Can I help you? [S T A R L I N G]

Dapplepaw trippelde het kamp uit, hij keek met grote ogen rond. Wat was het hier gróót! Dapplepaw begon te rennen in de open lucht, het was geweldig hier! Echter werd Dapplepaw's aandacht getrokken door een mus die probeerde iets uit de dikke laag sneeuw te pakken. Dapplepaw sloop richting de mus, maar hoe onhandig als hij was struikelde hij over zijn eigen poten en belandde hij vollop in de sneeuw wat de mus liet schrikken, en wegvloog. Fijn, goed gedaan Dapplepaw!

[S T A R L I N G P A W]

Langzamerhand begon ze de sneeuw wat vervelend te vinden, omdat haar poten elke keer wel bijna eraf vroren en ze ze meestal helemaal moest schoonmaken. Nors schopte ze met haar grijze voorpootje in de sneeuw en schudde haar grijze kopje afkeurend. Hopelijk zou het snel dooien, want dan liep er weer prooi over de grond en kon ze zonder dat gesluip haar maal eten. Plots hoorde ze het geluid van een opgeschrokken vogeltje en een.. gedempt iets? Nieuwsgierig keek Starlingpaw in de richting van het geluid en zag toen een lichtgekleurde kitten in de sneeuw liggen. Een lach ontsnapte uit haar mond en ze liep op de jonge Apprentice af. "Dat leek niet te lukken, hè?" Grijnsde ze met haar gewoonlijke arrogante toon.

Dapplepaw hoorde een kat aanlopen, en ging rustig opstaan, beter dan blijven liggen. "Dat leek niet te lukken, hè?" hoorde hij achter zich en hij keek naar de kat. Het was ook een apprentice, Starlingpaw, dochter van Bluestar maar dat boeide hem niet. Een kitten is een kitten, ondanks de ouders. "Daarvoor leer ik toch?" zei hij met een klein glimlachje. Gewoon slim zijn, en niet letten op de arrogante dingen. "Ik denk niet dat jij ook meteen die merel had gevangen zonder training, right?" vroeg hij maar aan de poes.

"Daarvoor leer ik toch?" Ze irriteerde zich nu al een die glimlach op zijn kop, maar bleef voor nu kalm, behalve dan haar staartpuntje, dat wat geïrriteerd heen en weer ging. "Ik denk niet dat jij ook meteen die merel had gevangen zonder training, right?" Ze trok haar wenkbrauwen op. Oh, dus nu kende hij haar opeens? "Misschien probeer ik het ook niet zonder training." Siste ze terug en snoof. "Want straks is er een kitten zonder eten, omdat er een of andere Apprentice was die zonodig wilde kijken of hij het wel kon doen zonder training." Ze zette een pruillipje op om het allemaal nog zieliger te laten lijken.

"Misschien probeer ik het ook niet zonder training." siste de poes en snoof even. "Want straks is er een kitten zonder eten, omdat er een of andere Apprentice was die zonodig wilde kijken of hij het wel kon doen zonder training." Dapplepaw gaf het niet zomaar weg. "Wow wow, sorry als ik je beledigd heb." verontschuldigde hij. "We zijn op de verkeerde poot begonnen. Laten we overnieuw beginnen wacht even." murmelde hij toen hij zich weer in de sneeuw liet vallen. "Oke oke, en dan kom jij nu weer aanlopen?" stelde hij voor, beter opnieuw dan een verkeerde indruk maken, toch?

OOC: Ik vind Dapple nu cute doen. Don't Judge xD

"Wow wow, sorry als ik je beledigd heb." Het kleine ventje leek eindelijk tot zinnen te komen en Starlingkit wierp hem een arrogante blik toe. "We zijn op de verkeerde poot begonnen. Laten we overnieuw beginnen wacht even." Een frons verscheen op haar gezicht toen de Apprentice zich weer in de sneeuw liet vallen. Wat in de naam van StarClan was hij aan het doen? "Oke oke, en dan kom jij nu weer aanlopen?" Hm? Moeite doen daarvoor? Ze rolde met haar ogen en met een kleine glimlach draaide ze zich om. Waarom deed ze dit toch. Met een zucht draaide ze zich nogmaals om en ging voor de Apprentice staan. "Oh, je bent gevallen! Moet ik je helpen?" Imiteerde ze een hulpvol persoon, al had ze niet echt veel moeite in de toon gestoken.

Dapplepaw hoorde een zucht uit de mond van de poes komen, maar ze werkte toch mee. "Oh, je bent gevallen! Moet ik je helpen?" imiteerde Starlingpaw als een hulpvolle kat. "Ja alstublieft, Ik probeerde een Merel te vangen voor een kitten, maar ik struikelde over mijn poten." zei hij zogenaamd beschamend. "Starlingpaw toch?" vroeg hij met een klein glimlachje, "Ik ben Dapplepaw, bedankt voor me uit de sneeuw te halen." vervolgde hij, zichzelf voorstellende. Hij dacht even terug aan net, had ie het weer verknald? "Sorry als ik het weer verknal, moet ik weer in de sneeuw gaan liggen?" vroeg hij wat schuldig aan de poes, hij was raar, onhandig. Dat wist hij onderhand wel.

"Ja alstublieft, Ik probeerde een Merel te vangen voor een kitten, maar ik struikelde over mijn poten." Zei de Apprentice, nog steeds wat onhandig gebracht, maar goed, ze moest meespelen. "Starlingpaw toch?" Ze gaf een koel knikje en schudde haar vacht uit. "Ik ben Dapplepaw, bedankt voor me uit de sneeuw te halen." Oké, leuk, leuk, was het nou klaar? "Sorry als ik het weer verknal, moet ik weer in de sneeuw gaan liggen?" Ze kneep haar ogen even dicht en schudde haar kop. Een minuscuul glimlach verscheen om haar mondhoeken. Hij probeerde het wel zeg. "Nee het is goed zo, Dapplepaw." Zei ze snel voordat hij weer daar beneden lag.

"Nee het is goed zo, Dapplepaw." zei de poes snel, en hij knikte vriendelijk, en dankbaar. Want die sneeuw was hartstikke koud! Hij schudde zijn vacht even uit, zodat zoveel mogelijk sneeuw uit zijn vacht verdween. "Weetje, ik vraag me af, waarom hebben we nooit gepraat?" vroeg hij aardig aan de poes. "We hebben 6 moons in dezelfde ruimte gewoond, maar toch nooit gepraat, dat is toch... raar?" vervolgde hij, straks had hij het verkeerd, damn. Dan stond hij voor paal en dan was hij natuurlijk weer onhandig. Hij bleef voor de zekerheid staan, door zijn onhandigheid zag hij zich al tegen de poes aanvallen, en dan werd ze weer boos enzo en hij had al niet te veel vrienden.

"Weetje, ik vraag me af, waarom hebben we nooit gepraat?" Ze had wat geïrriteerd haar ogn dicht geknepen toen het katertje zich had uitgeschud en ja hoor.. sneeuw was tegen haar aangekomen. Toch had ze een snauwerige opmerking maar even teruggebeten. Verbaasd hief ze een wenkbrauw op. Ze had met zoveel kittens niet gepraat. "We hebben 6 moons in dezelfde ruimte gewoond, maar toch nooit gepraat, dat is toch... raar?" Ze haalde haar schouders wat gemakkelijk op. "Je hoeft toch ook weer niet met iedereen te praten?" Zei ze terwijl ze naar de met sneeuw bedekte omgeving keek.

Hij zag dat toen hij zijn vacht had uitgeschud dat het tegen de poes was aangekomen. Hij dook een beetje schamend in elkaar en sloot zijn ogen voor een kleine seconde. "Oeps... sorry." zei hij met een beteuterd gezichtje. "Je hoeft toch ook weer niet met iedereen te praten?" hij schudde zijn kopje, hij had met helemaal niemand gepraat. Hij was zogezegd 'forever alone'. Dapplepaw ging kalm zitten, hij mocht nu niet weer vallen. Hij wist niet goed wat te zeggen en staarde dus even naar zijn poten. "Hoe is jouw mentor?" vroeg hij maar aan haar, niet echt wetend wat hij kon zeggen.

"Oeps... sorry." De grijze poes draaide wat met haar oortjes, maar sprak er verder geen woord over. Hopelijk had hij van zijn fout geleerd. "Hoe is jouw mentor?" Voor een klein moment verscheen er een zelfvoldane glimlach op haar gezicht. Ze had die Snowdrop geheel onder de duim, één zielige blik in haar groene ogen de Warrior zou haar laten doen wat ze zou willen. Maar snel haalde ze de grijns van haar lippen en keek Dapplpaw neutraal aan. "Wel goed," Antwoordde ze mild. "Die van jou?" Ze had werkelijk waar geen idee wie zijn Mentor wel zou mogen zijn. Ze had niet echt opgelet bij de ceremonie en wist niet eens wie haar zusje Sassykit als Mentor had.

"Wel goed," antwoorde de poes wat mildjes, haar ogen stonden neutraal, terwijl die van Dapple vriendelijk stonden. "Die van jou?" hij knikte. "Ik heb mijn pleeg-vader gekregen als mentor, Kestrelwing." zei hij tegen haar, dat klonk eigenlijk best raar, hij had een pleeg-vader en een pleeg-moeder, maar ze waren geen stel. Dapplepaw rook een eekhoorn in de buurt, maar hij zou er maar niet opaf gaan, zou hij vast weer op zijn smoel belandden. "Heb je behoefte aan eekhoorn? Er is er volgens mij een in de buurt." zei hij met een glimlachje.

"Ik heb mijn pleeg-vader gekregen als mentor, Kestrelwing." De grijze poes fronste wat. Dat.. was toch helemaal niet leuk? Een rilling gleed over haar rug. Oh wat was ze blij dat ze haar moeder niet als Mentor kon krijgen, dan was haar leven echt voorbij. "Heb je behoefte aan eekhoorn? Er is er volgens mij een in de buurt." Ze keek wat verrast op en haalde haar schouders op. "Zal ik hem dit keer maar vangen, want jouw pogingen zijn.. niet echt de beste." Zei ze nonchalant en trok zich niets van het feit aan dat haar woorden misschien gemeen konden overkomen.

"Zal ik hem dit keer maar vangen, want jouw pogingen zijn.. niet echt de beste." zei de poes wat nonchalant. Ach, wat boeide het hem, hij knikte maar gewoon naar de poes. "Probeer jij het dit keer maar, misschien steek ik er wat van op." zei hij met een kleine glimlachje, Terwijl hij goed ging zitten om te kijken hoe de poes het zou doen.

OOC: Shorty, but idunno what to write until you post xD

"Probeer jij het dit keer maar, misschien steek ik er wat van op." Ah er kwam eindelijk iets slims uit zijn mond. Starlingpaw zakte door haar grijze pootjes. Oh wat een gelukje dat ze toen ze een kitten was altijd stiekem op dode prooidieren had geoefend. En stilletjes kwam ze dichterbij, pootstap voor pootstap. Toen ze haar grijze kopje door de struiken duwde zag ze het bruine ding. De pluimstaart irriteerde haar tot het hoogste niveau, want dat deel was nooit te eten. Ze boorde haar nagels in de aarde, zodat die klaar stonden om het dunne velletje van haar prooi te doorboren. Zonder echt erbij na te denken sprong ze op, een strijdkreet verliet haar keel en de eekhoorn keek geschokt op. Midden in de lucht zag de jonge Apprentice hoe haar prooi zelf van haar weg begon te rennen. Nee! Ze belandde met een plof op de grond, haar nekharen overeind gesprongen en een luide sis kwam uit haar mond. Daar zat dat rotbeest dan, in een boom.

Dapple zag hoe de poes door haar poten ging en richting de eekhoorn achter de bosjes sloop. Niet lang daarna hoorde hij een strijdskreet en hij zag de eekhoorn voorbij rennen zo de boom in en hij hoorde een plof. Ze had er zo hard voor gewerkt! Dapplepaw schoot meteen achter de eekhoorn aan, en klom gewoon de boom in. "Hier komen eekhoorn.'' murmelde hij terwijl hij op de dunne tak liep. Straks zou hij er weer van af vallen, maar hij moest die eekhoorn voor Starlingpaw pakken! Hij balanceerde op de tak, en hij voelde hoe hij wiebelend daarop stond. Hij voelde de tak kraken, en de eekhoorn blijkbaar ook, maar het was al te laat, Dapplepaw sprong toen de tak brak, en in de lucht pakte hij het eekhoorntje vast. Hij kwam rollend in de sneeuw ten val. Hij zette de eekhoorn op de grond en zette snel zijn poot op de staart. "Hij is voor jou, jij mag het de beet geven." zei hij met een glimlachje. Eigenlijk had hij iets pijn aan zijn poot, maar hij zou zich er maar even overheen moeten zetten.

Ze gromde naar het stomme beest en plots schoot Dapplepaw langs haar heen en begon in de boom te klimmen. "Hier komen eekhoorn.'' Starling versmalde haar blik. Wat wilde hij hiermee bereiken? Haar ermee in te wrijven? Ze legde haar oren echt in haar nek toen ze een luide krak hoorde, maar Dapplepaw stond vervolgens gewoon weer voor haar neus. "Hij is voor jou, jij mag het de beet geven." Ze trok haar lip wat op en wierp een woedende blik op de kater. "Heb ik om jouw medelijden gevraagd?" Siste ze en sloeg woedend met haar staart, met een ruk draaide ze zich om en ging wat verderop beledigd zitten.

"Heb ik om jouw medelijden gevraagd?" Dapplepaw keek wat beteuterd, hij bedoelde het goed... De poes stond op, en draaide zich om, om vervolgens beledigd verderop te gaan zitten. Beteuterd keek hij naar de eekhoorn, die probeerde onder zijn poot vandaan te komen. Hij wist nu niet wat hij ermee moest doen, "Starlingpaw, zo bedoelde ik het niet." zei hij beteuterd tegen de poes terwijl hij daar bleef zitten. "Ik... Je had er zo je best voor gedaan..." murmelde hij zachtjes, "Mijn pleegvader zei altijd dat je als je goed gewerkt hebt, je daarvoor ook wel beloont moet worden..." zei hij terwijl hij keek naar de eekhoorn onder zijn poten, het gaf nooit op, hij wou leven. Zou hij... het diertje loslaten?

Het was even stil en ze dacht even dat de Apprentice was weggegaan, maar even later hoorde ze zijn stem weer. "Starlingpaw, zo bedoelde ik het niet." Ze gromde zachtjes, nee natuurlijk niet. "Ik... Je had er zo je best voor gedaan..." Ze begroef haar grijze pootjes in de aarde. "Mijn pleegvader zei altijd dat je als je goed gewerkt hebt, je daarvoor ook wel beloont moet worden..." Ze draaide haar kopje half om en wierp snel een blik op de kater met zijn eekhoorn. "Dan had je beter moeten nadenken voordat je iets ging doen." Gromde ze, net niet snauwend naar Dapplepaw.

Onderwerp: Re: Can I help you? [S T A R L I N G]