Angel of Mercy [open]

Met een zucht ging ze zitten en keek met een bedroefde blik naar de Warriors Den. Sliep hij daar nu? Het was midden in de nacht, maar de calico had niet meer kunnen slapen. Nachtmerries teisterden haar warrige kop en steeds vaker nam ze in de nacht een toevluchtsoord. Haar vader's komst had alles verpest en Quietkit wist niet meer goed wat ze moest doen. Hem accepteren? Of aan haar moeder's zijde blijven plakken? Als ze een Apprentice zou zijn, kon ze de rust ook buiten het kamp kunnen nemen, misschien dat dat wel goed voor haar en haar keuzes zou zijn? En dan had ze nog Wolfpaw, de kater die ze als kit aardig had gevonden, maar haar nu een beetje in de steek had gelaten. Het maakte haar niet veel uit, want ze kon zichzelf wel redden, maar toen hij een kitten was geweest had hij zoveel moeite gedaan om haar niet boos te maken. Was dat dan niets geweest voor hem? De calico kitten nestelde zich in een poel van maanlicht en legde haar kop op haar voorpoten en sloot haar ogen.

"Quietkit.." Haar oortjes sprongen overeind bij het horen van haar naam, gevolgd door haar kopje. Oh nee, een Warrior had haar gezien! Haar groene ogen werden echter groot toen ze de kater voor haar herkende en meteen drukte ze haar oortjes tegen haar nek en draaide zich met een ruk om, haar nekharen prikkelend van ingehouden woede. "U.. zou wegblijven bij me.." Mompelde ze zachtjes, zoals ze altijd deed in ongemakkelijke situatie en kneep haar oogjes dicht. Nee. Ze had niet uit de Nursery moeten komen, dan was deze kater gewoon verder gegaan met zijn verraderlijke leventje.

"Quietkit, ik weet dat we dat hadden afgesproken. Maar het is koud, en ik wil niet dat je ziek wordt. Ik ben nou eenmaal je vader en wil het beste voor je.." Ze legde haar oren tegen haar nek en boorde haar pootjes in de grond. Nog niet, ze kon hem nog niet recht in zijn ogen aankijken. "En waarschijnlijk mist mama je ook in de Nursery, ze is vast erg ongerust," Ze opende haar oogjes en sprong overeind en draaide zich om, zodat ze woedend, met tranen in haar ogen, naar de kater kon kijken. "U heeft nooit het beste voor me gewild! U heeft ons bij mama achtergelaten!" Riep ze half huilend en voelde de warme vloeistof langs haar wangen stromen. "En zeg niets over mama! Zij is ontzettend verdrietig sinds u bent langsgekomen." Siste ze vervolgens nog kwaad, maar de tranen namen weer de overhand en ze zakte door haar pootjes.

"S-stop!" Onder haar gesnik door hoorde ze plots een bekende stem, maar ze keek nog niet op."W-waarom kunnen jullie geen v-rede l-leggen?" Het geluid was harder nu en Quietkit hief haar kopje op, daar stond Flowkit doen, even verdrietig als zij was. "I-ik word het z-zat!" Ze drukte haar oren tegen haar nek en keek naar haar pootjes. Die toon.. die had ze nog nooit uit Flowkit gehoord. Maar nee! Natuurlijk kon ze geen vrede leggen met de kater die haar moeder zo lang had achtergelaten! "W-waarom, w-waarom kunnen w-we niet z-zijn zoals n-normale gezinnen?! H-het e-enige w-wat ik nog wil i-is dat w-we het verleden achter ons k-konden laten. E-en eindelijk a-als een gelukkig g-gezinnetje konden l-leven." De calico kitten beet op haar lip en bleef intens naar haar pootjes staren. "Q-quietkit, z-zeg nou eerlijk. W-wanneer heb je m-mama voor h-het laatst z-zien lachen?" Niet vaak, maar dat zou zeker niet gebeuren als hij erbij kwam. Toen Flowkit iets aan de kater had gevraagd, wierp ze een blik op haar zusje. Maar begrip was een van de weinige emoties die zich niet in haar blik bevond. "Mama zal nooit gelukkig zijn als hij bij ons in de buurt kom." Snikte ze, kwaad en verdrietig tegelijkertijd. Vervolgens wendde ze zich tot haar vader, de woede in haar groene ogen was weer teruggekeerd. "U heeft iets met mijn zusje gedaan!" Riep ze weer net zo hard als daarnet en haar staart werd twee keer zo groot en ze boorde haar nagels in de grond. "U verdient die rang helemaal niet!" Gromde ze boos en draaide zich met een ruk om. Zonder iets te zeggen liep ze langs Flowkit en voelde nog een straal van tranen langs haar wang glijden en ging daar zitten, met haar rug gekeerd naar de twee zwart witte katten. Ze wist even niet meer wat ze moest denken van Flowkit..

OOC; Sorry kon het niet laten o;

"Quietkit, alsjeblieft. Je hebt gelijk, maar we kunnen toch overnieuw beginnen?" Ze drukte haar oren nog wat dichter tegen haar nek en boorde haar nageltjes in de grond. Hij sprak dan wel met een vriendelijke toon, maar het haalde niets bij har uit. Wat dacht die Warrior wel niet..? "Een tweede kans..?" Mompelde ze bitter en wierp een vurige blik achterom. "U denkt dat ik u een nieuw begin geef, als u mijn moeder in de steek heeft gelaten en.. ons ook?" Ze keek even kort naar haar zusje en zag de gebroken blik in die gele ogen, die haar weer deden herinneren aan haar vader. "Dat gaat niet zo makkelijk." Gromde ze vervolgens en kneep haar ogen weer dicht en draaide haar kopje weer om. "U had beter moeten nadenken toen u nog de kans had."