Sun goes down, stars come up {Vixenpaw}

De kater zat nog na te genieten van zijn muis toen de meeste katten richting hun Dens begonnen te wandelen. Hij bleef kalmpjes op zijn plek zitten, hij zat hier wel goed zo. Hij miauwde zijn vrienden gedag en deze verdwenen in de Apprentice Den. Nieuwsgierig liet Northpaw zijn ogen door het kamp heen gaan, niet veel bijzonders. Hij draaide zijn kop om en begon zijn schouders een wasbeurt te geven. Hij keek op toen hij vlak bij hem wat gestommel hoorde. Hij waste zijn poot en keek ondertussen naar de andere Apprentice die voorbij kwam. "Hey Vixenpaw." miauwde hij en glimlachte toen naar haar. Meestal snauwde hij katten af, maar deze poes had wel iets, ze was erg mooi in zijn ogen en hij wilde haar wel beter leren kennen.

Haar pootjes deden op een branderige manier pijn toen het melkzuur in haar spieren spierpijn begon te veroorzaken. De poes had een vermoeide blik in haar ogen en rekte zich even uit. De oudere apprentices hadden niet gelogen, het was zwaar, training om een warrior te worden. Maar nu kon ze eindelijk wat rust nemen en gaan slapen. Op zich was dit dan ook welkom. Een gaap ontsnapte uit haar mond en nam een klein piep geluidje met zich mee. Een kleine wolk waterdamp krulde zich in de koude lucht en verdween vervolgens weer zo snel als deze gekomen was. Het was verwonderlijk om naar te kijken. Voorzichtig passeerde ze een witte kater die ze niet kende. Ze wist dat het een apprentice was, maar ze had hem nog nooit gesproken. Wat haar betrof was hij nogal populair en ze wist nooit goed hoe ze met dat soort katten om moest gaan. "Hey, Vixenpaw," Plotseling noemde de stem van de kater haar naam en Vixenpaw verstarde iets. Voorzichtig keek ze om, de kater wat timide aankijkende. "Hallo.. Northpaw," Miauwde ze met een lichte aarzeling. Haar hoofd raasde. Waarom sprak hij tegen haar? Wat moest hij? Ze kon de nervositeit aan haar enkels voelen bijten, klaar om haar ongemakkelijk te maken.

Hij gaf nog een paar likken over zijn poot nadat hij de poes had aangesproken. Ze stopte en keek toen voorzichtig om, waarna ze hem aankeek. Deze poes was nog maar een paar dagen geleden Apprentice geworden, hij was al ietsjes langer Apprentice, maar niet dat hij daar wat aan had gehad, zijn mentor lag namelijk al sinds het begin van de sneeuwtijd in de Medicine Cat Den, ziek. "Hallo.. Northpaw," miauwde de poes met een lichte aarzeling, waarschijnlijk verward waarom hij, een kater die alleen het beste van het beste wilde hebben, haar aansprak. Northpaw wilde aanzien, en wat was daar dan nu beter voor dan een grote vriendengroep te hebben, en dan nog het liefst wat mooie poezen die heel dicht bij hem stonden. Hij wilde ermee pronken bij zijn vrienden, laten zien dat hij alles kon krijgen wat hij maar wilde. "Mooie zonsondergang, niet?" miauwde hij op een vriendelijke toon naar de poes, en glimlachte haar toen toe, eerst het vertrouwen winnen, voordat hij haar af zou schikken.

De pluizige poes, die qua kleuren zo nu en dan meer weg had van een vos dan een kat, keek naar de kater met een lichte voorzichtigheid in haar ogen. Het was immers vreemd dat hij met haar sprak. Zo vaak spraken katten die ze niet kende niet tegen haar en ook vooral niet als ze populair waren. Vixenpaw was niet zo populair, eerder voorzichtig. "Mooie zonsondergang, niet?" merkte de kater op op een vriendelijke toon en langzaam volgde Vixenpaw zijn blik naar de laatste stervende zonnestralen. Het rode zonlicht leek de hemelen wel in brand te zetten. Maar het had ook een uitwerking op het kamp en haarzelf. Het kamp was in rode en oranje schemertinten gehuld en ook haar eigen pels leek wel te vlammen in dit licht. Wat nerveus gaf ze haar pluizige borstkas een aantal vlugge likken. "Ja.." Miauwde ze naar Northpaw, "Het is mooi ja.. maar hoezo?" Vroeg ze vervolgens, haar goud getinte ogen gleden eventjes van de kater naar de zonsondergang en weer terug, waarna ze haar dikke staart weer om haar voorpoten krulde ter bescherming van zichzelf.

Hij genoot gewoonweg van de onzekerheid die deze poes voor hem uitstraalde. De zon leek haar pels wel in vuur en vlam te zetten, ze leek inderdaad eerder een vos dan een kat, haar ouders hadden de naam wel toepasselijk uitgekozen. Northpaw was geboren in dit koude seizoen, en daarom was hij ook een beetje hiernaar vernoemd. Hij greens een keer naar de poes die zijn blik had gevolgd naar de zonsondergang. Northpaw sloeg zijn staart over zijn poten en wachtte af totdat de poes weer zou reageren. "Ja.." miauwde de poes toen voorzichtig naar hem en sloeg haar staart om haar poten. "Het is mooi ja.. maar hoezo?" miauwde ze vervolgens. Haar ogen gingen weer naar de zonsondergang, en vervolgens weer naar de witte kater zelf. Northpaw wiebelde wat met zijn oortjes en keek Vixenpaw weer aan. "Gewoon." miauwde hij onverschillig en greens kort naar haar, misschien iet wat uitdagend als je goed keek, maar vooral vriendelijk. "Ik zit hier zo alleen, misschien heb je zin om nog even te blijven?" Ze waren tenslotte niet alleen in het kamp, zo hier en daar kwamen katten nog binnen om nog snel een hapje te eten, patrouilles kwamen terug en vertrokken weer.

Er was iets aan zijn grijns wat ze niet helemaal kon plaatsen en dat maakte haar alleen maar iets nerveuzer. Vixenpaw zei niet veel, maar keek wel goed om haar heen en probeerde emoties van anderen zo goed mogelijk op te vangen. Maar de dingen die Northpaw uitstraalde kende ze niet met haar beperkte kennis van katten om zich heen. "Gewoon." miauwde hij onverschillig en greens kort naar haar. "Ik zit hier zo alleen, misschien heb je zin om nog even te blijven?" Eventjes twijfelde Vixenpaw duidelijk, opnieuw. "Eigenlijk moet ik.." Begon ze, maar echt weigeren durfde ze niet. "Nou goed dan.." Miauwde ze vervolgens, waarna ze ging zitten en haar dikke staart om zich heen krulde.