Are you as exited as I am? [Fierceshot]

De wind blies door de boomtoppen terwijl de zwart witte apprentice aankwam bij de creek. Er lag nog geen sneeuw, maar de lucht was al wel koud en de katten hadden hun dikke wintervachten al hard nodig. Coalpaw liep een klein eindje voor de rossige poes Fierceshot uit en wachtte op haar toen hij bij het water aankwam. “We zijn er!” Zei hij een beetje overbodig. Fierceshot had hem beloofd dat ze hem zou laten zien hoe hij moest jagen, omdat hij zelf nog geen mentor had en hij had er veel zin in. Hij klauwde zenuwachtig met zijn nagels in de grond en keek de poes vragend aan. Hij wist niet goed waar hij moest beginnen en zijn eigen pogingen waren altijd op niets uitgelopen. “Hoe beginnen we?” Vroeg hij een beetje nerveus.

Fierceshot

'We zijn er!' Fierceshot bromde nors iets onverstaanbaars terug, ze had zelf ook wel ogen. En wist prima dat ze er waren, met of zonder geheugenverlies. Die apprentices leken af en toe echt te denken dat oudere katten half seniel waren. Of misschien zelfs helemaal seniel, dat kon ook nog. Ach, het deed er ook niet toe. De warrior wist wel dat ze niet moest zeuren, immers had ze zelf aan de jonge kater voorgesteld mee te gaan op jacht. “Hoe beginnen we?” Miauwde Coalpaw, schijnbaar nerveus. 'Wat een enthousiasme heeft die jeugd van tegenwoordig,' mompelde ze, tegen niemand in het bijzonder. De poes gaf even een snelle lik over haar borst, bah zo'n wintervacht was helemaal niet fijn om schoon te maken. Het mocht - wat haar betreft - wel weer warmer worden, zo'n dunnere pels was een stuk makkelijker. 'Laten we beginnen, met een prooi te zoeken. Immers kunnen we ook niet jagen zonder prooi.' Miauwde ze droogjes, haar blik gericht op de gevlekte apprentice. 'Wat ruik je?'

'Wat een enthousiasme heeft die jeugd van tegenwoordig,' Mompelde Fierceshot. Het was nou net zoiets wat een elder zou zeggen, maar Coalpaw hield zijn mond. Ze waren hier om te jagen, en niet om eigenwijze grapjes te maken. 'Laten we beginnen, met een prooi te zoeken. Immers kunnen we ook niet jagen zonder prooi.' Zei Fierceshot. De zwart witte apprentice knikte. Dat was logisch. 'Wat ruik je?' Een beetje ging Coalpaw wat rechter op zijn poten staan en stak ze neusje in de lucht. De bekende geuren van het woud stroomde hem tegemoet en noemde voor de zekerheid enkele ervan op. “Mos, naalden, hout.” Somde hij op. Toen spande hij zich wat meer in om de meer specifieke dingen te ruiken. Er zat eekhoorn hoog in de takken van een nabije boom en daar ergens in de buurt zat een vogel in een nest, maar die zaten allebei buiten zijn bereik. Toen merkte hij een bosmuis op die een eindje verderop tussen de wortels van een boom naar eten zat te zoeken. “Er is daarginds een muis.” Zei hij zacht. “Gaan we er nu op af?"

“Mos, naalden, hout.” Fierceshot keek de apprentice peinzend af, in afwachting van het antwoord dat zij van hem verwachtte te horen. “Er is daarginds een muis.” Sprak hij zacht. “Gaan we er nu op af?" De rosse poes knikte, het zou het beste zijn hem het eerst zelf te laten proberen. Ondanks dat de prooi schaars was en er eigenlijk niets verspild mocht worden, de jonge kater moest zelf immers ook de kans krijgen om te oefenen. 'Correctie, jíj gaat eropaf.' Sprak ze hem toe, met haar hoofd in de richting van de muis. Wiens nabijheid zijzelf ook opgemerkt had. 'Laat maar zien wat je kan,' voegde ze eraan toe. Hoewel het niet echt iets toevoegde, de zin had ook niet erg aanmoedigend geklonken. Whatever, dat maakte ook niet al te veel uit.

[size=10]

'Correctie, jíj gaat eropaf.' Zei Fierceshot. Coalpaw keek de poes wat onzeker aan en wilde protesteren, maar besloot toch dat ze gelijk had en hij het misschien zelf nog een keer moest proberen. 'Laat maar zien wat je kan,' Zei Fierceshot. Coalpaw knikte en liet zich in een sluiphouding zakken. Hij hield zijn staart in de lucht om zijn evenwicht te bewaren en sloop naar voren. Hij probeerde zijn blik op de muis te houden, maar hij keek toch weifelend naar de grond, bang dat hij op takjes of iets anders wat lawaai maakte zou stappen. Hij sloop zenuwachtig op de muis af, maar die begon wat zenuwachtig te schuifelen toen hij in de buurt kwam. Hij besloot het erop te wagen en dook naar de plek waar de muis zag, maar die was op zijn hoede en schoot al weg en voordat Coalpaw het besefte was hij al verdwenen. Hij liet zijn kop hangen en keek Fierceshot ontmoedigd aan. “Zo gaat het dus altijd.” Mompelde hij zacht.[size]

“Zo gaat het dus altijd.” Had de apprentice - na zijn mislukte poging de muis te vangen - zacht gemompeld. Een kort moment wist de rosse poes niet wat ze moest zeggen, immers bleef ze altijd socially awkward. 'Dat geeft niet, je moet gewoon oefenen.' Probeerde ze hem moed in te spreken. Nerveus sloeg ze haar nagels in de grond, nadenkend over welk advies ze moest geven. Ze had de apprentice nader bestudeerd, maar een oordeel veilen bleef voor haar lastig. 'Ten eerste, probeer wat meer te ontspannen.' Sprak ze rustig.

'Dat geeft niet, je moet gewoon oefenen.' Zei Fierceshot. Coalpaw knikte, maar hij had het gevoel dat de rossige poes gewoon niet goed wist wat ze moest zeggen. Maar ze wist wel hoe ze moest jagen en dat moest ze hem echt leren anders werd hij nooit warrior. Waarschijnlijk zag Shrewstar zelfs hoe slecht waardeloos hij was en wilde ze de kostbare tijd van haar warriors niet verspillen met zijn training. 'Ten eerste, probeer wat meer te ontspannen.' Zei Fierceshot rustig. Coalpaw knikte weer. Ja, hij was te gespannen dat klonk logisch. Elke keer als hij een poging deed werd hij zenuwachtig. Misschien was er toch nog hoop voor hem.

Fierceshot glimlachte - voor haar doen vriendelijk - toen het katertje knikte bij haar woorden. "Blijf je prooi in het oog houden, dat is natuurlijk lastig als je tegelijk moet sluipen. Maar oefening baart kunst en het zal je vast wel lukken." De poes opende haar mond iets, om de lucht te kunnen proeven. 'We kunnen beter verder gaan lopen, misschien hebben we verderop meer geluk.'