Leaf bare -open-

De poes was geïrriteerd en moe. De sneeuw kleefde aan haar donkerrode vacht, en viel op haar bloedgekleurde rug. Zo nu en dan stond ze stil, om alles er even af te schudden, en liep dan weer door. Waarheen, dat wist ze niet, weg van het kamp iniedergeval. Iedereen daar was te druk bezig, daar had ze nu even geen zin in. Niet dat ze niet van druk doen hield, zo nu en dan was Crimson een van de meest drukke poezen in de clan. Maar vandaag niet, vandaag was ze moe, geïrriteerd, en nat. Heel nat. Dus liep ze hier, alleen en rustig. Niet wachtend op gezelschap. Helaas, zoals dat altijd gaat, je krijgt wat je wilt, op het moment dat je het niet wilt. Ze zag de poes pas toen die recht voor haar stond. Verbijsterd keek de apprentice haar aan, maar vermande zich toen. "Hoi Summertime," Haar stem was koel, en niet echt uitnodigend, de warrior tegenover haar was niet echt een van haar vrienden, ook geen vijand. Maar Crimson werd niet voor niets een 'vurige' poes genoemd, katten moesten respect verdienen, hoe oud ze ook waren.

Een zucht verliet Crimson's lippen toen de ander hakkelend begon te spreken. Wie had haar in Starclan's naam praten geleerd? Iniedergeval niet iemand die er wat vanaf wist. Ze trok haar wenkbrauwen op en ging voor Summertime op de grond zitten, geduldig wachtend op het antwoord dat vast en zeker ooit de warrior's lippen zou verlaten.

Ze had gelijk, niet heel veel later had de andere poes haar moed gevonden, en kwam er een ietwat logische zin uit haar mond. "Euh, Hallo, Crismonpaw" De genoemde knikte als begroeting, en begon toen haar poot te wassen, een teken van doodse verveling. "H-hoe gaat het?" De poes richtte haar helblauwe ogen op het hoopje voor haar, een neerbuigende blik erin verscholen. Wederom was haar antwoord koel, en niet erg uitnodigend, maar deze keer had de poes er ook smaad in gelegd. Leedvermaak om de onkunde van de oudere poes voor haar. "Goed, en met jou?"

De ander leek het niet op prijs te stellen dat Crimson's stem zo koud was, maar dat boeide haar niets, daar moest de 'warrior' tegenover haar dan maar aan wennen. Hoe moest Shadowclan zich ooit verdedigen tegen de andere clans, met zulke warriors? Ze durfden nog niet eens met hun eigen clnamates te praten! "Goed" Klonk het uiteindelijk zacht, waarna het overstemd werd door een luide zucht van de rossige apprentice. "Nou dat is mooi, verder nog bijzonderheden?" Opnieuw klonk het een beetje ongeïnteresseerd, en was de poes niet van plan om echt een intiem, of logisch gesprek te voeren. Zo snel mogelijk weg hier, was eigenlijk wat ze dacht, maar dat was weer 'onbeleefd' om te zeggen.