Let the world know who you really are [Dangerdance]

Haar gele ogen staarden om zich heen terwijl ze de geur van het gebied opsnoof. Al een tijdje was ze onder training om een warrior te worden en ergens beviel het haar helemaal niet. Dit was nooit het pad geweest dat StarClan voor haar had gekozen. Maar toch kon ze niks anders doen dat haar kop buigen en haar lot te accepteren. Met dat in haar achterhoofd had ze ook echt wel haar best gedaan om de tactieken te leren die Breakingdawn haar al zo vaak had moeten uit leggen. Ze had zelfs tot haar verbazing leren zwemmen, iets dat ze nooit had gedacht te durven na het ongeluk met haar broertje zoveel manen geleden. Ze was nooit echt over de dood van haar familie heen kunnen komen, ze had teveel moeten zien daarvan om het te kunnen accepteren. En toch zou je het nooit van haar kunnen zeggen, de pijn die ze had gevoeld had altijd verborgen gelegen achter haar zachtaardigheid en geduld die ze in de tijd had opgebouwd.

Toch lag haar voorkeur bij jagen, ze was er dan niet de beste in maar het was nog de enige optie die haar dichterbij haar oude bezigheden hield. En toch diep van binnen durfde ze het niet te vragen aan Nightstream of Whippaw of ze hen zo nu een handje kon helpen. Al was het maar met het verzamelen van benodigdheden. Onbewust mistte ze het gewoon te erg, maar ze kon het niet laten merken.

Langzaam droegen haar gitzwarte massieve poten haar richting de rivier waar ze toch geschokt stil bleef staan. Die geur, ze zou hem uit duizenden herkennen, zelfs nu hij vermengd was met de clangeur van de ThunderClan. Voor ze het door had schoten haar oren naar achteren en ze sprong soepel over de kleine steentjes naar de overkant voor ze zich halverwege bedacht en stil bleef staan, starend naar de oever. Hij was daar, ze wist het zeker! Haar ogen begonnen langzaam te branden van woede, iets wat geen ander ooit bij haar zou kunnen zien. Ze moest weten wat hij met de toen destijds jonge apprentice had gedaan. Ze wist het nu dan wel maar ze wilde het uit zijn mond horen komen en het liefst waar Silverfang bij was maar ze had tegen Breakingdawn al gezegd dat ze dat niet konden doen. Het zou chaos veroorzaken en dat was het laatste wat ze wilde. Al wat ze nu wilde was de waarheid  uit zijn mond horen, ookal wist ze deze al. En als ze het iet vredig kreeg zou ze het er als een warrior wel uit krijgen. "Dangerdance!'' Riep ze gewoon zonder een schijn van angst in haar grote lichaam te voelen.

In a world of hurt
would you lose yourself?
would you become the beast that hunts you down
inside you cry
but you can't help it
before you know..
you became a monster

Met zachte pasjes trippelde de kleine roestbruin gestreepte kitten de Nursery uit. "Kom terug Dangerkit!" Riep zijn vaders stem hem na. Maar de kitten luisterde niet. Zijn vader had geen overwicht op hem. Hij was sterk genoeg, de enigste overlevende uit het nest, tenminste, dat was wat zijn vader hem voorhielt. Maar Dangerkit was nog te jong om er acht om te slaan. Zijn papa sprak toch eenmaal altijd de waarheid? Of bestond zijn jonge leventje, nog geen 2 manen oud, nu al uit een leugen? Nee vast niet. Vrolijk trippelde Dangerkit verder terwijl hij naar elke kat in het kamp keek met zijn groene oogjes. Wat waren ze allemaal groot! Dangerkit glimlachte zacht, ooit zou hij ook zo groot worden, ooit zou hij de beste Warrior ooit worden! Hij zou het laten zien! Zijn mama had hij nooit gekend, maar zijn papa was altijd dichtbij, ook al sloeg hij hem af en toe. Waarom? Had hij hem ooit gevraagd. Het antwoord was simpel. Dangerkit deed zijn papa te veel denken aan mama. Het was Dangerkit's schuld dat mama dood was. En Dangerkit leefde er mee. Hij had mama vermoord, hij had zijn mogelijke broertjes en zusjes vermoord, maar zijn papa verzorgde hem toch licht.. dat was lief, meer als Dangerkit verdiende. Maar nu wou dangerkit daar niet meer over nadenken, hij stormde het kamp uit op zoek naar avontuur. Katten schreeuwde iets na maar Dangerkit luisterde er niet meer naar. Tot hij in een schitterend bos kwam. Bloesem stond in de bomen, een adembenemend gezicht. Tot.. Die rode gedaamte. Die sterke lucht van bloed. De aanval van zijn vader.. De vos die met doodse ogen boven het lijk van zijn papa naar hem keek...


Langzaam opende hij zijn ogen en keek iets op naar de zon. Vele zonden.. Hij had zo veel moorden gepleegd om uiteindelijk goed te lijken, zijn vader te laten zien hoe sterk hij wel niet was. En hoe zinloos was het allemaal geweest. Hij was niet meer dan de geest van een kat die hij ooit hoorde te zijn. Maar hij was op een betere weg. Of nou ja.. Iemand trok hem daarop. Zij met haar betoverend groene ogen. Ze maakte hem onzeker liet hem zich zorgen maken over haar fragiele lichaam. Ze haalde in hem naar boven wat Redheart en Suntail nooit hadden gekund. Wat Hiddentear nieteens zou kunnen beginnen met proberen. Moongaze trok hem terug naar de realiteit. En misschien was het maar beter ook. Wie weet kon hij toch echt een nieuw leven beginnen. De demonen uit zijn verleden achter zich laten..

En toch altijd zouden ze terugkomen. Het moment dat Danger dacht zonder te kunnen leven. En zo ook de stem die zijn naam uitsprak. Er zat geen angst in, nieteens de wantrouwen die hij normaal hoorde. Langzaam maar zonder iets van emotie draaide de kater ook zijn hoofd om degene van wie die voor hem o zo gehaatte stem hoorde aan te staren. "Whisperwind." Sprak hij enkel simpel en stapte naar haar toe. De wind trekkend aan zijn vacht en zijn ogen strak samengeknepen. "Ik neem aan dat je niet zo dicht bij Thunderclan territorium bent gekomen voor een gezellig kletspraatje met je oude clanmates." Sprak hij langzaam en zwiepte met zijn staart. "Als je wilt horen hoe het met ze gaat, het gaat geweldig afgezien dan van het feit dat ze gebroken zijn omdat iedereen wel familie is verloren. En ik vraag me af Medicine Cat er bestonden toch dingen als prophecies?" Siste hij en staarde haar strak aan. "No wonder Riverclan took your name as medicine cat away, you couldn't even forsee that your own leader would die." Hij gromde en staarde op haar neer. "Like I said everyone's doing just fine so leave and don't give me any more reason to chop that pretty little head off your body as revenge for murdering my brother."

Zodra ze zijn stem hoorde spande al haar spieren op en haar oren schoten naar achteren. Ze sloeg haar donkere klauwen uit in de steen onder haar terwijl zee iets bewoog. ''Hou je mond, jij bent nooit anders geweest dan een verrader.'' Siste ze zacht en zwiepte met haar staart net over het water. ''Medicine cats zijn er om te helpen niet al jullie poezelige pootjes op de juiste plek te plaatsen.'' snauwde ze maar zette bijna geschrokken een stap achteruit. ''A clan has no need for two medicine cats! And Starclan never decided to tell me that would happen. it was ment to happen the way it did.'' siste ze en spande haar spieren verder op. ''You need a reason?'' Vroeg ze en staarde hem woest aan. ''Perhaps the name Dovesong rings a bell in that mind of yours!'' Siste ze en zette zich met alle kracht in haar achterpoten af om hem aan te vliegen. ''I never murdered Duststar, he made the choice to save others, something you wouldn't do since you only bring pain to others.'' Riep ze en haalde woest met haar klauw uit, ergens vergetend welk pad ze had belopen. Ze was nooit een vechter geweest maar was het volledig vergeten.

Hij snoof even en staarde haar strak aan voor hij in de lach schoot. "Ik een verrader?" Vroeg hij en schoot nog even in de lach. "I would have never betrayed Skyclan, hack I was the best warrior there could be." Gromde hij en staarde haar strak aan. "Wat je dan ook zegt Whisperwind je weet dat je fout zat! Je had het moeten zien en je zag het niet" Beet hij haar toe en staarde strak naar de zwarte poes. "Dovesong?" Vroeg hij zacht en grinnikte even. "Ahh yes little Dovepaw. Didn't know she was even allowed to get a warrior name. Honestly what was Duststar thinking. No wonder the clan didn't survive." Mompelde hij droogjes en staarde op naar haar toen ze op hem af schoot. "If you didn't feel guilty then why are you attacking?" Gromde hij en zette zichzelf af om haar vol uit de lucht neer te halen en opende zijn kaken om haar poot vast te grijpen en haar tegen de grond te houden. "Forgot something? You walked the path paw in paw with Starclan I fought for a damn right to live. I know every path of blood and I can kill you right now!" Hij gromde laag en duwde zijn poot vol op haar borst.

Ze staarde hem woedend aan en liet haar klauwen nog kort over de steen krassen. ''Je hoorde me!'' Siste ze kwaad voor haar oren helemaal plat neervielen op haar kop. ''You are nothing but filth!'' Snauwde ze en voelde haar woede alleen maar verder omhoog komen. ''You destroyed her! She would have been a perfect warrior if you would've kept your murdering paws off of her!'' Riep ze nu alle opgekropte woede loslatend. ''You have no idea what she is going through for the rest of her life!'' Ging ze verder maar staarde hem zonder angst aan. Ze hapte even naar adem zodra ze ze tegen de grond viel en probeerde haar poot los te trekken. ''You have to pay for what you did to her and to many more she-cats!'' Siste ze, nog veel teveel herinnerend. ''Cause what about Suntail from WindClan? Did you ever care about her or her kittens?'' Snauwde ze en probeerde zijn keel te raken met haar vrije achterpoot. ''I don't forget anything and don't tell me about blood!'' Siste ze voor ze begon te lachen en hem strak aanstaarde. ''Really now? Kill me? RiverClan knows of what you have done, they know how you look and if I die they know who killed me. Everyone will turn on you, leave you and look at ou with disgust.'' Siste ze en kwam alleen met haar kop omhoog om haar kaken vinnig om zijn poot te zette en zo hard als ze kon te bijten.

Niet onder de indruk bleef hij haar aanstaren. "I did hmm are you so sure that I did that?" Vroeg hij met een schuine lach en keek langzaam naar haar toe. "You want to know why I did it?" Fluisterde hij zoetjes en schudde zijn kop even. "Suntail's dead.. Three of the four kits are dead. Crowpaw is still out there and believe me I have more than enough contact with my blood." Fluisterde hij grijnzend en schoot op zijn beurt in de lach. "Who do you think Thunderclan will believe more? The brother of the formal leader or a ex medicine cat who couldn't even see the demise of her own clan. Off course that cat would make up lies in order to run away from her own failures." Fluisterde hij grijnzend. Even staarde hij op teon ze haar tanden in zijn poot zette en haalfde vol uit naar haar gezicht. "Easy now little girl. yuou don't want to end up in that river now do you.. Just like that little brother of yours.."

Haar oren schoten weer heen en terug voor haar lip opkrulde en haar tanden blootlagen. ''I am not dumb and recognise fur when it's underneath ones claws. And it was underneath yours, her long soft fur.'' Siste ze en staarde hem aan. ''She deserves to know why she wakes up screaming because of what some asshole did to her.'' Snauwde ze kwaad en snoof. ''I already know that, I have known Angelvoice who knew the same truth as I did!'' Siste ze maar bewoog niet om alleen op te staren voor een bijna absurd duistere grijns over haar lippen kroop. ''They would believe the one who has been through all this. Dovesong knows every detail of truth and she would be believed above both of us. I didn't fail with her cause she lives and she'll tell the story and you have no grip on her anymore.'' Ze lachtte voor ze hem woest aanstaarde en haar achterpoten optrok en hem met alle kracht van zich af trapte om omhoog te krabbelen. ''Whiskerkit drowned yes, but all of that is in the past now. I got over that and he never held a grudge.'' Siste ze en zette dreigend een stap naar voren. ''And unlike you who would join me in there, I can swim you can't.'' siste ze en zwiepte met haar staart voor ze met haar klauw uithaalde.

Hij kon alleen maar lachen, ziekelijk lachen terwijl hij haar aan bleef staren. "Good for her let her scream why don't you tell her I'l be waiting to finish the job." Siste hij lachend en gromde even. "She's weak that's why she deserves nothing but death and death will come to her, I'll find her sister and destroy that cat the cats she loves. Her friends, maybe I'll let her have kits and kill those one by one." Hij grijnsde ziek en een glimlach krulde rond zijn lippen. "You honestly believe she would ever open her mouth kitten?" Fluisterde hij en likte langs zijn lippen. Rustig liet hij de kattin los en gaapte. "You so sure about that?" Vroeg hij lachend maar staarde haar aan. "Zeg dat ssoort dingen niet te snel kleintje, je hebt geen idee waar ik toe in staat ben.."

Ze trok haar gele ogen niet weg van zijn blik, de woedde rees veel en veel te ver op in haar. Ze voelde zich nergens meer de Medicine Cat die ze eens was geweest. Er was niks vreedzaams over in haar geest. ''If she were weak she wouldn't have survived it or her kitten time. She would have been dead before that. And she has already pushed her sister out of her mind so you can look for Silentcry and kill her but she has forgotten her.'' Snauwde ze woest en beet half naar hem. ''Nobody will let you do that cause they are already warned and she would protect them with her life if she had to easy as that.'' Snoof ze en ze grijnsde duivels. ''She has already talked, even though she doesn't know.'' Siste ze met een lach voor ze haar poten breed neerzette. ''She told me in her sleep a lot more times lately and every other warrior will hear it even Nightstream.'' Ze lachtte zacht voor ze opnieuw met haar klauw uithaalde. ''As sure as Starclan keeps talking riddles.'' Siste ze zacht en snoof. ''Ik ben niet klein en je vergeet een ding, jij weet niet waar ik toe in staat ben. Je vergeet hoeveel meer kennis ik heb dan jij.'' Siste ze dreigend en staarde hem alleen aan.