Never be the same

"Als jij je geur daar nou markeer," miauwde ze na een kater, die haar opdracht op volgde. Innerghost markeerde haar lucht nog een eindje verder op, en toen kon de patrouille van vier katten, waaronder Innerghost zelf, terug naar het kamp.
Bij de Little Creek aan gekomen stopte Innerghost. "Weet je wat. Ik blijf hier wel, gaan jullie maar terug, ik kom zo." Innerghost knikte naar haar patrouille. "En jij..." ze wenkte naar een forse kater, "mag verslag gaan doen bij Shrewstar." Er was toch niks spannends gebeurt, alles was in orde. Toen de patrouille er vandoor was, bleef Innerghost alleen achter, die naar haar spiegelbeeld in het water keek. Een zucht verliet haar bek terwijl ze dacht aan haar kittens, aan haar partner, en aan haar tweelingzus, Fallentear. Everything changed when I became a Deputy... ...Where are they?

OOC: Liever een kat die Innerghost wel redelijk kent, mag dus ook familie zijn. Anders eerst een PB.

Met een zucht verliet ze de medicine den. Haar oortjes hingen wat slapjes aan haar kopje en met een betreurde blik verliet ze het Shadowclan kamp. Haar voetjes hingen vol met muizengal, en de drang om deze schoon te likken met haar eigen tongetje was groot, bijna onweerstaanbaar. Maar de vorige keer dat ze had toegegeven aan die drang had ze nog dagen met een walgelijke smaak in haar mond rondgelopen. Dus nee, ze bleef er netjes af. Met snelle opeenvolgende pootstappen baande ze zich een weg richting Little creek, waar ze voor de zoveelste keer het vieze spul van haar poten zou afwassen. Maar toen ze het meertje eindelijk in zicht kreeg schreeuwde al haar instincten om haar om te draaien en weg te rennen. Een schaduw overviel haar gezicht en alsof ze als ijs aan de grond gepind stond staarde ze naar het zwarte gestalte dat haar moeder moest voorstellen. Haar grootste angst, vijand, maar stiekem ook haar grootste zwaktepunt dat haar in één keer weer kon doen dichtklappen.

Ze staarde naar haar spiegelbeeld. Ze zag er krachtig, bijna gevaarlijk uit. Een echte Shadowclan kat. De stereo type Shadowclan kat. Maar achter die krachtige masker, ging een kwetsbare poes schuil. Een moeder, een trouwe partner, en een loyale warrior, maar ook een eemzame kat. Ze mocht dan moeder zijn, kittens hebben, en niet weinig ook, en ze mocht dan een partner hebben en een tweelingzus, maar die waren nergens te vinden.
Ze hees haar kop op bij het horen van naderende pootstappen, ze keek om en zag een grijze gestalte met groene ogen. Haar dochter, Littlepaw. De dochter die ze verstoten had toen ze nog kitten was geweest, toen ze ziek was geworden, en daar door een hoop warrior trainingen had gemist, en nu dus de geschikte kandidaat was geworden om medicine cat apprentice te worden. Maar door die ziekte had ze haar verstoten, uit bescherming naar haar andere kittens. "Lttlepaw..." sprak ze voorzichtig. Ze had er spijt van. Maar ze wist dat Littlepaw haar moeilijk kon vergeven. Ze hadden nauwelijks een band.

Daar stond ze dan. De kattin die zichzelf moeder van Littlepaw durfde te noemen. Neen, Innerghost was nooit een moeder van haar geweest, nooit. En Flamepath nooit een vader. De enige die echt aanvoelde als familie, én dan nog niet ééns was, noemde Smokebreath. Haar mentor die haar tenminste wel trainde. Littlepaw vernauwde haar ogen toen de zwarte poes haar naam luidop durfde uit te spreken. "Lttlepaw..." Zei ze zachtjes. "Innerghost." Miauwde ze enkel terug, zonder enige emotie door te laten schemeren in haar stem. Geen mam, moeder, mama, gewoon Innerghost. Littlepaw commandeerde haarzelf om rustig te blijven. Neen, ze zou niet laten zien dat ze nog enig gevoel voor haar moeder in haar had zitten. Innerghost betekende niks meer voor haar, niks...

[Ik post even nog in Littlepaw vorm^^]

"Innerghost." Geen enkel emotie, niks. Littlepaw had ook niet haar dochter kunnen zijn. En Innerghost wist wel, eigenschuld. Zíj was er nooit voor haar dochter geweest, ze had al haar kittens moederlijke aandacht gegeven, behalve Littlepaw. Dat was fout van haar. Het was logisch geweest dat ze de kitten had verstoten, puur uit bescherming naar de andere kittens, maar daarna, toen ze kittens ouder waren, toen had ze er wel kunnen zijn, maar dat had ze niet gedaan. "Je ziet er goed uit…" miauwde Innerghost rustig. Hoe kon ze het weer goed maken? Kon ze het eigenlijk ooit wel goed maken? Was de kans er dat Littlepaw het zou accepteren. Maar ze wist dat haar kitten geen gevoel had van; ja, dat is mijn moeder. Nee, ze wist dat als Littlepaw het zei, dat dat niet met trots was.

"Je ziet er goed uit…" Ze keek even naar de andere kant en vernauwde haar olijfgroene ogen. Ze moest geen complimenten horen, niet van haar. Ze wist niet eens waarom ze hier nog stond, haar moeder had namelijk wel altijd beters te doen dan met haar om te gaan, dus waarom zou de zwarte kattin nu plots wel tijd met haar willen doorbrengen? Omdat ze het toch verder had geschopt dan haar moeder zou denken? Omdat ze niet meer die kleine, hulpeloze Littlekit was? Welke reden het ook was, Innerghost had het verpest. Littlepaw mocht misschien dan wel een kitten van haar zijn, maar dat was ze nooit in het hart geweest. Telkens als ze haar zag, zag ze alleen een monster voor zich dat haar verbannen had uit het nest, en als ze nooit een waardig leven had gevonden was ze er zelfs zeker van dat Innerghost haar ook uit haar leven zou willen hebben. Dat niemand mocht weten dat Littlepaw haar kitten was. Hoe is de poes eigenlijk ooit aan een partner gekomen? Waarom verdiende al de katten die zo gemeen waren wel iemand die om hen gaf, maar zij niet? "Ik ga." Deelde ze enkel mee waarna ze zich omdraaide en in het struikgewas verdween. Het maakte haar niks uit wat er met Innerghost zou gebeuren, niks..

Ze zag de woede in Littlepaws ogen. De wrok die de grijze kattin voor haar voelde. Innerghost keek haar recht aan, en gaf haar een compliment, dat ze er goed uit zag. Maar de poes reageerde er niet op. Ze wist wel dat dit alles haar eigen schuld was, zij had Littlepaw verbannen uit het nest, haar gegeven aan de medicine cat. Ze had het zelf gedaan. "Ik ga," deelde Littlepaw haar mee. Innerghost stond op en draafde naar haar toe. "Nee wacht!" Miauwde ze vlug, enkel wist ze niet goed wat ze moest zeggen, of beter gezegd hoe ze het zeggen moest. Moest ze sorry zeggen? Het uitleggen? "Ik…" ze zuchtte. Wat Littlepaw door was gegaan, was Innerghost ook een soort van door gegaan. Haar beide ouders waren ook weggegaan om vervolgens nooit meer terug te komen. Innerghost had ook nooit een vader en moeder gedaan. Enkel had Innerghost het geluk gehad hun ook nooit meer te hoeven zien, en dat? Dat had Littlepaw niet. "Ik had je nooit zo mogen behandelen…" miauwde ze. Dit waren dingen waar ze slecht in was. Sorry zeggen, of in ieder geval de ander laten zien dat ze fout had gezeten.

"Nee wacht!" Abrupt hield de donkergrijze poes halt. Hier kwam het. Met platte oren zette de poes zich schrap voor de aankomende woorden van Innerghost. "Ik…" Bijna wou de poes zeggen dat haar moeder haar tijd niet moest verdoen, aangezien Littlepaw toch niet zou luisteren. Niet naar iemand die haar in de steek liet toen ze zwak en hulpeloos was, maar wanneer ze terug sterk op haar poten stond toch weer naar contact zocht. "Ik had je nooit zo mogen behandelen…" In een ruk draaide de medicine cat apprentice zich om en keek ze de zwarte poes met kille, maar toch furieuze ogen aan. "Dat had je twaalf manen eerder maar moeten beseffen; Maar waar was je toen? Voor mijn siblings aan het zorgen, maar mij liet je gewoon beschimmelen in de medicine den. Jij hebt me dit aangedaan! Als jij voor me had gezorgd vanaf het begin had ik een gewone krijger kunnen worden zoals de rest!" Tranen sprongen in haar ogen maar bruusk verzette ze zich ertegen en zorgde ze ervoor dat de vochtige druppels niet verder geraakte dan haar ooghoeken. Ze zou géén zwakte vertonen, niet waar haar moeder, dat monster bij was. "If you are absent during my struggle don't expect to be present during my success." Sprak ze nog voordat ze terug weg stapte, deze keer vastberaden om niet meer te stoppen wanneer Innerghost dat vroeg.

Inenrghost wou haar mond open doen bij de woorden van Littlestream. Ze zag de jonge medicine cat apprentice emotioneel raken, maar zich er tegen verzetten. Ze straalde zo veel kracht uit, en daarom begreep ze de volgende woorden ook van haar dochter. "If you are absent during my struggle don't expect to be present during my success." Die woorden raakte haar, doorboorde haar hart als een doorn door een blad. Ze staarde haar dochter na toen ze zich omdraaide en er vandoor liep. Ze reageerde niet meer, ze zweeg en keek haar na, langzaam steeds kwader wordend op zich zelf. Ze begreep haar dochter, ze wou niet van haar dochter vragen dat ze begrip voor haar zou hebben. Want de keuzes die Innerghost had gemaakt waren verkeerd geweest, ze had ook haar kittens kunnen beschermen zonder Littlepaw te hoeven verstoten. Toen ze Littlepaw niet meer zag draaide ze zich om, haar staart lag op de grond en ze doorboorde de grond met haar lange scherpe nagels haar kaken op elkaar klemmend. In plaats van te schreeuwen uit frustratie en woede naar zich zelf gericht begon ze te rennen…

OOC: Topic uit.