Staring at the stars {NIGHTBREEZE}

Het was een koude nacht, Tinypaw had geluk dat hij een vrij dikke vacht had om hem warm te houden, maar alsnog drong de kou door tot diep in zijn botten. Hij probeerde al een tijdje in slaap te vallen, maar het wou hem niet lukken. Tinypaw probeerde mee te gaan met de vredige ademhaling van zijn den maatjes, maar ook dat hielp niet. Langzaam stond hij op uit de den en sloop naar buiten toe, de sneeuw voelde koud aan onder zijn poten en het elke stap die hij zette maakte een klein krakend geluidje. Hij liep naar het midden van het kamp, alles was doodstil en het was behoorlijk donker. Het enige licht dat hij zag kwam van de sterren, Tinypaw ging in de sneeuw liggen en keek verwonderd omhoog naar de mooie sterrenhemel. De koude sneeuw onder zijn lichaam zorgde ervoor dat hij ging rillen, maar dat maakte hem niks uit. Hij bleef omhoog kijken naar de sterren, met genoeg fantasie kon Tinypaw er van alles in zien. Muizen, katten, bomen, konijnen en allerlei andere dieren. Inmiddels voelde hij de sneeuw onder zijn lichaam helemaal niet meer, hij had het gevoel dat hij hier de hele nacht kon blijven liggen, wakend over het kamp en kijkend naar de sterren. Tinypaw keek nog een tijdje verder toen hij poten achter zich hoorde in de sneeuw, kwam er een andere kat aan of waren zijn zintuigen hem voor de gek aan het houden? "Is daar iemand?" fluisterde Tinypaw zachtjes terwijl hij probeerde te luisteren waar het geluid vandaan was gekomen.

"Is daar iemand?"e giechelde zachtjes. "Niet bang zijn joh, ik ben geen monster!" Zei ze vriendelijk. Ze trippelde naar voren en ging recht voor de Windclanner zitten. Bezorgd vroeg ze zich af of de kater haar wel kon zien. In de sneeuw moest ze toch opvallen? Dat stond zwart op wit! Zachtjes grinnikte Night om haar woordgrapje. "En wat doe jij hier zo laat op de avond?" Vroeg ze rustig.

Tinypaw hoorde gegiechel, "Niet bang zijn joh, ik ben geen monster!" het was dus een poes, ze klonk vriendelijk. Hij zag dat de zwarte silhouet voor hem ging zitten, de silhouet grinnikte nog even zachtjes, "En wat doe jij hier zo laat op de avond?" Tinypaw haalde zijn schouders op en besefte toen dat ze dat waarschijnlijk niet kon zien. "Oh, ik kon niet slapen en ik wou de mooie sterrenhemel even gaan bekijken." Sprak hij rustig, de poes voor hem was duidelijk geen Apprentice meer, anders had hij haar geur wel herkend. Haar stem herkende hij ook niet zo snel, dus waarschijnlijk was ze voor hem nog een onbekende. Er was inmiddels even een korte stilte gevallen, er kwamen geen geluiden vanuit de Dens. "En jij dan? Wat doe jij hier zo laat in de avond?" Tinypaw keek weer omhoog naar de sterren, hij zag weer allerlei figuren, dit keer een sluipende kat en verderop een eekhoorn. "Als je goed kijkt kun je met een beetje fantasie van alles zien in de sterren. Is de sterrenhemel niet prachtig?" verzuchtte Tinypaw. "Hier zou ik uren naar kunnen kijken!"

"Oh, ik kon niet slapen en ik wou de mooie sterrenhemel even gaan bekijken." Aaah, dat was herkenbaar. Hij was nog jong, maar sprak niet als het standaard apprentice. Hij leek zeker van zichzelf, maar ook enorm rustig. Dat stelde de poes wel op prijs. "En jij dan? Wat doe jij hier zo laat in de avond?" Blijkbaar had hij nog wel het brein van een muis. "Ik probeerde een beetje te jagen. Overdag val ik behoorlijk op, zie je." Legde ze rustig uit. De kater voor haar keek omhoog. "Als je goed kijkt kun je met een beetje fantasie van alles zien in de sterren. Is de sterrenhemel niet prachtig?" Begon hij ineens weer te praten. "Hier zou ik uren naar kunnen kijken!" Daar herkende ze haarzelf wel in ja. Als apprentice deed ze dat vaak, maar daar had ze niet zo veel tijd voor sinds de prooi zo schaars was geworden. "Ja.. Dat is ook waarom ze met Nightbreeze noemen" Giechelde ze zachtjes, bang om iemand wakker te maken.