Little hope {Starlingpaw}

Haar heldere blauwe blik vertoonde even iets van opwinding toen ze in een razend tempo door het territorium heen rende. Haar lange pluizige staart raasde achter haar aan en telkens wanneer haar poten in contact kwamen met de grond schopte ze een hele hoop aarde naar achter. De wind die door haar vacht heen suisde leek al haar problemen mee te nemen. Al wist ze dat dat maar voor even was. Zodra ze weer stilstond zou ze toch weer hervallen in haar depressieve bui, ondertussen kende ze haarzelf al wel. Dat was misschien maar beter ook. Ze wist dat ze geen moeite meer moest doen om erbij te horen, uiteindelijk negeerde iedereen haar toch. Ze was er zeker van, durfde haar leven erop te wagen dat Starlingpaw iedereen tegen haar opstookte. Het was gek, een beetje eigenaardig zelfs. Gravelpaw wou maar dat iedereen eens naar haar omkeek, en dat ze niet de hele tijd hun blikken op haar zuster gericht hielden. Maar zelfs zij kon er niks aan doen dat ze de hele tijd aan Starlingpaw dacht.
Ondertussen drong er een scherpe geur haar neus binnen en vertraagde de poes wat bij het zien van een donkergrijze strook. Echter was ze niet snel genoeg om volledig in te houden en vloog ze als gevolg op volle snelheid het pad op. Eerst zag het er allemaal gewoontjes uit, maar zodra haar pootkussens het hete oppervlak aanraakten sprong ze even op. Maar dat was niet het enige dat haar aandacht trok. Een razend, brullend geluid kwam steeds dichter bij en toen de poes zich omdraaide merkte ze op dat er een glimmend ding op haar af kwam razen. Instinctief sprong de poes sierlijk opzij, nog ruim op tijd voordat het monster haar werkelijk overreden zou hebben. Met grote ogen keek ze het ding na. Wat was dát?

Met een vies gezicht trok ze haar pootje terug uit een hoop sneeuw. Een of andere Warrior was waarschijnlijk Moons geleden vergeten zijn prooi op te halen en nu lag het er verrot bij. Yuk! Starling onderdrukte de behoefte om haar maaginhoud uit te spugen en draaide zich direct om. Misschien was er wel een vreemde kraai die dit beetje voedsel wel zou opeten. Zij? Ha! Zelfs al was ze zo mager als een worm, kraaienvoer zou ze nooit eten! Met een snelle pas verwijderde ze zich van haar vondst en keek met grote groene ogen naar haar omgeving. Onderhand had ze wel vaker hier rondgelopen en kende ze een paar dingen wel. Natuurlijk had ze nog niet alles onderzocht en de paar dingen die ze had geleerd van Snowdrop van het territorium, hielpen er een beetje bij. Een beetje, natuurlijk, niet belachelijk veel. Ze kon het zelf wel vinden.

Langzaam kwam ze tot stilstand en keek wat lui over het vlakkere gebied. Een grommend geluid deed haar oren echter opspringen en ze drukte haar oren tegen haar nek toen er een groot zilveren ding voorbij kwam rennen. Het was vele malen groter dan een kat en de vacht glom in het zwakke zonlicht. Wat? Nieuwsgierig deed ze een pas naar voren, maar had net even gemist dat er onder haar poot geen land zit, maar een kleine afdaling. Ze verloor gelijk haar evenwicht en viel in een plas met vervuild water. "Gadver!" Riep ze verafschuwend uit en sprong gelijk op. Haar vacht zat onder de smurrie en toen ze haar tong erover liet gaan, trok ze meteen een vies gezicht. Vurig wierp ze een blik naar de poel en zag een soort regenboog verschijnen rond de randen. Twoleg spul..

Gravelpaw keek even geschrokken op toen ze ergens in de verte een luide plons hoorde, met nadien nog de stem van iemand die scheldwoorden uit haar mond pulverde. Ietwat nieuwsgierig spitste ze haar oortjes en liep ze met een rustige tred in haar passen in de richting waar het geluid vandaan was gekomen. Ze verwachtte niet echt dat het iets anders dan een kat zou zijn, aangezien ze de stem ergens in het kamp al eens eerder had gehoord. Echter was diegene te ver van haar verwijderd en had ze de stem niet fatsoenlijk kunnen identificeren. Haar blauwgrijze pootjes droegen haar snel en geluidloos naar de plek toe en voorzichtig liet ze haar heldere blik over het gebied heen glijden, om uiteindelijk een kat op te merken. Ze had nog niet door wie het was, en het was ook onmogelijk de geur ergens bij een kat te plaatsen aangezien er een laagje over diegene's vacht hing, en dus ook de reukmarkering blokkeerde. Rustig trippelde ze wat dichter naar de poes toe en tikte ze voorzichtig met haar voorpootje op haar schouder, in de hoop dat de vreemdeling zich zou omdraaien. "Alles oké?" Vroeg ze vervolgens op haar zachte, tedere toon welke ieders gehoortrommeltjes wel zou strelen. Het was nou eenmaal eigen aan een vrouwelijke kat dat die een zachtere stem hadden dan een mannelijke, maar de hare overdreef hierop. Al kwam dit eerder gewoon omdat ze geen ruzie met andere wilde, en dus altijd maar zo lief mogelijk probeerde te praten.

Heel voorzichtig liet ze haar pootje over het spul gaan en ze zga dat haar schrik dat er nu aan haar voorpootje een zwart vlies zat. De Apprentice schudde er snel mee en spetters vlogen in het rond en drupten op het gras rond de plas. Als ze die Twolegs maar eens te pakken kon krijgen.. Dan zouden ze niet langer met ogen rondlopen! "Alles oké?" De plotselinge aanraking van een kat deed haar opschrikken en met een ruk draaide ze zich om. Het duurde even voordat ze de persoon voor haar had geplaatst, maar gelijk met het moment vlamde haar blik op. Gravelpaw. Even dacht ze terug aan het verrotte stuk prooi dat ze had gevonden en glimlachte in zichzelf, maar de realiteit sloeg haar in het gezicht. "Vroeg ik om medelijden?" Gromde ze nijdig en probeerde haar vacht uit te schudden, maar het spul had haar vacht tegen haar lijf aangedrukt en ze begon het door de vochtigheid al aardig koud te krijgen.

Ze zag dat de kat voor haar zich met een ruk omdraaide en haar aankeek met een vlammende blik. Nog steeds hield Gravelpaw haar kopje in een vragende positie. Het spul dat op de vacht hing van de kattin die voor haar stond maakte het onmogelijk, maar dan ook echt onmogelijk voor haar om d'r te herkennen. Pas toen ze de stem van de poes hoorde opdoemen ging er een belletje in haar hoofd rinkelen. 'Vroeg ik om medelijden?' Meteen nam de blauwgrijze poes een paar passen achteruit en legde ze haar kleine oortjes plat in haar nek. Starlingpaw. Haar instinct vertelde haar op dit moment maar één ding; Rennen. Rennen, vluchten voor de woorden die haar zuster zou gebruiken om haar weer te kwetsen. Maar haar poten weigerde de boodschap van haar hersenen aan te nemen en bleven koppig op hun plaats staan, het onmogelijk makende voor Gravelpaw om zich in veiligheid te brengen. Als een standbeeld stond ze daar. "O, jij bent het." Mauwde ze, tot haar eigen irritatie de nerveusheid horend in haar stem. Waarom was ze telkens van de kaart geslagen als ze Starlingpaw zag? Keer op keer sloeg ze helemaal dicht wanneer haar zus in de buurt was, als een bloem die dichtklapte zodra de zon verdwenen was. Haar pluizige vacht waaide even op toen een ijzige wind tegen haar gelaat woei en met een ijzige blik keek ze voor haar uit.

Gravelpaw leek haar weer te herkennen toen ze had gesproken en pissig keek Starlingpaw haar zusje aan, die daar maar stond. "O, jij bent het." Ze versmalde haar blik bij het horen van de nerveuze toon in haar stem en gromde zachtjes. Nog steeds had de andere grijze Apprentice geen spier bewogen. "Wat sta je daar dan nog?" Siste Starlingpaw vervolgens, haar geduld was meer dan op nu en ze deed een pas naar voren. "Help me of haal iemand die me wel kan helpen. Dit spul gaat maar niet weg." Haar woorden droegen een soort hulpeloosheid met zich mee en bitter keek de Apprentice naar beneden. "Alsjeblieft..?" Het woord perste ze snel tussen haar lippen door en ze weigerde nog op te kijken.

'Wat sta je daar dan nog?' Haar keel leek dicht te klappen en geen woord kwam nog uit haar mond gerold. Ze zou er niet op in gaan, Starlingpaw zou toch alleen maar haar woorden in het belachelijke trekken. Inderdaad, wat deed ze hier nog? Ze had beter weg kunnen rennen toen ze er de kans nog voor had, maar nu was ze verdoemd om de pesterijen van haar zuster te verdragen. 'Help me of haal iemand die me wel kan helpen. Dit spul gaat maar niet weg.' Ze keek ietsjes meer op maar was nog altijd op haar hoede. Ze wist maar al te goed dat de zilveren kattin haar niet zomaar om hulp zou vragen, en als de poes dat wel deed ze zich uiteindelijk gewoon maar aardig had voorgedaan, omdat ze haar probleem niet alleen kon oplossen. Nog steeds veroerde de blauwgrijze poes geen vin en bleef ze staan waar ze stond, haar oren spitsende toen Starlingpaw weer iets zei. 'Alsjeblieft..?' Ze zou hier spijt van krijgen, sowieso.. Maar toch begon Gravelpaw zich stijfjes een weg richting Starlingpaw te banen en rook ze voorzichtig aan het spul dat op haar vacht hing. "Ik denk dat we naar de rivier zullen moeten gaan om dit spul eraf te krijgen, het ziet er namelijk niet echt smakelijk uit." Ze bedoelde hiermee dat het niet snugger zou zijn om het eraf proberen te likken, maar hetgeen wat ze niet wist was dat haar zus dat al geprobeerd had.

Ze verstijfde lichtjes toen haar zusje dichterbij kwam. Ze vertrouwde de haarbal voor geen enkele meter en als ze iets waagde te doen, lagen haar oren er zo af. "Ik denk dat we naar de rivier zullen moeten gaan om dit spul eraf te krijgen, het ziet er namelijk niet echt smakelijk uit." Ze legde haar oren in haar nek. Oh, was zo nu dan zo dom? Vurig wierp ze haar zusje een blik toe en rilde door de koude wind. Als ze niet snel schoon en droog werd, werd ze nog wel eens ziek. "Ga jij maar voor.." Mompelde ze bitter en keek Gravelpaw hierbij ook niet meer aan. "Zou.. je de wind voor me kunnen blokkeren?" Mompelde ze vervolgens weer wat zachter. Ze haatte dit.

Ze schrok even toen Starlingpaw haar een vurige blik toewierp. Wat had ze nu weer verkeerd gedaan? Met moeite hield ze de achterdochtige blik achterwege en bleef ze haar zuster neutraal aankijken. 'Ga jij maar voor..' Mompelde de poes bitter. Gravelpaw hoopte maar dat de poes zo sprak wegens het spul dat op haar vacht hing, en niet omdat ze nu hulp vroeg aan degene die ze juist het meest verafschuwde. "Zou.. je de wind voor me kunnen blokkeren?" Mompelde Starlingpaw nog, waarop de blauwgrijze poes een zacht knikje gaf en de leiding nam. Waarom deed ze dit eigenlijk? Waarschijnlijk gewoon omdat ze haar zus was, familie. En aangezien ze Bluestar al had verloren wou ze gewoon niet nog meer bloedverwanten kwijtspelen. Een zuchtje verliet haar mond waarna ze op een rustig drafje in de richting van de rivier liep.
Na enkele minuten gedraafd te hebben verscheen de rivier eindelijk in haar zichtveld en liet ze een tevreden glimlachje zien. Nog even en ze kon weer alleen verder gaan, nog even en ze was verlost uit deze vreemde situatie die maar met de minuut vreemder leek te worden. Gravelpaw schraapte haar keel even in de hoop dat als ze zou spreken haar stem niet zou overslagen. "We zijn er." Deelde ze voorzichtig mee, hopende dat ze Starlingpaw nu niet weer op de een of de andere manier kwaad zou maken. Rustig gleed de apprentice weer tot stilstand en maakte ze plaats voor haar zus zodat deze zich een weg tot aan de rivier kon banen. Het water was op deze plek niet bevroren, dat wist ze omdat ze de dag ervoor ook langs deze weg had gewandeld. Starlingpaw mocht het dan misschien niet beseffen, maar stiekem gaf Gravelpaw echt veel om haar. Echter zou ze dit niet toegeven, bang dat haar zus dat niet om haar deed.

Daar de dikke vloeistof die op haar vacht zat leek ze veel magerder, aangezien haar vacht tegen haar huid zat geplakt. Haar zusje begon te lopen en Starlingpaw probeerde de afstand zo groot mogelijk te houden, maar niet zo groot dat ze de volle wind tegen haar aan kreeg. Ze probeerde zo veel mogelijk sneeuw te ontwijken, zodat haar pootjes niet onderkoeld zouden raken en keek steeds ongeduldig op. Waar bleef die rotrivier? "We zijn er." Ze zag het water met grote ogen en rende er op af en gleed tot stilstand bij de oever. Haastig doopte ze haar voorpootjes in het water, haar achterpoten hadden zich vastgegrepen in de aarde zodat ze straks niet in het ijskoude water viel. De eerste aanraking was vreselijk, omdat haar al koude lichaam nu nog extra koud water er op kreeg. Toen ze haar pootjes grondig had gewassen, zag ze een wat donkerdere vlek verschijnen op het water oppervlak, maar daar bood ze weinig interesse in. Met haar nu schone voorpootjes dipte ze steeds weer in het water en langzaamaan verdween de dikke vloeistof. Als laatste touch liet ze haar tong een paar keer door haar vacht gaan en tot haar geluk proefde ze het spul niet meer. Eindelijk weer schoon.

Starlingpaw leek nog maar weinig interesse in haar te hebben. Het enige wat de poes nu nog leek te interesseren was het water waarin ze momenteel haar pootje in aan het doppen was. Gravelpaw zuchtte zachtjes en draaide zich geluidloos om. Ze had wel geweten dat haar zus haar niet zou bedanken, dat de 'vriendelijkheid' die ze zonet te zien kreeg gespeeld was. Misschien had ze haar zus toch beter aan haar lot over gelaten? Meteen schudde de blauwgrijze poes haar kopje en keek ze wat strakjes voor zich uit. Ze hield haar gezicht met gemak in de plooi en liet haar blauwe blik nog voor een laatste keer over haar schouder heen rollen. Maar Starlingpaw was nog steeds druk in de weer met haar o zo belangrijke poot. Tuurlijk moest die schoon zijn, de poes had een reputatie te behouden. Als de anderen haar zo zouden zien zouden ze haar meteen uitlachen. Daarom had Starlingpaw nét háár om hulp gevraagd, omdat ze wist dat Gravelpaw het niet in zich had om iemand te kwetsen of pijn te doen. Of dat was toch de enige oplossing die ze kon bedenken op de vraag waarom Starlingpaw nu niks tegen haar zei, en waarom ze zonet toch nog wel vriendelijk tegen haar was geweest. Opnieuw zuchtte de jonge apprentice en keek ze terug naar voren. "Ik.. ik ga terug." Mauwde ze zachtjes waarna ze in de struiken verdween en op een hard tempo van de andere kattin wegrende. Ze had niet gezegd waar ze terug naar zou gaan, want zoals gewoonlijk wou ze niet dat iemand haar zou volgen, en al zeker niet Starlingpaw.

"Ik.. ik ga terug." Hoorde ze nadat ze klaar was en haar vacht weer helemaal fluffig was. Geen vies spul meer en haar hele leven zou ze niet meer in die regenboogplassen stappen. Yuk! Hopelijk zou de Twoleg die dat veroorzaakt had, nog iets overkomen, dan was ze pas weer blij. Toen ze zich omdraaide zag ze Gravelpaw verdwijnen door de struiken en ze versmalde haar blik. Oh, dus mevrouw trok weer terug in haar schuwe schulpje? Mooi niet dat ze er ook nog achterna ging. Ha! Toch voelde ze een wat schuldig gevoel in haar maag, maar het was nog niet groot genoeg om niet te negeren. Langzaam begon ze langs de oever te lopen en keek naar het bijna geheel bevroren water oppervlak. Ze had haar zusje natuurlijk niet bedankt voor de hulp die ze had geboden, maar dat kon haar toch niet dwars blijven zitten?