Stupid snow[Shadekit']

De sneeuw was zo hoog dat het koude spul zijn buikvacht raakte. Hij rilde, en keek met zijn turquoiseblauwe ogen het kamp rond. Bijna niemand waagde zich buiten met dit weer, hoewel de warriors natuurlijk gewoon hun plichten vervulden alsof er niets aan de hand was. Shade zag enorm op tegen zijn tijd als apprentice. Hij zou vast niet goed genoeg zijn, en terwijl zijn leeftijdgenoten allemaal hun tijd als warrior zouden ingaan, zou hij nog getraind moeten worden. Hij liet zijn oren zakken. Straks wilde niemand hem trainen, en zou hij niet eens apprentice worden. Een donker waas verscheen over zijn ogen, en kwaad knipperde hij het weg. Bah. Hij ook altijd met zijn pessimistische gedachtes. Hij zag aan paar stappen verder een rode tabbby poes in de sneeuw worstelen. Om zijn gedachtes te ontlopen, besloot hij zijn gebruikelijke zwijgen te doorbreken en haar aan te spreken. Normaal gesproken had hij het niet zo op praten met vreemden, en al helemaal niet over onbelangrijke dingen. Hij was stil, en zei alleen iets als het echt de moeite waard was. Hij strompelde door de dikke laag sneeuw heen naar de kitten, en met een lichte aarzeling in zijn blik keek hij haar aan. Ze was weliswaar een stuk jonger dat hij, toch was hij wat nerveus, zoals altijd als hij iets moest zeggen tegen iemand die hij helemaal niet kende. Hij zuchtte even onhoorbaar; hij kon nu toch niet meer terug. 'Hi,' zei hij en glimlachte naar de kit.

Hij besloot dat het beter was om gewoon naar haar toe te gaan, en zijn verlegenheid te negeren. Hij haalde diep adem en overbrugde met moeite de passen tussen hen in. Ondertussen leek de tabby poes ook moeite te hebben met de sneeuw, en zakte er helemaal in weg. Hij besloot dat hij het beter kon negeren. 'Hi,' zei hij en glimlachte naar de kit. Hij keek in het geschrokken gezicht van de kitten, en bedacht waarom ze van hem geschrokken zou kunnen zijn. Toen besefte hij zich dat ze zich schaamde om haar gevecht met de sneeuw. "Hoi." Een glimlachje verscheen op zijn gezicht, hij was blij dat hij een vriendelijke reactie terugkreeg. "Ik ben Coralkit." Hij likte even vlug wat sneeuw van zijn neus, en keek toen weer naar het poesje. 'Mijn naam is Shadekit,' stelde hij zich voor. 'Ook jou eerste sneeuw?' vroeg hij, en besefte hoe stom het klonk. Het was maar een vraag om een gesprek op gang te krijgen, en hij hoopte dat Coral  niet zou merken dat hij eigenlijk heel verlegen en bloednerveus was.

[Mijn naam is nog niet blauw, maar ik ben al wel geaccepteerd.]

'Mijn naam is Shadekit,' stelde hij zich voor. Hij wist nog steeds niet waarom zijn moeder hem zo had genoemd. Ze was gestorven bij de bevalling, evenals zijn twee zusjes. Hij had ze nooit gekend, maar voelde soms toch een vreemd leeg gevoel, alsof hij ze miste. Hij duwde de gedachte weg en keek weer naar Coral. 'Ook jou eerste sneeuw?' Het poesje knikte. "Dit is mijn eerste sneeuw. En ik weet nog steeds niet echt wat ik ervan moet vinden." Hij glimlachte, hij had hetzelfde gevoel. Het zorgde ervoor dat hij zich heel klein voelde; alle warriors staken ver boven de witte laag uit, en hij zakte er nog tot zijn buik in. "Hoe vind jij de sneeuw eigenlijk?" Hij haalde zijn schouders op. 'Ik vind het wel mooi om naar te kijken, maar tegelijk ziet alles er heel anders uit,' antwoordde hij. Hij begon een koude buik te krijgen, en het gevoel was al bijna helemaal verdwenen uit zijn poten. 'En het is koud,' voegde hij er wat overbodig aan toe. Hij kreeg vanuit zijn ooghoeken een plaats onder een struik in de gaten waar geen sneeuw lag. Het was hoogstens twintig stappen. Hij keek Coralkit aan. 'Zullen we anders daarheen gaan?' vroeg hij met een zwiep van zijn staart waarmee hij de plaats aanwees.

Hij zag aan zijn linkerkant een struik waaronder de sneeuw geen kans had gekregen om de grond te bedekken. Hij keek Coralkit aan. 'Zullen we anders daarheen gaan?' vroeg hij met een zwiep van zijn staart waarmee hij de plaats aanwees. "Dat lijkt me een goed idee," zei ze, en begon zich door de sneeuw te worstelen naar de plek die hij had aangewezen. Hij deed hetzelfde, en probeerde zijn poten zo hoog mogelijk op te tillen zodat hij nog enigszins vooruit kwam.

Hij ging zitten, blij met de beschutting van de struik. 'Zo, dat is beter,' mompelde hij tevreden. Hij begon de sneeuw van zijn pootjes te likken, en te zorgen dat hij het weer iets warmer kreeg.

Hij bereikte eindelijk de beschutting van de struik, en kroop er snel onder. Hij schudde zijn vacht uit, maar lette wel goed op dat Coral niets naar haar toe geworpen kreeg. Hij ging zitten. 'Zo, dat is beter,' mompelde hij tevreden. Hij begon de sneeuw van zijn pootjes te likken, en te zorgen dat hij het weer iets warmer kreeg. Coralkit ging naast hem zitten en knikte. "Ik ben blij om even uit de sneeuw te zijn." Hij liet een instemmend geluid horen, hij was het met haar eens. Allemaal leuk en bijzonder, die sneeuw, maar het was ijskoud en hij had besloten dat hij er toch niet echt van hield. "Wanneer zal de sneeuw weer weggaan denk je?" Shade zwiepte even met zijn staart. 'Ik heb geen idee. Zoals het er nu uitziet kan het nog wel even duren,' antwoordde hij. Hij hoopte dat het snel weg zou gaan, want hij had dingen opgevangen over prooischaarste en andere problemen. Omdat hij niet veel praatte, luisterde hij veel, waardoor hij vaak dingen opving die eigenlijk niet voor zijn oren bestemd waren. Hij besloot de rode kitten er niet mee te gaan vervelen, en zocht iets om over te praten.

'Ik heb geen idee. Zoals het er nu uitziet kan het nog wel even duren,' antwoordde hij. "Ik hoop wel dat de sneeuw snel weggaat, maar hopen is alles wat ik kan doen." Hij maakte zich lichtjes zorgen, na de geruchten over prooischaarste en hongersnood opgevangen te hebben. Hij had bedacht dat als de sneeuw de grond bedekte, er dus minder goed een muis gevangen kon worden. Als de warriors inderdaad niet zo onsterfelijk waren als hij altijd had gedacht. Hij trok even gegeneerd met zijn oren door de stilte. Gelukkig verbrak Coral die snel. "Hoe lijkt het jou om een apprentice te zijn?" De vraag overviel hem, en even wilde hij iets oppervlakkigs antwoorden, maar toen vroeg hij zich af waarom hij niet gewoon eerlijk zou zijn. 'Ik weet het niet, ik ben zo bang dat ik het niet goed zal doen,' antwoordde hij met zijn blik naar de grond gericht. Het was niets voor hem om zo openlijk over zijn gevoelens te spreken.

'Ik weet het niet, ik ben zo bang dat ik het niet goed zal doen,' antwoordde hij aarzelend. Het was lang geleden dat hij zo openlijk over zijn gevoelens had gesproken. Hij was het niet gewend, en hield meestal alles voor zichzelf. Waarom hij nu precies wel iets losliet, wist hij niet. Hij besloot er niet over na te gaan denken, daar had hij toch niets aan. "Je zult het vast goed doen. Als je je best doet is het vast wel goed genoeg." Die woorden lieten een klein, warm glimlachje op zijn gezicht verschijnen. Dat was aardig van haar. 'Bedankt,' murmelde hij zacht. "Als ik apprentice ben, zal ik in ieder geval mijn best doen en proberen om een zo goed mogelijke warrior te worden." Shade knikte, hij had hetzelfde. Hij zou er alles aan doen, desnoods elke dag de hele dag trainen, als hij maar een waardevolle aanwinst voor zijn clan kon worden. 'Ik weet zeker dat het je zal lukken,' antwoordde hij warm en glimlachte naar haar.

'Bedankt,' mompelde hij zacht. Het was aardig van haar om dat te zeggen, ook al kende ze hem niet eens. "Als ik apprentice ben, zal ik in ieder geval mijn best doen en proberen om een zo goed mogelijke warrior te worden." Hij knikte, dat was hij zelf ook van plan. Maar dan moest hij eerst maar eens apprentice zien te worden. Het kon ook dat hij er nog lang niet klaar voor was, ook al had hij al de juiste leeftijd. Misschien moest hij nog wel een paar manen wachten totdat Stormstar hem goed genoeg vond. Hij bande de gedachte uit zijn hoofd, en concentreerde zich weer op het gesprek. 'Ik weet zeker dat het je zal lukken,' antwoordde hij met een warme klank in zijn stem, en een glimlach naar de kitten. "Dankje." Hij sloeg zijn staart om zijn poten om ze warm te houden en likte een sneeuwvlok uit zijn vacht. "We moeten gewoon beide proberen om een zo goed mogelijke warrior te worden." Hij knikte, en was voelde zich ineens heel erg gedreven om hard te werken aan zijn vaardigheden. Misschien zou het kunnen. Als er genoeg kittens waren die mee wilden doen, zou hij misschien alvast kunnen trainen. Zodat hij zeker wist dat hij een apprentice zou kunnen worden. Even aarzelde hij nog, was dat tegen de regels? Maar het kon toch geen kwaad? Hij keek Coral aan. 'Wat zou jij er van vinden om alvast te gaan trainen?' vroeg hij, nog steeds met een aarzeling in zijn stem.

'Wat zou jij er van vinden om alvast te gaan trainen?' vroeg hij, nog steeds met een aarzeling in zijn stem. Hij wist niet goed of het tegen de clancode zou zijn. Hij wilde absoluut niet in overtreding gaan, dan had hij nog minder kans om een goed warrior te worden. Maar.. Het idee was aanlokkelijk. Hij zou gewoon alvast wat vaardigheden kunnen opdoen, zich alvast voorbereiden zodat hij meer kans had om apprentice te worden. "Dat lijkt me leuk!" Haar ogen glinsterden enthousiast, en dat gaf hem een goed gevoel. Misschien zou het gaan lukken. "Hoe wil je het eigenlijk gaan doen?" Shade keek even bedenkelijk voor zich uit. 'We hebben in ieder geval meer kittens nodig..' begon hij. 'En een plek waar we kunnen oefenen.' Het belangrijkste was om meer enthousiasten te vinden. 'Zou jij iemand weten die ook mee wil doen?' vroeg hij Coralkit. Een grijns verscheen op zijn gezicht. Misschien was dit wel het begin van een vriendschap, én van zijn apprenticetijd.

[Misschien kunnen we een aanvraagtopic maken bij de adoptions..?]

'We hebben in ieder geval meer kittens nodig..' begon hij nadenkend. Hij moest dit goed aanpakken, anders zou het niet werken. 'En een plek waar we kunnen oefenen.' Een plek waar ze in alle rust konden werken, en niemand hen kon storen. Maar het moest wel binnen het kamp zijn, ze waren tenslotte allemaal kittens. 'Zou jij iemand weten die ook mee wil doen?' vroeg hij aan Coralkit. Plotseling leek zijn verlegenheid te zijn verdwenen als sneeuw voor de zon. Hij voelde een enthousiast gevoel in zijn buik, al zaten er ook nog wat zenuwen. Hij zou met andere kittens moeten praten, en zich niet meer kunnen afsluiten. Maar het was het waar, besloot hij, en uiteindelijk was dit gesprek met Coral toch ook helemaal niet slecht verlopen? "Ik weet zo snel even geen namen te noemen, maar we kunnen wel gewoon een aantal kittens vragen." Hij knikte. 'Goed idee. Maar misschien moeten we eerst een goed plek hebben, en dan naar de Nursery gaan,' stelde hij voor.

[Ik maak nu wel een topic aan, je ziet het wel verschijnen^^]