Spewin venom

Nog steeds verwonderd om zich heen kijkend liep de jonge apprentice door het landschap dat Thunderclan te bieden had. Ze was nu al een aantal keer buiten het kamp geweest en toch bleef het haar keer op keer verbazen. Ze zag telkens wel dingen die ze niet herkende of verdwaalde gewoon. Iets waar ze nu mee bezig was. Verdwalen. Het was ook gewoon zo groot dat ze niet meer goed wist welke kant ze op moest. Ze had geen flauwste benul meer van waar het kamp ongeveer zou moeten liggen. Uiteindelijk hoorde ze het kabbelen van een rivier. Zacht, maar net luid genoeg om het te horen. Ze spitste haar oren. Het water bleek niet zo ver van haar vandaan te zijn. Op een paar vossenlengtes afstand zag ze het glinsterende spul al door de bomen. Snel sprintte ze er naar toe om dan een noodstop te maken om niet in de rivier te moeten belanden. Dat zou nog wat zijn. Ze herkende de rivier vaag als de grens met Riverclan. Dat had Maskheart haar al laten zien. Rustig keek ze rond en zag plots een andere poes zitten. Ze zag er niet bepaald vrolijk uit. Even bleef ze naar het diertje kijken. "Gravelkit!" riep ze toen vrolijk uit, zich toen beseffend dat ze waarschijnlijk apprentice was. "Gravelpaw!" riep ze toen de naam opnieuw en liep naar de poes toe.

Haar blauwe blik dwaalde steeds weer af naar het wateroppervlak welke ondertussen weer gekalmeerd was en het ietwat wazig evenbeeld van haar gestalte terug weergaf. Haar oortjes hadden zich wat zielig naar beneden gespitst en haar oogjes waren half toe van vermoeidheid. Eigenlijk zou ze nu aan het slapen moeten zijn, maar ze het kon gewoon geen seconde langer uitstaan dat haar zus alle aandacht tot zich eiste. Niet dat Gravelpaw zo graag in de kijker wou staan, maar het feit dat dus geen enkele medeleerling zich iets van haar aantrok deed haar pijn. Het feit dat als ze plots zou verdwijnen, niemand het eens zou opmerken dat er een nest leeg was. En dit was het bewijs. Ze was even weg gegaan, en was iemand haar komen zoeken? Neen, tot nu toe had ze nog geen enkel teken van katten opgemerkt. Maar toen ze even haar ogen sloot schrok ze algauw weer op toen ze iemand haar naam hoorde roepen, of haar ex- naam dan. Gravelpaw sprong overeind en draaide zich in een razendsnel tempo om. Was iemand haar dan toch komen zoeken? Had iemand gezien dat er een kat ontbrak in de den? Echter smolt haar hoop algauw weer weg toen ze zag dat het Milkypaw maar was, de medicine cat apprentice. Zij sliep niet in de leerlingen den, maar ergens anders. Dus het was gewoon toeval dat de witte poes haar had gevonden, en dat ze dus niet echt specifiek naar haar opzoek was geweest. "Gravelpaw!" Riep de kattin haar naam opnieuw waarna ze dichter naar haar toe liep. "Oh, hoi Milkypaw." Sprak ze slechts terug, met een treurige ondertoon terwijl ze zich weer omdraaide om terug naar het water te kunnen staren.

De eerste keer dat ze haar naam zei, nog fout ook, was de apprentice opgesprongen en had ze zich met een ruk omgedraaide. Echter leek het sprankje hoop dat even in haar ogen brande, al snel weer uit te doven, toen ze haar naam nog een keer zei. "Oh, hoi Milkypaw." sprak ze slechts terug met een verdrietige ondertoon en even knipperde de poes met haar ogen. Gravel zag er niet bepaald vrolijk uit. De kitten staarde naar het water en het zou niet veel schelen of haar oren lagen plat in haar nek. Langzaam liep ze dichterbij en drukte toen haar neusje even tegen de wang van de donkere apprentice. "Is er iets?" vroeg ze voorzichtig en keek Gravelpaw aan. Dit was niet de Gravelpaw die zij kende. Gravelkit was niet zo depressief en verdrietig. Waar was die poes heen? "Je mag me alles vertellen, he" besloot ze er zacht achter te miauwen, "A..als je wil natuurlijk" Ze wende haar blik even af en keek naar de grond naast haar. Ergens hoopte ze dat Gravel het haar wou vertellen, maar ze was er niet zeker van dat dat ook daadwerkelijk het geval ging zijn.

"Is er iets?" Gooide Milkypaw meteen de olie op het vuur. Gravelpaw keek wat geschrokt naar achter en wist haar gelaatsuitdrukking nog maar net onder controle te houden. Hoezo? Was het dan zo opvallend dat ze ergens mee inzat? Instinctief schudde ze haar kopje en keek ze weer voor zich uit, het niet meer willende de witte poes aan te kijken. Want deze wist toch al meteen wat er aan de hand was. "Je mag me alles vertellen, he" Ja, zodat ze haar toch zou uitlachen zoals de rest had gedaan. "A..als je wil natuurlijk" Gravelpaw schudde opnieuw haar kopje, maar deze keer sneller. Ze wou niet dat ook maar iemand nog van haar problemen afwist. Timefall was de enige geweest die ooit haar vertrouwen had weten te krijgen. Maar nu deze dood was... nu had ze niemand meer. Haar vacht ontving een spookachtig laagje toen de maan ook uiteindelijk op haar scheen en plots draaide Gravelpaw zich weer om. "Er is niks!" Mauwde ze snel en luid waarna ze overeind krabbelde en langs de poes heen liep. Algauw versnelde ze haar passen en rende ze op een hoog tempo van de witte poes weg. Ze wou niet dat iemand het wist.. Milkypaw zou haar toch uitlachen... net zoals de rest had gedaan. Weer galmde het luide gelach van eerder deze dag toen de poes gestruikeld was over een takje door haar kop heen. Weer hoorde ze die kwetsende woorden haar oren binnendringen. Niemand viel nog te vertrouwen, ze wist nu ook dat ze dat ook beter niet kon doen. Want iedereen die ze liefhad werd toch van haar afgepakt.

De poes had haar hoofdje geschudt, "Oke," mompelde ze zacht. Heel even was het stil, tot alsof uit het niks de stem van Gravel weer te horen was. "Er is niks!" Mauwde de apprentice toen plots snel en luid waarna ze overeind krabbelde en langs de poes heen liep. Licht verward bleef Milkypaw een paar seconden zitten, had ze iets verkeerd gezegd of gedaan? Nee toch? Snel schoot ze toen achter haar aan. "Gravel, wacht!" miauwde ze luid en probeerde de poes in te halen. Uiteindelijk zag ze geen andere optie om haar te stoppen, dan een sprong te wagen en belandde toen tegen de zij van de poes, waardoor ze samen even over de grond rolden en zij uiteindelijk bovenop belande. "Gravel, heb ik iets verkeerd gezegd?" miauwde ze voorzichtig, waarna ze haar poten van de poes haalde en licht verslagen, schuldig en verdrietig naar de grond keek. Ze wou helemaal niemand kwetsen! Zeker Gravel niet. Waarom dan toch...

"Gravel, wacht!" Hoorde ze de witte poes roepen. Echter hield Gravelpaw niet in en bleef ze koppig haar vluchten volhouden. Haar ogen had ze dicht geknepen en haar pluizige staart wapperde wild achter haar aan. Het maakte haar niks uit waar haar poten haar naartoe brachten, ze wou gewoon weg. Weg van hier.. Maar toen ze nog eens hard tegen de grond stampte en zich schrap zette om nog sneller te gaan, voelde ze plots een klap langs haar zijde en viel ze op haar flank, om nadien samen met de dader nog enkele meters verder te rollen. Toen de poes haar ogen opende merkte ze de flinke stofwolk op die ze hadden veroorzaakt. Geschrokken keek ze naar Milkypaw, die bovenop haar lag. "Gravel, heb ik iets verkeerd gezegd?" Mauwde de medicine cat apprentice voorzichtig. De blauwgrijze poes beet op haar lip en keek weg. Zodra ze de kans kreeg om op te staan, deed ze dat ook en priemde ze haar blauwe blik in die van Milkypaw. "Nee.. Ik heb gewoon even geen zin om te praten." Beaamde ze voorzichtig terwijl ze haar blik weer neersloeg op de grond. Wie was zij om de medicine cat apprentice van haar clan op te stapelen met problemen die ze helemaal niet kon gebruiken? De witte poes had vast zelf al genoeg dingen waar ze mee zat, en als Gravelpaw de hare ook nog eens zou zeggen dan zaten ze helemaal vast.

"Nee.. Ik heb gewoon even geen zin om te praten." Was het antwoord. Voorzichtig draaide Milky haar hoofd naar Gravel. "Dat kon je ook gewoon zeggen," mompelde ze half, "Wie ben ik om je te dwingen. Maar weet dat je altijd bij me kunt komen als je iets kwijt wil." Ze keek weer naar de grond en zweeg even. En nu? Ze wou dat ze iets wist te zeggen, maar woorden bleven uit. Wat moest ze ook zeggen? Ze kon haar niet gaan dwingen iets te zeggen, dat zou ten eerste gemeen zijn en ten tweede tegen de wil van haar gesprekspartner. Ze konden echter ook niet hier gewoon blijven zitten. Toen keek ze weer op, "Maar eehm.. Zin om iets te doen?" Vroeg ze toen voorzichtig. Niet dat ze wist wat ze zouden kunnen doen, maar dat was iets anders. Dat waren zorgen voor later.