Through the frontier ~Dimkit

Sneeuwvlokjes dwarrelden vanuit de lucht neer op haar vacht. Niet langer leek ze de kleine, zwarte apprentice uit shadowclan, maar noemde ze zichzelf de lelijke witte kattin uit shadowclan. Haar pootjes lieten afdrukken na in het verse sneeuw tapijt die niet veel later weer bedekt werden door een nieuwe lading sneeuw. Terwijl zich haar ogen vernauwden tot spleetjes spande zich de spieren in haar lichaam volledig op. Af en toe zakte ze zo nu en dan zo'n tien centimeter de sneeuw in waardoor ze haar pootje weer optilde en de klittende sneeuw van haar poot afwierp. Hierdoor kreeg haar poot weer zijn gewone zwarte kleur, totdat ze weer wegzakte en hij weer onder het witte poeder kwam te zitten. De kleine Slenderpaw maakte een geluidje die tussen snorren en grauwen in hing. Als uiting van haar irritatie aan de sneeuw. Maar niet langer werd ze er nog door gestoord. Het sneeuw aan haar poten verminderde en veranderde in humëuze bosgrond. Hier en daar lagen nog wat stukjes sneeuw maar niet langer om er zich aan te irriteren. De apprentice maakte een geluid tussen spinnen en neuriën in. Haar staart zwaaide lichtjes tevreden heen en weer. Terwijl haar pupillen zich groot maakten tegen de duisternis wierp ze zichzelf een bergje van bladeren in waarbij ze haar vacht en geur ging camoufleren met de geur van het gebladerde. Ietwat in de verte spotten haar oren enkele onbekende signalen op. Haar snuit stak de lucht in waarbij ze de stinkende geuren neutraliseerde in haar reukorgaan. Nieuwsgierig brachten haar poten haar die richting uit waarbij ze niet langer nadacht over de irriterende sneeuwvlokken.

Door het witte geruis van de vlokken heen pikten haar ogen één of andere grens op. De geuren vermengden zich met het beeld ervan en niet langer was het onbekend voor haar. Het hoge gras die haar voor nu nog verborg boog neer onder het gewicht van haar lichaam. Niet veel verder van wat de zwarte stinkende grens leek te zijn stootte ze per toeval op iets kouds. Geschrokken sprong ze zo'n half metertje achteruit. Nieuwsgierig tikte haar linker voorpoot tegen het metalen ding aan dat niet van positie leek te willen veranderen. Uiteindelijk liet ze het ding voor wat het was door één of ander geluid die uit de verte leek te komen. Slenderpaw waagde zich tot vlakbij de rand met de brede stinkende grens. Het geluid werd steeds luider totdat één of ander monster haar in een oogwenk voorbij reed en ze geschrokken het veld terug in rende waar ze nog eens tegen het metalen blikje aanliep en ze vervolgens de andere kant uit draaide en hijgend stilstand nam bij een bevroren riviertje vlak naast de grens die verborgen leek te zijn door het hoge gras. Haar pupillen vergroten en verkleinden zich nog steeds van de schrik. Terwijl haar ademhaling langzamer gestabiliseerd werd boog haar lichaam zich naar het schamele bevroren riviertje toe waarbij ze zichzelf door haar spiegelbeeld bekeek. Haar vacht was half wit, half zwart. Het irriteerde haar, maar deze keer liet ze het niet meer merken. Haar oren vingen een geluid ergens niet ver van haar vandaan op. Een pad door omver geworpen gras leidde haar uiteindelijk naar de bron. Enkele kleine poot afdrukken stonden in de zachte grond gedrukt. Hoewel ze weinig van poot afdrukken af wist, merkte ze gauw op dat deze allesbehalve van haarzelf waren. Automatisch spanden haar spieren zich aan. Haar lichaam bukte zich waardoor ze lenig uit haar positie over het struikje heen schoot en vlak voor het lichaam van één of andere kat terecht kwam.