Training 2.0 {Duskcloud}

Met een zenuwachtige blik in haar ogen, liep de jonge poes de Highlands op. Ze had - zoals haar mentor haar gezegd had te doen - eerst de nesten van de ouderen verschoond, immers hoorde die taak ook bij het apprentice zijn. Het maakte haar eigenlijk ook niet zoveel uit, de ouderen waren meestal aardig en vertelden soms de meest prachtige verhalen. Tja, luisteren was eigenlijk wel waar ze het beste in was. In jagen en vechten werd ze belemmerd door haar oogafwijking. Maar kennis opdoen, daar genoot ze nog altijd van. Niet alleen omdat ze het kon, ook gewoon omdat ze het leuk vond dingen te weten. Skewpaw's blauwe ogen keken rustig om zich heen, op zoek naar haar mentor - Duskcloud. De sneeuw was onderhand al gevallen en het werd steeds kouder, de vacht van de jonge apprentice was onderhand iets dikker geworden. Hoewel het de kou niet helemaal afwierp, was het nog altijd beter dan niets. De poes liet zich zakken en ging op de koude grond zitten, met haar staart netjes over haar poten heen geslagen. Niet wetende, wat ze moest verwachten van haar tweede training.

||D U S K C L O U D||

Op een drafje liep Duskcloud in de richting van de highlands. De eerste sneeuw was al gevallen en het meest deprimerende seizoen van het jaar was daarmee weer begonnen. De donker gestreepte poes had een hekel aan de winter. Het was koud, het was nat, er was te weinig voedsel, er waren ziektes en de rivier vroor dicht waardoor ze gewoon op jacht moest en haar dikke vacht had daar ook niet de meest ideale kleur voor. Ze versnelde haar pas nog een beetje toen ze er bijna was. Ze mocht dan al wel een dikke vacht hebben, maar ze had het nog steeds koud. Haar apprentice zat al op haar te wachten toen Duskcloud aankwam. “Hey.” Begroette ze Skewpaw. “Zullen we maar snel beginnen? Dan krijgen we het misschien een beetje warm.” Ze merkte dat ze zich vrolijker voelde dan bij de vorige training. Toen was ze niet echt gemotiveerd geweest, maar nu wilde ze graag meteen aan de slag.

”Hey” Zei Skewpaw met een glimlachje terwijl Duskcloud aan kwam lopen. Ze ging voor haar apprentice staan en keek die aan. ”Ik kan nog niet vechten, dus daar zal je genoeg werk aan hebben,” Zei Skewpaw een beetje verontschuldigend. Duskcloud glimlachte bemoedigend. “Als je al kon vechten zaten we hier niet.” Zei ze humoristisch. Skewpaw was al langere tijd apprentice en Duskcloud had zichzelf al ingeprent dat ze dus nooit enige training had gehad. “Laten we maar eens beginnen.” Zei ze terwijl ze klaar ging staan. “Goed onthouden dat je bij een trainingsgevecht nooit je klauwen mag gebruiken dus houdt je nagels altijd ingetrokken.” Legde ze uit. Duskcloud wist dat ze de nagels van de apprentice wel kon ontwijken, maar ze wilde niet dat iemand gewond zou raken als ze ooit met een andere apprentice ging trainen. “Oké, val me nu maar aan.” Zei ze. Ze zou de apprentice eerst laten zien dat zomaar blind iemand aanvallen niets uithaalde en dan zou ze later nog wel aan haar technieken werken.

Duskcloud keek gespannen toe hoe haar apprentice haar schouders ophaalde en op haar af sprong. De donker gestreepte poes had het min of meer al verwacht, omdat het een nogal voor de hand liggende aanval was, en soepel sprong ze opzij om de aanval te ontwijken. “Is dat het beste wat je kan?” Vroeg ze half plagend, half treiterend met de bedoeling om de apprentice wat op te fokken. Ze wist nog wel dat het bij haar eigen opleiding altijd enorm had geholpen. Op het laatste had ze altijd de neiging om haar mentors oren eraf te krabben, en het was wel eens voor gekomen dat ze hem daadwerkelijk ook wat schrammen had bezorgt door haar nagels niet in te trekken, maar ze nam aan dat Skewpaw niet zo'n hekel aan haar had dan zij aan haar vroegere mentor. Uitdagend keek Duskcloud haar apprentice aan, afwachtend op de volgende aanval.

Na Duskcloud's opmerking sloeg Skewpaw een kort moment haar ogen neer. Ze begreep wel dat de lichtgekleurde apprentice softer was dan zij, maar ze had het gevoel dat ze haar apprentice ook moest leren om harder te worden, en beter met kritiek om te leren gaan. Skewpaw zette opnieuw de aanval in. Dezelfde aanval, maar nu wel beter gecoördineerd dan de eerste. Duskcloud wist weer op tijd opzij te springen, maar deze keer sloeg ze naar Skewpaw met haar poot om deze in de lucht uit balans te laten raken zodat het lastig voor haar werd om weer op haar poten neer te komen. Weer keek ze haar apprentice uitdagend aan. “Je doet me nu een beetje denken aan mijn kits.” Zei ze plagend. “Die gebruikten die aanval ook altijd om mijn staart te vangen.”

Skewpaw keek haar met een norse blik aan en Duskcloud wist dat haar poging om de apprentice boos te maken gelukt was. Ze zou het later nog wel goedmaken en haar excuses aanbieden, maar eerst wilde ze de lichtgekleurde apprentice zien presteren. Skewpaw sprong weer naar voren en Duskcloud was in haar hoofd al bezig om een nieuwe belediging te verzinnen toen de apprentice opeens haar aanval staakte en op haar zij afsprong. Als reactie maakte Duskcloud een hoge sprong om de onverwachte aanval te ontwijken, maar toch voelde ze Skewpaw's poten in haar vacht. Toen ze weer neerkwam grijnsde ze. “Niet slecht.” Zei ze tegen haar apprentice. “Het begint al ergens op te lijken.” Ze gaf een paar likken over haar vacht om die weer enigszins te fatsoeneren. “Zal ik je anders een nieuwe aanval leren?” Vroeg ze nog steeds grijnzend. Ze hoopte dat haar apprentice net zo goed was in het leren van nieuwe technieken als ze was in het onthouden van informatie.

Duskcloud was een klein beetje opgelucht dat Skewpaw's gezicht toch een beetje opklaarde en ze zelfs een vleugje trots kon bespeuren. Ze vond het niet fijn om zo hard tegen haar apprentice te zijn, maar het was beter voor haar training, en gemeen zijn tegen anderen ging haar nog altijd te gemakkelijk af. Ze had in het verleden zichzelf altijd gedwongen om zich vriendelijk tegen andere katten in te stellen, en het was nu haar natuur geworden, maar soms wilde ze nog wel eens in haar oude gewoonten terugvallen. ”Dat zou fijn zijn,” Antwoordde Skewpaw. Duskcloud knikte. “Bij alle aanvallen zijn snelheid en balans belangrijk.” Begon ze terwijl ze langzaam een rondje om Skewpaw heen liep. “En zoals je net al gedemonstreerd had moet je nooit doen wat je vijand van je verwacht, want als hij voorbereid is kan hij je makkelijk ontwijken of een tegenaanval doen.” Ze was even stil en keek haar apprentice even aan om te kijken of ze wel luisterde. “Ik ga je nu een van de basisaanvallen laten zien. Klaar?” Duskcloud wachtte niet op antwoord en haalde met haar voorpoot uit naar Skewpaw's poten. Bliksemsnel sloeg ze haar voorpoten onder haar lijf vandaan en duwde haar daarna met gemak omver. Het gras en de sneeuw vielen de klap op, maar Duskcloud keek haar apprentice nog goed aan om te kijken of ze haar geen pijn had gedaan.

”Dan kan je wel vragen of ik er klaar voor ben, maar als ik niet antwoord heeft dat ook niet echt veel zin..” Mompelde Skewpaw. Duskcloud draaide even haar kop weg zodat haar apprentice niet kon zien dat ze grijnsde en keek haar toen weer serieus aan. “Als je ooit in een echt gevecht zit gaat je tegenstander ook niet vragen of je klaar bent.” Zei ze niet onvriendelijk. “Maar ik neem aan dat ik net goed gedemonstreerd heb hoe belangrijk balans was? Zodra je je balans verloor lag je zo op de grond.” Ze liep op haar apprentice toe en besloot Skewpaw ook eens een pleziertje te gunnen. “Probeer het nu maar eens op mij.” Zei ze terwijl ze ontspannen op haar poten ging staan, toch niet erg blij met heet vooruitzicht dat ze straks in de sneeuw zou liggen.

OOC: Nice, daar was het vast beter weer dan hier^^

“Maar dit is geen echt gevecht,” Zei Skewpaw plagend waarna ze wat onzeker haar hoofd weg draaide, maar Duskcloud keek haar alleen maar grijnzend aan. “Niet zo bijdehand doen.” Zei ze vrolijk om te laten merken dat ze het eigenlijk niet erg vond. Skewpaw aarzelde even, maar deed toch wat haar mentor van haar vroeg. Aardig snel sloeg de apprentice haar poten onder haar lijf vandaan, en wist haar met toch een klein beetje moeite om te duwen. Met een doffe plof viel Duskcloud in de sneeuw en krabbelde vrijwel meteen weer overeind. “Dat was wel aardig.” Zei ze. “Maar probeer er meer kracht in te leggen dat helpt bij de snelheid.” De donker gestreepte poes schudde de sneeuw uit haar vacht en keer daarna haar apprentice met een lichte grijns op haar gezicht aan. “Probeer het nog maar eens.” Zei ze waarna ze haar poten weer wat ontspande.

Duskcloud ging weer wat ontspannen op haar poten staan voordat Skewpaw een nieuwe poging deed. De apprentice deed het goed, maar ze wist niet of de training zo goed zou gaan als ze zich te hard tegen de aanval verweerde. Ze heeft ook wat zelfvertrouwen nogig, zei ze tegen zichzelf. Skewpaw haalde weer opnieuw uit naar haar poten. Duskcloud voelde deze keer meer kracht, en de aanval verliep deze keer soepeler en sneller, en toen ze in de sneeuw plofte voelde wat pijn in haar schouder ondanks de zachte sneeuw. Glimlachend krabbelde ze weer overeind. “Goed gedaan. Ik voelde bijna wat.” Zei ze met een grijns waarna ze weer de sneeuw uit haar vacht klopte en besloot dat ze eigenlijk geen zin eer had om in de sneeuw gesmeten te worden. “Misschien kun je deze aanvallen later nog eens met de andere apprentices oefenen.” Zei ze. Tot nu toe had ze Skewpaw alleen nog maar individueel getraind, maar gevechtstrainingen waren effectiever met meerdere apprentices, omdat ze beiden onervaren waren.