The time to know each other better [Battlepaw]

Ze stond daar, alleen. Niemand om zich heen. "Papa?" Riep ze met een trillende stem. "Mama?" vervolgde ze angstig. Niemand. Het was donker. Ze begon te lopen, en merkte dat alles steeds beter te zien werd. Het zwarte vervaagde en het maakte plaats voor kleuren. Het was het RiverClan kamp, met haar vader nog steeds als Leader. Hij glimlachte naar haar. Hij liep naar haar toe en likte haar over haar kopje. "Paap" zei ze met een licht geïrriteerde stem.

Zonder dat ze het wist snorde ze in haar slaap, ze vond deze dromen aan het begin eng, maar later werden ze altijd leuk omdat zíj dat wou. Het felle zonlicht wekte haar echter, en haar blauwe kijkers keken ietwat versuft rond. Ze knipperde een paar keer tegen het zonlicht in, waarbij haar blauwe ogen weerkaatsten. Ze stond kalm op en rekte haar lichaam even uit. Ze keek even naar haar langharige vacht, of daar geen kleine stukjes mos in zaten. Er waren er maar een paar, die ze makkelijk eruit kon halen. Ze keek even rond naar de apprentices die nog in de den zaten, er waren er nog maar een paar. De meeste waren uit, trainen met hun mentoren. Ze ging naar buiten en keek of haar vader in de buurt was. Nee, dat ook niet. Ze zuchtte en liep naar de prooistapel waar ze een klein visje pakte. Ze ging zitten en hoopte dat een apprentice haar zou komen vergezellen.

{Battlepaw}

Blij dat ze een dagje rust hadden gekregen lag het jonge katertje nog te slapen, iets wat hij de laatste dagen wel had gemist. Het trainen viel hem nog behoorlijk zwaar en ergens voelde hij alsof hij de andere apprentices ophield met zijn eeuwige gestuntel. Hij had vele apprentices horen mopperen terwijl ze van hun nest af kwamen om te trainen en vaak had hij even liggen kijken naar ze. Tot zijn zusje en Lightpaw opstonden, toen dwong hij zichzelf zijn ogen te sluiten en te doen alsof hij sliep, hopend dat hij zo even van hun pesterijen af was. Maar zelfs dat mocht niet zo zijn en vreemdgenoeg was hij er aan gaan wennen. Hij wist dat dat ook niet goed was maar hij durfde ook niet naar iemand toe te gaan, bang dat het alleen maar erger werd.

Pas zodra het echt leeg was geworden kwam hij overeind, zijn vacht even uitschuddend. Het maakte hem niet uit wat er nog in zat, dat haalde hij er later wel weer uit. Gapend rekte hij zich uit en verloor daarbij half zijn balans maar bleef snel weer staan. Zuchtend liep hij de den uit en kneep zijn ogen dicht tegen het felle licht. Zijn ogen gleden het kamp rond en bleven even hangen op Leafpaw die zat te eten. Zij was een van de andere apprentices waarmee hij trainde en ook familie van hem. Even twijfelde hij maar liep naar de prooistapel om een muisje eraf te pakken en daarmee langzaam naar de poes toe te lopen, niet oplettend waar hij zijn poten neerzette. Zonder dat hij het doorhad stapte hij op het slepende staartje en trok zichzelf zo om. Met een plofje belandde hij op de grond en de muis viel uit zijn bek terwijl hij er eerst even versuft naar bleef staren om vervolgens snel weer overeind te krabbelen en hem nu andersom vast te pakken en stilletjes naast Leafpaw ging zitten zonder een woord te zeggen. Hij liet de muis aan zijn poten vallen en staarde ernaar, toch weer beseffend dat hij nooit echt een goede warrior zou worden.

spoken

_{Ze voelde hoe er een kat op haar staart stond en ze sprong half op, kijkend naar achter. Ze kalmeerde haarzelf om niet te gaan schelden en ze zag uiteindelijk dat het haar mede-apprentice Battlepaw was. Die tevens ook familie van haar was. Ze ging weer zitten en zag hoe de kater naast haar kwam zitten. Ze zag hoe hij het muisje neerplofde tussen zijn poten en ernaar staarde. "Het maakt niet uit hoor." zei ze kalmpjes tegen hem en glimlachde. "Het was alleen de schrik" vervolgde ze tegen hem. "Dus... Hoe gaan je trainingen met mn moeder?" vroeg ze maar. Eigenlijk zou ze haar gewoon mentor moeten noemen, maar het was eenmaal haar moeder en het verschil tussen haar en haar moeder was toch niet zo groot, bijna identiek zelfs. Haar vader had ook echt gezorgd dat ze goed opgeleid werd, maar toch wou ze liever dat het haar vader zelf was. Net zoals Battlepaw's moeder, Breakingdawn. Eigenlijk was ze stiekem jaloers, haar vader mocht haar erg, misschien wel meer dan haar!}

Hij liet zijn kopje verslagen zakken en slikte even, een preek afwachtend. Hij had geen idee hoe hij noest omgaan met zijn familie, de enige die hij vertrouwde was eigenlijk zijn moeder. Hij keek stilletjes op naar de apprentice en slikte voor hij knikte, eigenlijk helemaal geen eetlust hebbend. Hij ontweek haar blik en duwde even afwezig tegen de muis voor hij zijn schouders ophaalde. "Het gaat wel," loog hij zacht, eigenlijk hopend dat ze de verhalen van zijn onhandigheid niet had gehoord. Het klonk toch vreemd om Leafpaw Mousefur moeder te horen noemen. Bij hem lag het allemaal eigenlijk zo ver weg, maar het deed er niet toe. Het liefst werd hij getraind door zijn moeder, de enige die eigenlijk wel begreep hoe hij zich voelde.

spoken

_{"Het gaat wel," zei de grijze kater, maar het klonk niet té overtuigend. "Sure?" vroeg ze met een glimlachje. "Ik kan niet wachten tot ik Warrior word, dan kan ik mijn vader alles bewijzen dat ik het goed kan," zei ze met een glimlach. Ze woú de beste worden. Ze wóu zichzelf aan haar vader bewijzen. Want dan zag hij haar misschien staan in plaats van Breakingdawn dit, Breakingdawn dat. Lostvoice is weg oh god, wat erg. Allemaal andere dingen, behalve haar, en haar broertjes en zusjes. Ze waren zíjn kittens, en hij deed er niks mee. Nu zat haar moeder ook nog in de nursery voor Smokekit, en het is niet eens haar eigen kit! Nu lag haar training stil, en die van Battlepaw. Eigenlijk werd ze er nijdig van dat ze een kitten was van hun twee.}