GOD DAMN KITS!

De stem van haar moeder reikte tot haar oren. In de naam van Starclan! Kon die kat niet zwijgen als ze sliep! Geïrriteerd opende ze haar ogen en ze kon een laag gesis niet onderdrukken. "Als je dan eens slaapt, dan maakt je eigen moeder je wakker," bromde ze zachtjes tussen haar tanden door zodat de kattin haar niet zou horen. Even kreeg ze een plannetje en rolde ze op haar zij waarna ze haar uitrekte en haar mond opensperde waardoor een rijd parelwitte tanden haar bekje sierde. Ze had zin om; 'Mam! Ik wil niet meekomen naar buiten!' te roepen. Maar bij de gedachte van een razende kattin om haar oren, rolde ze terug om, om op haar pootjes te gaan staan. Haar poten voelden aan als stenen, net als haar kop. Ze was weer slechtgezind opgestaan en de spierpijn hielp daar echt niet bij. Toen ze haar moeder naar buiten volgde, voelde ze koude wind tegen haar zachte vacht aanslaan. "Het is veel te koud," bromde ze. "En ik wil terug gaan slapen," vervolgde ze. "En waarom moeten we weeral opstaan?" Als zij geïrriteerd werd, dan moest een ander ook maar haar lasten voelen.

Haar moeder wilde duidelijk niet naar haar argumenten luisteren, ze haalde uit met haar poot. Prachtig! Een grijns sierde haar lippen. "Shut up little one." Toen boog ze zich naar haar toe. Ze was groter, nou en wat dan nog? "Ik wil dat jullie met mij meekomen voordat jullie tante jullie ziet." Mompelde ze en ze gaf een lik over haar vacht. "We gaan een nachtje buiten het kamp doormaken daarna zal ik tegen jullie tante zeggen dat jullie klaar zijn om apprentices te worden." Even trok ze haar wenkbrauwen op. "Maar mam! Sinkit zou dat nooit aankunnen!" Grinnikte ze, duidelijk gericht om haar moeder en haar zus te irriteren. "Tenzij jullie te bang zijn om in de kou buiten jullie warme nestje te zijn. In dat geval kan ik jullie of meteen afmaken of naar een twolegplace te brengen." Sin reageerde als een engeltje, ziekelijk. "Ik wil graag mee mama." Dimkit draaide haar kop naar haar zus en siste; "Ja en als je dan even omkijkt komt er een hond en baf, je bent dood," ze grijnsde terwijl het beeld zich voor haar ogen afspeelde. "Oh en jij," ze keek nu naar Bonekit. "Jij zal doodvriezen van de koud, dan zal je bloed van steen zijn," even grijnsde ze bij de gedachte. Toen keek ze naar Disturbingvoice. "En wij," ze sloot even haar bek, haar goudgele ogen glinsterden van plezier. "Wij zullen verdrinken in het bloed, prachtig niet?" Ze hield van de dood, ze vond het wel leuk om na te denken hoe andere katten en zichzelf dood gingen. Sommige vonden haar raar, wel dan werden ze een kopje kleiner gemaakt. Als je dood was, dan werden al je plichten en al je rechten aan je ontnomen, een zorgeloze dood. Ze liep al vooruit, haar ogen glommen van plezier, alleen maar omdat ze wist dat je buiten het kamp veel meer gevaar kon zien dan erin. "Komen jullie nog?" grinnikte ze zachtjes.