voelde slaan. Het duurde even voordat het tot hem door was gedrongen, en toen kwam de schok. Vader?! Wat, hoe?! Nee, dat was natuurlijk de stomste vraag ooit. Natuurlijk wist hij hoe. Hij had het alleen niet zien aankomen, niet zo snel. De kater bewoog met zijn kaken, alsof hij iets wilde zeggen, maar hij leek de juiste woorden niet te kunnen vinden. Er konden niet meer dan een paar ongemakkelijke hartslagen voorbij zijn gegaan. Toch explodeerde zijn hoofd van de duizelingwekkende massa aan gedachten over wat hij op dit moment kon, nee zou, moeten zeggen. Hoe voel je je? Ben je al bij de medicine cat langs geweest? Ben je blij? Maar, toen zag hij de paniek in haar ogen, en op dat moment besefte hij dat hij iets heel stoms gedaan had. Dogdance was hier nog helemaal niet klaar voor, dit had ze nooit gewild. Geschrokken liet Silverfang zijn oren hangen. "Ik.. Dogdance, het spijt me zo," zei hij, zijn stem doorlopen van het schuldgevoel.

Deputy - 26 Moons - Outside Thunderclan Camp

Afwachtend, bijna smekend, keek ze naar de zilvergekleurde tabby deputy, hopende dat hij ondersteunend zou reageren, haar een hart onder de riem zou steken en haar weer moed zou geven. Want alleen zou ze dit pad niet kunnen bewandelen, niet zonder hem. Maar dat gaf toch ook niet? Hij zou toch bij haar zijn en blijven? Dat.. dat had hij toch beloofd? Maar tegelijkertijd had hij haar woorden niet herhaald, niet ook gezegd: 'Ik houd van je.' Hij had alleen maar fysieke blijk van liefde gegeven. Maar was dat hetzelfde? Maar nee, ze behield die vurige hoop dat hij alles goed zou maken. Samen zouden ze dit kunnen...

Samen... samen... samen...

Zijn woorden sloegen bij haar in als een mokerslag. Ze voelde het bloed wegtrekken uit haar gelaat en haar ogen sperden zich wat open. In plaats van die ondersteunende woorden waarop ze gehoopt had, kreeg ze een toon doordrenkt van schuldgevoelens. "Ik.. Dogdance, het spijt me zo," Begon de kater. De poes zette een pas achteruit. Was het dan toch niet echt..? Had ze zich dan toch vergist..? "W-wat..?" Stamelde ze, terwijl ze haar gezichtspieren voelden aanspannen en haar gelaat voelde vervormen in een teneergeslagen, bijna paniekerige uitdrukking. Hij had haar niet lief, hij was degene die zich vergist had, net zoals zij dat gedaan had. Hij.. Nee.. nee... Het was bijna een fysiek geluid van haar hart die brak, tenminste, zo voelde het voor haar. Ze zette nog een pas achteruit, haar oren plat in haar nek leggende. Dit kon niet. Dit kon niet... Ze legde haar oren plat en draaide zich om. Ze maakte rechtsomkeert. Zichzelf door alle takken van de struiken worstelende zonder acht te slaan op de pijn die dit deed. De pijn die vanuit haar binnenste kwam was veel en veel erger dan de striekem op haar neus. Ze ging echter dit keer niet naar het sterrenmeer, ze bleef in Thunderclan gebied, hopende dat hij haar daar niet zou zoeken. Want op dit moment wilde ze alleen zijn. Alleen... Zoals ze altijd blijkbaar was.

Alleen... alleen... alleen...

SILVERFANG

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Dit had hij haar nooit willen aan doen. Hij had beter over zijn acties moeten nadenken. Nu had hij haar met iets opgezadeld, waarvan ze zeker spijt had. Waarschijnlijk wilde ze hem nooit meer zien, en Silverfang kon haar geen ongelijk geven. Hij maakte dan ook geen beweging, zijn gezicht betrok enkel bevestigend toen hij haar zag omdraaien en wegrennen. De blijdschap van het nieuws, want ja, die was er geweest, trok weg uit zijn hart en werd vervangen door een verdriet die hij nog niet eerder had ervaren.

Radeloos bleef de kater staan, niet wetende wat te doen. Hij mocht haar niet achterna gaan. Hij wist dat hij dat recht niet meer had. Hij wist dat hij de gevolgen van zijn daden onder ogen moest zien te komen en haar vanaf nu met rust moest laten, maar het deed meer pijn dan hij wilde toegeven. Hij had namelijk een fout begaan die niet meer te herstellen was en daardoor was hij haar kwijt.

Deputy - 26 Moons - Outside Thunderclan Camp