Behind these hazel eyes [+Skewpaw]

De schemering was al ingevallen toen Duskcloud eindelijk een waterrat van de prooistapel had gepakt. Ze had vandaag al teveel vis gezien naar haar zin. Ze had de hele dag besteedt aan Skewpaw's eerste training en het was veel zwaarder geweest dan ze gedacht had, maar toch voelde ze meer voldoening dan ze had verwacht. Het was goed om te zien dat haar apprentice vandaag zo goed vooruit gegaan was. Een moment vroeg ze zich af hoe het met de training van haar pleegkits was gegaan, maar ze dwong zichzelf er niet teveel aan te denken. Ze moest zich los van hen maken. Het waren niet haar kits en nu waren ze ook niet meer haar verantwoordelijkheid. Toch kon ze haar gevoelens voor hen niet wegstoppen. Ze stopte al haar gevoelens diep weg, maar de gevoelens die ze had voor de kits die ze als vervanging had gezien voor haar eigen kon ze niet verbergen. Ze plofte neer in haar donkere hoekje naast de nursery en begon aan haar avondeten.

Skewpaw

 

Een zacht briesje woelde door de kortharige witte vacht van de jonge apprentice. Ze wierp haar blik naar de lucht, waar de zon alweer onder begon te gaan. Snel zouden de dagen alweer korter worden, steeds eerder zou de grote, schijnende bol aan de hemel ondergaan. Maar daarmee, zou het ook een stuk lastiger voor de Clan kunnen worden. Als leafbare aanbrak, zou de prooi schaarser worden. Hoewel ze altijd nog mazzel hadden, met de rivier. Zolang die niet zou bevriezen tenminste. Een opgewekte blik sierde de schele ogen van Skewpaw, nog steeds opgetogen van het feit dat ze toch nog behoorlijk vooruit was gegaan na haar eerste training met Duskcloud. De kansen om een warrior te worden, zelfs met haar oogafwijking, waren nog niet verloren.

Nadat ze bij de Elder's Den was langsgewipt, om hen wat prooi aan te bieden, kon de jonge kattin eindelijk zelf wat te eten uit de prooistapel vissen. Niet dat er nog echt veel prooi over was, dus was de keuze ook niet al te lastig. Ze griste een mager konijntje tussen de rest van de prooi uit, er zat niet veel vlees aan. Maar het was goed genoeg. De apprentice liet haar blik even door het kamp glijden, haar blik bleef hangen bij Duskcloud; haar mentor. Na even twijfelen, liep ze op de donkergekleurde kattin af. 'Duskcloud..' Begon ze aarzelend, nadat ze het konijntje had laten vallen. 'Ehm.. Ik wilde je even bedanken voor de training van vandaag, het is vast niet al te prettig om een kat met een handicap te moeten trainen.'

 'Duskcloud..' De donker gestreepte poes keek op toen ze de stem van haar apprentice hoorde. 'Ehm.. Ik wilde je even bedanken voor de training van vandaag, het is vast niet al te prettig om een kat met een handicap te moeten trainen.' Duskcloud wist dat ze nu uit beleefdheid moest zeggen dat ze het helemaal niet erg vond, maar ze had al met zichzelf afgesproken dat ze gewoon eerlijk tegen Skewpaw zou zijn en er niet omheen zou draaien. “Ik moet eerlijk zeggen dat ik er eerst zelf ook niet zo blij mee was.” Zei ze tegen haar apprentice. “Maar ik probeer het gewoon te zien als een teken dat Stormstar genoeg vertrouwen in me heeft om een kat zoals jou te trainen.” Ze nam nog een hap van haar prooi en keerde zich weer tot haar apprentice. “En ik moet ook zeggen dat het best wel een uitdaging is om jou te trainen, maar ik ga zo'n uitdaging niet uit de weg."

 

“Ik moet eerlijk zeggen dat ik er eerst zelf ook niet zo blij mee was.” Sprak haar mentor, iets wat wel te verwachten viel. Bijna geen enkele kat zat er echt op te wachten om een gehandicapte kat te trainen. “Maar ik probeer het gewoon te zien als een teken dat Stormstar genoeg vertrouwen in me heeft om een kat zoals jou te trainen.” Duskcloud nam nog een hap van haar prooi. “En ik moet ook zeggen dat het best wel een uitdaging is om jou te trainen, maar ik ga zo'n uitdaging niet uit de weg." Met die woorden sloot ze het verhaal af, Skewpaw knikte begrijpend. 'Ik ehm..' Begon de jonge kattin, nog ietwat verlegen. 'Vind je het goed als ik bij je kom zitten?' Miauwde ze weifelend, niet zeker van de reactie van de warrior.

'Ik ehm..' Begon haar apprentice wat verlegen. 'Vind je het goed als ik bij je kom zitten?' fronste verrast. Ze had eigenlijk niet verwacht dat Skewpaw buiten hun trainingen iets met haar te maken wilde hebben. “Ja hoor.” Zei ze een beetje ongemakkelijk. “Maar zou je liever niet bij de andere apprentice's zitten?” Vroeg ze voorzichtig. Duskcloud had zelf nooit zo'n geweldige band met haar mentor gehad. Ze had de oude chagrijn buiten de trainingen altijd zoveel mogelijk gemeden, en ze had nooit geen enkel sprankje jaloezie gevoeld voor de anderen die het wel goed met hun mentor konden vinden.

“Ja hoor.” Klonk het response van haar mentor, ietwat ongemakkelijk. Verlegen nam de jonge, lichtgekleurde kattin plaats. “Maar zou je liever niet bij de andere apprentice's zitten?” Skewpaw haalde haar schouders op. 'Ik heb niet echt veel vrienden onder de apprentice's.' Een schaapachtige glimlach was op haar gelaat verschenen. 'Komt voornamelijk doordat ik anders ben,' merkte ze droog op. Ze had nooit veel vrienden gehad, ook niet toen ze nog een kit was, hooguit had ze een paar gezellige gesprekken gehad met leeftijdsgenootjes. Toch waren er genoeg katten die wel vriendelijk voor haar waren geweest, maar de jonge apprentice kon zich er niet toe zetten echt vrienden te maken.

 'Ik heb niet echt veel vrienden onder de apprentice's.' Zei Skewpaw. De donkere poes wist even niet wat ze moest zeggen en nam snel nog een hap van haar prooi. 'Komt voornamelijk doordat ik anders ben,' Zei haar apprentice droog. Duskcloud kauwde ongemakkelijk op haar prooi terwijl ze over een geschikt antwoord nadacht. Zelf had ze ook nooit echt vrienden gehad, maar dat kwam, omdat ze er ook geen behoefte aan had. Ze kon af en toe wel een praatje met iemand houden, maar verder dan dat ging het nooit. “Er is niets mis met alleen zijn.” Zei ze uiteindelijk. “Ik had ook nooit veel vrienden.”

“Er is niets mis met alleen zijn.” De schele kattin keek een kort moment naar haar donkergekleurde mentor, alvorens een paar happen van haar prooi te nemen. “Ik had ook nooit veel vrienden.” Een kort moment wist Skewpaw niet wat ze moest zeggen, iets wat haar wel vaker voorkwam. Ze was nooit echt een prater geweest, de diepgaandere gesprekken konden al helemaal vreselijk voor al zijn. 'Het is wel eenzaam..' Merkte de apprentice op. 'Hoewel je er wel aan gewend raakt.'

Duskcloud was niet verbaasd toen Skewpaw even niet wist wat ze moest zeggen. Zelf zou ze het ook niet weten en het was waarschijnlijk een van de meest diepgaande dingen die ze in maanden had gezegd. 'Het is wel eenzaam..' Zei haar apprentice. 'Hoewel je er wel aan gewend raakt.' Duskcloud knikte. Het was geen nieuwe informatie voor haar, maar ze dacht dat Skewpaw het gewoon even kwijt wilde. “Het probleem met vrienden is dat je aan ze gehecht raakt.” Zei ze zacht. “En hoe meer je aan ze gehecht raakt, hoe meer pijn het doet als ze je uiteindelijk in de steek laten, en die pijn wil ik nooit meer voelen.” De donker gestreepte poes vroeg zich opeens af waarom ze dit aan haar apprentice vertelde. Skewpaw hoefde haar levensverhaal niet te kennen. Niemand hoefde dat.

“Het probleem met vrienden is dat je aan ze gehecht raakt.” Sprak de gestreepte poes zacht. “En hoe meer je aan ze gehecht raakt, hoe meer pijn het doet als ze je uiteindelijk in de steek laten, en die pijn wil ik nooit meer voelen.” De woorden van haar mentor, deden Skewpaw lichtelijk fronsen. Zich afvragend wat er in het verleden van de warrior gebeurd is, maar bang haar met de vraag te beledigen. En toch was het die zekere nieuwsgierigheid, die door haar hoofd woelde, die alle andere emoties overmeesterde. De nieuwsgierigheid die haar tot spreken bracht. 'Wat is er gebeurd? Waardoor heb je die pijn gevoeld en wil je hem niet meer voelen?' Miauwde de lichtgekleurde apprentice, het was misschien niet het meest subtiele om te zeggen. 'Erhm, als je het niet wilt zeggen begrijp ik het. Het zijn mijn zaken ook niet.'

OOC;; Sorry, laat. School is killing me ;c

Duskcloud kreeg gelijk van wat ze gezegd had toen haar Apprentice er vrijwel onmiddellijk op inging.  'Wat is er gebeurd? Waardoor heb je die pijn gevoeld en wil je hem niet meer voelen?' Vroeg Skewpaw nieuwsgierig. Duskcloud staarde niet goed wetend wat ze moest zeggen naar haar poten. 'Erhm, als je het niet wilt zeggen begrijp ik het. Het zijn mijn zaken ook niet.' Ze wilde er liever niet verder op ingaan, maar het leek haar niet eerlijk om haar apprentice eerst nieuwsgierig te maken, en daarna niets te willen zeggen. Ze zuchtte. “Nee, Ik heb je nu nieuwsgierig gemaakt.” Zei ze. “Toen ik nog jong was, heel jong, hebben de katten waarvan ik hield me pijn gedaan, letterlijk. Ik vertrouwde niemand, eigenlijk net zo'n beetje zoals nu. En toen ontmoette ik iemand bij waarbij ik me goed voelde, waarmee ik kon gewoon on praten zonder me te schamen of bang te zijn. Het was bijzonder, voor mij tenminste. Ik raakte zwanger van hem, en nadat ik het hem had verteld hebben we elkaar nooit meer gesproken. En mijn kittens stierven...” Duskcloud wist niet meer wat ze verder moest zeggen. Ze kreeg al een brok in haar keel als ze alleen al aan haar kits dacht, en ze had nooit eerder met iemand over hen gepraat.

OOC;; Gebeurt iedereen wel eens^^

“Nee, Ik heb je nu nieuwsgierig gemaakt.” Skewpaw wilde er eigenlijk iets tegen inbrengen, het waren immers haar zaken niet. Maar toch was het haar nieuwsgierigheid, die opnieuw overwon. Waarom bestond die verdomde emotie überhaupt? “Toen ik nog jong was, heel jong, hebben de katten waarvan ik hield me pijn gedaan, letterlijk. Ik vertrouwde niemand, eigenlijk net zo'n beetje zoals nu. En toen ontmoette ik iemand bij waarbij ik me goed voelde, waarmee ik kon gewoon on praten zonder me te schamen of bang te zijn. Het was bijzonder, voor mij tenminste. Ik raakte zwanger van hem, en nadat ik het hem had verteld hebben we elkaar nooit meer gesproken. En mijn kittens stierven...” De lichtgekleurde apprentice keek haar mentor aan, ze had niet geweten dat er zoiets ergs had gespeeld in het leven van de oudere kat. En dan had ze medelijden met zichzelf, puur vanwege een oogafwijking. Zij had niemand verloren om wie ze gaf, okay, ze had ook niet veel katten om wie ze gaf. Maar alsnog. 'Oh wat erg..' Miauwde ze zacht, niet precies wetende wat ze moest zeggen. De poes raakte een kort moment de neus van de warrior aan, als troostend gebaar. 'Sorry, ik had het niet moeten vragen,' sprak ze.

Duskcloud keek haar apprentice onzeker aan. Het was niet de bedoeling om Skewpaw in verlegenheid te brengen of om enige vorm van medelijden af te dwingen. 'Oh wat erg..' Zei Skewpaw waarna ze allebei een moment stil waren. Het voelde raar goed dat ze het aan iemand had verteld, maar toch voelde ze zich ongemakkelijk. Skewpaw raakte troostend haar neus aan en verontschuldigde zich. 'Sorry, ik had het niet moeten vragen,' Duskcloud glimlachte en schudde haar hoofd. “Het is niet erg.” Zei ze. “Het voelde goed om er eens over te praten. En weet je..” Een zei ze niets maar daarna gooide ze het eruit. “Jij bent de enige die ooit heeft gezegd dat je het erg voor me vindt.” Duskcloud zichtte zonder geluid. Het was lastig voor haar om dit aan iemand toe te vertrouwen. Na dit alles had ze niemand meer vertrouwd en nu vertelde ze het zomaar allemaal aan een apprentice die ze nog maar een dag had gekend. Haar eigen familie was er zelfs nooit voor haar geweest, maar ze was niet het soort kat dat nu zielig wou zitten doen zoals haar zus die zichzelf zo verschrikkelijk zielig vond.

“Het is niet erg.” Miauwde Duskcloud. “Het voelde goed om er eens over te praten. En weet je..” Het was even stil, de schele poes glimlachte lichtjes. “Jij bent de enige die ooit heeft gezegd dat je het erg voor me vindt.” Dat laatste verbaasde haar, hoe kon het zijn dat niemand ooit heeft gezegd dat ze het erg voor haar vinden? Dit verhaal was zo tragisch, dat kon je toch niet anders dan erg vinden? 'Maar het is ook erg, zoiets wens je niemand toe.' Verzuchtte ze. 'Zijn er echt katten die het niet erg voor je vinden?'

Skewpaw keek haar verbaasd aan. 'Maar het is ook erg, zoiets wens je niemand toe.' Duskcloud knikte. Ze zou het inderdaad niemand toewensen. 'Zijn er echt katten die het niet erg voor je vinden?' Vroeg Skewpaw. Duskcloud zuchtte. Ze vond het lastig om erover te praten, maar ze wilde nu niet terugkrabbelen. “Ze vinden het vast wel erg.” Zei ze. “Maar ze vinden het niet erg genoeg om het tegen me te zeggen of me proberen te troosten of om ook maar te proberen om er voor me te zijn.” Wat verlegen keek ze weg. Het was niet haar bedoeling om medeleven op te wekken, maar het was lastig om de waarheid te vertellen zonder zielig te doen.

“Ze vinden het vast wel erg.” Zei Duskcloud.  “Maar ze vinden het niet erg genoeg om het tegen me te zeggen of me proberen te troosten of om ook maar te proberen om er voor me te zijn.”  Haar mentor keek ietwat verlegen weg. Wat niet al te verrassend was, immers was Skewpaw pas één dag haar apprentice. De lichtgekleurde poes was het ook niet gewend dat andere katten dit soort dingen met haar deelden, het was ergens wel fijn dat iemand eindelijk vertrouwen in haar leek te hebben. Dat gevoel had ze vroeger nooit gekend, eigenlijk had ze het nooit gekend tot op de dag van vandaag. 'Ik vind het in ieder geval wel erg,' sprak ze onzeker. 'Niet dat dat echt een troost is, maar eh.. het is iets..' Vervolgde ze, met een klein glimlachje op haar gelaat.

'Ik vind het in ieder geval wel erg,' Zei Skewpaw wat onzeker. Duskcloud glimlachte even naar haar. Ze was in ieder geval niet de enige die zich er wat ongemakkelijk bij voelde. 'Niet dat dat echt een troost is, maar eh.. het is iets..' Vervolgde Skewpaw. Een moment was Duskcloud van plan om te zeggen dat ze geen troost nodig had en dat je daar niets aan had in het leven, maar ze bleef stil. Misschien had ze het toch wel nodig. Het was al een pak van haar hart dat ze deze korte samenvatting van haar leven met iemand had gedeeld. Hoe zou het dan wel niet voelen als ze in het verleden eerder haar hart bij iemand had gelucht? “Dankje.” Zei ze zacht terwijl ze haar apprentice recht aankeek, maar daarna weer haar blik afwendde. “Misschien kan ik je wat over de andere clans vertellen.” Zei ze om van onderwerp te veranderen. Ze praatte niet graag over haarzelf en het leek haar goed om voorlopig even bij het gevoelige onderwerp vandaan te blijven.

“Dankje.” Sprak Duskcloud zacht, terwijl ze de apprentice recht aankeek. Maar kort daarna haar blik weer afwendde. “Misschien kan ik je wat over de andere clans vertellen.” Skew wist dat haar mentor van onderwerp wilde veranderen, dat begreep ze ook. De jonge poes praatte zelf ook niet graag over zulke gevoelige onderwerpen, vooral als het dingen waren die over haar gingen. De dingen uit haar verleden. 'Ja graag,' stemde ze dus maar glimlachend in. Zich voornemend niet verder te vragen naar het verleden van de warrior, hoe nieuwsgierig ze er ook naar was. Plus dat ze ook wel nieuwsgierig was naar de andere Clans, ze kende de geuren wel. Maar wist eigenlijk niet veel over de Clans, ze was immers ook nog nooit mee geweest naar de grote vergadering op de Fourtrees. 'Hoe zit het met de Sunningrocks?' Klonk de vraag die haar opeens binnen was geschoten. 'Behoorden ze altijd al toe aan de ThunderClan?' Ze wist dat de RiverClan en de Thunderclan beiden het gevoel hadden dat de Sunningrocks tot hun territoria behoorde, maar ze wilde nu eigenlijk wel eens weten hoe dat nou precies zat.

'Ja graag,' Zei Skewpaw glimlachend. Duskcloud glimlachte flauw terug, blij dat haar apprentice niet verder vroeg. 'Hoe zit het met de Sunningrocks?' Vroeg de lichtgekleurde apprentice. 'Behoorden ze altijd al toe aan de ThunderClan?' Duskcloud grijnsde breed. Dit was een van haar onderwerpen. Ze was trots op haar clan en net zoals veel anderen was ze bereid haar leven ervoor te geven. “Nee.” Zei ze. “Sinds de dag dat de grenzen van de clans voor het eerst gemarkeerd waren is er veel bloed vergoten voor Sunningrocks. In sommige tijden vochten Riverclan en Thunderclan feller dan in andere, maar er is al opvallend lang tijd niet meer over gevochten.” Zei ze. Dit waren de feiten, maar ze besloot haar mening er ook aan toe te voegen. “Thunderclan heeft weinig aan Sunningrocks terwijl Riverclan de oevers kan gebruiken om er te vissen. Stormstar is een goede leider die het beste wil voor zijn clan, maar soms denk ik dat hij zoveel belang hecht aan vrede dat hij de clan zwak laat lijken. We hebben Sunningrocks altijd gebruikt om te bewijzen dat we een sterke clan zijn, en ik denk dat de clans denken dat we Sunningrocks op hebben gegeven en daarom denken dat we zwak zijn.” Sloot ze af. Dit onderwerp lag een beetje gevoelig bij haar, en ze had echt voor respect voor Stormstar, maar zij had het anders gedaan.

“Nee.” De lichtgekleurde apprentice spitste haar oren, in verwachting van een verhaal ter uitleg. “Sinds de dag dat de grenzen van de clans voor het eerst gemarkeerd waren is er veel bloed vergoten voor Sunningrocks. In sommige tijden vochten Riverclan en Thunderclan feller dan in andere, maar er is al opvallend lang tijd niet meer over gevochten.” Sprak Duskcloud, het verhaal was inderdaad aan de pas gekomen. “Thunderclan heeft weinig aan Sunningrocks terwijl Riverclan de oevers kan gebruiken om er te vissen. Stormstar is een goede leider die het beste wil voor zijn clan, maar soms denk ik dat hij zoveel belang hecht aan vrede dat hij de clan zwak laat lijken. We hebben Sunningrocks altijd gebruikt om te bewijzen dat we een sterke clan zijn, en ik denk dat de clans denken dat we Sunningrocks op hebben gegeven en daarom denken dat we zwak zijn.”  Het was te merken dat haar mentor dit makkelijker vond om over te praten, zijzelf ook trouwens. 'En hoe zit het met de andere Clans? Hebben we daar ook conflicten mee gehad?' Skewpaw hield haar kop vragend schuin.